Ανάλατες μέρες

Χμ… Τι να γράψω, τι να γράψω ; Να γράψω για τα ταξίδια που δεν έκανα ; Να γράψω για τους καινούργιους ανθρώπους που δεν γνώρισα , να γράψω για τις τρελές απολαύσεις που δεν γεύτηκα ;
Να γράψω για τους τρελούς οργασμούς που δεν είχα ,να γράψω για τους έρωτες που δεν έχασα , να γράψω για τις φιλίες που δεν έχασα , να γράψω για τα όνειρα που δεν έκανα;
Άνετα θα μπορούσα να γράψω , εξάλλου το μόνο που μου απέμεινε είναι η φαντασία μου . Ειδικά όταν ΔΕΝ γίνεται τίποτα , εκείνη βρίσκει χώρο για να οργιάσει . Αλλά όχι δεν θα γράψω για όλα αυτά …
Άσχετα με το ότι συνέβη στη ζωή μου αυτόν τον τελευταίο χρόνο που γράφω στο μπλόγκ, πιστεύω ότι σε γενικές γραμμές τα περισσότερα post κυμαινόντουσαν σε έναν αισιόδοξο τόνο πάντα …
Τέρμα οι πίπες και οι εύθυμες μέρες, καλώς ή κακώς τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα τον τελευταίο καιρό , ίσως από τα δυσκολότερα που έχω αντιμετωπίσει τα τελευταία χρόνια…
Κρατάω ακόμη την ψυχραιμία μου , όλη αυτή η κατάσταση που επικρατεί είναι ψυχοφθόρα και τα αποτελέσματα της τα βλέπω καθημερινά πάνω μου , το μόνο καλό είναι ότι μπορεί να μην πλέω σε πελάγη ευτυχίας αλλά σίγουρα πλέω στα παντελόνια μου !
Το φαγητό είναι μια απόλαυση , για μένα τουλάχιστον πάντα ήταν , τώρα με αφήνει απλά αδιάφορη , τρώω όταν θυμάμαι μόνο από ανάγκη , αλλά δεν απολαμβάνω τίποτα. Το χειρότερο από όλα είναι ότι δεν νιώθω τίποτα , ναι τα πράγματα είναι τραγικά , έπρεπε να νιώθω πίεση , άγχος , ανασφάλεια , φόβο , μα εγώ δεν έχω καν κουράγιο να συζητήσω για όλα αυτά , να αναστενάξω , κάθομαι απλώς απαθής και βλέπω ότι όλα αυτά μου συμβαίνουν, φοβάμαι ότι μια μέρα θα ξυπνήσω, θα αντιδράσω , θα ξεσπάσω και θα έχουν συσσωρευτή τόσα και θα τρέχω και δεν θα φτάνω . Χθες κατάφερα μετά από τόσο καιρό να κλάψω, δεν κράτησε πολύ , αλλά ήταν πραγματικά υπέροχα . Ανακούφιση , λύτρωση έστω και για λίγο …
Διάβασα ένα περσινό μου post , «Βγάλτε το δα από τα Μουδανιά»http://scholeva.blogspot.com/2005/11/blog-post_113332687446862426.html, που το είχα γράψει 30/11/05 , ναι όπως και τότε, έτσι και τώρα όλα γίνονται μηχανικά , μόνο που τότε, απλά η ρουτίνα ήταν στα φόρτε της , ενώ τώρα τα πράγματα είναι και μη χειρότερα !

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΗΣ "ΑΙΘΡΑΣ"

Ψευδής ανακοίνωση , περί διαγωνισμού σεναρίου , για το περιοδικό Γαλέρα .

http://galera.gr/magazine/modules/articles/article.php?id=428

Ανακοίνωση από το περιοδικό .

http://galera.gr/magazine/modules/articles/article.php?id=430

Έπεσα θύμα μιας ψευδής ανακοίνωσης , περί διαγωνισμού σεναρίου και καλά στο περιοδικό Γαλέρα … Για τον ψευδή αυτόν διαγωνισμό με ενημέρωσε ο αδερφός μου . Μπήκα στον κόπο να γράψω , έτσι για την πλάκα μου, δεν έχω να χάσω τίποτα σκέφτηκα . Τελικά σήμερα είδα στο site του περιοδικού ότι πρόκειται περί φάρσας !
Την βρήκαν κομψή πάντως και το σκέφτονται, μπορεί κάποτε στο μέλλον , να το υιοθετήσουν ! Εγώ έστειλα το σενάριο μου (σενάριο λέμε τώρα) έτσι κι αλλιώς είμαι άσχετη με το θέμα πόσο μάλλον με το σενάριο για κόμικς ! Απλά έβαλα την φαντασία μου να δουλέψει . Βέβαια στα ονόματα των θυμάτων που πίστεψαν την ανακοίνωση και έστειλαν σενάριο δεν υπάρχει το δικό μου πουθενά , και το έλεγα μάλλον δεν το έστειλα σωστά , μήπως να το ξαναστείλω ; Αφού τελικά αποδείχτηκε ότι πρόκειται περί φάρσας , δεν πειράζει καλύτερα που δεν πήγε ! Αφού κάθισα και κάθισα και το έγραψα όμως, είπα ας το δημοσιεύσω στο blog μου !


ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΠΟΥ ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ

Ονούρ : 45χρονός Τούρκος , οδηγός της μοιραίας νταλίκας

Νίκος: Οδηγός Ι.Χ που βρίσκεται ακριβώς πίσω από την νταλίκα .Βολιώτης εργοστασιάρχης γύρω στα 50 .

Νίκη : Συνεπιβάτης του Ι.Χ, γραμματέας και ερωμένη του Νίκου γύρω στα 30 .

Ντέπιδες και Ντικάπριο 1 και 2 αντίστοιχα :εργάτες του ειδικού συνεργείου απεγκλωβισμών της «Χουάιτ Γκόλντ».

Χαρδαβδέλας : Δημοσιογράφος . Καλύπτει το θέμα για την «Αίθρα» ένα χρόνο μετά

Φραγκοφονόπουλος : Τηλεφωνική παρέμβαση στην εκπομπή , μεσήλικο λαμόγειο από τον Πύργο Ηλείας που έχει την κασέτα από τις κάμερες ασφαλείας του τούνελ

Κομπάρσοι: Δημοσιογράφοι με κάμερες , ο κύριος Πολτόπουλος βιοχημικός, καθηγητής του πανεπιστημίου του Kingston, ο εκπρόσωπος της «Χουάιτ Γκόλντ» κύριος Πιπερόπουλος , η κυρία Μύριαμ Αστρολόγος-μελλοντολόγος καθώς και η Σαμπρίνα , η Νίνα και η Μίνα πρώην παίκτριες του Survivor 666.









STORYBOARD

· Σκηνή πρώτη..
Η ιστορία ξεκινάει , περιγράφοντας μερικά στιγμιότυπα , λίγο πριν μπει ο Ονούρ (Τούρκος νταλικέρης )μέσα στο τούνελ Αίθρα της κακιάς Σκάλας . Ακριβώς πίσω από την νταλίκα ακολουθεί Ι.Χ με Βολιώτικες πινακίδες , περιγράφονται οι επιβάτες και τι κάνουν λίγο πριν γίνει το μοιραίο, ενώ πηγαίνουν για επαγγελματικούς λόγους στην Πάτρα . Γίνεται το μοιραίο…
· Σκηνή δεύτερη
Η επόμενη σκηνή μας μεταφέρει έξω από το τούνελ τη στιγμή που καταφθάνει το ειδικό συνεργείο της «Χουάϊτ Γκόλντ», ενώ η ουρά των αυτοκινήτων μεγαλώνει συνεχώς , στο σημείο καταφθάνουν και οι πρώτες τηλεοπτικές κάμερες …
· Σκηνή Τρίτη
Μεταφερόμαστε ένα χρόνο μετά στο τηλεοπτικό πλατό , της εκπομπής Φως στο τούνελ που παρουσιάζει ο γνωστός δημοσιογράφος Χαρδαβδέλας, προσπαθώντας να εξιχνιάσει το περιστατικό της Αίθρας και το τι είχε γίνει πραγματικά εκείνη τη νύχτα στο τούνελ …Στο πάνελ βρίσκονται διάφοροι διακεκριμένοι θετικοί επιστήμονες , ο Ονούρ οδηγός του μοιραίου φορτίου , αυτόπτες μάρτυρες , εκπρόσωπος της «Χουάϊτ Γκόλντ», μέντιουμ καθώς και πρώην παίκτες ριάλιτι… Ξαφνικά επεμβαίνει στην εκπομπή τηλεφωνικά , ένας τύπος από τον Πύργο Ηλείας που λέει ότι κρατάει στα χέρια του κασέτα , με πολύτιμο υλικό από τις κάμερες ασφαλείας του τούνελ , που δείχνει καρέ καρέ τι πραγματικά συνέβη εκείνο το βράδυ στο τούνελ… Ειδικό ελικόπτερο του τηλεοπτικού σταθμού καταφθάνει στον Πύργο για να παραλάβει την κασέτα , έναντι αδράς αμοιβής.

· Σκηνή τέταρτη
Η ώρα που όλοι περίμεναν έχει φτάσει … Τη στιγμή που η νταλίκα φτάνει στα μισά του τούνελ , ο αγωγός αρχίζει να παραμορφώνεται και να μεγαλώνει φρακάροντας την νταλίκα μέσα στο τούνελ… Άφωνοι όλοι παρακολουθούν τον αγωγό να μεταμορφώνεται σε Λερναία Ύδρα , έχοντας εκατοντάδες κεφάλια από διάφορες διάσημες γυναίκες , που είχαν κάνει πλαστικές ή μπότοξ στο παρελθόν , και εκατομμύρια μαστούς να διογκώνονται όλο και περισσότερο… Εκείνη την στιγμή καταφθάνει και το ειδικό συνεργείο απεγκλωβισμών της «Χουάϊτ Γκόλντ».. Διάφοροι Τζόνυ Ντέπιδες , μπουκάρουν μέσα έχοντας πιει τα κέρατα τους , με το εγχειρίδιο «Kissing and Likking» ανά χείρας , αρχίζουν να το εφαρμόζουν καταγράμμα… Οι μισοί αρχίζουν να γλείφουν και να φιλάνε όσους μαστούς μπορούσαν περισσότερους , ενώ οι άλλοι μισοί , προσπαθούσαν να εξολοθρέψουν τα κεφάλια , προσπαθώντας να τα κάνουν να καταπιούν το ειδικό ελιξίριο… Μετά από ώρες υπεράνθρωπης προσπάθειας , ο αγωγός μεταμορφώνεται σε ένα τεράστιο αιδοίο , που αρχίζει να κοκκινίζει και να ερεθίζεται ώσπου εκρήγνυται και απελευθερώνει το τούνελ , γεμίζοντας το παντού με απομεινάρια σιλικόνης , ιστούς και κολπικά υγρά …






ΚΑΡΕ ΠΡΩΤΟ
Η νταλίκα προχωρούσε ενώ ο Ονούρ είχε πιάσει τη δεξιά λωρίδα πηγαίνοντας με 30 km/h, ψάχνοντας τα τσιγάρα αμέριμνος ενώ τραγουδούσε την τούρκικη βερσιόν του άσματος «Φιλάκια»
- Ονούρ «Με ζηλεύεις για το τίποτα , κι όλα μου τα βρίσκεις ύποπτα , μα σου λέω δεν τρέχει τίποτα κι αν δεν με πιστεύεις μουτς-μούτς » (Περιγραφή καρέà , φαίνεται ο εσωτερικός μπροστινός χώρος της νταλίκας μαζί με τον Ονούρ )** Προαιρετικό –έτσι όπως το είδε η φαντασία της sophie’s_jamaica

ΚΑΡΕ ΔΕΥΤΕΡΟ
Ακριβώς από πίσω του υπάρχει ένα Ι.Χ, με δυο επιβάτες την Νίκη και το Νίκο. Η Νίκη έχει σκύψει και προσπαθεί να ξεκουμπώσει το φερμουάρ του Νίκου , ενώ εκείνος μιλάει με έναν συνεργάτη του μέσω hands free …
- Nίκος Ναι ρε , όπως τα είπαμε .. Κοίτα τον σαν χελώνα πάει , άντε επιτέλους έπιασε δεξιά ο βρωμιάρης... Τι κουβαλάει ο μαλάκας ;
- Νίκη Μμμμμ…
(Περιγραφή καρέàφαίνονται μόνο οι δυο επιβάτες του αυτοκινήτου, ο Νίκος φαίνεται νευριασμένος , δεν φαίνεται το πρόσωπο της Νίκης , βγαίνει μόνο ένα Μμμμ από το πίσω μέρος του κεφαλιού της )**


ΚΑΡΕ ΤΡΙΤΟ
Η νταλίκα μπαίνει μέσα στο τούνελ όταν ξαφνικά , ακούγεται ένας εκκωφαντικός θόρυβος , η νταλίκα έχει τετραπλασιαστεί κι έχει σφηνώσει στο τούνελ , τα I.Χ που ακολουθούν , αρχίζουν και φρενάρουν απότομα , γίνεται καραμπόλα κάμποσων χιλιομέτρων , ενώ μέσα από το Ι.Χ που βρίσκεται πίσω από την νταλίκα , ακούγεται η τσιρίδα του Νίκου…
(Περιγραφή καρέ àΓίνεται ένα γενικό πλάνο φαίνεται η φρακαρισμένη νταλίκα, το πίσω μέρος της νταλίκας στην είσοδο του τούνελ , από το πίσω αυτοκίνητο βγαίνει ένα Αααααα, και φαίνεται και η καραμπόλα που έχει δημιουργηθεί από πίσω )






ΚΑΡΕ ΤΕΤΑΡΤΟ
Καταφθάνει στο σημείο το ειδικό συνεργείο απεγκλωβισμών της «Χουάιτ Γκόλντ», οι Τζόνυ Ντέπιδες και οι Ντικάπριο αρχίζουν να βγαίνουν από ένα μεγάλο φορτηγάκι , ενώ ακριβώς δίπλα από το φορτηγάκι υπάρχουν τηλεοπτικές κάμερες και δημοσιογράφοι .
-Τζόνυ Ντεπ 1 Ρε βλάκα Λεονάρντο , έφερες τους Walkers ?
- Ντικάπριο 1 Ναι ρε μαλάκα Τζόνυ τους έφερα..
Τζόνυ Ντεπ 2 Κρατάει στα χέρια του το εγχειρίδιο οδηγιών της εταιρίας «Kissing and Likking».
(Περιγραφή καρέ à υπάρχουν καμιά δεκαριά τύποι , οι μισοί έχουν φάτσα Ντικάπριο και οι άλλοι μισοί φάτσα Τζόνυ Ντεπ . Γενικό πλάνο φαίνονται να κατεβαίνουν από το φορτηγάκι και να μπαίνουν στο τούνελ , παραδίπλα φαίνονται οι δημοσιογράφοι , ενώ ο Τζόνυ 1-Ντικάπριο 1 και Τζόνυ 2 , είναι πίσω από τους άλλους Ντέπιδες και Ντικάπριο και φαίνονται πιο μεγάλοι από τους υπόλοιπους )

ΚΑΡΕ ΠΕΜΠΤΟ
Ένα χρόνο μετά
Βρισκόμαστε στο τηλεοπτικό πλατό της εκπομπής Φως στο τούνελ , που παρουσιάζει ο γνωστός δημοσιογράφος Χαρδαβδέλας , προσπαθώντας να εξιχνιάσει το περσινό ανεξήγητο συμβάν της Αίθρας και το τι είχε γίνει πραγματικά εκείνο το βράδυ στο τούνελ…
- Χαρδαβδέλας Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας , καλώς ήρθατε για ακόμα μια φορά στην εκπομπή Φως στο τούνελ . Θέμα της αποψινής μας εκπομπής είναι το ανεξήγητο φρακάρισμα της νταλίκας στο τούνελ «Αίθρα», που μετέφερε αγωγό ασύνηθους μεγέθους και σχήματος , μπλα, μπλα, μπλα .
Καλεσμένοι απόψε στην εκπομπή είναι , ο κύριος Πολτόπουλος , βιοχημικός, καθηγητής του πανεπιστημίου του Kingston , ο κύριος Ονούρ Μπακλαβόγλου οδηγός της μοιραίας νταλίκας, ο εκπρόσωπος της «Χουάιτ Γκόλντ» κύριος Πιπερόπουλος , η κυρία Νίκη αυτόπτης μάρτυς , η κυρία Μύριαμ Αστρολόγος-μελλοντολόγος καθώς και η Σαμπρίνα , η Νίνα και η Μίνα πρώην παίκτριες του Survivor 666.







