Το 2008 έσκασε μύτη χορεύοντας μας στο ταψί … Ταψί με ραβανί και μπόλικο σιρόπι. «Και τώρα το τελευταίο μας μήνυμα. Αφιερωμένο σε κάθε λογής περιθώριους , παραπεριθώριους και φλαμπουροκουβαλήστρες, σ’ όλους αυτούς που πολεμήσαν … Μόνο ένας σεισμός μας σώζει , φοβερός κατακλυσμός , μαϊντανός να γίνουν όλα να χαθεί ο πολιτισμός . Όπως η Ατλαντίς» Αυτά έλεγε ο Νικόλας με την συνοδεία της Αθηναϊκής κομπανίας στο τραγούδι του σεισμός και το 2008 έκανε το καλύτερο ποδαρικό που θα μπορούσε, μας ταρακούνησε! Ο σεισμός ήταν το λιγότερο , εξάλλου πολλοί βορειοελλαδίτες θα συμφωνήσουν μαζί μου , ότι εμείς δεν πήραμε πρέφα μια που λέμε ! Συγνώμη αλλά εγώ εκείνη την ώρα βρισκόμουν στο όγδοο όνειρο. Έμεινα για τέσσερα χρόνια στον Πύργο Ηλείας όπου εκεί ο σεισμός είναι σαν μηνιαίο περιοδικό, δεν είναι φαινόμενο , και δεν μιλάω για σεισμούς νανουρίσματα , αλλά για σεισμούς που έχεις πιεί ένα μπουκάλι Jameson το βράδυ και πάλι σηκώνεσαι από το κρεβάτι … Τον πρώτο καιρό παραμονής μου εκ...