Μωρό Μου Φέραμε Εξάρες …

Εμπρός καλές μου αναμνήσεις , ελάτε και σαρώστε για ακόμα μια φορά το τώρα μου, σας το επιτρέπω , εξάλλου είστε ακόμα τόσο νωπές , σας παίρνει…
Τετάρτη βράδυ ,ανέκαθεν τη θεωρούσα μπάσταρδη μέρα, ξεκάρφωτή στη μέση του πουθενά , μέτρια μέρα , ίσως μου θυμίζει εμένα γι’ αυτό και την σνομπάρω!
Ενώ εγώ περνούσα καλά λοιπόν , γιατί θα ήταν ψέμα να μην πω ότι από τις 27 του Οκτώβρη μέχρι σήμερα του έδωσα και κατάλαβε , έξω γινόντουσαν κοσμοϊστορικά γεγονότα που είμαι σίγουρη πως όλοι μας λίγο-πολύ θα ξεχάσουμε με αρκετά μεγαλύτερη ευκολία από ότι νομίζουμε…

Βιασμοί , καταλήψεις , πορείες , απολύσεις , καταγγελίες , βρισίδια , αντιγραφές , τόσο σπέρμα χαμένο δηλαδή , ένας διαρκές αυνανισμός που καθόμαστε και τον τρώμε στη μάπα απαθείς , βέβαια σε μερικούς από εμάς μπορεί και να αρέσει τελικά , ποιος ξέρει ;
Κατάφερα να μείνω έξω από όλα αυτά , κατάφερα να κάνω και πάλι αξιόλογα χιλιόμετρα μαζί με τον μπαγάσα τον Γείτων , εδώ ο κόσμος καιγότανε κι εγώ στα λεωφορεία μου, στα τρένα μου ! Σάββατο να τρώω σολομούς , και γαριδο-μακαρονάδες σε ρετιρέ στον Βαρδάρη , μεσάνυχτα Δευτέρας να τον δαγκώνω στα τρένα στη Θεσσαλονίκη , Τρίτη ξημερώματα να κολλάω άσχημα στην κίνηση έξω από τον Κηφισό, και Δευτέρα βράδυ πάλι να τον δαγκώνω αγναντεύοντας το Ιόνιο , με παρέα τον ala , τον Γείτων , και τη Γωγώ …
Μετά ήταν και η επίσκεψη έκπληξη της Πόπης , που μετά από δύο χρόνια απουσίας , είπε να χτυπήσει με τα καινούργια της φορέματα , να αφήσει για λίγο το Ηράκλειο και να ανηφορίσει να δει τους παλιόφιλους της, μαζεμένες συγκινήσεις , κι όμως άντεξα …

Κι ύστερα από όλα αυτά τι μένει;

Ένα άδειο, ακατάστατο σπίτι, ένα σπίτι χωρίς εσένα, μια τελείως αναδιοργανωμένη ζωή , τα κεφάλια μέσα και πάλι λοιπόν , με την πνευμονία να καραδοκεί προ των πνευμόνων μου … Ναι εκπαιδεύτηκα να ζω μόνη, το είδες πως τρόμαξα , αλλά μετά από τόσες μέρες συνήθισα βρε μπαγάσα και μου καλάρεσε και τώρα έφυγες και τα φώτα έσβησαν κι έμεινα μόνη να κοιτάζω τον ξέστρωτο καναπέ , να μυρίζω τις ανάσες σου στους τοίχους , να γλύφω το κουταλάκι του καφέ σου …
Μόνη και πάλι με τα αποτσίγαρα μου , τα βιβλία μου , τις στάχτες στα τασάκια , πάλι τρένα και αποχαιρετιστήριοι καφέδες σε σταθμούς … Δεν είσαι εδώ και σε ψηλαφίζω με τα μάτια μέσα από τις φωτογραφίες που σε τράβηξα, ενώ μου χαμογελούσες , ενώ με εκνεύριζες...

Τι έμεινε από όλα αυτά ;

Πολλά, πάρα πολλά , τόσα που βγάζω άνετα κι αυτόν και τον επόμενο χειμώνα ...

Σήμερα το πρωί , προσγειώθηκα πάνω σε μια καρέκλα στο κυλικείο , πριν ήμουνα σε μάθημα , αλλά κοιμόμουνα αρκετά για να θυμάμαι λεπτομέρειες , καφές , τσιγάρο και τάβλι , μια τηλεόραση πάνω από το κεφάλι μου ανοιχτή , αλλά χωρίς φωνή …Η Λίτσα όπως και κάθε πρωί μας ενημέρωνε αν ξεστρατίσαμε ή όχι , όταν έφτασε λοιπόν στα λιονταράκια , έγραφε στο κάτω μέρος της οθόνης , «ο δρόμος που έχετε πάρει, είναι λαθεμένος» (ναι , λαθεμένος έγραφε , αχαχα!), έριξα τα ζάρια και έφερα εξάρες , βρε δεν πας κι εσύ βρε Λίτσα είπα ...

Τι απόμεινε από όλα αυτά ;

Έριξα τα ζάρια κι αυτή τη φορά ήταν εξάρες μωρό μου , εξάρες ….