Κάθομαι στο γραφείο με το φόβο ότι η μαύρη δερμάτινη καρέκλα θα γίνει προέκταση του κώλου μου, κάτσε να πάω να βάλω καφέ και θα σας τα πω αναλυτικά. Τις τελευταίες μέρες πιέζομαι πολύ στον εργασιακό χώρο, μεταξύ μας κλάιν πίεση, έχω ζήσει πολύ χειρότερα.
Πολλές φορές τα βράδια βλέπω εφιάλτες, αυτή είναι η καλή εκδοχή γιατί για να βλέπω εφιάλτες σημαίνει ότι κοιμάμαι , η δεύτερη εκδοχή είναι να ζω ή να σκέφτομαι εφιάλτες που αυτό σημαίνει ότι δεν κοιμάμαι και ούτε θα καταφέρω να κοιμηθώ.
Χρειάζομαι επειγόντως διακοπές, σκέφτηκα πως είμαι τυχερή , που μπορώ να ικανοποιώ τις ανάγκες μου άμεσα, ας μην είμαστε και πλεονέκτες , από αύριο χιόνια, τζακούζια(χα-χα-χα) και άραγμα!
Ναι , ναι! Χιόνια, κρύο, παγωνιά τέτοια θέλω , γιατί όταν κλείνω τα μάτια με πιάνει ένας φόβος, ότι θα σαπίσω ζωντανή πάνω στην δερμάτινη καρέκλα, ότι τα νύχια μου θα κολλήσουν πάνω σε ένα keyboard , όσο για σύνταξη δεν το συζητώ, η εικόνα με τα γεροντάκια που βγάζει ο Αυτιάς με την σύνταξη της πείνας και την μισοάδεια σακούλα από τη λαϊκή , θα αλλάξει, η γενιά μου μάλλον θα δουλεύει με έναν καθετήρα στο πουλί .
Ω έλατο, ω έλατο θα τραγουδώ και κέρατα ταράνδου θα φορώ , θέλω να ζήσω, να με αφήσουν να ζήσω, να με αφήσουν να μπορώ να νοσταλγώ όμορφες μέρες, να ονειρεύομαι ακόμα καλύτερες που θα έρθουν , αλλά όλα γύρω μου με επιβεβαιώνουν για το αντίθετο, πόσο αποθέματα αισιοδοξίας να σπαταλήσω ;
Πόσο να προσποιηθώ για να μη φανώ γκρινιάρα και απαισιόδοξη; Πόσο να απομακρυνθώ από αυτό που βιώνω; Κι αν δεν με αγγίζει όσο τους συνανθρώπους μου, σίγουρα με πλησιάζει μου γεμίζει τα ρουθούνια με αυτή την απαίσια μυρωδιά της σαπίλας, από τα σάπια σκουπίδια στους δρόμους, από τα σάπια μυαλά και τις δήθεν καινούργιες, χιλιοειπωμένες ιδέες και να ήταν μόνο αυτά ;
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάπου σε αυτόν τον πλανήτη ένα μέρος με καθαρό αέρα και με χώρο για αισιόδοξο μέλλον, κι αν υπάρχει τυχεροί όσοι τον ανακάλυψαν κι ακόμα πιο τυχεροί όσοι μπόρεσαν να μεταναστεύσουν.
Εγώ βρήκα ένα τέτοιο μέρος , τόσο μικρό που χωράει μόνο εμένα, δυστυχώς δεν μπορώ να το μοιραστώ με κανέναν σας , δεν χρειάζεται να πάτε μακριά, μπορεί να υπάρχει και για σας , μπορεί να παιδευτείτε μέχρι να βρείτε το σωστό μέρος, μπορεί και να μην το βρείτε ποτέ , μπορεί για τον καθένα από μας να υπάρχουν πολλά σωστά μέρη και να είναι η τύχη και οι καιροί που θα μας ορίσουν τον τόπο διαμονής , και ένα τέτοιο μέρος δεν είναι παρά οι αγκαλιές των ανθρώπων που μας αγαπούνε και τους αγαπάμε.
Σε δύσκολους καιρούς μόνο η αγάπη μπορεί να μας σώσει, όσο δύσκολο κι αν μας είναι να εμπιστευτούμε, λίγη ακόμη αγάπη, λίγη ακόμη αγάπη….
Υ.Σ Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη Οδήγησε με στο φρικτό της τοπίο Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη Θέλω να γίνω βασιλιάς των γελοίων Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη…
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη Μη μ’ αφήσεις σαν σκυλί πεινασμένο Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη Θέλω να μπω στη τροχιά των χαμένων Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη…
Ξύπνα,φάε,τρέχα,ανέβα,φτιάξε,στείλε,διαμαρτυρήσου.Συμπαραστάσου,βοήθα,άπλωσε το χέρι, φρόντισε, χάιδεψε, κοιμήσου, χαμογέλα… Άλλη μια μέρα στο γραφείο,ο εγκέφαλος σήμερα δεν θα ξυπνήσει,αντιστέκεται σθεναρά,η πρώτη γουλιά καφέ που πίνω με λαχτάρα μου καίει τη γλώσσα και τα σωθικά,αλλά εκείνος αμετανόητος,αρνείται να δουλέψει.
Βρες νέες ιδέες,γίνε παραγωγικός και άρες,μάρες,κουκουνάρες κι εγώ σκέφτομαι γέλια και αγκαλιές μαζί σου,τα αντίδοτα μου στην καθημερινότητα …
Πρωινό ξύπνημα,από αυτά που δεν θες με τίποτα να αποχωριστείς το μαξιλάρι σου,έξω σκοτάδι,κινήσεις μηχανικές που κάνω αισίως εδώ και έξι μήνες,βάζω ότι βρω,φτιάχνω ένα χλιαρό ness,(αφού δεν προλαβαίνει να ζεσταθεί το νερό),κλείνω την πόρτα,στάση, λεωφορείο,δουλειά,γραφείο,άνοιγμα pc,μέσα σε όλες μου τις αρμοδιότητες είναι κι αυτή του να βάζω καφέ στην καφετιέρα,αφού οι περισσότεροι έρχονται μετά από μένα (γαλλικός φουντούκι που λέει και η γιαγιά στη διαφήμιση).
Και ω ναι σήμερα ήρθα μισή ώρα αργότερα γιατί με πλάκωσε το πάπλωμα και πάλι ήρθα πρώτη,κάτι γίνεται εδώ,μάλλον με παρακολουθούν για να τους φτιάχνω τον καφέ τους. Μέσα στην απαισιοδοξία και τη βία των καιρών και μέσα στα φωτάκια και τους άγιους Βασίληδες των δρόμων,στα μάτια μου αναβοσβήνουν καμπάνες,στολίζω το δέντρο στη δουλειά,έρχονται γιορτές και για μένα προσωπικά σημαίνει λίγο περισσότερο χώσιμο στη δουλειά,αποχή από τα μελομακάρονα,συναντήσεις με φίλους,μελαγχολία και ταξίδια στα χιόνια μαζί με την πιο όμορφη φάτσα του κόσμου,που μ’ αγαπάει και με αντέχει ακόμα(Βουλγαρία σου ερχόμαστε(Банско дойдеш,με τόσο λίγες μέρες άδεια δεν είμαστε και για πιο μακριά,από το νέο έτος όμως,ε μωρό;)!