ΚΑΡΕ ΕΚΤΟ
Ξαφνικά επεμβαίνει τηλεφωνικά , ένας τύπος από τον Πύργο Ηλείας που λέει ότι κρατάει στα χέρια του , κασέτα με πολύτιμο υλικό , από τις κάμερες ασφαλείας του τούνελ, που δείχνει καρέ-καρέ τι πραγματικά συνέβη εκείνο το βράδυ στο τούνελ .
- Χαρδαβδέλας Ναι –ναι , με ειδοποιούν , ότι έχουμε ένα πολύ σοβαρό τηλεφώνημα από τον Πύργο Ηλείας , παρακαλώ να βγάλουμε τον κύριο στον αέρα … Ναι κύριε Φραγκοφονόπουλε μας ακούτε ;
- Φραγκοφονόπουλός Ναι κύριε Χαρδαβδέλα σας ακούω .
- Χαρδαβδέλας Πείτε μας λοιπόν κύριε Φραγκοφονόπουλε , με ειδοποίησαν από το κοντρόλ , ότι ισχυρίζεστε ότι έχετε κασέτα από τις κάμερες ασφαλείας του τούνελ , που δείχνει καρέ-καρέ τα γεγονότα . Είναι αλήθεια αυτό κύριε Φραγκοφονόπουλε ; Ξέρετε είναι πάρα πολύ σοβαρό το ζήτημα , δεν είναι ώρα για φάρσες ..
- Φραγκοφονόπουλος Ναι κύριε Χαρδαβδέλα , υπάρχει στην κατοχή μου η κασέτα που είπατε.
- Χαρδαβδέλας Και πως βρέθηκε αυτή η κασέτα στα χέρια σας κύριε ;
- Φραγκοφονόπουλος Κύριε Χαρδαβδέλα ήδη έχω πει πολλά , και η ζωή μου κινδυνεύει , θέλετε την κασέτα ή όχι , μπορώ να την δώσω και στην κυρία Κορομηλά , μου δίνει περισσότερα
- Χαρδαβδέλας Όχι κύριε Φραγκοφονόπουλε τι λέτε , ήδη έχουμε στείλει το ειδικό ελικόπτερο του σταθμού να έρθει στον Πύργο να παραλάβει από τα χέρια σας την κασέτα .

ΚΑΡΕ ΕΒΔΟΜΟ
Χωρίς λόγια … Φαίνεται η σκηνή που το ελικόπτερο καταφθάνει στην ταράτσα του κύριου Φραγκοφονόπουλου

ΚΑΡΕ ΟΓΔΟΟ
Επιστρέφουμε στο τηλεοπτικό πλατό.
- Χαρδαβδέλας Κυρίες και κύριοι επιστρέψαμε , μετά από τις ολιγόωρες διαφημίσεις , ναι έχουμε στα χέρια μας την πολύτιμη κασέτα , θα δείτε αμοντάριστα πλάνα . Παρακαλούμε να απομακρύνεται τα παιδία από τις τηλεοράσεις και να τα επαναφέρεται την ώρα των διαφημίσεων, Χριστούγεννα έρχονται άλλωστε….


ΚΑΡΕ ΕΝΑΤΟ
Βλέπουμε τα αμοντάριστα πλάνα από τις κάμερες ασφαλείας , δεν υπάρχει ήχος ούτε λόγια . Τη στιγμή που η νταλίκα είναι στα μισά του τούνελ αρχίζει ο αγωγός να παραμορφώνεται και να μεγαλώνει φρακάροντας την νταλίκα μέσα στο τούνελ . Ο αγωγός μεταμορφώνεται σε Λερναία Ύδρα , έχοντας εκατοντάδες κεφάλια από διάφορες διάσημες γυναίκες , που είχαν κάνει πλαστικές ή μποτοξ στο παρελθόν (βλ. Πάμελα, Αγγελοπούλου, κλπ )και εκατομμύρια μαστούς να διογκώνονται όλο και περισσότερο .

ΚΑΡΕ ΔΕΚΑΤΟ
Εκείνη την στιγμή φαίνονται και οι τύποι από το ειδικό συνεργείο απεγκλωβισμών της «Χουάιτ Γκόλντ»… Διάφοροι Τζόνυ Ντέπιδες , μπουκάρουν μέσα έχοντας πιει τα κέρατα τους , με το εγχειρίδιο «Kissing and Likking» ανά χείρας , αρχίζουν να το εφαρμόζουν κατά γράμμα … Οι μισοί αρχίζουν να γλείφουν και να φιλάνε όσους μαστούς μπορούσαν περισσότερους , ενώ οι άλλοι μισοί , προσπαθούσαν να εξολοθρέψουν τα κεφάλια , προσπαθώντας να τα κάνουν να καταπιούν το ειδικό ελιξίριο …

ΚΑΡΕ ΕΝΔΕΚΑΤΟ
Μετά από ώρες υπεράνθρωπής προσπάθειας και γλειψίματος , ο αγωγός μεταμορφώνεται σιγά-σιγά σε ένα τεράστιο αιδοίο , που αρχίζει και κοκκινίζει και να ερεθίζεται ώσπου εκρήγνυται και απελευθερώνει το τούνελ , γεμίζοντας το παντού με απομεινάρια σιλικόνης , ιστούς και κολπικά υγρά …


ΤΕΛΟΣ


** Προαιρετικό –έτσι όπως το είδε η φαντασία της sophie’s_jamaica

Για την Ελίνα …

Όταν είσαι στα εικοσιένα σου, δεν ξέρω κατά πόσο κατεστραμμένος μπορείς να δηλώνεις .Έχεις πολλά βήματα μπροστά σου και όχι και τόσα πίσω σου, και σίγουρα σε κάποια θα πατήσεις γερά και σε κάποια πάλι όχι , το παν στην τελική είναι να προχωράς …

Λίγο πριν το τέλος ενός κύκλου και την αρχή ενός καινούργιου , αυτό που μένει είναι ο συσσωρεμένος χρόνος που ακουμπάει πάνω στις πλάτες μου, υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι με βαραίνει κι άλλες που ξέρω ότι αν δεν υπήρχε αυτός δεν θα είχα φτάσει εδώ, δεν θα είχα κάνει το ταξίδι , δεν θα είχα προχωρήσει , δεν θα ήμουνα εγώ…

Ημέρα απολογισμών η σημερινή , ταξιδιάρικη μέρα από το πρωί! Γυρίζοντας σπίτι , χαμογέλασα ειρωνικά στον Βοb του απέναντι τοίχου . Τελικά μπορεί να έχω τύψεις για αυτά που μπορεί να έκανα μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια, χαίρομαι όμως που δεν έχω τύψεις για αυτά που δεν έκανα !

Αφορμή για αυτούς τους παιχνιδιάρικους απολογισμούς ήταν και πάλι ένα τηλεφώνημα , ένα τηλεφώνημα που περίμενα χρόνια τώρα ! Η επιτυχία είπε επιτέλους να χτυπήσει την πόρτα, όχι την δικιά μου, έχει χρόνια να με θυμηθεί , χτύπησε όμως της μονάκριβης ξαδέρφης μου , που ξέρω ότι την περίμενε καρτερικά από το 2002! Η χαρά μου δεν περιγράφεται , πετάω στα ουράνια , και θα σας εξηγήσω γιατί τόση χαρά …

Η ξαδέρφη μου η Ελίνα είναι ένα σημαντικό πρόσωπο για μένα , είναι ένας άνθρωπος που με επηρέασε αρκετά στη ζωή μου …Όντας οχτώ χρόνια μεγαλύτερη μου ,τολμώ να πω ότι με έναν περίεργο τρόπο με έπλασε , είναι από τα λίγα πρόσωπα που υπάρχει από τις πρώτες αναμνήσεις μου μέχρι σήμερα … Την θυμάμαι αθώα και αφελή , τότε που δεν είχε χάσει τον εαυτό της , την θυμάμαι να γελά , και ήταν από τους λίγους ανθρώπους που αν και είχε περάσει δύσκολες καταστάσεις από μικρή , πάντα ήξερε να χαμογελά αληθινά χωρίς να υποκρίνεται …

Όπου κι αν κοιτάξω πίσω μου , εκείνη υπάρχει παντού , και όσο κι αν αλλοτριώθηκε στην πορεία , τώρα πια μπορώ να δω κατάματα το γιατί και να την δικαιολογήσω για όλα τα παραστρατήματα της … Εξάλλου τους ανθρώπους είναι άδικο να τους κρίνεις μόνο από μια φάση της ζωής τους , κι ότι κι αν έγινε εκείνη μου έχει δώσει τόσα, εμπειρίες , γνώση , συμβουλές , λεφτά , παρέα , υποστήριξη , γέλιο, τα πάντα, πράγματα που δεν διαγράφονται εύκολα …

Το 2002, Οκτώβρη μήνα , καθόμουν και την χάζευα μέσα στην αίθουσα τελετών του Α.Π.Θ να ορκίζεται μαζί με δεκάδες άλλους τελειόφοιτους της Νομικής , τότε δεν ήξερα ότι θα ήταν η τελευταία φορά που θα έβλεπα την Ελίνα που ήξερα …

Με τον καιρό άρχιζε να με απογοητεύει καθημερινά , κι όταν έναν άνθρωπο τον έχεις πρότυπο , όταν κάποιος είναι τόσο σημαντικός για σένα και αρχίζει και σε προδίδει καθημερινά αρχίζεις και απελπίζεσαι , απογοητεύεσαι , κι αυτή η απογοήτευση είναι χειρότερη από κάθε άλλη…

Όλοι προχωρούσαμε στις ζωές μας , εκείνη όμως όχι , δεν μπορώ να πω ότι δεν προσπαθούσε , προσπαθούσε και με το παραπάνω , αλλά τα πάντα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο για εκείνη …Άρχισε να βρίσκει παρηγοριά στο ποτό και στις χαρτορίχτρες , άρχιζε σιγά σιγά να χάνει την πίστη της στον εαυτό της , να κατρακυλάει κάθε μέρα στον κόσμο της , να γίνεται καχύποπτη και επιθετική με τον οποιοδήποτε , να πλησιάζει τα τριάντα και να έχει χάσει κάθε πίστη ,στους άντρες , στην φιλία , και με αυτά που της συνέβησαν δεν την κατηγορώ κι όλας … Όσο για τα οικονομικά της, πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο , δούλευε κατά καιρούς σε διάφορα δικηγορικά γραφεία για να παίρνει τρις και εξήντα, να δανείζεται από εδώ κι από εκεί , για να πληρώνει τρελά λεφτά σε μέντιουμ που θα της χάιδευαν τα αυτιά λέγοντας της , πως και δουλειά θα βρει κι όλο και κάποιος άντρας θα βρεθεί να την αγαπήσει πραγματικά … Τα δευτέρια στα μπακάλικα της γειτονίας της πήγαιναν σύννεφο και τα χρέη μεγάλωναν …

Όχι , όχι δεν θέλω να το πιστέψω ότι υπήρχε αυτή η Ελίνα , μόνο ένα κακό όνειρο ήταν , ένας εφιάλτης που τώρα τέλειωσε … Ήθελα να την βοηθήσω , της μίλησα αρκετές φορές , αλλά μετά δυστυχώς τα παράτησα … Που ξέρεις εσύ μου έλεγε και μου έκλεινε το τηλέφωνο ή άρχιζε να μου επιτίθεται στα καλά καθούμενα … Μετά απλά της χάιδευα κι εγώ τα αυτιά , με είχε απογοητεύσει τόσο , που την είχα αφήσει στην μοίρα της , που της έλεγα μόνο αυτά που ήθελε να ακούσει , δεν της έκοψα την καλημέρα προσφάτως μόνο και μόνο επειδή είναι συγγενής μου , είχα απογοητευτεί τόσο , που είχα ξεχάσει εντελώς την παλιά Ελίνα και όλα όσα σήμαινε κάποτε για μένα… Κι όμως υπήρχαν στιγμές μέσα σε αυτά τα τέσσερα χρόνια που ξέσπαγε , που άφηνε έστω και για λίγο τον παλιό της εαυτό να βγει στην επιφάνεια , η Ελίνα που ήξερα δεν είχε πεθάνει , πάντα ήλπιζα στην μέρα της ανάστασης της …

Η μέρα που περίμενα τόσα χρόνια έφτασε , είναι μόνο η αρχή, η Ελίνα που ήξερα επανήλθε … Για εκείνο που μετανιώνω είναι γιατί σε αυτή την τόσο δύσκολη φάση της ζωής της , εγώ δεν ήμουνα τόσο κοντά όσο θα έπρεπε , μετανιώνω που έχασα την πίστη μου σε αυτή , κι αν και φαινομενικά πάντα την υποστήριζα , στο μυαλό μου καθημερινά την υποβίβαζα , δεν πίστευα πια ότι θα τα κατάφερνε κι ας της έλεγα συνεχώς ότι πίστευα σε εκείνη , ψέματα της έλεγα , δεν πίστευα πια …

Της εύχομαι μόνο καλή αρχή , ελπίζω να έμαθε πολλά όντας τόσα χρόνια στην ξεφτύλα , γιατί όπως και να το κάνουμε πάντα πίστευα πως η ξεφτύλα είναι ένα μεγάλο σχολείο , που λίγοι όμως καταφέρνουν να αποφοιτήσουν από εκεί …

Εύχομαι η αναγέννηση της να είναι ολοκληρωτική κι αν αυτό είναι δύσκολο για αρχή , εύχομαι στην πορεία να αποτινάξει τα όποια κατάλοιπα αυτής της περιόδου κουβαλάει ακόμα μέσα στο πετσί της …

Χαίρομαι για εκείνη , μακάρι να μπορούσε να μάθει πόσο χαίρομαι , μακάρι να ήξερε πόσα πολλά σημαίνει για μένα , πόσο την αγαπάω , ντρέπομαι που την έκρινα τόσο άσχημα όλα αυτά τα χρόνια , ίσως να μην είχα καν αυτό το δικαίωμα , δεν έχω καταφέρει ούτε τα μισά από ότι έχει κάνει εκείνη στη ζωή της …

Την έκρινα με μεγάλη ευκολία , έλεγα μεγαλόφωνα πως ότι κι αν συνέβαινε στη ζωή μου εγώ ποτέ δεν θα έπεφτα τόσο χαμηλά , πως ποτέ δεν θα ήμουν τόσο αδύναμη , ποτέ δεν θα αφηνόμουνα τόσο στις αδυναμίες μου , πως ποτέ δεν θα υποτιμούσα τόσο την νοημοσύνη μου.Ακόμα το πιστεύω γιατί ίσως ακόμα είμαι βολεμένη , ακόμα το πιστεύω γιατί έχω ίσως την ψευδαίσθηση ότι παρόλες τις ευαισθησίες και τις αδυναμίες μου είμαι αρκετά πιο δυνατή από αυτές…

Όλα πίσω μας είναι , το παρελθόν μας δεν είναι τίποτα άλλο από μια συσσώρευση χρόνου , εμπειριών , δακρύων , γέλιων , πόνου , χαράς , τα περισσότερα ίσως να είναι μπροστά μας και μας περιμένουν στην επόμενη γωνία που θα στρίψουμε …

Όλη κι όλη μας η περιουσία δεν είναι τίποτα άλλο ,από αυτά που είχαμε και από αυτά που περιμένουμε , το καλύτερο από όλα όμως είναι ο παρόντας χρόνος , αυτή η συμπύκνωση του εξαιρετικού μας παρελθόντος , με το τρομακτικά άγνωστο μέλλον που μας περιμένει στη γωνία …

Χρόνια Πολλά Μπλογκάκι μου !

Να ζήσεις μπλογκάκι μου και χρόνια πολλά , μεγάλο να γίνεις με ποστάκια πολλά , παντού να σκορπίζεις της Sophie’s το φως και όλοι να λένε τι μπλόγκ είναι αυτό !

Λοιπόν είναι γεγονός , εδώ κι ένα χρόνο Εκπαιδευτήκαμε σίγουρα στο οίδημα …
Αυτό το μπλόγκ οφείλει την ύπαρξη του καθαρά και μόνο στην τύχη, άντε και λίγο στον Μιχάλη… Ξεκίνησα να γράφω στο μπλόγκ χωρίς ουσιαστικά να ξέρω πολλά γι’ αυτό , το μόνο που ήξερα είναι ότι είχε ένας φίλος μου(ένα τέτοιο πράγμα!!!)μου άρεσε και ήθελα κι εγώ !

