Over the hill

Over The Hill

Why?
Tell me, why?
You don't call me anymore
Don't you want me anymore?

Black
It's all black
It's the colour of my heart
It's the colour of my eyes

But I'm here
Yes I'm here
Everybody seems to mean so much
Everybody seems to think I'm fine

Late
It's too late
I am punishing myself
By admitting it's too late

Laugh
You may laugh
You can laugh at me for days
You may spit me if you want

But I'm here
I'm still here
Everybody seems to mean so much
Everybody seems to think I'm fine

Look at me
There were more to see
There were more to be proud of...

Στις μύτες των ποδιών

Ο Σεπτέμβρης πλησιάζει απειλητικά σαν περίστροφο που περιμένει να εκπυρσοκροτήσει. Κλείνω τα μάτια, αλλάζω πλευρό και βρίσκομαι στην αγκαλιά του, το φθινόπωρο μπορείς να το αντέξεις καλύτερα όταν δεν είσαι μόνος, σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου(ευτυχώς δεν έχουν συνάχι), πάω στην κουζίνα παίρνω τα τσιγάρα και βγαίνω στη βεράντα, κοιτάζω προς τα πάνω, επιτέλους ξαστεριά.

Ξύνω ανέμελα τη γάμπα μου, ένα κωλοκούνουπο μου ρούφηξε το αίμα, πάλι θέλω αποτρίχωση σκέφτηκα, τα κακά της μόνιμης σχέσης, που την έχεις, όχι μόνο στην ίδια γεωγραφική περιφέρεια, στον ίδιο νομό, στην ίδια πόλη, αλλά στην δίπλα γειτονιά αν και ουσιαστικά κάθε μέρα αλλάζουμε σπίτια και κοιμόμαστε μαζί… Πρωτόγνωρο συναίσθημα για μένα που είχα συνηθίσει μια ζωή στις σχέσεις εξ’ αποστάσεως, τελικά είναι τόσο ωραία , γιατί όπως έλεγε και ο φίλος μου ο Γιάννης από την Πάτρα «εξ ‘αποστάσεως δεν λειτουργεί ούτε το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης»

Αρχίζω να αισθάνομαι στα ρουθούνια μου την μυρωδιά του φθινοπώρου και μου έρχονται στο μυαλό όλα αυτά τα σχέδια που ξεκινάμε το Σεπτέμβρη, κάθε χρόνο λέω πως θα πάω γυμναστήριο, θα κόψω το κάπνισμα και τις μαλακίες, ε και φέτος το ίδιο θα γίνει, θα πω ότι θα τα κάνω και δεν θα κάνω τίποτα, δεν αλλάζουν οι άνθρωποι!

Υποψιάζομαι πως φέτος τα πράγματα θα είναι διαφορετικά, αφού ήδη τα πρωινά μου θα τα περνάω μπροστά από ένα pc βγάζοντας στατιστικά ή με κατσαβίδια στα χέρια να κάνω format, να αλλάζω καμένα τροφοδοτικά, να αλλάζω μνήμες από master σε slave και τούμπλαλιν, να κλοτσάω εκτυπωτές να πάρουν μπρος και τα συναφή κι επειδή δεν ονειρεύτηκα ποτέ να κάνω κάτι τέτοιο αλλά τι να κάνουμε από αυτό πληρώνομαι , θα κάνω και πιο δημιουργικά πράγματα όπως μια reggae ιντερνετική μουσική εκπομπή που μου πρότεινε ο Δημήτρης και ελπίζω να μην τον απογοητεύσω πάλι και να πάρω στα σοβαρά την πρόταση του και να ξεκινήσω συνεργασία με το artfools «http://www.artfools.gr/» ( τζάμπα είσοδος σε συναυλίες, εκθέσεις, σινεμά όπως παλιά, τέλεια!!!) και να κάνω μια καλή αρχή να μπουκώσω το πρόγραμμα μου όπως πάντα και στο τέλος να παραπονιέμαι πως δεν μου φτάνει ο χρόνος, πάντα έτσι ήμουνα ή δεν θα κάνω τίποτα ή όλα τα καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη !

Υ.Σ Αρκούδε μου για να μην ξεχνιόμαστε κάργα και στα τέρματα και με λωρίδες βυσσινί !!!!!