21 μέρες πριν τα Χριστούγεννα κι εγώ είμαι στη δουλειά ακούω μελωδία και Σαββόπουλο «Χριστούγεννα πάντα τσακωνόμαστε» τρώω στη ζούλα κάτι θεσπέσια μπισκότα,σκέφτομαι το βράδυ που θα σε βρω και θα αράζουμε δίπλα στο τζάκι,εγώ και εσύ πτώματα από τη δουλειά,να με φιλάς να με κοιτάς στα μάτια και να μου τραγουδάς: «Μια κορφή χρυσή κι αγκαλιά μου εσύ. Κόψε τους μαλάκες κι έλα δως μου Πάλι το φιλί στην Ανατολή Και στην άκρη του καινούργιου κόσμου»
Χώνω τα ακουστικά πιο βαθειά στα αυτιά,με τους χαζούς που έμπλεξα,δεν μπορώ να ακούω τις υστερίες τους,θυμάμαι που κάποτε με είχανε πει χαζή και ίσως να είχανε και δίκαιο αλλά που να είχανε να κάνουνε με αυτούς που έχω να κάνω εγώ κάθε μέρα,τότε αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους φωστήρες θα έπρεπε να είχανε αυτοκτονήσει από την ηλιθιότητα του κόσμου,τους συμπονώ και τους καταλαβαίνω,η καλύτερη παρέα της εξυπνάδας μετά τη γνώση είναι η μοναξιά… Περιμένω το απόγευμα…
Χριστούγεννα πάντα τσακωνόμαστε! Και τι σου χρωστώ και τι μου χρωστάς. Μια τύφλα εν τέλει μοιραζόμαστε. Κάντο ν'αλλάξει αν μ'αγαπάς.
Λάμπουν τα Χριστούγεννα στον καθρέφτη Μπάλες ασημένιες και χιόνι πέφτει Για να 'ρθει ο χρόνος να γίνει Άγραφο χαρτί.
Χριστούγεννα πάντα έχουμ' εμφύλιο / Κάτω στην αυλή βρέχει καθρεφτάκια Δως μου ειρήνη εννιά μηνών / Γόμες και κιθάρες και μολυβάκια Θα αναβοσβήνω σαν δεντρύλλιο / Για να φανταστεί ο χιονάνθρωπός της γειτονιάς Κοντά σου ιδέες θα γεννώ Τη νέα δουλειά θα εγκυμονώ / Τα στιχάκια της χρονιάς
Κι επί ένα χρόνο γιορτινό Στο γλυκό βουνό Με των μάγων το άστρο θ'ανεβαίνω Χρόνια παιδικά και συντρόφους του έργου Ό,τι άλλο πλάι μου να 'ναι ξένο.
Μια κορφή χρυσή κι αγκαλιά μου εσύ. Κόψε τους μαλάκες κι έλα δως μου Πάλι το φιλί στην Ανατολή Και στην άκρη του καινούργιου κόσμου.
Και ως τ'άλλα Χριστούγεννα Θα έχω ανεβάσει τη δουλειά Να μη γυρίσω στα παλιά στενά της αγοράς τους.
Καλά Χριστούγεννα! Μες απ'το μάτι της δουλειάς να 'ρθουν χαρούμενα!
Κι ως τ'άλλα Χριστούγεννα Θα την έχω ανεβάσει τη δουλειά Και στην άλλη απογραφή Η δική μας μετοχή Την καινούργια της να βρει αξία.
Και ως τ'άλλα Χριστούγεννα Με το μάτι της δουλειάς Και το μάτι της καρδιάς Να προλάβω τα τρεχούμενα.
Χριστούγεννα πάντα είν' επώδυνο / Ήρθαν τα Χριστούγεννα να μας ζήσει Να ξαναδώ το φως γυμνό / Το μωρό αγορές να φωταγωγήσει Να σπαρταρά το περιεχόμενο / Και ζαχαροπλάστης ο χρόνος πάλι να γενεί Να ιδρώνω λες και ξεγεννώ / Από την παραμονή Κράτα το χέρι μου ενώ....
Στέκομαι μπροστά στο σπουδαίο, ανεβαίνω σε σκαμπό,τεντώνομαι,κάνω λωρίδα το μαλλί και δεν το πιάνω,είναι γελοίο να κάνεις το σπουδαίο και γελοιωδέστατο να νομίζεις ότι είσαι.
«Σημασία δεν έχει να καταλάβεις τον κόσμο, αλλά τη θέση σου μέσα σε αυτό» τάδε έφη Albert … και εμένα η θέση μου ποτέ δεν μου αρέσει.Πιάνω μπροστά , διάδρομο, παράθυρο , πάω και γαλαρία , τίποτα, πάντα πιστεύω-(η δυστυχία μου είναι ότι ξέρω) ότι υπάρχει πιο πάνω.
Χθες σε άκουγα και με έπιασαν τα γέλια - sophie_jamaica και reggae και ρασταφάριαν και γράφεις εκεί ψαγμενιές στο blog και ροκ τραγουδάκια και κλάιν, κι αν το εστιατόριο δεν είναι gourmet δεν έχει!!!!
Όντως έτσι είναι,μ’ αρέσει να λιώνουν θεσπέσιες γεύσεις μέσα στο στόμα μου,να πίνω απίστευτα κρασιά ενώ φοράω φούτερ και οι δίπλα μου,ένα σακάκι,μια γραβάτα ή ζαρτιέρες να σηκώνουν τα κινητά τους και να λένε: Μισό λεπτό,να σας δώσω τη γραμματέα μου να τα σημειώσει!!!!!
Πεθαίνω για τέτοιες φάσεις και την ίδια ώρα προσπαθώ να μην πνιγώ,από το αλα κρεμ μανιτάρι που μου έχει κολλήσει στο λαιμό.Δεν ανήκω πουθενά,δεν είμαι trendy,δεν είμαι χάι,δεν είμαι χλίδα,δεν είμαι rock,pop,reggae,δεν είμαι ανάρχα,κουλτουριάρα, μορφωμένη ή αμόρφωτη, δεν είμαι πλούσια, ούτε φτωχή, δεν είμαι χοντρή ούτε αδύνατη, δεν είμαι ψηλή ούτε κοντή.Τι είμαι;Μέτρια;;;;;Τι ζω;Μια μέση ζωή;Έχω αλλεργία στα μέτρια,παθαίνω αμόκ στα μέτρια,εδώ και χρόνια πίνω τον καφέ μου σκέτο.
Κι αφού όσο τεντώνομαι δεν φτάνω πιο ψηλά,τότε τα παίρνω στο κρανίο,κατεβαίνω από το σκαμπό,χαλάω το μαλλί και πιάνω γωνία με τα χέρια σταυρωτά,με ύφος ξινισμένο,σαν του παιδιού που δεν του παίρνουν παγωτό.Μένω καιρό κάτω, ασφυκτιώ,πιάνω γωνία,εύκολη λύση,όταν δεν μπορείς να πας πιο πάνω,πιάνεις γωνία,κρίνεις,το παίζεις ψαγμένος και κάποιοι σε θεωρούν και σπουδαίο!Ουυυυ,τέλειο μέρος για την ματαιοδοξία μου η γωνία σκέφτηκα…
Υπάρχει μέσα μου μια ανεξάντλητη πηγή πόνου. Μπορώ να μη κλάψω μπροστά στη θέαση των πιο αποτρόπαιων πράξεων, μπορώ να γελοιοποιήσω με κακόγουστο τρόπο τον μεγαλύτερο ανθρώπινο πόνο, όμως κάθε φορά που θα αγγίξω την (πληγή-πηγή μου), θα περάσουν μέρες για να σταματήσω τα κλάματα .