Στην αρχή έγραφα μόνο για μένα, όχι ότι τώρα, μετά από ένα χρόνο κάνω κάτι διαφορετικό, απλώς μέσα από αυτό το μπλόγκ στην πορεία, μου δόθηκε η ευκαιρία να ανταλλάξω απόψεις, να γνωρίσω ανθρώπους , με πολλούς από αυτούς να συναντηθώ από κοντά και με μερικούς από αυτούς να συνάψω και φιλικές σχέσεις …
Στην ουσία δεν έκανα κάτι διαφορετικό από αυτό που συνήθιζα να κάνω και πιο παλιά, να γράφω δηλαδή… Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου , πάντα αυτό έκανα, έγραφα. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα περνούσε μια μέρα χωρίς να έχω γράψει κάτι , δεν έχει σημασία τι . Στην αρχή έγραφα σε κάτι μικρά ημερολόγια με μικρές κλειδαριές, γεμάτα καρδούλες και αρκουδάκια , με χρωματιστά φύλλα ποτισμένα με πανέμορφα αρώματα , κι όμως εγώ από τότε είχα μια μανία να τα λερώνω με τα ατσούμπαλα γράμματα μου με τις ανορθόγραφες λέξεις μου …
Το γράψιμο για μένα ήταν και είναι λύτρωση , είναι ένας τρόπος για να εκφράζομαι ,μπορεί να περάσει μια μέρα και να μην κάνω πολλά πράγματα , αλλά για μένα μια μέρα χωρίς γράψιμο , είναι μια χαμένη μέρα …
Θα μου πείτε και τι γράφω ; Τα πάντα … Ότι μπορεί να φανταστεί ο καθένας , όλα γύρω μου δεν είναι τίποτα άλλο από μια έμπνευση , από μια αφορμή για να γράψω , κάπως έτσι είναι για μένα .
Άνθρωποι, ταξίδια, εικόνες , έρωτες , καθημερινότητα, γεύσεις , σκέψεις , συναισθήματα , μυρωδιές , σχέσεις, αναμνήσεις , όλα αυτά θέλω να τα αποτυπώσω με κάποιο τρόπο και μιας και δεν είμαι καλή στην ζωγραφική, τα αποτυπώνω, γράφοντας γι’ αυτά . Δεν ισχυρίζομαι ότι είμαι καλή στο γράψιμο , απλώς είναι ένας τρόπος αυτοέκφρασης και τίποτα παραπάνω .. Θα ήθελα να μπορούσα μέχρι και το κάθε λεπτό, την κάθε μου ανάσα, τον κάθε μου θυμό να τα αποτύπωνα με λέξεις…

Κάποια στιγμή άφησα τα στυλό και τα χαρτιά , και καθηλώθηκα μπροστά από μια οθόνη κι ένα πληκτρολόγιο , δεν άλλαξε τίποτα, εγώ εκεί συνέχιζα να γράφω .
Πριν από ένα χρόνο το μόνο που άλλαξε ήταν ότι εγώ συνέχισα μεν να γράφω , αλλά μου δόθηκε παράλληλα η ευκαιρία τα όσα γράφω να τα μοιράζομαι μαζί σας κι αυτό αλήθεια όπως και να το κάνεις είναι πραγματικά υπέροχο !
Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω γιατί «Εκπαιδευμένοι στο οίδημα»!
Το 2004 αποφάσισα να γράψω κάτι , κάτι με αρχή μέση και τέλος , δεν μπορώ να πω ότι τα κατάφερα … Αυτές τις 100 σελίδες που έγραψα τότε λοιπόν, τις είχα δώσει ένα τίτλο «Εκπαιδευμένη στο οίδημα» , ο πληθυντικός στο μπλόγκ μου , δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα λάθος , ένα λάθος που στην πορεία αποδείχτηκε προφητικό !

Χάος...

Διακλάδωση: Παράθυρο των διχαζομένων διαδρομών
Ενας σπουδαίος παράγοντας στην εμφάνιση νέων δομών είναι η συνεισφορά των διακυμάνσεων ή διαταράξεων, δηλαδή των ξαφνικών αλλαγών που επιτρέπουν κάτι καινούργιο να εμφανιστεί, ακόμη και εκεί που η ύπαρξη της εντροπίας θα το απέκλειε. Αυτό συμβαίνει επειδή οι δομές διασποράς είναι μη γραμμικά συστήματα, η τάξη των οποίων αναδύεται απο το χάος. Μια και μόνο διακύμανση προστιθέμενη σε άλλες θα μπορούσε να γίνει αρκετά ισχυρή ώστε να επαναοργανώσει το όλο σύστημα σε ένα νέο πρότυπο. Τα σημεία αυτά, τα ονομάζει σημεία διακλάδωσης και είναι σημεία στα οποία καταρρέει η ντετερμινιστική περιγραφή και το σύστημα τότε ακολουθεί μία από τις πολλές πιθανές διακλαδώσεις του δρόμου.

Διάγραμμα διακλάδωσης για χημικές αντιδράσεις μακριά από την ισρροπία. Καθώς η μη γραμμική αντίδραση οδηγείται μακρυά από την ισορροπία, ο αριθμός των πιθανών ευσταθών καταστάσεων αυξάνεται δραματικά!Οι διακεκομμένες γραμμές δείχνουν ασταθείς καταστάσεις (χάος). Οι συνεχείς γραμμές είναι ευσταθείς λύσεις ή λύσεις «σταθερής κατάστασης», τις οποίες το σύστημα μπορεί να τις διατηρήσει στην πορεία. Το διάγραμμα θα μπορούσε να αναπαραστήσει πολλά διαφορετικά είδη συστημάτων, χημικά ή βιολογικά. 'Οπως δείχνουν οι διακεκομμένες γραμμές, όταν η μεταβολή προχωρεί κι άλλο, το σύστημα περνά μέσα από αστάθειες όπου έρχεται αντιμέτωπο με επιλογές, οι περισσότερες των οποίων οδηγούν σε χάος και κάποιες σε τάξη. 'Οσες οδηγούν σε τάξη γίνονται ευσταθείς πραγματοποιώντας σύζευξη επαναλήψεων και δημιουργώντας ένα συνδεόμενο δίκτυο ανάδρασης.
Σαν στιγμιαίο παράθυρο στο όλον, η ενίσχυση των διακλαδώσεων οδηγεί σε τάξη ή χάος. Στην αντίληψη του Prigogine για τα πράγματα η διακλάδωση --λέξη που σημαίνει το σημείο διχασμού ή διαίρεσης-- αποτελεί βασική έννοια. Η διακλάδωση σε ένα σύστημα είναι μια στιγμή ζωτικής σημασίας όταν κάτι τόσο μικρό όσο ένα μεμονωμένο φωτόνιο, μια ελαφρά διακύμανση της εξωτερικής θερμοκρασίας, μια αλλαγή της πυκνότητας, ή το φτερούγισμα μιας πεταλούδας στο Χονγκ Κονγκ, διογκώνεται τόσο πολύ με την επανάληψη ώστε δημιουργείται μια διχάλα -και το σύστημα παίρνει νέα κατεύθυνση. Με το πέρασμα του χρόνου, ο χείμαρρος των σημείων διακλάδωσης κάνει το σύστημα είτε να κατακερματιστεί καταλήγοντας στο χάος, είτε να σταθεροποιήσει μια νέα συμπεριφορά μέσω σειράς βρόχων ανάδρασης ( όπως αυτοκατάλυση, σταυροειδής κατάλυση και αυτοπαρεμπόδιση).

Που να πρωτοβάλω τάξη ; Δεν είναι η πρώτη φορά που έρχομαι σε αυτό το δίλλημα . Σε γενικές γραμμές η ζωή μου ανέκαθεν χαοτική ήταν , μα τώρα παράγινε το κακό...
Η έλλειψη άγχους είναι ακόμα ένα στοιχείο που πλαισίωνε πάντα τη ζωή μου , ο συνδυασμός αυτών των δυο άλλοτε φέρνει την καταστροφή και άλλοτε την δημιουργία και σε αυτή την συγκεκριμένη περίπτωση , φέρνει μάλλον το πρώτο .
Τι χρειάζεται λοιπόν να μπει σε τάξη ; Ας αρχίσουμε από τα δύσκολα..
Σε πλήρη αποδιοργάνωση βρίσκεται εδώ και μήνες η μνήμη μου, αυτό φάνηκε πολύ καλά σήμερα , μιας και όταν άνοιξα τα μάτια μου και προσπάθησα να θυμηθώ αν είχα να κάνω κάτι , δεν θυμήθηκα φυσικά και άλλαξα πλευρό , με αποτέλεσμα μετά από λίγη ώρα να δεχτώ καταιγισμό τηλεφωνημάτων για την απρεπή συμπεριφορά μου , και φυσικά για την ασυνέπεια μου …
Ένιωσα και νιώθω τρομερά άσχημα για ότι έγινε . Τελικά έστω και καθυστερημένα έφερα εις πέρας τις υποχρεώσεις μου , αλλά το κακό είχε ήδη γίνει. Δεν μου έχει ξανασυμβεί αυτό, τουλάχιστόν όχι ακριβώς με τον ίδιο τρόπο.
Στο παρελθόν αν ποτέ ήμουν ασυνεπής αυτό κατά κάποιο τρόπο το επιδίωξα ή έκανα ότι το ξέχασα ενώ στην πραγματικότητα απλά το είχα αμελήσει , αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά .. Είχα ετοιμάσει τα πάντα κι απλά ΞΕΧΑΣΤΗΚΑ , ΔΕΝ θυμήθηκα , τραγικό… Με το που γύρισα γέμισα τους τοίχους σε όλο το σπίτι με κίτρινα χαρτάκια , σημείωνα -σημείωνα και τελειωμό δεν είχα , γέμισα το κινητό μου με υπενθυμίσεις αλλά τα κλάματα δεν τα έβαλα , ήθελα να νιώσω για λίγο το άγχος να με κυριεύει αλλά το πούστικο δεν ερχότανε … Αιτία όλων αυτών είναι ότι εδώ και ένα μήνα κάνω διακοπές, φορτώνοντας επιδεικτικά τα πάντα στον κόκορα…
Λόγω κακής διαχείρισης των οικονομικών μου ή αλλιώς αυτό μεταφράζεται λόγω καλοπέρασης και καλοζωίας υπέρ του δέοντος , η τσέπη μου τσακίστηκε , καθότι όλα αυτά ήταν πέρα των δυνατοτήτων της με αποτέλεσμα το ταμείο να έχει πέσει έξω και εγώ να χρωστάω και της Μιχαλούς… Αυτό ομολογώ ότι με αγχώνει , αλλά όχι και τόσο όσο θα έπρεπε ..
Χάος στη μνήμη μου , χάος στην τσέπη μου , χάος και στο νοικοκυριό μου …
Δεν φημίζομαι για την νοικοκυροσύνη μου , αλλά τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο κι έτσι χθες πήγα και κοιμήθηκα στης Τάνιας .. Εκεί με περίμενε ένα ήσυχο , καθαρό και ζεστό περιβάλλον , ένα μαλακό διπλό κρεβάτι με καθαρά σεντόνια και φυσικά ένα γεμάτο ψυγείο με φρούτα και λαχανικά μιας και η Τάνια κάνει δίαιτα , οπότε πήρα και τις βιταμίνες που χρειαζόμουνα και έριξα και κάτι ύπνους τρικούβερτους , και ξέχασα να ξυπνήσω και να πάω να κάνω τις δουλειές μου. Περιττό να πω ότι μου έχει φύγει η μέση αφού από το μεσημέρι που γύρισα, έβαλα 2-3 πλυντήρια (άσε που πηγαινοέρχομαι στης Ζωής, μιας και το δικό μου έχει χαλάσει όπως και η φωτογραφική μου , γαμησέτα σου λέω … ) σιδέρωσα τα απαραίτητα , έπλυνα τις στοίβες από ποτήρια και πιάτα που στεκόντουσαν στο νεροχύτη για μέρες και με χαιρετούσαν, κατέβασα και καμιά ντουζίνα σακουλές σκουπιδιών κι ακόμα στο σπίτι επικρατή χαμός , με πεταμένε βιβλία, χαρτιά , εφημερίδες και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου…
Χάος στη μνήμη μου , χάος στην τσέπη μου , χάος στο νοικοκυριό, χάος και στην υγεία μου … Αυτά παθαίνεις όταν θέλεις να κάνεις τον χειμερινό κολυμβητή με -2 έξω, όταν καπνίζεις αβέρτα , όταν δεν έχεις αξιωθεί ακόμα να στρώσεις τα χαλιά στο σπίτι , όταν οι κραιπάλες χτυπάνε κόκκινο επί καθημερινής βάσεως και άλλες τόσες μαλακίες που ούτε για να τις πω δεν είναι !!! Πρέπει επειγόντως να πάω να κοιταχτώ , πριν ψοφήσω σαν το σκυλί…
Και να ήταν μόνο αυτά, υποτίθεται ότι σπουδάζω και ότι εδώ κι ένα μήνα έχουμε αρχίσει μαθήματα , όσο έχετε δει οι περισσότεροι από εσάς που με διαβάζετε τη σχολή μου , άλλο τόσο την έχω δει κι εγώ ..
Πηγαίνω μόνο σε κάποια εργαστήρια επειδή η παρακολούθηση είναι υποχρεωτική και επειδή έχω ήδη φορτωθεί απουσίες οπότε δεν με παίρνει να λείψω ακόμα κι αν ψήνομαι στον πυρετό… Αλλά και σε αυτά που πάω αλίμονο κι αν έχω καταλάβει τίποτα , αφού συνήθως θα έχω σύρει τα πόδια μου με το ζόρι μέχρι εκεί και αν και θα έχω τα μάτια μου ανοιχτά στην ουσία θα κοιμάμαι όρθια …
Άφησα για το τέλος τα συναισθηματικά μου και τις σκέψεις μου, γιατί εκεί κι αν είναι μπάχαλο τα πράγματα … Στις εννιά του μακαρίτη άλλον έβαλε στο σπίτι…
Τι να κάνουμε βρε παιδιά ; Αυτά συμβαίνουν ,δεν σου έρχονται όποτε τα θέλεις . Τώρα γιατί συμβαίνουν μόνο σε μένα είναι ένα άλλο θέμα . Από ότι με ενημέρωσαν οι ειδικοί , πάσχω, γιατί είμαι συναισθηματικά ανασφαλής και τις ανασφάλειες μου αυτές ψάχνω να τις καλύψω μέσω της ανδρικής παρουσίας στη ζωή μου, ενώ θα έπρεπε να στέκομαι στα πόδια μου χωρίς δεκανίκια … Το πρόβλημα είναι ότι εγώ αρνούμαι να συνειδητοποιήσω ότι έχω πρόβλημα , αρνούμαι να δεχτώ ότι δεν στέκομαι μόνη μου στα πόδια μου κι ότι ψάχνω συνεχώς για μια ανδρική παρουσία δίπλα μου επειδή δεν νιώθω πλήρης όταν μένω μόνη με τον εαυτό μου …
Ίσως αν κάποτε το καταλάβω να αρχίσω να κάνω κάτι και γι’ αυτό…
Δεν έδωσα λοιπόν πολλά περιθώρια στον εαυτό μου να αναδιοργανωθεί ούτε συναισθηματικά , μετά από δυο χρόνια σχέσης , έμεινα πρόσφατα μόνη μου…
Λογικά θα έπρεπε να αφήσω δυο μήνες για να πενθήσω για ότι έχασα , άλλους δυο για να πλακωθώ στη δουλειά για να ξεχάσω , άλλους δυο για να μαλακιστώ με τους φίλους μου και να κάνω όσα υποτίθεται ότι δεν μπορούσα να κάνω όσο ήμουνα μέσα στη σχέση, άλλους δυο για να φλερτάρω ασύστολα μιας και θα ήμουνα ελεύθερη , άντε και άλλους δυο για να δω τι θα κάνω με το μέλλον μου και μετά να αρχίσω να ψάχνομαι… Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε, δυο μήνες έμεινα μόνη μου και μετά πήγα και ερωτεύτηκα…
Και τώρα τι κάνουμε ; Άντε πες με λίγα ζόρια , τα λεφτά τα βρίσκεις , στα μαθήματα παίρνεις σημειώσεις και από εδώ και μπρος βάζεις ένα πρόγραμμα , άντε πας και στους γιατρούς πλακώνεσαι στα φάρμακα και στρώνεις , άντε ξεσκίζεσαι και δυο μέρες στις δουλειές και το σπίτι έρχεται κι αυτό στα ίσια του , άντε βάζεις και τις υπενθυμίσεις στο κινητό και είσαι εντάξει με τις υποχρεώσεις σου. Με τον εαυτό σου όμως, πως μπορείς να είσαι εντάξει όταν δεν του έδωσες το χρόνο που του χρειαζότανε για να επανέλθει ; Με τον άνθρωπο που εισέβαλες στη ζωή του και τα έκανες όλα μπάχαλο τι κάνεις ; Οι περισσότερες ανθρώπινες σχέσεις είναι απαιτητικές , κι αυτό το γνωρίζω καλά , εξαρχής προσπάθησα και προσπαθώ να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου , σε αυτό το καινούργιο ξεκίνημα στη ζωή μου , πλάι σε έναν άνθρωπο που υπόσχεται πολλά , αλλά αλήθεια είναι διαθέσιμος αυτός ο καλύτερος εαυτός μου; Δεν ξέρω. Από την άλλη είναι καθαρά προσωπικό μου ζήτημα και πρέπει να το λύσω μόνη μου , δεν μου φταίει κανείς άλλος για τις επιλογές μου …
Μετά από πολύ καιρό, βρίσκομαι μόνη με τον εαυτό μου , αντιμέτωπη με τις σκέψεις και τις φοβίες μου, προσπαθώντας να αναδιοργανωθώ και να βάλω μια τάξη σε αυτό το χάος που επικρατεί στη ζωή μου … Δεν αγχώνομαι αν και ίσως θα έπρεπε , δεν μετανιώνω για τις τρέλες και την καλοπέραση των προηγούμενων μηνών που έχουν σαν αποτέλεσμα, τώρα να τρέχω και να μην φτάνω. Είμαι εδώ όρθια και στέκομαι στα πόδια μου , ξέροντας να παίζω καλά πια με τις χαοτικές καταστάσεις… Είμαι εδώ και είμαι ευτυχισμένη γιατί ξέρω πως ακόμη έχω τεράστια αποθέματα δύναμης και αγάπης μέσα μου , πως όλα αυτά δεν είναι παρά ένα μικρό λοφάκι , μια τοσοδούλικη ανηφορίτσα που δεν κλάνουν μια, μπροστά στα βουνά που μπορώ να ανέβω, κι έτσι κι αλλιώς έχω τόσο περίσσευμα θράσους , που μπορώ να ομολογήσω ότι ακόμα κι αν συμβαίνουν όλα αυτά εγώ είμαι ερωτευμένη και έτοιμη για ακόμα μια φορά να καώ με τον καλύτερο τρόπο , να καώ μαζί σου …

Αν με αξιώσει η Πιστωτική...