Ζαμπονοκασερόπιτα

Προσκυνάω το άγιο πληκτρολόγιο, κάνω μετάνοιες πάνω του από τη νύστα, τι απίστευτη νύχτα κι αυτή; Μας έπιασε και η πάρλα στο τέλος.. Αυτές τις μέρες ζω το απόλυτο, καθώς ξυπνάω και βλέπω δυο πράσινα ματάκια να με κοιτάνε αγουροξυπνημένα και να μου λένε καλημέρα, η δυστυχία θα έρθει όταν θα ξυπνάω και θα ατενίζω την πλάτη του.

Ο καλός μου ξυπνάει κάθε πρωί τις τελευταίες μέρες και με πάει στη δουλειά, μέχρι σήμερα δηλαδή, από Δευτέρα κομμένα αυτά, με τόσο διαφορετικά ωράρια που έχουμε να δω πότε θα βλεπόμαστε!

Στο διπλανό μου γραφείο η Μ. ακούει Bob και μου φτιάχνει τη μέρα, ρουφάω λίγο φραπέ ακόμα ενώ σκέφτομαι ότι το μεσημέρι πρέπει να γυρίσω να πετάξω σκουπίδια, να συμμαζέψω το σπίτι , να μαζέψω πράγματα, να κοιμηθώ με το μωρό και να την κάνουμε με τον αδερφό μου για Ραψάνη.

Χμ,,, να πάω κυλικείο να πάρω αυτή την ζαμπονοκασερόπιτα, δεν την έχω χτυπήσει αυτή ποτέ, είναι νηστεία ε ; Δεν νηστεύω …


Απίστευτη βαρεμάρα, όλοι λείπουν με άδεια και δουλειά μηδέν, μια μεγάλη δαγκωματιά για όλους σας οι άλλες είναι δικές μου, μμμμμμμμμμμμ ζαμπονοκασερόπιτα και μετά θέλω να κάνω και κορμί, χαχαχα από Σεπτέμβριο ….

Πίσω καριόλη σ’ έφαγα

Περίεργα όντα οι άνθρωποι και περισσότερο τα θηλυκά,οι ορμόνες βλέπεις μας κάνουν διαφορετικούς… Περίεργη εποχή…

Ζω την απόλυτη ευτυχία,αλλά όχι αποκομμένη από τον έξω κόσμο κι ώρες-ώρες με θλίβει και με κάνει πιο δυνατή και πιο σκληρή,πιο δυνατή και πιο σκληρή και εκεί που ήμουν έτοιμη να σπάσω,ήρθε ο Γιάννης να με μαλακώσει με reggae ρυθμούς και με αγάπη,με μια αγκαλιά,τόσο απλά πράγματα που για μένα ήταν και θα είναι πολυτέλειες.

Τι κι αν νιώθω προστατευμένη,γέμισα αντισώματα μετά τις τόσες χλαπάτσες,τι κι αν νιώθω την αγκαλιά του σαν αλεξίσφαιρο,τι κι αν ακόμα θεραπεύω και επουλώνω,τα βλέπω όλα πιο καθαρά από ποτέ…

Τη ζωή την ζούμε προς τα εμπρός,αλλά ότι έχουμε τώρα το χρωστάμε σε αυτά που κουβαλάμε από χθες,κι αν δεν υπήρχε αυτό το αξιοσέβαστο παρελθόν μου και οι τόσοι άνθρωποι που σταθήκαν στο πλάι μου,στον σβέρκο μου,στο λαιμό μου,που με αγάπησαν,με μίσησαν,με γάμησαν,με εκτίμησαν,με τίμησαν,με στήριξαν,με πίστεψαν,με πούλησαν, ίσως να μην εκτιμούσα το πλουσιοπάροχο παρόν μου και είμαι τόσο ευγνώμον γι αυτό…

Πόσο κακό χρειάστηκε να μου κάνουν και να κάνω Selassie μου;Πόσο κακό;Γιατί να χρειαστεί να παλέψω τόσο για την αθωότητα μου και στο τέλος να την χάσω;Σ’ευχαριστώ selassie μου,που παρόλα αυτά,δεν με άφησες να στεγνώσω,που άφησες στην καρδιά μου, σταγόνες ελπίδας και αγάπης

Τα τελευταία δυο χρόνια ήταν πολύ σκληρά,έφτασα πάτο,βγήκα από τα όρια μου,είδα ένα πρόσωπο του εαυτό μου,που ντρέπομαι γι αυτό,που δεν ήξερα ότι μπορώ να ζήσω τόσο σκληρές στιγμές,να ψυχορραγώ,ένα σιωπηλό θηρίο,ένα πληγωμένο τέρας που καταβρόχθιζε κι άλλες ψυχές και καλά για να ισσοροπήσει κι όλο και περισσότερο βυθιζόμουνα…