Θα γινόμουνα μια υπέροχη drama queen ,αφού έχω την κρυφή τέχνη των δακρίων στο τσεπάκι, τουναντίον είμαι γνωστή στον περίγυρο μου για το χιούμορ μου καφρικο ή μη. Το χιούμορ είναι το μακιγιάζ των θλιμμένων, κι εγώ έχω ξεμείνει από μαντιλάκια ντεμακιγιάζ .
Βιώνω τη ζωή μου πάντα σε έναν τόνο πιο ψηλό από ότι φτάνω, με κίνδυνο να την γεμίσω με παραφωνίες και τα κατάφερα. Σήμερα όμως τραγουδώ τη μελωδία της ευτυχίας γιατί βρήκα μια αγκαλιά για να κλαίω
Τυχερός άνθρωπος για μένα,είναι αυτός που μπορεί και κλαίει ακόμα, αλλά όχι από πόνο από ανάγκη. Δεν ντρέπομαι να ξεγυμνώνομαι μπροστά σου, ήρθε η ώρα να με δεις πραγματικά γυμνή.
Sometimes I just don't know where I'm going to, Yeah, will you help me pass away my time, And sometimes I just can't see any reason to, I have never been that wise,
So cast your eyes but it's over, Saturday's, the day now, You got it all wrong, There's a traffic jam in memory lane, I'm gonna try to trick myself out, You got it all wrong,
and I find it hard to find my eccentricity, Yeah, will you help me throw away my time, You fire the cars that give you electricity, I think you know it, Hardly exercise its minds,
I just can't believe we're down this far, I just can't believe we slipped this far, I just can't believe I'm down this far, In this memory lane, traffic jam,
So cast your eyes but it's over, Cause Saturday's a day now, you got it all wrong, And there's a traffic jam in memory lane, I'll never try to trick myself out, you got it all wrong, I'll never try to trick myself out, you got it all wrong.
Puressence live στη Λάρισα-Μύλος 1927, με Rosebleed/Fall In Parts Είδος: Μουσική/Τέχνες - Συναυλία Δίκτυο: Παγκόσμιες Έναρξη: Τετάρτη, 2 Δεκεμβρίου 2009 στις 9:00 μ.μ. Λήξη: Πέμπτη, 3 Δεκεμβρίου 2009 στις 1:00 π.μ. Τοποθεσία: Μύλος 1927, Λάρισα
Όταν θα σβήσει το καντηλάκι της ύπαρξης μου,μικρό κεράκι δώσε μου μία,μονάχα μία μοναδική μου ευκαιρεία να σε γευτώ,να σε αφήσω όπως μου πρέπει να σ'αποχαιρετήσω
Σαν το Χριστό,σαν το ληστή σαν τερατάκι βυσσινί θα σηκωθώ,θ'αναστηθώ σαράντα μέρες θα σταθώ στο πέταλο να τραγουδώ τον τελευταίο ασπασμό να σου τον δώσω κι ας χαθώ
Που θα χαθώ,θα σκορπιστώ θα γίνω χώμα και νερό θα πάω να έβρω τα παιδιά που φύγαν απ'τη συντροφιά και θα κοιτάμε τη ζαριά που αποφασίζει τη χαρά την λύπη,την παρηγοριά
Μα θα'χω ζήσει αρκετά για να γνωρίζω τα μικρά του είναι μου τα μυστικά αυτά που δίνεις στα παιδιά για ν'άντιδρούνε στη ζωή αιώνια και για μια στιγμή
Το όνομα μου θα σβηστεί το στίγμα μου θα ξεχαστεί μα εγώ θα έχω σταθερά θα ζω μαζί σου νοερά ολούθε και παντοτινά μέσα στο σκούρο σου βαθύ του αίματος το βυσσινί
Υ.Σ«Του αίματος το βυσσινί» Το ποίημα το έγραψε και το απήγγειλε ο αδελφός μου Δημήτρης Χολέβας
Ενώνω τις πατούσες μου και προσπαθώ να ακουμπήσω τις άκρες των γονάτων μου στο έδαφος,κοιτάζω προς τα πάνω,η ομίχλη έχει φύγει και ο ήλιος έχει ανατείλει,ξαφνικά σε είδα να πετάς πολύ ψηλά μα δεν ξαφνιάστηκα,το ήξερα,το περίμενα κι έτσι κάθομαι και σε χαζεύω.
Όλοι μας έχουμε το προσωπικό μας ταβάνι,άλλοι σε υπόγεια,σε τριώροφα και ουρανοξύστες,ελάχιστοι από εμάς το φτάνουμε ή έστω προσπαθούμε να το αγγίξουμε. Μπορεί να μην το παραδέχομαι,αλλά μέσα μoυ ξέρω ότι κάπου το χρωστάω ότι βρήκα και εκτίμησα το δικό μου τριώροφο και κάθε μέρα το παλεύω να φτάσω στο ταβάνι του, άλλες περιόδους της ζωής μου πιο έντονα και άλλες πιο χαλαρά,από την άλλη χάρη σε μένα δεν έχασα τις υπόλοιπες χαρές της ζωής,μόνο και μόνο για να φτάσω το ταβάνι μου,δεν είναι τα πάντα σε αυτή τη ζωή το ταβάνι,ελπίζω πως εσύ έμαθες από μένα αυτό, αλληλοβοηθηθήκαμε δεν νομίζεις;
Ξέρω ότι σιωπηλά και απομονωμένα τα βράδια με παρακολουθείς,ξέρω πως κλείνεις τα μάτια και ώρες-ώρες, αναρωτιέσαι τι κάνω, αν είχες δίκαιο για την πορεία μου ή όχι, ίσως τελικά να ήσουν και ο μόνος που επιβεβαιώθηκες.