Με αιφνιδίασε ευχάριστα η είδηση της κυκλοφορίας του πρώτου τεύχους , της εφημερίδας «Φωνόγραφος» που είναι αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας συμφοιτητών μου. Με την ευκαιρία , θέλω να τους ευχηθώ καλή αρχή και ελπίζω να μην στερέψουν ποτέ από ιδέες …
Διαβάζοντας λοιπόν το άρθρο του κ. Κούτρα “Voice Over IP ή Τηλεφωνία μέσω διαδικτύου” , και ενώ βρισκόμουνα πάνω στο τρένο , μειδίασα με ευχαρίστηση .Τον τελευταίο καιρό , άρχισα να ψάχνομαι πάνω στο θέμα . Τι τα θες ; Τόσα υπεραστικά , φίλους στας Ευρώπας , εσχάτως και στο Αμέρικα , κάνω το σκατό μου παξιμάδι για να ξεχρεώνω κάθε τόσο τον π(ΟΤΕ).
Με αυτά και με αυτά με δυο άδειες τσέπες , αγκαλιά με τις τάσεις φυγής μου , μην έχοντας φράγκο , περιορίστηκα σε ένα σύντομο ταξιδάκι στην Αχαϊκή πρωτεύουσα και όσο για τα μακρινά ως την Τζαμάικα ή την Νέα Υόρκη , ποιος ξέρει; Αν με αξιώσει η πιστωτική κάποτε θα πάω …
Είχε έρθει η ώρα να ανακαλύψω το skype λοιπόν , στο ρετιρέ του Γείτονα στα Ψηλά Αλώνια … Μπαίνοντας στο σπίτι παρατήρησα ότι το μόνο που έλειπε από εκεί μέσα ήταν το τραπεζάκι του πινγκ-πονγκ, που όμως είχα προλάβει και το είχε χώσει κάπου στην αποθήκη !!!
Η ώρα της αλήθειας έφτασε , κάθισα στον καναπέ και μπροστά μου ήταν δυο παγιδευμένες φιγούρες στον τοίχο οι οποίες μου μίλησαν και με χαιρέτησαν …
Δεν άργησα να μπω στο νόημα … Καθόμασταν άνετοι στον καναπέ, μπροστά μας μια κάμερα πάνω σε ένα τρίποδο , πίσω μας ένας projector as να προβάλει στον απέναντι τοίχο , τον Φοίβο με την Γεωργία που βρισκόταν στο Παρίσι και έπιναν τα κρασάκια τους , εμείς πάλι περιοριστήκαμε , με τον Γείτων και τον Γείτονα ή αλλιώς με τον Γιώργο και το Θοδωρή στις Amstel , αφού σας λέω ούτε σάλιο δεν παίζει …
Μετά με σύστησαν με τα παιδιά , τσουγκρίσαμε αμφότεροι τα ποτήρια μας και περάσαμε μια καταπληκτική βραδιά , καθώς ήταν σαν να ήμασταν μαζεμένοι όλοι σε ένα σπίτι … Τρελάθηκα σας λέω , ψήθηκα τόσο άγρια , που ξέχασα ήδη τη Τζαμάικα , βρήκα καλύτερο τρόπο να χρεώσω την πιστωτική !

Υ.Σ Μα καλά που σε βρήκα , στο κουτάκι του Skype ;

New York –New York ….

Λοιπόν δεν έχω φράγκο , αλλά στην ιδέα ότι ο Νικολάκης είναι στην Νέα Υόρκη ,( το έμαθα κάπως αργά ότι έχει ήδη αρκετό καιρό εκεί , και κάνει μεταπτυχιακό στη σκηνοθεσία ,αλλά τον συγχωρώ ), πήραν τα μυαλά μου αέρα , είναι μια υπέροχη ευκαιρία να πάω σκέφτηκα , και μετά πετάγομαι και μια Τζαμάικα , έτσι για πλάκα…
Και μετά ξύπνησα , εδώ δεν έχω φράγκο να βγάλω το δεκαπενθήμερο και ονειρεύομαι ταξίδια μακρινά ως την Τζαμάικα …
Αφήστε με λίγο να ονειρευτώ ρε….Θέλω πάω New YorKkkkkkk!

Θέλε !

Μωρό Μου Φέραμε Εξάρες …

Εμπρός καλές μου αναμνήσεις , ελάτε και σαρώστε για ακόμα μια φορά το τώρα μου, σας το επιτρέπω , εξάλλου είστε ακόμα τόσο νωπές , σας παίρνει…
Τετάρτη βράδυ ,ανέκαθεν τη θεωρούσα μπάσταρδη μέρα, ξεκάρφωτή στη μέση του πουθενά , μέτρια μέρα , ίσως μου θυμίζει εμένα γι’ αυτό και την σνομπάρω!
Ενώ εγώ περνούσα καλά λοιπόν , γιατί θα ήταν ψέμα να μην πω ότι από τις 27 του Οκτώβρη μέχρι σήμερα του έδωσα και κατάλαβε , έξω γινόντουσαν κοσμοϊστορικά γεγονότα που είμαι σίγουρη πως όλοι μας λίγο-πολύ θα ξεχάσουμε με αρκετά μεγαλύτερη ευκολία από ότι νομίζουμε…

Βιασμοί , καταλήψεις , πορείες , απολύσεις , καταγγελίες , βρισίδια , αντιγραφές , τόσο σπέρμα χαμένο δηλαδή , ένας διαρκές αυνανισμός που καθόμαστε και τον τρώμε στη μάπα απαθείς , βέβαια σε μερικούς από εμάς μπορεί και να αρέσει τελικά , ποιος ξέρει ;
Κατάφερα να μείνω έξω από όλα αυτά , κατάφερα να κάνω και πάλι αξιόλογα χιλιόμετρα μαζί με τον μπαγάσα τον Γείτων , εδώ ο κόσμος καιγότανε κι εγώ στα λεωφορεία μου, στα τρένα μου ! Σάββατο να τρώω σολομούς , και γαριδο-μακαρονάδες σε ρετιρέ στον Βαρδάρη , μεσάνυχτα Δευτέρας να τον δαγκώνω στα τρένα στη Θεσσαλονίκη , Τρίτη ξημερώματα να κολλάω άσχημα στην κίνηση έξω από τον Κηφισό, και Δευτέρα βράδυ πάλι να τον δαγκώνω αγναντεύοντας το Ιόνιο , με παρέα τον ala , τον Γείτων , και τη Γωγώ …
Μετά ήταν και η επίσκεψη έκπληξη της Πόπης , που μετά από δύο χρόνια απουσίας , είπε να χτυπήσει με τα καινούργια της φορέματα , να αφήσει για λίγο το Ηράκλειο και να ανηφορίσει να δει τους παλιόφιλους της, μαζεμένες συγκινήσεις , κι όμως άντεξα …

Κι ύστερα από όλα αυτά τι μένει;

Ένα άδειο, ακατάστατο σπίτι, ένα σπίτι χωρίς εσένα, μια τελείως αναδιοργανωμένη ζωή , τα κεφάλια μέσα και πάλι λοιπόν , με την πνευμονία να καραδοκεί προ των πνευμόνων μου … Ναι εκπαιδεύτηκα να ζω μόνη, το είδες πως τρόμαξα , αλλά μετά από τόσες μέρες συνήθισα βρε μπαγάσα και μου καλάρεσε και τώρα έφυγες και τα φώτα έσβησαν κι έμεινα μόνη να κοιτάζω τον ξέστρωτο καναπέ , να μυρίζω τις ανάσες σου στους τοίχους , να γλύφω το κουταλάκι του καφέ σου …
Μόνη και πάλι με τα αποτσίγαρα μου , τα βιβλία μου , τις στάχτες στα τασάκια , πάλι τρένα και αποχαιρετιστήριοι καφέδες σε σταθμούς … Δεν είσαι εδώ και σε ψηλαφίζω με τα μάτια μέσα από τις φωτογραφίες που σε τράβηξα, ενώ μου χαμογελούσες , ενώ με εκνεύριζες...

Τι έμεινε από όλα αυτά ;

Πολλά, πάρα πολλά , τόσα που βγάζω άνετα κι αυτόν και τον επόμενο χειμώνα ...

Σήμερα το πρωί , προσγειώθηκα πάνω σε μια καρέκλα στο κυλικείο , πριν ήμουνα σε μάθημα , αλλά κοιμόμουνα αρκετά για να θυμάμαι λεπτομέρειες , καφές , τσιγάρο και τάβλι , μια τηλεόραση πάνω από το κεφάλι μου ανοιχτή , αλλά χωρίς φωνή …Η Λίτσα όπως και κάθε πρωί μας ενημέρωνε αν ξεστρατίσαμε ή όχι , όταν έφτασε λοιπόν στα λιονταράκια , έγραφε στο κάτω μέρος της οθόνης , «ο δρόμος που έχετε πάρει, είναι λαθεμένος» (ναι , λαθεμένος έγραφε , αχαχα!), έριξα τα ζάρια και έφερα εξάρες , βρε δεν πας κι εσύ βρε Λίτσα είπα ...

Τι απόμεινε από όλα αυτά ;

Έριξα τα ζάρια κι αυτή τη φορά ήταν εξάρες μωρό μου , εξάρες ….

Ο στοιχειωμένος άντρας …

Απόψε γνώρισα έναν στοιχειωμένο άντρα, με σκούρα μάτια και σγουρά μαλλιά…

Απόψε γνώρισα έναν άντρα μέσα σε ένα τρένο και τον έκανα δικό μου...

Απόψε ήταν δικό μου μόνο το κουφάρι του και τίποτα άλλο…

Κυνηγός Μερέντας

Πάει καιρός που εκείνος με παρακολουθούσε !Πόσο θα ήθελα να τον βρω , να δω το μέρος που ζει .Το φανταζόμουνα σκοτεινό ...

Ένα μεγάλο σκοτεινό δωμάτιο , καθόλου μοναχικό όμως ! Είναι γεμάτο φωτογραφίες ανυποψίαστων γυναικών που απλώνουν ρούχα , που βάφουν χαρωπές τα νύχια τους στις βεράντες , που τινάζουν τα χαλιά και τις κουβέρτες , που καλούνε φίλες τους και πίνουν καφέ κάποια ηλιόλουστα μεσημέρια ...
Θα ήθελα να τον βρω, να εισβάλλω στο μυαλό του , όπως εκείνος εισέβαλλε στο κορμί μου , όταν το απαθανάτιζε ενώ εγώ ήμουν ανυποψίαστη , δεν θα τον ρωτούσα γιατί το έκανε , ίσως γιατί δεν μπορούσε να εισβάλλει στο κορμί μου διαφορετικά , δεν ξέρω τι γύρευε , δεν ξέρω γιατί πάντα κρυβόταν ...
Χιλιάδες φωτογραφίες πεταμένες στο πάτωμα , ναι τον είχα βρει, ήταν ξαπλωμένος ανάμεσα στις δεκάδες γυναίκες του, στις γυναίκες που παρακολουθούσε τόσο καιρό από τις απέναντι πολυκατοικίες , ήξερε κάθε τους κίνηση , τις αγαπούσε όλες , είχε αγαπήσει την ρουτίνα τους , αφού αυτός δεν είχε ... Ήθελα να ορμήξω πάνω του , ήμουνα τόσο θυμωμένη μαζί του , ήθελα να του φωνάξω το πόσο ανώμαλος μπορεί να ήτανε , όμως δεν το έκανα ...Τον αιφνιδίασα , είχε έρθει η ώρα να του το κάνω κι εγώ , τον πλησίασα και του έκλεισα το στόμα , εκείνος με κοιτούσε τρομαγμένος , έτρεμε, η καρδιά του χτυπούσε δυνατά , άρχισα να τον φιλάω , ενώ από τις φωτογραφίες του , χιλιάδες γυναίκες μας παρακολουθούσαν , ίσως δεν θα μπορούσα ποτέ να καταλάβω γιατί το έκανε , αλλά τώρα ήταν δικός μου , και ήταν τόσο τρομαγμένος ...
Δεν ξέρω γιατί, μα τον είχα ερωτευτεί , έτρεχα κάθε τόσο στο σπίτι του , ήθελα να τον αγγίζω, να τον φιλάω ... Δεν σταμάτησε να παρακολουθεί τους ανθρώπους , δεν σταμάτησε ποτέ να παρακολουθεί τις γυναίκες των απέναντι πολυκατοικιών , δεν θα σταματούσε ποτέ να το κάνει , ήταν το πάθος του, μόνο όταν οι άνθρωποι είναι ανυποψίαστοι είναι αυθεντικοί μου έλεγε ...
Μια μέρα πήγα στο σκοτεινό δωμάτιο μα αυτός έλειπε , έξω από την πόρτα είχε ενοικιαστήριο ... Έφυγε, ίσως γιατί πάντα να προτιμούσε εκείνη την ιδιότροπη μοναξιά του , εξάλλου χιλιάδες ανυποψίαστες γυναίκες τον περίμεναν , σε καινούργια γειτονιά , εκεί θα ήταν πάντα και θα τον περίμεναν στις απέναντι πολυκατοικίες , θα γινόντουσαν τα μοντέλα του, χωρίς παράλληλα ποτέ να το μάθαιναν ...
Έφυγα, ήξερα πως ποτέ δεν θα τον ξαναέβλεπα , πίστευα πως αυτή τη φορά είχα βρει την τεράστια δεξαμενή μερέντας ακριβώς απέναντι από το σπίτι μου, πως αυτή τη φορά δεν θα μου έδιναν λίγη για να γλυκαθώ και μετά θα μου την έπαιρναν , μέχρι τώρα έτσι είχα συνηθίσει ... Πάντα έβρισκα την πιο απίστευτη μερέντα μίλια μακριά από το σπίτι μου , δεν έπαψα ποτέ να είμαι κυνηγός μερέντας , έβρισκα πάντα τις πιο σπάνιες και πιο λαχταριστές μερέντες, και όσο μακριά κι αν ήταν αυτές έκανα πάντα βουτιές μέσα τους και χανόμουνα στα πιο άγρια σοκολατένια όργια , αλλά πάντα ή θα έπρεπε να βγω γιατί είχα μουλιάσει , γιατί είχα λιγωθεί , γιατί θα μου την έπαιρναν και πάντα θα είχα ένα τεράστιο ταξίδι επιστροφής...Ναι κάθε φορά στον ύπνο μου έβλεπα πως κολυμπούσα μέσα στο σοκολατένιο Καραϊβικό αρχιπέλαγος , στη θάλασσα των Σαργασσών που είχε μετουσιωθεί στην πιο γλυκιά και σοκολατένια απόλαυση , τίποτα όμως δεν κράτησε ποτέ παραπάνω από μια στιγμή , έτσι και τώρα πίστεψα για μια στιγμή πως αν έβγαινα στο μπαλκόνι μου θα αντίκριζα την σοκολατένια θάλασσα των Σαργασσών , μα δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα ακόμα σοκολατένιο όνειρό μου , που τελείωσε πίνοντας έναν πρωινό πικρό καφέ ...

Επιτέλους...