Να ξεκινάς σημαίνει να δαμάζεις όλα εκείνα που σου φορτώνουν σπέρμα και μνήμες από τις παλιές χαμένες σου απόπειρες,λέει ο Αγγελάκας,πόσο δίκαιο έχει,να δαμάζεις όχι να ξεχνάς,πόσες χαμένες απόπειρες έπρεπε να κάνω για να φτάσω εδώ;Τα θυμάμαι και γελάω,κοιτάω τα σημάδια και γελάω δυνατά,τόση αγάπη χαμένηηηηηη,όχι,όχι «κάποιος θεός τη σημαζεύει…»

Ψυχική ηρεμία,αυτό απολαμβάνω και θα την προστατέψω σαν να είναι το μονάκριβο παιδί μου,δεν θα αφήσω κανέναν γαμημένο καριόλη να κάνει μπάχαλο τη ζωή μου,επιτέλους γαλήνη…

Γενέθλια

Ξύπνησα αναμαλλιασμένη από ένα γλυκό φιλί του στο μάγουλο..
Ξύπνα γατουλίνα μου, μου ψιθύρισε γλυκά στο αυτί, ξύπνα και κοίτα με.
Προσπάθησα να ανοίξω τα μάτια μου από τις τσίμπλες, τον κοίταξα με αυτό το ξινισμένο αγουροξυπνημένο βλέμμα μου.
-Τι ώρα είναι μωρό μου;
-Εφτά αγάπη μου, εφτά το πρωί .
-Και γιατί με ξυπνάς τόσο πρωί;
-Για να γιορτάσουμε τα γενέθλια σου
-Τι;
Με φίλησε στο στόμα και σηκώθηκε από το κρεβάτι ενώ εγώ μέσα στον ύπνο μου θαύμαζα το θεσπέσιο κωλαράκι του. Είχε ήδη ανάψει κεράκια που πλαισίωναν το δωμάτιο, πόσο ανάγκη είχα τελικά από τέτοιες ρομαντικές μαλακιούλες, γύρισε με μια σοκολατό τούρτα στο χέρι, και δυο κεράκια που σχημάτιζαν τον αριθμό 24, τον εκλιπαρούσα να μην με βγάζει φωτογραφίες, ενώ μετά μου τραγούδησε ψιθυριστά «Να ζήσεις γατουλίνα μου και χρόνια πολλά μεγάλη να γίνεις με φουντωτή ουρά…», ενώ με κοιτούσε στα μάτια, τι άλλο να θέλω; Έλιωσα, ευτυχώς πριν από την τούρτα, την οποία μου ταΐσε στο στόμα σχεδόν ολόκληρη!!!!!!
- Μα αρκούδε μου, τι είναι όλα αυτά; Υπέροχα, αλλά δεν μπορούσες να περιμένεις μέχρι να ξυπνήσουμε και μετά, εξάλλου μου είπες χρόνια πολλά και στις δώδεκα.
- Ναι αγάπη μου και αύριο θα το γιορτάσουμε και τώρα και συνέχεια, απλά θυμόμουνα που μου είχες πει ότι είχες γεννηθεί εφτά το πρωί και είπα να τα κάνουμε τώρα.Αυτό ήταν χάθηκα στο βλέμμα του, στην αγκαλιά του, χάθηκα Ιωαννίνων και Κιλκισίου ….

Τα ωραιότερα γενέθλια μου, κι ας μην ήμουνα στα μπουζούκια, σε ταβέρνα, σε reggae party, στο σπίτι μου, έξω, με φίλους, με φίδια, με γνωστούς, γίνανε κι αυτά, αλλά τα πραγματικά γενέθλια τα γιόρτασα στις εφτά το πρωί, όπως τότε μια Αυγουστιάτικη Παρασκευή στη Λάρισα που η μοναδική προσωπικότητα μου ήρθε στον κόσμο!!!!!! Ε τα καλύτερα θα είναι στη Jamaica νομίζω!

Αφιερώνω αυτό εδώ το post στον άνθρωπο που με έκανε να νιώσω και πάλι παιδί, που έβαλε τα δυνατά του να με κάνει να πιστέψω ξανά, πως υπάρχουν ακόμα αποθέματα πραγματικής αγάπης εκεί έξω, που έκλεψε την καρδιά μου, στο Johnny μου