Άρχισα να αιωρούμαι το βλέπεις,οι πατούσες μου είναι ακόμα ενωμένες και οι άκρες των γονάτων μου ακουμπούν,σε ένα μείγμα από άζωτο,οξυγόνο,υδρογόνο,όζον, σκόνης κλπ. Νιώθω πιο ανάλαφρη από ποτέ,μην ανησυχείς δεν προσπαθώ να σε φτάσω έχω καταλάβει πως θα ήταν μάταιη οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια,συνέχισε,συνέχισε δεν έπιασες ακόμα το ταβάνι σου έχεις πολύ δρόμο ακόμα,εγώ εδώ από τα χαμηλά θα σε παρακολουθώ μέχρι τη στιγμή που θα χαθείς από το βλέμμα μου,τότε θα ξέρω ότι τα κατάφερες,συνέχισε …
Η φωτογραφία είναι από το φωτογραφικό ημερολόγιο του Ανδρέα Κατσάκου http://www.photodiary.gr 6.11.09
Είναι κάτι σπίτια που νιώθουν μοναξιά,όπως εκείνο στη Θεσσαλονίκη,ανεβήκαμε για ένα Σαββατοκύριακο και μας εγκλώβισε μέσα του… Τα σπίτια που νιώθουν μοναξιά όλα μοιάζουν,συνήθως έχουν κλειστό νερό,κλειστό γενικό και ανοιγμένο ψυγείο,όλα είναι καλυμμένα με σκόνη,τα πατζούρια κλειστά,στο γραφείο τα σημάδια από μια κούπα καφέ που ακούμπησε παλιά,είχαμε να πάμε εδώ και αρκετούς μήνες.Εκείνες τις μπύρες εμείς τις είχαμε πάρει,θυμάσαι; …
Τα σπίτια που νιώθουν μοναξιά,δεν κατοικούνται,ούτε είναι εγκαταλελειμμένα,κάποιος πληρώνει γι αυτά τα κοινόχρηστα,όμως σπάνια ζει μέσα τους. Σπίτια που οι τοίχοι τους μαρτυρούν πως κάποτε άνθρωποι έζησαν ένδοξες στιγμές και που τώρα για κάποιο λόγο ο χρόνος έχει σταματήσει τη στιγμή που ο κάτοικος τους αποφάσισε να αλλάξει πόλη διαμονής και δεν πήρε την απόφαση ούτε να το νοικιάσει ούτε να το πουλήσει…
Ζήσαμε απίστευτες στιγμές μέσα σε αυτό το σπίτι,κι όσο ζεστή,βρόμικη και όμορφη μας περίμενε η πόλη έξω,βγήκαμε από το σπίτι αρκετά μετά τα μεσάνυχτα,γυρίσαμε πρωί και ξαναβγήκαμε όταν ήρθε η ώρα της επιστροφής… Όλα φάνταζαν τόσο τέλεια μέσα σε εκείνο το σπίτι, τα φαγητά ήταν πιο νόστιμα από ότι απέξω,η αγκαλιά σου,ο ύπνος,το ατελείωτο άραγμα στον καναπέ και δεν ήθελα τίποτα άλλο,μου αρκούσε που έλιωνε στο στόμα μου εκείνη η θεσπέσια τρίγωνη σοκολάτα ενώ σε έβλεπα να διαβάζεις εφημερίδες.
Πόσες φορές δεν κάναμε να σηκωθούμε για να βγούμε έξω και μια αόρατη μαγική δύναμη μας καθήλωνε στον καναπέ και στο κρεβάτι.Αυτή η αόρατη μαγική δύναμη,που στο χωριό μου τη λέμε «μουργκέλα»,μας πιάνει συνήθως σε όποιο σπίτι κι αν βρισκόμαστε είναι η αλήθεια,αν και υποτίθεται ότι ανεβήκαμε στη Θεσσαλονίκη και καλά για να πάμε εκδρομή,το μόνο που κάναμε ήταν να διανύσουμε πολλά χιλιόμετρα για να αράξουμε και να λιώσουμε σε άλλο σπίτι,ότι κάνουμε δηλαδή κάθε σαββατοκύριακο,απλά αλλάξαμε παραστάσεις,μεγάλη υπόθεση κι αυτή.
Έτσι κι αλλιώς δεν είναι να πας και πουθενά,την τελευταία φορά που βγήκαμε με το αυτοκίνητο κάναμε μια ώρα με το ρολόι για να βρούμε να παρκάρουμε και το αφήσαμε τρία τετράγωνα πιο μακριά από το σπίτι,θα μου πεις συνηθίσαμε πια…
Μέχρι την τελευταία στιγμή το σπίτι που νιώθει μοναξιά ασκούσε πάνω μας απερίγραπτες δυνάμεις,είχε περάσει για τα καλά η ώρα κι εμείς βλέπαμε ταινία και κάναμε αγκαλιές στο καναπέ, όταν κοίταξα το ρολόι στο τραπεζάκι,αμάν...
Κλείσαμε tv και dvd,μαζέψαμε πράγματα και την κάναμε με ελαφρά,το ψυγείο άνοιξε ξανά,το νερό έκλεισε,το καζανάκι σταμάτησε να τρέχει και ο γενικός υποκλίθηκε, τραβήξαμε την πόρτα,γύρισε το κλειδί στην κλειδαριά και έδωσα μια υπόσχεση πως θα ξανάρθουμε, άγνωστο πότε μα θα ξανάρθουμε …
Χθες ήμουνα πτώμα από την κούραση,ξάπλωσα στο κρεβάτι,δεν μπορούσα να κοιμηθώ,με είχε κυριεύσει ένας απερίγραπτος φόβος.Ο φασισμός ανασαίνει στο αυτί μου,κι εσύ μου λες πως δεν τον βλέπεις,γιατί φοράς παρωπίδες και νομίζεις ότι ο φασισμός διαλέγει να κάτσει μόνο σε μια γωνιά,είναι στολισμένος με γαλόνια και φοράει μπλε,κι όμως όχι φιλαράκο,ο φασισμός είναι παντού,και δεξιά και αριστερά και πάνω και στο σβέρκο μου, φοράει κίτρινες,πράσινες,μπλε και κόκκινες στολές και δεν έχει έλεος…
Εσύ νομίζεις πως κάνεις κάτι,γιατί χτυπάς αυτούς που νομίζουν ότι έχουν εξουσία επάνω σου,και αφήνεις ανενόχλητους και το χειρότερο τους ψηφίζεις κιόλας αυτούς που έχουν πραγματική εξουσία πάνω σου,πόσο βαθιά νυχτωμένος είσαι;
Κι εγώ φοβάμαι και κρυώνω και είμαι μόνη και όλα φαντάζουν μαύρα κι άραχνα ,χαίρομαι για λίγο στη σκέψη ότι μπορεί να περνάω δεύτερη εφηβεία,να είδες πόσο μικρή είμαι ακόμα;Το πρωί που σηκώνομαι για να πάω στη δουλειά όμως όλα έχουν ήδη φτιάξει και ο φόβος και το τρέμουλο έχουν φύγει.
Ένα βράδυ ήτανε μονάχα,από αύριο θα είσαι εδώ να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά πριν κοιμηθώ,να μου λες πως μ’αγαπάς και να κάνεις φωναχτά όνειρα για μας,μόνο με αγάπη μπορώ να αντέξω τόσο φασισμό.
Μόνο με αγάπη επουλώνονται οι πληγές και φεύγει ο θυμός κι όσο μεγαλύτερη η συχνότητα της αγάπη σου τόσο μικραίνει ο χρόνος για να σε ξαναδώ …
Σε ισοπεδώνω , με ισοπεδώνεις , μας ισοπεδώνει, σε ισοπεδώνουμε, μας ισοπεδώνετε, μας ισοπεδώνουν και κάθε μέρα κάτι εξοφλούμε. Μην μένεις στη γη, σκάψε την , βάλε θεμέλια, σε παρακαλώ πίστεψε σε μένα για να ανοικοδομηθώ σε ικετεύω.
Κάθε φορά που θα ρίχνουν λάσπη για μένα και θα με κατηγορούν , ακόμα και οι πιο αγαπημένοι σου,υπερασπίσου με, εσύ πάρε τη λάσπη τους και σπείρε χόρτα στην αυλή μας ,δώσμου να ξεδιψάσω με αγάπη,τούτη την ώρα δεν πιστεύω σε τίποτα άλλο εκτός από σένα κι από τη δύναμη των βλεφάρων σου όταν βλέπεις εφιάλτες, στήριξε με, θαύμασε με , αποθέωσε με , γιατί κάθε μέρα , σε ισοπεδώνω , με ισοπεδώνεις , μας ισοπεδώνει, σε ισοπεδώνουμε, μας ισοπεδώνετε, μας ισοπεδώνουν και κάθε μέρα κάτι εξοφλούμε…
Πάντα μου έλεγαν,πως πρέπει να μάθω και να χάνω,κι εγώ έμαθα, ξέχασαν να μου πουν τι πρέπει να κάνω όταν η χασούρα γίνεται συνήθεια. Μερικοί άνθρωποι δεν γεννήθηκαν «μεγάλοι», ήταν απλά πολύ άτυχοι, δεν θέλω να γίνω μεγάλη, μονάχα «μικρή» και ευτυχισμένη όπως τώρα, θέλω αυτό το τώρα να το ζήσω για πάντα.