Επιτέλους κάθομαι στην κουνιστή καρέκλα μου … Όχι ούτε και τώρα έχω χρόνο , ευτυχώς και δυστυχώς αυτόν τον μήνα δεν μου έφτασε κανένα εικοσιτετράωρο , βάζω για λίγο στην πάντα τις άλλες υποχρεώσεις που τρέχουν , τις συσσωρεύω στη ειδική γωνιά τους , τελικά υπό πίεση λειτουργό καλύτερα …
Δεν έχω χρόνο κι όμως εγώ κουνιέμαι , αλήθεια δεν θυμάμαι τίποτα, ούτε καν τι έφαγα το μεσημέρι, να πάω να δω την κατσαρόλα , το ταψί ; Αχαχαχαχαχα! Όπως πάντα είναι πεντακάθαρα και σκονισμένα!!! Ατελείωτες μηχανικές , μισοκοιμισμένες κινήσεις , τόσα ταξίδια , τόσες δουλειές , τόσες συναντήσεις ,αλλά ο εγκέφαλος κλινικά νεκρός !!! Επιτέλους μαζεμένα λεφτά , σήμερα μου είπαν ότι θα πληρωθώ και για τις περσυνές εργατοώρες μου στο ράδιο ,αυτό τουλάχιστον το θυμάμαι , αχαχαχαχα! Άλλο ένα ξεκίνημα από το μηδέν … Είναι τόσο όμορφες και κουραστικές οι αρχές , δεν με φοβίζουνε όμως έχω κάνει τόσες και τόσες , εμένα φοβάμαι καμιά φόρα… Πώς να μάθεις να δαμάζεις όλα εκείνα που σε κατατρέχουν , πώς να αφήσεις τους παλιούς σου φόβους , και οι γαμημένες αποτυχημένες απόπειρες του παρελθόντος όλο και συσσωρεύονται και στέκουν σαν βουνό πίσω μου , γυρνάω το κοιτάω καμιά φορά και με τρομάζει , είναι τόσο μεγάλο το πούστικο !
Αρχές , αρχές , αρχές … Κάθε αρχή και δύσκολη λένε , δεν ξέρω γιατί ποτέ δεν το ασπάστηκα αυτό , το μοναδικό πρόβλημα μου σε κάθε αρχή μου ήτανε το κατά πόσο καλό ή κακό ήταν το προηγούμενο τέλος… Από τα λάθη μαθαίνεις λένε , κι εγώ εξακολουθώ να επαναλαμβάνω συνεχώς τα ίδια ! Όχι τελικά δεν είναι λάθη που επαναλαμβάνω είναι απλά ο τρόπος που διάλεξα να ζω και να σπαταλώ το χρόνο μου , όσο λάθος κι αν είναι αυτός , είναι ο τρόπος που γουστάρω κι αυτό πρέπει να το πάρω απόφαση … Τι να πω τώρα για τα ταξίδια μου , ότι έγιναν και πάλι τα πιο απίθανα πράγματα, με το να χτυπήσει ο οδηγός του λεωφορείου αυτοκίνητο της ασφάλειας και να περιμένουμε δυο ώρες για να μας τον ξαναφέρουνε πίσω ; Δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι το έχω πει τόσες φορές , εμένα τα ταξίδια δεν μου πάνε αλλά εγώ εκεί εξακολουθώ να παίρνω στο λαιμό μου τους συνταξιδιώτες μου !!!
Τουλάχιστον μέσα από όλα αυτά έμαθα και κάτι από αυτό το τελευταίο tour διασχίζοντας και διασταυρώνοντας τη μισή χώρα, για χάρη του έρωτα τελικά ο άνθρωπος μπορεί να κάνει πολλά κι ας το είχα ξεχάσει εγώ εδώ και καιρό …
Όταν είδα τη συμφοιτήτρια μου στη Λάρισα αγκαλιά με τον γκόμενο της τα έχασα για λίγο , τι δουλεία έχεις εσύ εδώ της είπα ; Να μωρέ μου είπε , το αγόρι μου είναι στο Διδυμότειχο , εγώ στον Πύργο και θέλαμε να βρεθούμε και είπαμε να μοιράσουμε την απόσταση …. Μα καλά της λέω και στη Λάρισα που μείνατε , έχεις κανέναν γνωστό ; Τα ξενοδοχεία γιατί υπάρχουν Σοφία , μου είπε γεμάτη απορία !!!
Η Παρασκευή δεν είναι μακριά , πλησιάζει απειλητικά γρήγορα ! Τι ειρωνεία; Σήμερα άδειασα τις βαλίτσες , άντε πάλι από την αρχή , θα καταντήσει ρουτίνα σε λίγο!!! Ακόμα δεν ξέρω αν θα κάνω 300 χιλιόμετρα ή τα διπλάσια , αλλά αν τελικά ο δρόμος με βγάλει στην πρωτεύουσα και όχι στην συμπρωτεύουσα , που προς πρωτεύουσα οδηγούνε όλα , ελπίζω να έχω την ανάλογη υποδοχή και φιλοξενία που είχα στη Θεσσαλονίκη !


Υ. Σ Να ξεκινάς σημαίνει να δαμάζεις ,όλα εκείνα που σου φορτώνουν σπέρμα και μνήμες από τις παλιές χαμένες σου απόπειρες … Γιάννης Αγγελάκας
(Πόσες φορές να το έχω γράψει ; )

Έπος...

Νύσταζε τόσο και δεν υπήρχε τίποτα για να την εμποδίσει να κρατήσει τα μάτια της κλειστά σε όλο το ταξίδι κι ας ήταν ένα από αυτά τα συνηθισμένα της , τα πολύωρα, τα μακρινά ταξίδια ..
Όταν έφτασε όμως μια ώρα νωρίτερα στον προορισμό της , αναρωτήθηκε το γιατί , αλλά είπαμε , νύσταζε τόσο πολύ για να δει την παράκαμψη στην Ναύπακτο και στη Γραβιά , ναι από ότι μπόρεσε να θυμηθεί , ήταν η μέρα που είδε ο Μπράλος κίνηση λόγω των κατολισθήσεων, κι όμως εκείνη είχε φτάσει νωρίτερα και πήγε προς το περίπτερο , πήρε τσιγάρα , πήρε και καπνό, γιατί άλλοτε δημιουργεί κι άλλοτε πάλι απλός βαριέται , ήθελε να χαλάσει τα πράσινα χαρτονομίσματα , ήθελε να κάνει ψιλά για το ταξί … Τον δρόμο για την πιάτσα τον ήξερε καλά , έσυρε όλο χάρη τα ροδάκια της βαλίτσας της πάνω στην βρεγμένη άσφαλτο , και με δυσκολία κατάφερε να την σηκώσει για να την βάλει στο πορπαγκάζ , άνοιξε την δεξιά πίσω πόρτα και γέμισε με τη ζεστή παρουσία της το ταξί , του είπε την διεύθυνση , όχι δεν θα πήγαινε ακόμα στο πατρικό της, αυτό ήταν έκπληξη , πρώτα είχε μια συνάντηση με το παρελθόν της , είχε να πάει εφτά χρόνια εκεί , κι όμως δεν είχε ξεχάσει ποτέ όνομα και αριθμό … Πήρε το βροχερό ταξί , γύρισε το κεφάλι στα δεξιά και κόλλησε τη μύτη της στο τζάμι , στην αρχή σοκαρίστηκε νόμιζε πως απλά δεν είχε δει καλά , κι όμως το σχολείο που έμαθα να συλλαβίζει , είχε ισοπεδωθεί , στη θέση του υπήρχαν μόνο μπάζα, άφησε τους συναισθηματισμούς όμως στα γρήγορα, άλλωστε δεν της ταιριάζουν , πάντοτε ήταν αρκετά κυνική , για να σε πείσει ότι υπήρχαν στιγμές που έβαζε τα κλάματα.. Καιρός ήταν , είπε από μέσα της, το σχολείο ήταν σωστό ερείπιο από την εποχή που πήγαινε κι εκείνη, και δυστυχώς είχε περάσει πολύς καιρός από τότε …
Ακόμα θυμάται τα μάρμαρα στις σκάλες που είχαν λιώσει σαν κεριά , που είχαν σχηματίσει λακκούβες στη μέση , μιας και τα είχαν ανεβοκατέβει τόσα και τόσα πόδια , να και το τελευταίο ήταν και σπασμένο , όχι από τον Κολοκοτρώνη όπως στο Ναύπλιο , αλλά σίγουρα από κάποιον της γενιάς του …
Έφτασε και η μπλε πόρτα άνοιξε , δεν ξέρω αν ποτέ καταφέρει να ξεχάσει την στιγμή.. Πόσο τυχερή ήταν τελικά , μετά από εφτά χρόνια και δυο αγκαλιές ήταν ακόμα εκεί για εκείνην, την περίμεναν , ήταν μεγάλες και ζεστές , και δεν λέγανε να την αφήσουνε, οι τρεις τους και πάλι μαζί , είχαν κάνει έναν μεγάλο κύκλο και ήταν σαν να φώναζαν και οι τρεις , ας μην ξαναπεράσουν αλλά εφτά χρόνια για να ξαναβρεθούμε και την ίδια ώρα που το έλεγαν , ήξεραν πως κάπως έτσι θα ήταν τα πράγματα , μιλούσανε για ώρες ατελείωτες, πίνοντας πικρούς καφέδες , είχαν τόσα να πούνε, άλλα τόσα να θυμηθούν από τα παλιά , εκείνη μετά από εφτά χρόνια είχε γίνει γυναίκα , είχε ρίξει μπόι, τον Γιώργο τον είχε περάσει… Ο Άκης άθικτος , όπως τότε έτσι και τώρα , μα είχε άλλα σημάδια εκείνος , σημάδια χαραγμένα στην ψυχή εδώ και χρόνια, όσο για τον Γιώργο πια δεν ήταν 18 με μακρύ μαλλί , ούτε άκουγε reggae , ήταν 25, χωρισμένος μετά από 5 χρόνια σχέσης που ήταν μια ιστορία σκέτη Παπακαλιάτης , χωρίς σταθερή δουλειά , και το κυριότερο χωρίς μια τρίχα στο κεφάλι … Εκείνη είχε πάθει σοκ , τον είχε αφήσει μακρομάλλη και τον έβρισκε καραφλό , τον έβλεπε γερασμένο , κι όμως δεν άργησε να καταλάβει ότι παρόλες τις ρυτίδες και το μεγάλο μέτωπο , είχε ακόμα απέναντι της , τον Γιώργο της … Θέλανε να κάνουνε συγκρότημα , να γίνουνε Rock σταρ, εκείνη γελούσε μαζί τους , γιατί νόμιζε πως της έκαναν πλάκα ! Όταν κατάφερε να συνέλθει από τους πόνους στην κοιλιά της , που της είχε προκαλέσει το ακατάπαυτο γέλιο , τους κοίταξε με απορία στα ματιά και τους είπε … Μα είστε σοβαροί ; Ποιος ξεκινάει συγκρότημα στα 25 του είστε παππούδια ρε μαλάκες , πάρτε το χαμπάρι τους φώναξε, μέχρι τα τριάντα πρέπει να έχετε ψοφήσει από την πολλή πρέζα , εμείς θα γίνουμε σαν τους Rolling stones , είπε ο Άκης και γελούσε δυνατά… Ήξεραν ότι η πιτσιρίκα τους δούλευε , μια ζωή την είχανε στο πείραγμα που ήτανε τσουτσέκι και τώρα ήρθε η σειρά της να τους βγει από πάνω, μα δεν άργησε κι εκείνη να καταλάβει ότι αυτό που λέγανε το εννοούσανε , κι αυτό είχε σημασία, θέλανε να παίζουνε μόνο για την πάρτη τους κι αυτό το είχαν καταφέρει ήδη για τα καλά ..
Ένας , ένας άρχισαν να αποχωρούν από το σπίτι , μέχρι που άδειασε εντελώς …
Δεν έκατσε ούτε 48 ώρες , στην πόλη με την περισσότερη υγρασία που δεν έχει θάλασσα, αφού πήγε στο κανονισμένο ραντεβού με τον γιατρό της , κι αφού της επιβεβαίωσε ότι όλα όσα της είχαν πει στο νοσοκομείο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν μαλακίες , πήρε ένα τρένο κι έφυγε βιαστικά , όσα χρόνια και να περάσουνε πάντα ο βορράς θα την κάνει να αισθάνεται ελεύθερη , κι ας καταδικάζει τον εαυτό της στον αέρα του νότου … Έφτασε στο γνωστό σταθμό , καμία αίσθηση πια, κανένα ρίγος , κατάντησε ρουτίνα , όμως κάθε επάνοδο της στη Θεσσαλονίκη , ήταν και μια καινούργια ιστορία , ένα μικρό κι όμορφό παραμύθι !Στα δεξιά της την περίμενε εκείνος ήταν ο ψυχολόγος της , τον αναγνώρισε αμέσως , εκείνη το έπαιζε χαλαρή, (μάλλον θα ήταν), εκείνος πάλι νόμιζες πως ήθελε να κρυφτεί πίσω από τα γυαλιά του , δεν έκρυβε την αμηχανία του … Δεν την βοήθησε με τα πράγματα , δεν της το πρότεινε καν , πήρανε το 10 .. Στο λεωφορείο της πρότεινε να κάτσει κι εκείνος έμεινε όρθιος από πάνω της να στέκεται και να την κοιτάει, την πείραζε για τα τεράστια σκουλαρίκια της , ενώ εκείνη τον σκανάριζε από πάνω μέχρι κάτω, το κινητό της χτυπούσε ασταμάτητα , λίγο πριν κατέβουν στην Καμάρα εκείνη τον κοίταξε και είπε …Όρε γλέντια! Άφησε τα πράγματα της στην φίλη που βρίσκεται στη Σβώλου και είναι πάντα εκεί , αγκαλιαστήκανε στα γρήγορα , της πρότεινε να πάνε για καφέ μαζί με τον καινούργιο φίλο της , τον πολυτεχνίτη που τα παράτησε όλα μετά από χρόνια για να γίνει ψυχολόγος και που περίμενε από κάτω, αυτή την πήγε στην κουζίνα και της έδειξε ότι έκανε την πρώτη της προσπάθεια να φτιάξει μουσακά και ότι δεν μπορούσε να αφήσει το φαί στη μέση , εκείνη δεν είπε τίποτα κι έφυγε, θα γύριζε βέβαια το βράδυ για να δοκιμάσει τον υπέροχο μουσακά της φίλης της …Ένας καφές στην Ροτόντα , πάντα επιβάλλεται , ήθελε να πάει στο «Ξάγναντο»όμως δυστυχώς είχε κλείσει , μάλλον είχε καιρό να ανέβει προς τα εδώ … Δεν σταματούσε να την πειράζει σε όλη την διάρκεια του καφέ , της είπε να μην τον παίρνει στα σοβαρά , κι ότι το πείραγμα του απλώς ήταν ένας τρόπος για να ξεπεράσει την αμηχανία του , αυτή πάλι δεν τον πίστευε , όπως κάνει πάντα με τις συμπεριφορές των ανθρώπων , κρίνει εξιδίων τα αλλότρια , και όπως έμαθε αργότερα και από τον άντρα που καθότανε απέναντι της , αυτό που έκανε λεγότανε αιτιολογικός προσδιορισμός , σε μια πιο επιστημονική γλώσσα … Δεν είχε περάσει ούτε μια ώρα που καθόντουσαν εκεί ανυποψίαστοι και ξαφνικά έσκασε μύτη η ψηλή ξαδέλφη της , είχε το γνωστό στυλάκι της δικηγόρας , της έλεγε πόσο καλά θα περάσουνε στις εκλογές , και πόσο λίγο θα την χρειαστεί , τι ειρωνεία , τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά (μερικές φορές , ούτε η ηλικία , μα ούτε και τα πτυχία , μας δίνουν την απαραίτητη εξυπνάδα , που απαιτείτε να έχουμε για να τα βγάζουμε πέρα σε αυτή την μπαμπέσα κοινωνία , ένα να ξέρετε , όλη την δουλεία του 1384 στην Νεάπολη , την έβγαλε η κοπέλα με τα μεγάλα σκουλαρίκια …) Οι μέρες που επακολούθησαν ήταν βασανιστικές , που να ήξερε η άμοιρη όταν πήγαινε ότι είχε να κάνει με άχρηστους , που να ήξερε , ότι αυτή η εμπειρία θα της έμενε όντως αξέχαστη σαν μια από τις χειρότερες της ζωής της , που να ήξερε ότι θα πάθαινε τόσο χοντρή ζημιά , που δεν θα ήθελε να ξαναδεί στη ζωή της κάλπη , και παραβάν , και από ότι όλα δείχνουν , μάλλον θα έκανε χρόνια να πάει και να ψηφίσει …
Όλες αυτές τις μέρες , έτρεχε και δεν έφτανε μια κοιμόταν στην Παπάφη, μια στην Δελφών , όσο για το κοιμότανε, τρόπος του λέγειν , μιας και δεν είχε κοιμηθεί πάνω από πέντε ώρες, τα τρία τελευταία εικοσιτετράωρα , κι όλοι την μάλωναν , κι όλο αυτή θύμωνε , που δεν μπορούσε να γίνει χίλια κομμάτια ... Ξημέρωνε Τρίτη εκείνη κοιμότανε , άρρωστη και συναχωμένη κι όμως έκανε έναν από τους καλύτερους ύπνους της ζωής της , δεν είχε καταλάβει πως έγιναν όλα , αλλά ένιωθε πανέμορφα , ένιωθε ευτυχισμένη , κι ας ψηνότανε στον πυρετό κι ας μην του έλεγε τίποτα , καθόταν και τον χάζευε ενώ εκείνος κοιμότανε, οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια του δεν έλεγαν να φύγουν , ήξερε ότι είχε ταλαιπωρηθεί εξαιτίας της και γύρισε και του ψιθύρισε ένα συγνώμη στο αυτί, ένα συγνώμη που δεν άκουσε ποτέ … Χτύπησε το τηλέφωνο , ο αδελφός του είχε μπει στο αεροπλάνο , σε λίγο θα ερχότανε , ένιωσε για λίγο τρομερά άτυχος , αλλά μάλλον είχε βιαστεί … Το πότε βρεθήκανε στο 31 με άλλα κλειδιά στο χέρι , και με μια διάθεση για εξερεύνηση του άλλου σπιτιού στο Βαρδάρη , δεν το κατάλαβαν , μιλούσανε με τόσο πάθος , κοιταζόντουσαν στα μάτια , γελούσαν ασταμάτητα , που και που εκείνος της έπιανε το χέρι , είχε έρθει η ώρα να νιώσει εκείνη αμήχανα , μπουγάτσα με κρέας της είπε στο αυτί κι εκείνη έπεσε κάτω από τα γέλια , εκείνος κατάλαβε πως είχαν περάσει τη στάση που έπρεπε να είχαν κατεβεί, την έπιασε από τη μέση την σήκωσε και της είπε ότι έπρεπε να κατέβουν τουλάχιστον στην επόμενη … Σταμάτησαν στην στάση που είναι απέναντι από τα δικαστήρια, αν τους έβλεπε κάποιος από μακριά ήταν και οι δυο στον κόσμο τους , για αυτούς τίποτα δεν ήταν αδύνατο , έμοιαζαν τελικά τρομακτικά πολύ , λες κι εκείνη η στιγμή ήταν αφιερωμένη , λες κι ο ένας αφιέρωνε εκείνη τη στιγμή του ολοκληρωτικά στον άλλο , δεν υπήρχε τίποτα άλλο για αυτούς τριγύρω , ναι ήταν στον Βαρδάρη περιτριγυρισμένοι από δεκάδες τεράστιες κόκκινες ταμπέλες από κέντρα αδυνατίσματος , όταν εκείνος τη σταμάτησε και σε μια κρίση αυθορμητισμού της είπε , αρχίζω και σε ερωτεύομαι , δεν του απάντησε, τον κοίταξε στα μάτια , γέλασε και χάθηκε στην αγκαλιά του … Τα επόμενα λεπτά ήταν από αυτά που ήθελε να τα κλειδώσει βαθιά μέσα στην μνήμη της , τα μάτια της έλαμπαν διαρκώς κι αυτό είχε πολλά χρόνια να το ζήσει , φτάσανε στην είσοδο της πολυκατοικίας , όταν κατάλαβαν ότι το ασανσέρ ήταν υπό κατασκευή , και το σπίτι στον έκτο, δεν κώλωσαν , ανέβηκαν από τις σκάλες και ίσως κατάλαβαν ότι έπρεπε να πέσουν και οι δυο τους από τα τρία πακέτα πια που κάνανε την ημέρα τουλάχιστον στο ένα !
Το σπίτι του αδερφού του ήταν όντως χλιδάτο , τελικά το ρεύμα είχε έρθει και θα τον βρίσκανε στην Αριστοτέλους για να του δώσουν τα κλειδιά από το καινούργιο του σπίτι … Εκείνη ήξερε καλά πως είναι να είσαι μαύρο πρόβατο , αλλά ήξερε ακόμα καλύτερα πως είναι να έρχεται η ώρα που κάποιος άλλος παίρνει τη θέση σου … Δεν ήταν σίγουρη γιατί ακριβώς τον θαύμαζε , ίσως και για τίποτα, ήταν ακόμα αρκετά επιφυλακτική , ήταν ακόμα πληγωμένη , ήθελε να αφήσει τα μάτια της να δούνε καθαρά , στο παρελθόν θαύμαζε σκουπίδια , ώσπου μια μέρα από την μπόχα έπαθε ασφυξία , δεν ήθελε να κάνει και πάλι το ίδιο λάθος …Μπήκανε στο μαγαζί εκεί Ερμού με Αριστοτέλους , που δούλευε μια φίλη και συμφοιτήτρια του … Τελικά ήταν τόσο όμορφη όσο της την είχε περιγράψει , μόνο με την παρουσία της γέμιζε όλο το μαγαζί , πανέμορφη , με μια λάμψη στα μάτια , την παρατηρούσε πως κινιότανε μέσα στο μαγαζί , δεν μπορούσε να μην την συμπαθήσει , ήταν ένα αξιολάτρευτο πλάσμα … Μετά ήρθαν και άλλοι δυο τύποι , που αν τους έκοβες από φάτσα και μόνο , έλεγες δεν πάω πουθενά , πουθενά εδώ θα μείνω … Ο ένας ήταν από το Βόλο, του 81 , πήγαινε και στο 5 λύκειο ήξερε και τον Γιώργο που μένει στην Μητροπόλεως , αλλά και τον ξάδερφο του στην Αγγλία , βασικά ήξερε πολλά , και απλά εκείνη είχε καταλάβει το πόσο μικρός ήταν ο κόσμος τελικά ! Τα γνωστά αστειάκια δεν έλειψαν, αιώνια κόντρα , έχουνε και σπίτι στην παραλία λένε οι Λαρισαίοι είπε εκείνος , μόνο που απέχει 40 χιλιόμετρα από το σπίτι τους !
Την επόμενη θα έφευγε , είχε έρθει η ώρα κι όμως δεν ένιωσε λύπη , μονάχα χαρά που είχε καταφέρει και είχε γνωρίσει για ακόμη μια φορά αξιόλογους ανθρώπους …
Στο σταθμό καθόντουσαν απέναντι και πίνανε όχι τον τελευταίο τους καφέ , αλλά τον πρώτο , την κοιτούσε συνεχώς στα μάτια , εκείνη που και που κοιτούσε το ρολόι του σταθμού για να μην χάσει το τρένο αν και θα το ήθελε να το έχανε για πάντα , πόσες φορές δεν είχε νιώσει το ίδιο συναίσθημα , στο συγκεκριμένο σταθμό … Τελικά πήγε και πήρε την υπόσχεση στον Βαρδάρη και ήταν η ώρα να γυρίσει πίσω , στα χέρια της είχε ένα βιβλίο του Κούντερα «Γελοίοι Έρωτες» της το έδωσε για να το διαβάσει στο ταξίδι , της είχε τσακίσει και την σελίδα από την οποία έπρεπε να αρχίσει να διαβάζει πάνω στο τρένο , σελίδα 87. Εκείνος αφού είχε στρίψει το τσιγάρο κρατούσε στα χέρια του ένα χαρτομάντιλο , όχι για να της το κουνήσει όταν θα έφευγε , αλλά τον είχε κολλήσει άσχημα, ψηνότανε στον πυρετό κι όμως ήταν εκεί , την ανέβασε στο τρένο , δεν έφυγε μέχρι να την πάρει το τρένο μακριά του , εκείνη τον κοίταζε συνέχεια στα μάτια , μέχρι που χάθηκε …. Στο τρένο άρχισε να διαβάζει από την σελίδα 87 , είχε χαθεί κι όμως ήταν σαν να ήτανε εκείνη το κορίτσι του ωτο-στοπ !
Όταν έφτασε στον προορισμό της , στην πόλη που έχει τρομερή υγρασία , αλλά δεν έχει θάλασσα , την περίμενε ο πατέρας της , έτρεξε και να τον αγκάλιασε όσο πιο σφιχτά μπορούσε , εκείνος τα έχασε δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί η μικρή του κόρη τον αγκάλιαζε τόσο σφιχτά και ίσως ούτε ήθελε να μάθει , όμως ήταν χαρούμενος , που την έβλεπε να λάμπει … Της είχαν απομείνει 3 μέρες ακόμη για να απολαύσει τα μητρικά χάδια .. Θυμάται τόσα πολλά που έζησε μέσα σε αυτό το σπίτι από τότε που ήταν τοσοδούλα και αρρώσταινε , η μάνα της δεν έλειψε ποτέ από το προσκέφαλο της και ούτε τώρα έλειπε … Έπρεπε να πάρει δυνάμεις γιατί ήξερε πως το Σάββατο είχε ταξίδι στην πρωτεύουσα, γιατί ήξερε ότι τώρα όλα αρχίζουν !

Έφυγα !

Φουλάρισα το iPod , και είμαι έτοιμη για αναχώρηση ! Σαλόνικα σου έρχομαι ! Γιούχου!!!!

Αφού με έσπειρε μια μοίρα αυτοκρατόρισσα
μήτρα με γέννησε αρχαία Μακεδόνισσα
μ' άδεια φαρέτρα πολεμάω το χειμώνα
από το κάστρο στην καρδιά του Πλαταμώνα
Αφού με φέρνει μονοπάτι φαναριώτικο
ένα σοκάκι με κρατάει σαλονικιώτικο
έλα ένα βράδυ την υπόσχεση να πάρεις
πριν να τη σβήσει με σφουγγάρι ο Βαρδάρης
Σ' αναζητώ
Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα
λείπει το βλέμμα σου απ' της αυγής τα χρώματα
σ' αναζητώσ' αναζητώ μ' ένα βιολί κι ένα φεγγάρι
λείπει το όνειρο εσύ και το δοξάρι
Αφού μεθάω μ' ένα κρασί αγιονορείτικο
και μ' ένα ντέρτι σεκλετίζομαι πολίτικο
βρες το μαχαίρι που στα δύο μας χωρίζει
κι έλα εδώ στων στεναγμών το μετερίζι
Αφού στον Όλυμπο οι Θεοί τ' αποφασίσαν
εδώσαν στο κρύο τα κλειδιά κι αυτοκτονήσανε
μόνη ξυπνά μόνη κοιμάται τώρα η μέρα
με μηχανάκι με κομπιούτερ και φλογέρα
Σ' αναζητώ
Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα
λείπει το βλέμμα σου απ' της αυγής τα χρώματα
σ' αναζητώ
σ' αναζητώ μ' ένα βιολί κι ένα φεγγάρι
λείπει το όνειρο εσύ και το δοξάρι

Εφηβικές μνήμες …

Αυτό το post αφιερώνεται στον Άκη , τον Μιχάλη και το Γιώργο … Τι κι αν έπιασε ο καθένας μας από μια άκρη σε αυτόν τον πλανήτη, όπου βρήκε ο καθένας μας , όπου μας χωρούσε καλύτερα, όπου βολευτήκαμε , έχουμε τόσα να μας φέρνουνε και πάλι κοντά …Σήμερα σήκωσα το τηλέφωνο και με μιας ξεθάφτηκαν οι στιγμές που σπαταλήσαμε πριν από εφτά χρόνια μαζί …
Για μένα έτσι κι αλλιώς τα εφηβικά μου χρόνια δεν είναι τίποτα άλλο, από Άκης –Μιχάλης – Γιώργος και οι στιγμές που σπαταλήσαμε τότε με όλη την παλιό παρέα που έχει χαθεί χρόνια τώρα ! Όταν σήκωσα το τηλέφωνο και ήσουνα εσύ, το πρώτο πράγμα που κάναμε και οι δύο ήταν να βάλουμε τα γέλια , μετά από 7 χρόνια αξιώθηκες να διαβάσεις , τον τόμο, το έπος που είχα γράψει για πάρτη σου και για τις στιγμές μας τότε , μετά από εφτά ολόκληρα χρόνια από τότε που στον είχα χαρίσει τώρα αξιώθηκες να τον διαβάσεις αχαΐρευτε … Καθώς το διάβαζες έβαλες τα γέλια , αλλού έκλαψες , αλλού εξαγριώθηκες , δεν άντεξες και με πήρες τηλέφωνο … Αλήθεια πόσα χρόνια έχουμε να μιλήσουμε ;Πόσα χρόνια έχω να δω εσένα , το Μιχάλη , το Γιώργο ; Το καλύτερο σενάριο μου είπες ,αν γινότανε ταινία θα πουλούσε τρελά φώναξες , κι όμως δεν ήταν τίποτα άλλο από στιγμές μας , δεν ήταν τίποτα άλλο , από όλα αυτά που ζήσαμε τότε μαζί , δεν είναι τίποτα άλλο από το πώς έβλεπα εγώ όλες εκείνες τις στιγμές μας …
Μετά ήθελες να πάθεις κατάθλιψη και δεν άντεξες και ξέθαψες τις κασέτες , τι κόλλημα είχαμε φάει με τις κάμερες τότε ; Η δικιά μου από ότι θυμάσαι ήταν καλύτερη και ζήλευες γι’ αυτό, θυμάσαι τότε που σου χτύπησα την πόρτα να σε μπουγιελώσω κι εσύ άνοιξες με την κάμερα στο χέρι και μετά την στεγνώναμε με το πιστολάκι ;Θυμάσαι τότε που ήμασταν ξαπλωμένοι στο χορτάρι, δίπλα στις όχθες του Πηνειού; Τότε μπορούσαμε και καταλαβαίναμε τα μυστικά που μας ψιθύριζε το ποτάμι, η υγρασία μας τρυπούσε τα κόκαλα , θυμάσαι ; Ήρθε η ώρα και γυρνάμε δειλά στη γέφυρα.. Ναι θα ανεβείς στο λόφο όπως παλιά, θα κλείσεις τα μάτια και θα μυρίσεις λιβάνι από τον Άγιο Αχίλλειο, και θα έρθω κι εγώ να σου πω το μυστικό στο αυτί (Μια τούρτα είναι η ζωή και η Α.Ε.Λ το κερασάκι … )Θυμάσαι το τραγούδι που μου αφιέρωσες 17/07/1999 ; Θα το έχω και να το λέω πάντως ο πρώτος μου μεγάλος εφηβικός έρωτας , μου την έπεσε με Anathema , θυμάσαι ;Εγώ να είσαι σίγουρος δεν ξέχασα ποτέ αυτούς τους στίχους , θυμάσαι που το έμαθα και στο έπαιζα και στην κιθάρα ; Τότε μου το είχες αφιερώσει εσύ , τώρα ήρθε η σειρά μου …

PARISIENNE MOONLIGHT

I fell I know you
I don’t know how
I don’t know why
I see you feel for me
You cried with me
You would die for me

I know I need you
I want you
To be free of all the pain
You have inside
You cannot hide
I know you tried
To be who you couldn’t be
You tried to see inside of me

And now I’m leaving you
I don’t want to go
Away from you

Please try to understand
Take my hand
Be free of all the pain
You hold inside
You cannot hide
I know you tried
To feel

Θυμάσαι τότε 28 Οκτωβρίου του 99 στο τσιπουράδικο που είχα γίνει λιάρδα ; Ήταν το πρώτο μου μεθύσι , το θυμάσαι ; Θυμάσαι πόσες φορές πήγε να με σκοτώσει ο Γιώργος με την μηχανή , πόσο τρελός ήτανε ;
Θυμάσαι τότε στον οίκο νυφικών «Αθηνά» , που τον είχαν οι γονείς του Αντρέα και έπαιρνε τα κλειδιά και ανεβαίναμε καμιά δεκαριά άτομα και τα πίναμε μέσα στα σκοτάδια , ανάμεσα στα νυφικά , τι φάσεις Θεέ μου ..
Θυμάσαι τη μάνα μου που φώναζε , που έκανα παρέα με εσάς τους μαντράχαλους ;
Αλήθεια εκείνα τα χρόνια δεν πρόκειται να τα ξεχάσω ποτέ , ήταν τελικά τα πιο έντονα και αθώα χρόνια της ζωής μου …
Αφού μιλήσαμε , πάνω από 4 ώρες στο τηλέφωνο , αποφάσισες να φτιάξεις το δικό σου μπλοκ , ελπίζω να μην παραλήψεις να αναφέρεις ότι αν δεν ήμουνα εγώ να σου ανοίξω τα μάτια , ακόμα θα με ρωτούσες με απορία , τι είναι αυτό το πράγμα !
Ξέρω ότι είσαι κατεστραμμένος , όπως όλοι μας έτσι κι αλλιώς , ξέρω ότι μπορεί τα κείμενα σου να με ψυχοπλακώσουνε , αλλά εκτονώσου , τώρα που σου δίνεται η ευκαιρία εκτονώσου, σου λέω , έλα μην αργείς , περιμένω το πρώτο σου post , μην με απογοητεύσεις !!!
Μην πεις τίποτα στον Γιώργο , η έκπληξη θα γίνει την Τετάρτη όπως κανονίστηκε , όσο για τον Μιχάλη , ξέρεις ότι ήταν ο λατρεμένος μου , δεν το συζητώ ότι θα πάμε Λονδίνο , χωρίς να ξέρει ότι θα σκάσω μύτη κι εγώ ! Έτσι κι αλλιώς η τραγική σύμπτωση είναι ότι συνάντησα τον αδερφό σου τέλη Αυγούστου την ώρα που τρώγαμε την ταλαιπωρία για ένα διαβατήριο τότε έβγαζα το διαβατήριο για το ταξίδι στο Λονδίνο που τελικά όμως ακυρώθηκε με τον χειρότερο τρόπο , αλλά τελικά είδες πως τα φέρνει καμιά φορά , η μπαμπέσα η ζωή; Λοιπόν αρκετά ,μου θύμισες τώρα άντε , ξέρω ότι εσύ έχεις πολύ περισσότερο υλικό από εμένα , αλλά κοίτα κακομοίρη μην με κάνεις ρεζίλη και βγάλεις τίποτα με τα μαύρα χάλια που είχα τότε , σε απειλώ έχω κι εγώ , ειδικά τότε που είχα χάσει το στοίχημα και σου έδωσα το πλαστό δεκαχίλιαρο με τον Παπανικολάου κι εσύ δεν πήρες πρέφα τίποτα , και άλλα τόσα , γι’ αυτό σου λέω, πρόσεχε !