Αυτός είναι ο μεγαλύτερος μου φόβος , μήπως και δεν μπορέσω να ζήσω μια «φυσιολογική»ζωή, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι φοβήθηκα να ζήσω, γι ‘αυτό και μέχρι τώρα, δεν έζησα μια «φυσιολογική» ζωή, γιατί δεν φοβήθηκα να κάνω λάθος. Βλέπω τους αποστειρωμένους φίλους μου, τη γενιά που φτιάξανε οι μπαμπάδες μας: «Να μην κάνει λάθος το παιδί,να μην πάρει λάθος δρόμο, να τα κάνει όλα με μια κωλογαμημένη σειρά με τα λεφτά του μπαμπά.» Η ζωή όμως δεν περιμένει, τώρα ο έρωτας, τώρα το διδακτορικό, τώρα το παιδί,τώρα ο χωρισμός…. Μια δυστυχισμένη γενιά, που δεν το ξέρει ακόμα , μια γενιά που ξέχασε να ζήσει, που φοβήθηκε να ζήσει, που φοβήθηκε να κάνει λάθος και πήρε όλη τη ζωή της λάθος…
Κι εγώ στέκομαι γεμάτη ενοχές γιατί ζω, γιατί χαμογελάω, γιατί είμαι ευτυχισμένη γιατί έγινα πάλι αφελής , γιατί αφέθηκα και πίστεψα και νιώθω ενοχές για τους φίλους που δεν ζούνε , νιώθω ενοχές που δεν τρώω τα λεφτά του μπαμπά μου, της μαμάς, του γέρου γκόμενου που ταΐζει τις περισσότερες φίλες μου μεταξύ μας και τους φίλους μου, ναι αμέ…. Νιώθω ενοχές που δουλεύω και δεν κάνω ακόμα παπαρό φιλοσοφικές συζητήσεις πίσω από την σιγουριά της φοιτητικής ιδιότητας.
Αλήθεια σας λέω με κάνουν και νιώθω ενοχές, που έχω άλλες προτεραιότητες από εκείνους κι ας ξέρω καταβάθος ότι ο δικός μου μπαμπάς, θα μπορούσε να με ζει για τώρα και για πάντα αλλά δεν θέλω να με ζει εκείνος, ούτε κανείς άλλος…
Μην κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου και μην φοβηθείς τη ζωή, στα λέω για να τα ακούσω κι εγώ που τρέμω στην ιδέα , ότι θα έρθει η στιγμή που θα χάσω την πληρότητα και τη ζεστασιά που νιώθω ετούτη τη στιγμή μέσα στην ψυχή, την τρυφερότητα των δακτύλων του, ναι γιατί τι περίμενες, μια ζωή ήμουνα σκλάβα των συναισθημάτων μου. Μη φοβηθείς να ζήσεις όπως γουστάρεις εσύ, άσε τους άλλους, εκείνοι υπάρχουν απλά για να μας την σπάνε… Ε ψιτ, μην ξεχάσεις να ζήσεις.
Κάποτε τα ονειρευόμουν και τώρα θέλω να γλυτώσω από αυτά . Δεν ξέρω αν μεγαλώνω ή αν συμβιβάζομαι ή αν παθαίνω και τα δυο αλλά συνέχεια αναθεωρώ τις αξίες μου, εκείνο που δεν αλλάζει ποτέ είναι η δίψα και η συνεχής ανάγκη για δημιουργία με οποιονδήποτε τρόπο αλλά όχι να ζω από αυτή, αυτή να ζει από εμένα! Ονειρεύομαι μια μικροαστική ζωή, ναι το ομολογώ. Μερικοί φίλοι μου δεν το πιστεύουν, καμιά φορά τρομάζω με την εικόνα που έχουν οι άλλοι για μένα, αλλά κι αυτή που είχα κι εγώ εδώ και καιρό για τον εαυτό μου. Εγώ με απομυθοποίησα πρέπει να αρχίζουν να το κάνουν και οι άλλοι.
Είναι μέρες που ρουτινιάζω μέσα στην μικροαστική ζωή που διάλεξα να ζήσω, το ομολογώ. Στο τώρα μου όλα είναι αρκετά στρογγυλά για τα μέτρα μου, όλα κυλούν ήρεμα, μέσα σε μια απόλυτη ασφάλεια, δουλειάς , αγκαλιάς, τάξης, ολοκλήρωσης και αν και όλα φαίνονται σωστά τοποθετημένα, και σταθερά, ξέρω ότι δεν είναι και τόσο, κι αυτό είναι που από τη μια με απογοητεύει και από την άλλη με γοητεύει. Τελικά δεν βολεύτηκα όσο θα’ θέλα να πιστεύω.
Πραγματικά δεν ξέρω πως θέλω να ζήσω κι ας με ρωτούνε , ποτέ δεν ήξερα, έχω την αίσθηση πως πάντα θα αναθεωρώ σύμφωνα με τις ανάγκες μου, παλιότερα φανταζόμουνα μια πιο φαμφαρώδη ζωή, με φύκια και μεταξωτές κορδέλες , σε στυλ pop art, με reggae ρυθμούς, άστατη ερωτική ζωή, με πολλά ταξίδια , ξύδια, δόξα και τα σχετικά, την έζησα κι αυτή.
Το βλέπω μέσα από τα μάτια των άλλων, αυτό πιστεύουν πως είναι η Σοφία, τουλάχιστον όσοι με ξέρουν από παλιά, ένα party animal,με λίγο κουλτοροδιάθεση, κάφρικο χιούμορ, ατελείωτο χιλιόμετρα στην πλάτη και γενικά ζωή ότι να’ναι!!!
Ναι αυτό ΗΤΑΝ η Σοφία;;;;;;; Δεν ξέρω. Να της κάνουμε μνημόσυνο;;;; Δεν ξέρω; Άλλαξαν οι ανάγκες μου, αλήθεια σας το λέω και δεν ντρέπομαι καθόλου γι αυτό, αν κρατήσεις το ότι πλέον κατανοώ πολύ καλύτερα από τότε τους reggae ρυθμούς και χορεύω σαν τζαμαϊκανή, το ότι βιώνω τη ζωή μου σαν να’ναι τέχνη ίσως όχι pop art κάτι σε πιο αναγεννησιακό μου κάνει αλλά σίγουρα όχι κάτι σε μανιερισμό.Επενδύω στην πιο σίγουρη αγκαλιά και δεν ξοδεύομαι από κουλτουριάρη σε κουλτουριάρη.Τα χιλιόμετρα είναι σίγουρα λιγότερα, αλλά πλέον με σκοπό και περισσότερο ουσιαστικά. Από την άλλη αναρωτιέμαι μήπως το όλο σκηνικό είναι απλά ένα διάλλειμα, από την έξαλλη ζωή μου και πάλι με δόξα θα τραβήξω προς την ανούσια αβέβαιη πορεία μου και την διαρκώς ανικανοποίητη πάρτη μου με σκοπό να γράφω πιο πιασάρικα πόστ και καταλήγω πως ΟΧΙ, άλλαξα σίγουρα σταθμό και τρένο, πήγα από το camping σε πεντάστερο, αλλά όχι προορισμό!
Περπατάω στο δρόμο, κι έχω μια μόνιμη φαγούρα στο σβέρκο, ίσως γιατί τον τελευταίο καιρό περπατάω με σκυφτό το κεφάλι , όχι από ντροπή, ούτε από άποψη, από σκέψη…
Προσπαθώ να θυμηθώ από πότε με βασανίζει αυτή η φαγούρα και αντιλαμβάνομαι ότι δυσκολεύομαι να θυμηθώ έστω και μια στιγμή της ζωής μου που δεν την είχα. Κάθε ανάσα, είτε με δάκρυα στα μάτια είτε με χαμόγελα, είτε μέσα στην υπέρτατη ξεφτίλα είτε στις ένδοξες στιγμές, πάντα μα πάντα υπήρχε αυτή η φαγούρα που με έκανε να μπαίνω στη πάντα , να σνομπάρω το πλήθος ή αν θέλετε καλύτερα να με σνομπάρει αυτό.
Ποιος θέλει τον ψωριάρη;
Δεν ξέρω λοιπόν αν φλέρταρα εγώ με το περιθώριο ή το περιθώριο με μένα, η αλήθεια είναι πάντως ότι είχαμε ανέκαθεν μια φλογερή σχέση… Κάποτε περπατούσα στο πλάι ανθρώπων με κόκκινους σβέρκους και με γρατσουνιές , που όλοι μέρα ξυνόντουσαν σαν κι εμένα,αυτοί είναι οι φίλοι μου, τους αγαπάω τους φίλους μου όπου κι αν βρίσκονται ακόμα κι αν δεν μιλάμε ποτέ ή σπάνια, γιατί ξέρω ότι ακόμα ξύνονται και θα ξύνονται μέχρι να πεθάνουν ,γιατί ξέρω ότι έχουν αφηρημένες καρδιές και ελεύθερες συνειδήσεις, γιατί ξέρω ότι ακόμα κι αν βρουν την προσωπική τους ευτυχία, δεν θα πάψουν να έχουν ανήσυχο πνεύμα, δεν θα βολευτούνε ποτέ στο σύστημα ακόμα κι αν κάποτε γίνουν μέρος του.θα σκέφτονται...
Κάποτε περπατούσα μόνη μου με σκυφτό το κεφάλι,χθες το σήκωσα απότομα και είδα να περπατάω σε ένα πλήθος από πρόβατα που έμοιαζαν με ανθρώπους, έτρεχα απεγνωσμένα να βρω τους φίλους μου με τους κόκκινους σβέρκους μα μάταια και τότε ξάφνου στάθηκα μπροστά από μια βιτρίνα , και κοίταξα την αντανάκλαση μου….
Ανακούφιση….
Έτρεχε αίμα από παντού, η φαγούρα είχε εξαπλωθεί σε όλο μου το σώμα, ήθελα να κολλήσω την αρρώστια μου στους διπλανούς μου αλλά είχανε πάθει ανοσία ενώ εγώ είχα αλλεργία στην απάθεια τους . Τι γύρευα εγώ εδώ; Γιατί είχα απομακρυνθεί από τους φίλους μου; Γιατί μεγάλωσε η φαγούρα ; Γιατί περπατούσα με τα πρόβατα; Τι με έκανε και ξύπνησα από τον εφιάλτη; Τι είναι αυτό που με κρατάει ζωντανή; Τι είναι αυτό που με κάνει να αναγνωρίζω όλα τα πλάσματα με τους ματωμένους σβέρκους ενώ φοράνε ζιβάγκο;Τα αληθινά ζιβάγκο, όχι από αυτά που παραπλανούν και προσπαθούν να κρύψουν την σαπίλα και να την συντηρήσουν.
Θέλω το μερίδιο μου στο περιθώριο, θέλω ένα παγκάκι σε μια πλατεία, θέλω ένα όνειρο που να με αντέχει πριν και μετά τις εκλογές. Λένε πως η αποχή δεν είναι λύση, άρα οι εκλογές είναι πρόβλημα; Σιχαίνομαι , αηδιάζω , θέλω να κάνω εμετό στις κάλπες τους, θέλω να με φωνάζουν τρελή παρά συμβιβασμένη , πρέπει να βάλω μέσο και για μια θέση στο περιθώριο; Πληρώνω φόρο, πολεοδομία, μηχανικό, συμβολαιογράφο;
Που πάει ο θυμός σου, έστω η μνήμη σου η αξιοπρέπεια σου, κάνανε μέχρι και τα όνειρα σου και την ίδια την επιβίωση μας θέμα ψήφου, πρώτα γαμήσανε τη σκέψη σου, την αισθητική σου, μετά γάμησαν τα μυαλά μας , την τσέπη μας ,εξαρτημένα πιόνια που μέχρι και η σκακιέρα ανήκει σε άλλους … Μην αφήνεις τη σκέψη σου να καθοδηγείται έχε το κουράγιο να ονειρεύεσαι , έχε το κουράγιο να έχεις μεγαλύτερα ιδανικά , όσο δύσκολο κι αν είναι , κι αν ξέρω ότι σκύβεις το κεφάλι για ένα κομμάτι ψωμί που σου πετάνε κι ας ξέρω ότι τρως για να μην πεθάνεις κι ας ξέρεις ότι σου δίνουν φόλα κάθε μέρα κι αν επιβιώνεις ακόμα είναι επειδή έχεις γερό στομάχι αλλά αργά-αργά σε σκοτώνουν. Αντέδρασε. Το ξύσιμο στο σβέρκο είναι μια στάση διαμαρτυρίας , όταν το ίδιο σου το δέρμα δεν αντέχει το καυσαέριο, όταν τα μάτια σου τρέχουν από τα δακρυγόνα, όταν πράσινες, μπλε και κόκκινες σημαίες τρυπούν το μυαλό σου μην τρως την φόλα τους, ξύσου …
Καλημέρα σας και καλή εβδομάδα,μπορεί να σπατάλησα μια ώρα στο δρόμο και στην κίνηση στο λεωφορείο και να έγινα σαρδέλα μέχρι να φτάσω στη δουλειά,μπορεί η μάπα μου να μη λέει με τίποτα να ανανεωθεί,μετά από ένα διήμερο αραλίκας,αλλά όλα τα λεφτά ήταν η φοβερή ατάκα,που άκουσα περνώντας το πρωί από τη λαϊκή αγορά της Δευτέρας …
«Εδώ οι καλές ντομάτες από το χωριό του Ψινάκη,εδώ οι καλές ντομάτες…» Τον πλησιάζει μια γιαγιούλα και του λέει και ποιο είναι το χωριό του Ψινάκη; «Μα,δεν ξέρεις το χωριό του Ψινάκη;Το Ψωλοχώρι κυρία μου» Χα,χα,χα μου έφτιαξε τη μέρα για να μπορώ να τα αντέξω και σήμερα και όλη την εβδομάδα που προβλέπεται δυσοίωνη,σε αυτό το Ψωλοχώρι που λέγεται Ελλάδα..