Καθαρίστε τους !!!!

Xέρια που ξέρουν να χαϊδεύουν …

Τρίτη πρωί , ζω ένα δράμα ! Αν και στην αρχή αναρωτιόμουνα για αρκετή ώρα μέχρι να ανοίξω για τα καλά τα μάτια μου :Ποιο μήνα διανύουμε ; Τώρα ο ήλιος δύει για ανατέλλει ; Σήμερα αλήθεια τι να είναι ; Δευτέρα –Τρίτη ; Κάποια άλλη μέρα ίσως;
Και τότε ήταν που άνοιξα για τα καλά τα μάτια μου , και το ρολόι στον απέναντι τοίχο έλεγε 07:00 , και η τηλεόραση ήταν ανοιχτή , κι εμένα με είχε πάρει ο ύπνος στον καναπέ και φορούσα τα ρούχα ακόμα από χθες … Μετά κοιτάχτηκα στον καθρέφτη που βρίσκεται κάτω από το ρολόι , το θέαμα τρομακτικό … Και όπως λέει και ο Πασχαλίδης μαζί με τον Παπακωνσταντίνου , «Τα χρόνια φεύγουν θες δεν θες, σαν των ματιών σου τις βαφές», και είχαν φύγει οι βαφές, και ήταν σαν χθες στον ύπνο μου κάποιος να με είχε αρχίσει στις μπουνιές , κι ένιωθα όλο το κορμί μου να πονάει , τελικά ή κάποιος με είχε σαπίσει στο ξύλο ή απλά πιάστηκα γιατί είχα κοιμηθεί με ορθάνοιχτα παράθυρα ! Κι αυτή η υγρασία στο μαξιλάρι , ύποπτη … Κοίταξα να δω μήπως έτρεχε αίμα από τη μύτη μου , μα μπα , τίποτα !Μήπως πάλι από το πολύ ξύλο έβαλα τα κλάματα; Όχι, μάλλον θα ήταν το γλυκό σάλιο που έτρεχε από το στόμα μου την ώρα που κοιμόμουνα , και ίσως στον ύπνο μου , να μην βόγκαγα από τους πόνους , απλά να ροχάλιζα ρυθμικά , αν και δεν μπορώ αυτό να το γνωρίζω, μιας και δεν ήταν κανείς εδώ για να μου πει , αν άκουγε βογκητά ή μια γλυκιά μελωδία ! Προσπάθησα να θυμηθώ μα μάταια , υπήρχε ένα τεράστιο κενό μνήμης !
Μετά την υπερένταση ήρθε η πλήρης αποχαύνωση και δυσκολεύομαι να μπω πάλι σε πρόγραμμα ! Κοίταξα πάλι το ρολόι , σκέφτηκα για λίγο τι έχω να κάνω σήμερα , ΤΙΠΟΤΑ , κι έτσι απλά άλλαξα πλευρό και συνέχισα τον ύπνο μου …
Και τότε είδα ένα όνειρο , αν και τον τελευταίο καιρό , δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω τι γίνεται στην πραγματικότητα και τι είδα χθες στον ύπνο μου! Έβλεπα τους φίλους μου να γελάνε και αυτό με έκανε χαρούμενη γιατί σκεφτόμουνα το μέλλον πιο αισιόδοξο , πιο λαμπερό , μα όχι , μάλλον γελούσαν μαζί μου και τότε άκουσα μια φωνή να μου λέει :
-Τώρα ξύπνησες Σοφία ;
-Εεεε, ναι !
-Φαίνεται ! Αχαχαχαχα!
Ναι τελικά είχα ξυπνήσει και η πείνα μου με οδήγησε στη λέσχη , που είναι ακριβώς απέναντι από το σπίτι μου … Πήρα το δίσκο μου και κάθισα κι εγώ μαζί με τους άλλους , κι ενώ σήκωνα μηχανικά το πιρούνι, αυτοί έλεγαν , έλεγαν , έλεγαν … Τους ξέρω τρία χρόνια τώρα , τους βαρέθηκα, τους σιχάθηκα , τους έχω μάθει πια …

Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι , μ’ αρέσει να τους ακούω ειδικά όταν δεν έχω τίποτα να πω , μ’ αρέσει να τους παρατηρώ! Μ’ αρέσουν οι κοκαλωμένες βλεφαρίδες από την μάσκαρα, της απέναντι , μ’ αρέσουν τα αντράκια που περνάνε, με δέκα κιλά ζελέ στο κεφάλι , μ’ αρέσουν οι τύποι με τα σκουλαρίκια, με τις κοτσίδες ! Με γοητεύουν οι κουλτουριάρηδες, τα σκοτεινά αναστήματα , οι μελοδραματικοί…
Η μόνη πίστη που μου απέμεινε έτσι κι αλλιώς είναι η πίστη μου στα πάθη των ανθρώπων !
Μετά γυρίζω σπίτι και καταβροχθίζω ότι σοκολατένιο υπάρχει , αράζω στον καναπέ και μετά το τέταρτο Johnnie , χαλαρώνω …
Παλιότερα σε παρόμοιες φάσεις ήδη θα είχα γεμίσει τη βαλίτσα , ήδη θα είχα διανύσει αξιόλογα χιλιόμετρα , άυπνη και αναμαλλιασμένη , ήδη θα είχα αναλωθεί σε σπουδαιοφανείς συζητήσεις , θα άκουγα τις φαμφάρες κάποιου που ήλπιζα ότι θα με κάνει να αισθανθώ λίγη αληθινή ευτυχία !
Τώρα πια προτιμώ τον καναπέ μου και τις σοκολάτες μου , κι όχι το δρόμο που είναι ασφυκτικά γεμάτος , από πετυχημένους , άτυχους , φιλοσόφους , παραμυθατζήδες , οργασμούς, υστερίες , τρέλες ! Τον περπάτησα αυτόν τον δρόμο … Δεν έχω άλλα χιλιόμετρα για χάσιμο πια!
Θέλω λιγότερα γυαλιστερά χαμογελά , θέλω χείλη μόνο που ξέρουν να γελούν αληθινά , χείλη που ξέρουν να φιλούν , χέρια που ξέρουν να χαϊδεύουν …

Road movie...

Αν και μέχρι χθες ανίδεη , με το πώς ανεβάζει κανείς , ένα βιντεάκι στο blog του , τελικά τα κατάφερα … Ήξερα , ότι δεν πρέπει να τάζεις σε τρελούς και μικρά παιδία , από εδώ και πέρα έμαθα ότι στην ίδια κατηγορία ανήκουν και οι μπλόγκρες είναι αρκετά απαιτητικοί !Τώρα που πήραμε το κολάι , ίσως στο μέλλον δούμε όλοι κάτι καλύτερο μέσα από αυτό το blog !;Ένα ευχαριστώ στον Ανδρέα , νομίζω είναι πολύ λίγο … Όσο για τον ήχο κόπηκε για ευνόητους λόγους , γιατί θα πέφτανε πολλά μπιπ!

Το αφιερώνω με πολλή αγάπη στοργή και Protherm , μα που αλλού στον Ανδρέα που σήμερα έπαιξα με την υπομονή του !

Μάθε παιδί μου γράμματα !

Κρατάω στα χέρια μου το πρόγραμμα σπουδών της σχολής μου ! Ναι κυρίες και κύριοι , μετά από τρία χρόνια λειτουργίας της, είπαν να βγάλουνε και πρόγραμμα σπουδών ! Το τι περάσαμε αυτά τα τρία χρόνια δε λέγεται , είμαι από τους πρώτους που μπήκαν σε αυτή τη σχολή που άνοιξε πρώτη φορά το Σεπτέμβριο του 2003 , περιττό να πω ότι έχουμε κάνει θαύματα , και τεράστια άλματα, αυτή η σχολή , κακά τα ψέματα θα χρωστάει για πάντα πάρα πολλά σε μας, για τους περισσότερους φοιτητές πολλά πράγματα είναι δεδομένα , εμείς δεν είχαμε καν ούτε αυτά , αφού όταν ήρθαμε ακόμα τρίβανε τα πλακάκια του κτιρίου , κι εμείς καταφέραμε πολλά πράγματα πέρα και από τα δεδομένα !
Όταν πέρασα εδώ το τι δούλεμα έφαγα από γνωστούς και φίλους ,δε λέγεται , τι κράξιμο Θεέ μου ! Τα πρώτα χρόνια ήταν όντως αρκετά δύσκολα , τώρα σιγά-σιγά αρχίζω και λέω , τελικά δεν έκανα λάθος , αυτή η σχολή στο μέλλον να μου το θυμηθείτε έχει να δώσει πολλά !
Σας δίνω παρακάτω μια μικρή γεύση , για το τι κάνουμε εμείς εδώ στο τμήμα Πληροφορικής και Μ.Μ.Ε στους Αγίους Τόπους !

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ


Γνωστικό αντικείμενο του τμήματος : Το περιεχόμενο σπουδών του Τμήματος καλύπτει το γνωστικό αντικείμενο σύγχρονες τεχνολογίες των Πληροφοριακών Συστημάτων στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας . Σκοπός του προγράμματος σπουδών είναι η δημιουργία στελεχών με εξειδικευμένες γνώσεις και ικανότητες στην ανάπτυξη , υλοποίηση και διαχείριση των σύγχρονων πληροφοριακών συστημάτων , πλαισιωμένες με επιστημονικές γνώσεις στον τομέα της μαζικής επικοινωνίας .
Αποστολή του τμήματος :Οι μεταλλαγές που συντελούνται στην δομή και τον χαρακτήρα των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας , έχουν καταστήσει την τεχνολογία καθοριστικό παράγοντα τόσο στον οργανωτικό μετασχηματισμό τους , όσο και στην ανάπτυξη νέου «τύπου» Μέσων (π.χ διαμόρφωση ηλεκτρονικής γραφής στο διαδίκτυο, δημοσιογραφία online . Σύμφωνα με όλες τις δημοσιευμένες έρευνες , υπάρχει αυξανόμενη ζήτηση στελεχών που να έχουν την δυνατότητα διεπιστημονικής προσέγγισης στον χώρο των ηλεκτρονικών Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας . Αποστολή του τμήματος είναι να προσφέρει ένα οργανωμένο και σύγχρονό πρόγραμμα σπουδών που θα προετοιμάζει εξειδικευμένα στελέχη τα οποία θα μπορούν να λειτουργούν στο υπό διαμόρφωση νέο τεχνολογικό περιβάλλον των ΜΜΕ !
Περιγραφή του πτυχίου του τμήματος : Οι πτυχιούχοι του Τμήματος με την ολοκλήρωση των σπουδών τους , αποκτούν τις απαραίτητες επιστημονικές τεχνολογικές γνώσεις , ικανότητες και δεξιότητες έτσι ώστε :
· Αναλύουν , σχεδιάζουν και υλοποιούν εφαρμογές πολυμέσων
· Παράγουν προϊόντα όπως ταινίες , διαφημιστικά , ντοκιμαντέρ, video clips και υλικά παρουσίασης .
· Επεξεργάζονται το παραγόμενο οπτικοαουστικό υλικό (post-production)
· Δημιουργούν γραφικά υπολογιστών σε δύο και τρεις διαστάσεις καθώς επίσης και συνθετικές ταινίες ( animation)
· Αναπτύσσουν δικτυακές εφαρμογές και διαχειρίζονται δικτυακούς ιστοτόπους .
· Παράγουν ράδιο-τηλεοπτική εκπομπή μέσω διαδυκτίου
· Έχουν την γραφιστική και σελιδοποιητική επιμέλεια και την προεκτυπωτική εποπτεία κάθε είδους εντύπου (εφημερίδες , περιοδικά, αφίσες , διαφημιστικά φυλλάδια , κλπ)
· Έχουν την γραφιστική επιμέλεια ηλεκτρονικών μέσων επικοινωνίας (newsletters, παρουσιάσεων κλπ)
· Χειρίζονται ολοκληρωμένα συστήματα διαχείρισης δημοσιογραφικής ύλης που αυτοματοποιούν ολόκληρη την ροή εργασίας μιας εφημερίδας .
· Γνωρίζουν τον τρόπο επιτυχούς επικοινωνίας με τον θεατή , ακροατή , αναγνώστη .
· Προγραμματίζουν και αυτοματοποιούν την λειτουργία και την ροή των εργασιών στις μονάδες ΜΜΕ .
· Εγκαθιστούν και χειρίζονται προγραμματίζουν εύρος υπολογιστικών συστημάτων και περιφερειακών ήχου, εικόνας , βίντεο .

Δεν μετανιώνω για το κράξιμο που έφαγα όταν ήρθα να σπουδάσω εδώ , πάντα κάτι το άγνωστο και το καινούργιο το κριτικάρουμε αρνητικά ή έστω το βλέπουμε με καχυποψία , τώρα πια βλέπω ότι καλά έκανα και δεν τα παράτησα αν και βρέθηκα πολλές φορές , σε αυτό το δίλλημα !

Δημιουργική Αϋπνία

Τις τελευταίες μέρες , με ταλαιπωρούν οι αϋπνίες μου , η βροχή που από χθες το βράδυ δεν λέει να σταματήσει να σαπίζει τα πάντα, αλλά είναι τόσο όμορφες αυτές οι ώρες της αγρύπνιας μου , γιατί τόσο καιρό κοιμόμουνα τον ύπνο του δικαίου και ήρθε η ώρα να ξυπνήσω … Άνοιξα τα μάτια μου για τα καλά και τώρα πια δε λέω να τα κλείσω με τίποτα …Επιτέλους είδα φως σε μερικά μυαλά και μπήκα !
Ατελείωτες ώρες δημιουργικής αϋπνίας , μαζί με ανθρώπους που με έφεραν σε πολλαπλούς και απανωτούς πνευματικούς οργασμούς , πόσο στεναχωριέμαι που τους είχα δίπλα μου και άργησα τόσο πολύ να τους ανακαλύψω..
Δεν το κρύβω ότι έχω φτάσει στα πρόθυρα υπερκόπωσης , αφού κοντά μια βδομάδα τώρα κοιμάμαι το πολύ 3 με 4 ώρες το εικοσιτετράωρο , κι όμως δεν θα άλλαζα με τίποτα την τρεχάλα με το παγωτό στο χέρι μέσα στην βροχή , τις μπύρες και το παρεάκι στου Αντρέα , το αγκάλιασμα της Τάνιας , το αληθινό ευχαριστώ της Χριστίνας , ούτε τον δωδεκάωρο διάλογο με τον Γείτων (είναι αυτό που λένε με μερικούς έχεις πρόβλημα επικοινωνίας και δεν ξέρεις τι να πεις και με άλλους , όσα και να πεις δεν θα είναι ποτέ αρκετά !)…
Τις τελευταίες μέρες , άρχισα να νιώθω ότι ξαναζώ , άρχισε να επιστρέφει το χρώμα στα πράγματα γύρω μου, άρχισα να γίνομαι πάλι , η καλή , παλιά Σοφία , να ανοίγομαι ! Σε λίγες μέρες θα ανηφορίσω με ένα Σομπρέρο για Θεσσαλονίκη , θα κάτσω κοντά στις δύο βδομάδες , και έχουμε κάνει τα κουμάντα μας με τον Γείτων , να κάνουνε μια μικρή συνάντηση , όση πιστή προσέλθετε , (θα γράψω σχετικά με το θέμα πιο αναλυτικά εκείνες τις μέρες).
Γιώργο , τσίφτη μου , μην παραπονιέσαι , τέλη Οκτώβρη , θα φροντίσω να έρθω στην Αθήνα κανένα τετραήμερο , δεν θέλω να έρθω τώρα αν κι έχω χρόνο , θέλω να χαθώ στην πόλη που ξέρω πως σίγουρα θα με κάνει όχι απλά να χαμογελάω δυνατά , αλλά θα μου φέρει πίσω τα πιο ζωηρά χρώματα που μου κλέψανε !
Αυτοπροσκαλούμαι λοιπόν , και σε μια ενδεχόμενη συνάντηση με μπλόγκερς στην Αθήνα , δεν έχω ξαναζήσει παρόμοια εμπειρία και θα ήθελα να δω , πως μπορεί να συνυπάρξει στο ίδιο τραπέζι , ένα κράμα ανθρώπων , από 18 μέχρι φεύγα , που να είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, κι όμως να έχουνε τόσα πολλά να πούνε!
Εγώ σας αποχαιρετώ κάπου εδώ , ακούγοντας Tom Waits και «I Hope That I Don't Fall In Love With You»
Well I hope that I don't fall in love with you'Cause falling in love just makes me blue,Well the music plays and you display your heart for me to see,I had a beer and now I hear you calling out for meAnd I hope that I don't fall in love with you.Well the room is crowded, people everywhereAnd I wonder, should I offer you a chair?Well if you sit down with this old clown, take that frown and break it,Before the evening's gone away, I think that we could make it,And I hope that I don't fall in love with you.Well the night does funny things inside a manThese old tom-cat feelings you don't understand,Well I turn around to look at you, you light a cigarette,I wish I had the guts to bum one, but we've never met,And I hope that I don't fall in love with you.I can see that you are lonesome just like me, and it being late,You'd like some some company,Well I turn around to look at you, and you look back at me,The guy you're with has up and split, the chair next to you's free,And I hope that you don't fall in love with me.Now it's closing time, the music's fading outLast call for drinks, I'll have another stout.Well I turn around to look at you, you're nowhere to be found,I search the place for your lost face, guess I'll have another roundAnd I think that I just fell in love with you.