Του σταυρού σήμερα,βοήθεια μας και καθώς διέσχιζα το δρόμο για να πάω στη στάση του λεωφορείου άκουσα κι ακόμα μια θεϊκή κουβέντα από έναν παραδίπλα πάγκο στη λαϊκή,«Καλά ρε Μήτσο, ογδόντα χρονών έφτασες,δεν βαρέθηκες ακόμα να τους χτυπάς παλαμάκια;»
Και σκέφτομαι εγώ,τι παλαμάκια και αηδίες, πάρε από παραδίπλα τις ψωλοντομάτες από το χωριό του Ψινάκη κι άρχισε να τους τις τρίβεις στη μάπα,ψωλοντομάτα και άγιος ο Θεός …
Καλημέρα σας και καλή εβδομάδα να έχουμε,ώρα για δουλειά…
Υ.Σ Αν αγαπάς κάτι, άστο ελεύθερο. Αν επιστρέψει, θα είναι δικό σου για πάντα... Αν δεν επιστρέψει, δεν ήταν ποτέ δικό σου.... Αλλά....
Αν κάθεται στο σαλόνι σου, χρησιμοποιεί το τηλεκοντρόλ σου, ανακατώνει τα πράγματά σου, τρώει το φαγητό σου, μιλάει στο τηλέφωνό σου, δανείζεται το αυτοκίνητό σου, παίρνει τα λεφτά σου και δε φαίνεται να συνειδητοποιεί πως το έχεις αφήσει ελεύθερο τότε... προφανώς είτε το έχεις παντρευτεί είτε το έχεις γεννήσει!!
Στη φωτό από αριστερά Loon-sophie_jamaica στο σπίτι της Πόπης (Πετροπούλου και Δραγατσανίου Πύργος Ηλείας 2005) Αφιερωμένο Anyone who strays too far from the majority view or the conventional wisdom is bound to be labeled “arrogant,” “a maverick,” “a Wildman,” “weird,” or even “crazy.” Κυριακή, επιστροφή στο σπίτι, ατελείωτο σάπισμα από αυτό που παλιά έκανα σε καθημερινή βάση και τώρα μου λείπει. Χθες και προχθές με το μωρό λιώσιμο όλη μέρα με τις πιτζάμες σπίτι, γαλλικός καφές, έξω να βρέχει , χουχούλιασμα και το βράδυ έξω πάλι για καλό φαγοπότι με παρεάκι, η βραδιά βέβαια ήταν απρόβλεπτη γιατί το μωρό μου από την πολύ τη σούρα ,έβαλε φωτιά στα μαλλιά μου και κάηκε μια τούφα, αλλά κλάιν ευτυχώς έχω πολλά μαλλιά … Θα καούμε μου είχε πει, το είπε και το κάνε!
Σκέφτομαι το αύριο και δεν εννοώ το ραντεβού με τον οδοντίατρο, το γυμναστήριο και τον καφέ με την Έλενα που μου ζήτησε να τραγουδήσω στην Κάρμεν , που θα ανεβάσει το δημοτικό ωδείο Λάρισας , αλλά το τι θα κάνω στη ζωή μου γενικότερα, ξέρεις …
Το παρόν ελπιδοφόρο κατά ένα περίεργο τρόπο, παντού τριγύρω σκατά και εγώ τα μυρίζω για γιασεμιά , αλλά δεν παύει να είναι σκατά… Στη ζωή μου μέχρι τώρα έκανα ετερόκλητα επαγγέλματα , νομίζω ότι αυτό θα συμβαίνει μέχρι να τα τινάξω, αρχίζω και βάζω κάτω τα επιχειρηματικά μου σχέδια , δεν θα γίνουν άμεσα έχω και μια 18μηνη σύμβαση στο δημόσιο να τελειώσω, κάτι σαν φανταριλίκι , αλλά νομίζω ότι τα επιχειρηματικά μου όνειρα ασφυκτιούν … Και τώρα το καλύτερο, όσο περνούν τα χρόνια αντιλαμβάνομαι με χαρά, ότι όλοι μα όλοι οι άνθρωποι που με πλησίασαν σε αυτή τη ζωή, μηδενός εξαιρουμένου , έκρυβαν μέσα τους με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο απίστευτη ενέργεια για δημιουργία. Aπό το απόγευμα ακούω συνέχεια adiaforo και loon, δυο γνώριμοι από τα παλιά.Tον adiaforo δεν το έχω ζήσει τόσο καλά, τον συνάντησα κάποτε στα Χανιά, αλλά με τον loon πέρασα τέσσερα ολόκληρα χρόνια στον Πύργο κολλητιλίκια. Mαζί με τη Γιάννα, την Τάνια και τον Ανδρέα ήταν από τους καλύτερους φίλους των φοιτητικών μου χρόνων και ήταν πάντα εκεί. Πάτε κάτω στο gcast και απολαύστε τους. Εντελώς freestyle δηλαδή τραγουδάνε ότι τους έρχεται, δεν υπάρχει πουθενά γραμμένο τίποτα!
Παρασκευή στη δουλειά,πρώτη εβδομάδα στο γυμναστήριο,κάθε μέρα έξω,είτε με το μωρό είτε με παρεάκι για ποτό.. Εγώ η Σοφία Χολέβα η αγία του αραγκλαμαντάν,δηλώνω υπεύθυνα ότι έχω σαλτάρει,αλλά ζω…
Ευτυχώς που το απόγευμα φεύγω για μια 2ήμερη απόδραση που ελπίζω να με ξεκουράσει, γιατί πραγματικά βρίσκομαι στα όρια της υπερκόπωσης.Που να δούλευα και πουθενά αλλού που θα κουραζόμουνα κιόλας;
Σήμερα δεν έχω έρθει ακόμα σε συγγραφικό οργασμό,δεν με ενδιαφέρει να γράψω τίποτα το εντυπωσιακό ή φαμφαρώδες,ούτε να ακούσω καλά λόγια για το γράψιμο μου.Βασικά δεν με ενδιαφέρει τίποτα,το μόνο που σκέφτομαι είναι ένα τεράστιο μαλακό κρεβάτι με ένα τεράστιο πουπουλένιο μαξιλάρι,τέλεια θερμοκρασία δωματίου,ησυχία,λούτρινα αρκουδάκια στα πόδια μου και το μεγάλο μωρό δίπλα μου και ύπνο βαθύ,γαλήνιο, ήρεμο.