Που οδηγεί αυτή η σκάλα ;

Γεννήθηκα ακριβώς στα μέσα της δεκαετίας του 80, τότε που οι άνθρωποι αναρωτιόντουσαν:Μήπως είμαι fashion victim;Τότε που άρχισε να ακούγεται συχνά το:Ποια είναι αυτός;και άλλες τόσες φράσεις…

Μια δεκαετία που δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από αυτή αλλά επειδή ήμουν η μικρότερη σε ένα ολόκληρο σόι,είχα τόσους συγγενείς αλλά μετέπειτα και φίλους να μου την περιγράφουν κάπως έτσι...

Let’s go Brazilian –Α.Ε.Λ Forever- Τις Κυριακές τρώω στης μητέρας μου –Είμαι χάλια έχεις τίποτα να μου δώσεις –Ο Άγιος Βασίλης είναι αλήθεια –Let’s go camp –Σκληρός δίσκος –Βρήκα σε ευκαιρία όλα τα παλιά των Boney_M-Είναι trans –Κόκα,κρακ,αίμα, μάσκα οξυγόνου,σύριγγα,σκληρό νόμισμα-Παίζει στο χρηματιστήριο για να ξεχάσει-Είμαι παραγωγός ραδιοφώνου-Είμαι ντι-τζει –Είμαι σταρ- Θα μείνω μέσα-Φεύγω για Αφρική θέλεις τίποτα;-Χτες το βράδυ είδα ένα U.F.O- Ο Bob Dylan έχει φάρμα-Το έχετε και σε μαύρο;- Ξέβαψε το ρίμελ .Τσούζει το μάτι μου,γαμώτο!-Κλαίω.Φταίει ο εξαερισμός ή εκείνο το τηλεφώνημα;-Μα καλά αλήθεια ζει μέσα σε ένα θάλαμο οξυγόνου;

Εγώ αρχίζω να θυμάμαι κάπου εκεί κοντά στο θάνατο του Σιδηρόπουλου και μετά,τότε που ανοίγουν ιδιωτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί και τα ιδιωτικά κανάλια το ένα μετά το άλλο.Θυμάμαι τη θεία μου να με έχει αγκαλιά και να βλέπουμε στην τηλεόραση τον Ρουβά να τραγουδάει «1992 μαζί κι αυτό το χρόνο μαζί εμείς οι δυο»,θυμάμαι τον Τράγκα να κάνει τις εκπομπές του χωρίς αναισθητικό όντως,την Κανέλη να λέει ειδήσεις,τον Τριανταφυλλόπουλο να κάνει την Ζούγκλα και τον Κούγια να βγαίνει από τότε στα κανάλια.Tην υπόθεση με την Παναγωπούλου,τον Σπύρο Παπαδόπουλο με την Κουλιανού να κάνουν το Fantastico,to Ciao ANT1 με τον Μαρίνο,την Κορομηλά με το ΜΠΡΑΒΟ και τους μάγους της…

Αλήθεια αν κάτσω και απορυθμίσω όλα αυτά που θυμάμαι θα με πάρει το βράδυ μιας και είναι ξημέρωμα …Μεγάλωσα απότομα,μέχρι τα εννιά μου άκουγα όπως όλα τα παιδία της ηλικίας μου Ρουβά και θαύμαζα την Αλίκη Βουγιουκλάκη,από τα δέκα μου και μετά όμως,άρχισα να συμπεριφέρομαι αρκετά απροσάρμοστα για την ηλικία μου.

Άκουγα Σιδηρόπουλο,Άσιμο,χόρευα μόνο με το ντισκό τσουτσούνι στα παιδικά πάρτυ!!! Άκουγα,Μωρά στη Φωτιά,Ξύλινα Σπαθιά,Τρύπες,έβλεπα φανατικά Comfuzio στην ΕΡΤ3 και στα έντεκα μου έσβηνα τα κεράκια τραγουδώντας δεν θέλουμε θλιμμένους στην γιορτή μας!

Τελικά πολλοί παράγωντες με επηρέασαν,σε όλη την πορεία της ζωής μου για να γίνω αυτό που έγινα,καλό ή κακό δεν έχει σημασία.

Από τη μια πρώτοι και καλύτεροι οι γονείς μου, ο αδερφός μου ο Δημήτρης,η κατά οχτώ χρόνια μεγαλύτερη ξαδέλφη μου,το Comfuzio,που αντί να βλέπω στην τηλεόραση τον Λυκούργο με την Καρολίνα στο Disney club,έβλεπα,τον Παραρά και τον Κανάκη,κι αντί να διαβάζω «Κατερίνα», διάβαζα «Βαβέλ»…

Δεν ξέρω τι φταίει,ίσως το γέρικο περιβάλλον που είχα τριγύρω μου,ίσως το ότι και βιολογικά,ωρίμασα γρήγορα αφού πριν καν κλείσω τα έντεκα,έπρεπε να μάθω για τις σερβιέτες και τα σουτιέν,αυτό είναι που λέμε ανάπτυξη.

Με επηρέασε και ο δάσκαλος που είχα στην πέμπτη και έκτη δημοτικού,να είναι καλά ο κύριος Μπίλης όπου κι αν βρίσκεται.Φανατικός γαύρος,αντί να μας μαθαίνει γράμματα, έφερνε το «Φως»,κάθε μέρα και ήμασταν όλοι στην τάξη ενημερωμένοι για τα μπασκετικά και ποδοσφαιρικά θέματα.Ακόμα θυμάμαι τις απειλές του,όταν ερχότανε πάνω σε μένα και σε αλλά δυο παιδιά το Θανάση που ήταν Παναθηναϊκός όπως κι εγώ και στον Ηλία που ήταν ΠΑΟΚ,πως αν δεν αλλάζαμε ομάδα,δεν θα μας έβαζε 10 όπως σε όλα τα άλλα παιδιά, οι απειλές του δεν έπιασαν,αλλά και εμείς δεν χάσαμε τα δεκάρια του..

Θυμάμαι ακόμα τα παρατράγουδα του ΠΑΟΚ με τον Βουλινό και το 1-0 του Παναθηναϊκού με τον Άγιαξ!Τότε είναι που άρχισα να ακούω και reggae. Πέθανε ο Παραράς και είναι κάτι,που τολμώ να πω,πως δεν το ξεπέρασα ποτέ,ήθελα με κάποιον τρόπο να τον θυμάμαι συνέχεια,η αφορμή που άρχισα να ακούω reggae λοιπόν,ήταν ο θάνατος του Αντώνη,αυτός με μύησε στην reggae …

Το Comfuzio είναι η μοναδική ελληνική εκπομπή που δεν έχασα ούτε ένα επεισόδιο της, και τις έγραφα όλες στο βίντεο,όταν πια τις είχα δει όλες τις εκπομπές πάνω από τριακόσιες φορές την κάθε μια,παρατήρησα ότι ο Αντώνης είχε μια τρομερή αδυναμία σε κάποιον κύριο Bob Marley,δεν άργησα να τον ανακαλύψω…

Επίσης στα δεκατρία μου ένα πενθήμερο ταξίδι στην Θεσσαλονίκη,όπου σπούδαζε τότε η ξαδέλφη μου ήταν καταλυτικό,για το πώς θα άρχιζα να βλέπω τη ζωή από εκεί και πέρα, μια βραδιά στο «Άλλοθι» και μια στο «Bullshit» στα λαδάδικα,ήταν αρκετές για να με αλλάξουνε!Κάθε πράγμα στον καιρό του που λένε,πέρασα την εφηβεία μου,έτσι όπως αξίζει να την περάσει κανείς,με επανάσταση,φασαρίες και παντιέρες,αλλά ήδη στα δεκαέξι μου είχα σοβαρευτεί αρκετά,ώστε να μην δοκιμάσω κανένα από τα άπειρα ναρκωτικά,που περνούσαν καθημερινά μπροστά από τα μάτια μου,στο σχολείο αλλά και παντού,κούνια που τους κουνάει μερικούς,ότι αυτά δεν συμβαίνουν στην πόλη μας,αλλά σίγουρα σε κάποιον άλλο πλανήτη!

Στα μαθητικά μου χρόνια με επηρέασε επίσης,κι ο καθηγητής των θρησκευτικών που είχαμε ο κύριος Μπάρλος,ο οποίος από ότι θυμάμαι έχει γράψει ένα-δυο βιβλία θρησκευτικών από αυτά που διδάσκονται στα σχολεία, όπως και ο κύριος Ράπτης ο καθηγητής των Λατινικών στην κατεύθυνση,που είναι σαν να τον ακούω ακόμα και τώρα να μου λέει "οι καιροί ου μενετοί" Σοφία,πόσο δίκαιο είχε τελικά…

Με τα πολλά –πολλά,φτάσαμε στο σήμερα,που τολμώ να πω,πως έχει λιγότερα χρώματα από το χθες,η δεκαετία του ενενήντα φαντάζει στο μυαλό μου,η δεκαετία με τις περισσότερες αλλαγές,.Σήμερα πια,τα περισσότερα τριγύρω μου,μου φαίνονται,στάσιμα και επαναλαμβανόμενα,τι κι αν στην δικιά μου ζωή οι μεγάλες αλλαγές ήρθαν μετά το 2003.

Τώρα πως εγώ έφτασα να σπουδάζω δημοσιογραφία,ενώ όπως έχω πει και πολλές φορές στο παρελθόν,ότι ήμουνα πιτσιρίκι όταν φώναξα για πρώτη φορά το «Αλήτες,ρουφιάνοι,δημοσιογράφοι»,είναι ένα άλλο θέμα,ίσως να το επιδίωξα,ίσως και να έτυχε,γιατί πολύ απλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο εκτός από αυτό,βέβαια τα όνειρα όταν πραγματοποιούνται πολλές φορές απομυθοποιούνται κιόλας,όπως ας πούμε με την εκπομπή στο ράδιο ή άλλα τόσα που ήθελα να κάνω και τελικά κάποια στιγμή τα κατάφερα …

Γενικά πάντως νιώθω τυχερή,που κατάφερα να γνωρίσω τόσο διαφορετικούς ανθρώπους στην πορεία της ζωής μου και να ζήσω τόσες ξεχωριστές εμπειρίες,ξέρω οι μεγαλύτεροι θα μου πείτε και που είσαι ακόμα...
Έχω τοσα πολλά ακόμα να απομυθοποιήσω,μα οι μύθοι στη ζωή δεν τελειώνουν ποτέ,οπότε δεν φοβάμαι.

Κλείνω με δυο λόγια του Μιχάλη Λεάνη,που ειπώθηκαν δια στόματος Μιχάλη Μούτα, κάποτε στην ελληνική τηλεόραση από την συχνότητα του Star channel ………

«Και τώρα ήρθε η ώρα για λίγο σουρεαλισμό του κώλου …Που οδηγεί αυτή η σκάλα;Μήπως σε ένα ταξίδι στην Καβάλα ;»

Τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια

Μένω στον πέμπτο κι από πάνω μου ο ουρανός … Βγήκα έξω στη βεράντα με τις φόρμες να πάρω αέρα … Ο Ανδρέας από απέναντι έχει σβηστά τα φώτα ,μάλλον θα λείπει , καμιά φορά μου δίνει σιγουριά όταν βλέπω τα φώτα του ανοιχτά , γιατί ξέρω πως υπάρχει κάποιος απέναντι , που αν ουρλιάξω θα με ακούσει … Σήκωσα τα μάτια προς τα πάνω άπειρα αστέρια στον ουρανό , εκείνη η στιγμή ήταν μοναδική άρχισαν να κυλούν τα δάκρια στα μαγουλά μου , όχι από λύπη , ένιωθα πως γινόμουνα ένα με τον ουρανό , ότι δεν υπήρχε κανείς και τίποτα ανάμεσα μας …
Σήμερα αγαπημένο μου μπλοκάκι , ξύπνησα καλές έξι το απόγευμα , με έναν πονοκέφαλο που δεν λέει ακόμα και τώρα να φύγει … Ξύπνησα και συνειδητοποίησα ότι ήμουν παντού πιασμένη , αυτά παθαίνεις όταν φοράς ξώπλατο και κάθεσαι κοντά στον εξαερισμό …
Άνοιξα το κινητό και μου ήρθαν μηνύματα με καμιά δεκαριά κλήσεις ,το σταθερό έτσι κι αλλιώς το είχα βγάλει από την πρίζα , όλοι είχαν πάει για φαγητό για καφέ ,όλοι είχαν ξυπνήσει σίγουρα νωρίτερα από εμένα και με ψάχνανε από τη Θεσσαλονίκη κι από τη Λάρισα … Μόλις έβαλα το σταθερό στην πρίζα εκεί έγινε το έλα να δεις , και όχι τίποτα άλλο ήθελα να παραγγείλω γιατί με είχε κόψει η λόρδα και δεν με άφηναν , κάποια στιγμή τα κατάφερα…
Τα λαχταριστά μου μπιφτεκάκια κατέφθασαν την ίδια ώρα με τον Ανδρέα ,μετά αλλάξαμε πούλια στο τάβλι κι άλλαξε και η τύχη μου , μιας που αυτό το παιδί δεν μπορώ να το κερδίσω με τίποτα στο τάβλι , τουλάχιστον σήμερα , τελείωσε ο αγώνας με ισοπαλία ! Μετά με έσυρε μέχρι τα Goody’s της Πλατείας Καράγιωργα , να πάρω λίγο αέρα βρε παιδί μου , εκεί ήταν και οι γνωστοί Ινδιάνοι και έδιναν την παράσταση τους συγκεντρώνοντας πλήθος κόσμου τριγύρω τους , άρχισα να αναρωτιέμαι αν είναι οι ίδιοι που έχω πετύχει παντού, από την Ερμού στην Αθήνα , από την ταχυδρομείου στη Λάρισα κι αν δεν με απατά η μνήμη μου, τους έχω δει και στην Πάτρα και στη Θεσσαλονίκη… Θα ανέβαζα και την αντίστοιχη φωτογραφία , αλλά η συνεννόηση μπουζούκι πάει σύννεφο με τον φίλο Αντρέα !
Μια μέρα χαμένη , μια μέρα που δεν έκανα απολύτως τίποτα , κι όχι τίποτα άλλο έχει πάει δυο κι εγώ τώρα αρχίζω και ξυπνάω για τα καλά , κι όμως πρέπει επειγόντως να πέσω για ύπνο , γιατί αύριο έχω μια σημαντική συνάντηση στις 11 και πρέπει οπωσδήποτε να είμαι εκεί … Τα τσιγάρα τα ποτά και τα ξενύχτια έχουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια που λένε , εμένα σίγουρα μου χάλασαν την επόμενη μέρα κι έτσι όπως πάει το πράγμα σίγουρα και την μεθεπόμενη !
Καληνύχτα Σοφάκι ή μάλλον καλή νύστα , γιατί η νύχτα μια χαρά είναι , ώρα για ύπνο πάλι …