Πρωινό μαζί,τσιγαράκι στη βεράντα,μασάζ,απίστευτές λιχουδιές,θα τις κάψουμε από εβδομάδα στο γυμναστήριο,χωρίς ίντερνετ και μαλακίες, μόνο αγκαλιές με αγαπημένους ανθρώπους που δεν ξέρεις ποτέ γιατί τους αγαπάς,γιατί σου χαμογελούν πάντα,γιατί ήταν πάντα ή δεν ήταν πάντα εκεί,γιατί το έχουν αποδείξει ότι αξίζει να είσαι το καλό παιδί μαζί τους…
Υ.Σ Σήμερα έχω ακόμα ένα λόγο παραπάνω να χαίρομαι,γιατί έλαβα ένα email από την καλύτερη φίλη των παιδικών μου χρόνων τη Μαρούλα που ζει στο Λονδίνο και που έχουμε χαθεί από τότε που ήμασταν σχεδόν δεκατέσσερα. Της υποσχέθηκα ότι με το που έρθει Ελλάδα θα βρεθούμε,γιατί οι παιδικοί φίλοι,οι φίλοι των πιο αγνών χρόνων, ότι μα ότι κι αν γίνει δεν ξεχνιούνται ποτέ
Υ.Σ2 Ελπίζω σήμερα να μην πέσουν τίποτα δίδυμοι πύργοι ή ότι άλλο σε δίδυμο anyway , ούτε κανένα σινούκ κλπ κλπ! Πάμε όλοι μαζί αφιερωμένο για τη σημερινή μέρα, πρέζααααα όμορφη τις πάπιες ταΐσαμε…
Σκέφτομαι τι είναι αυτό που σε κάνει καλλιτέχνη.H διαφορετική ματιά;H διαφορετική στάση ζωής;H διαφορετική σκέψη,που από εκεί και πέρα όλο αυτό το αποτυπώνεις με κάποιο τρόπο(μουσική, ζωγραφική, φωτογραφία, κλπ)και το δίνεις προς τα έξω; Μπορεί να είναι κι αυτό ένα κομμάτι του καλλιτέχνη,η διαφορετικότητα.Διαφορετικός από ποιους;Από τη μάζα, και πραγματικά το να είσαι διαφορετικός δεν είναι καθόλου εύκολο,πόσο μάλλον να σκέφτεσαι και να την βλέπεις διαφορετικά,και διαφορετικός γεννιέσαι δεν γίνεσαι κάτι σαν τους gay ένα πράγμα…
Για να είσαι καλλιτέχνης πρέπει να ξεπεράσεις τα όρια σου;Τα όρια της κοινωνίας σου; Τα ταμπού και τα απωθημένα των γονιών σου;Για να είσαι καλλιτέχνης πρέπει να είσαι gay;Να παίρνεις ναρκωτικά;Να είσαι αλκοολικός;Νυμφομανής;Να έχεις όλες τις εξαρτήσεις του κόσμου και να έχεις βουτήξει στην αμαρτία;Όχι απαραίτητα,μπορείς να τα έχεις όλα τα παραπάνω αλλά χωρίς ταλέντο δεν γίνεται τίποτα,γιατί μπορείς να είσαι gay χωρίς να είσαι καλλιτέχνης,να παίρνεις ναρκωτικά,να είσαι αλκοολικός, νυμφομανής κλπ, τότε απλά είσαι ένα ρεμάλι,αν τα έχεις όλα αυτά και δημιουργείς κάτι, τότε είσαι καλλιτέχνης ρεμάλι…
Οι καλλιτέχνες είναι βαρετοί άνθρωποι,περίεργοι και στην καλύτερη απλά συνηθισμένοι, μου αρέσει να τους θαυμάζω ή να πίνουμε κανά ποτό μαζί,αλλά μέχρι εκεί…Οι καλλιτέχνες είναι και γαμώ τα άτομα,εκείνο που σε ξενερώνει είναι ότι συνήθως πρώτα τους γνωρίζεις μέσα από το έργο τους,αυτό θαυμάζεις,αυτό σε καυλώνει και μετά γνωρίζεις το άτομο,που έχει δυο πόδια,δυο χέρια και είναι ώρες στη ζωή του που βαριέται όπως κι εσύ ελεεινά.
Χθες βγήκα για ποτό με ένα καλλιτέχνη τον Μάριο Γιάννη-Καπουράνη, πλέον είναι γνωστός ως Marianno Fabregnés, συμμαθητές στο λύκειο. Τον Γιάννη τον ήξερα από πριν,ήξερα και το ταλέντο του,τον θαύμαζα από τότε,τώρα ακόμα περισσότερο,ο Marianno δεν με ξενερώνει,ο Marianno είναι φίλος,τον γνώρισα πρώτα σαν άτομο και μετά σαν καλλιτέχνη,ο Marianno έχει τρομερό χέρι,ο Marianno είναι το μόνο άτομο που ξέρω που έχει ανθρώπους που τρέχουν γι αυτόν,δουλεύουνε πραγματικά γι αυτόν,χωρίς εκείνος να έχει κάνει τίποτα ή μάλλον έχει ταλέεεεεεεεεεεεεεντο..Δουλεύουν γι αυτόν γιατί απλά θαυμάζουν τα έργα του,τρομερό πράγμα αυτό. 21-28 Σεπτέμβρη όλοι ψηφίζουμε στο http://www.saatchi-gallery.co.uk/ το έργο του Marianno Fabregnes http://www.saatchi-gallery.co.uk/stuart/StudentArt/ast_id/79556
Υ.Σ Και για να μην ξενερώσετε σας έχω κάτι να ανεβείτε,στην ίδια τάξη,εκτός από το Γιάννη Καπουράνη ήμουνα και με την Μαρία Καραπόκη,γνωστή πλέον ως Μαρία Καρρά, εκείνο το τμήμα αστρονομίας τελικά έχει αφήσει ιστορία(γιατί μας χώριζαν σε τμήματα όχι αλφαβητικά, αλλά σύμφωνα με το μάθημα επιλογής, και όλα τα αλάνια ήμασταν στο τμήμα Αστρονομίας) Μου το είπανε χθες για την Μαρία,ήξερα ότι τραγουδάει στα μπουζούκια,αλλά δεν ήξερα ότι είχε τέτοια εξέλιξη,την αναγνώρισα μόνο από το τατουάζ στη μέση που το είχε από το Λύκειο και της το είχε σχεδιάσει ο Γιάννης που λέγαμε, χείλια,βυζί και μάτια είναι ψεύτικα σας διαβεβαιώ γι αυτό,όμως η Μαρία αγόρασε με δικά της λεφτά σπίτι στο Πανόραμα κι εγώ μόλις εδώ και ένα χρόνο βγάζω κανά φράγκο να περνάω το μήνα!Δείτε εδώ την συνέντευξη της Μαρίας στο MAXIM πριν δυο χρόνια. http://www.maximonline.gr/girls/singers/c573,%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1+%CE%9A%CE%B1%CF%81%CF%81%CE%AC.html
Υ.Σ Mama someday you'll be so proud of me You'll see me hangin in a New York gallery Someday I'm gonna drop from my left side of my brain People are gonna ask "Is it brilliant o plain?"
But as long as I don't know how to hang a w...arhol I'll keep sketching birds that are all I've heard of verys simple and true Like you know you do-do And if you like em yeah But if you don't it's not bad Cause I don't really
«Soul patrol» Το έργο του Marianno που θα πρέπει να ψηφίσουμε 21-28 Σεπτεμβρίου
Διοργανωτής: OTHERWISE_project Είδος: Πάρτυ - Ξέφρενη νύχτα Δίκτυο: Παγκόσμιες Τιμή: 4 EURO Έναρξη: Παρασκευή, 2 Οκτωβρίου 2009 στις 11:00 μ.μ. Λήξη: Σάββατο, 3 Οκτωβρίου 2009 στις 9:00 π.μ. Τοποθεσία: VALAORITOU 18 (7TH FLOOR) Πόλη: Thessaloníki, Greece Τηλέφωνο: 00306937442221 begin_of_the_skype_highlighting 00306937442221 end_of_the_skype_highlighting Email: otherwise_project@yahoo.gr
ΠεριγραφήCHRYSCHRISTODOULOU & CHLOE PISSA / PRESENTING CH2 IMG/FIVE/EIGHT/ PRESENTING SOME ART MR.DORI / PRESENTING HARDCORE
Δύο παλιοί γνώριμοι χτυπούνε ξανά Χρύσανθος Χριστοδούλου και Χλόη Πίσσα , θα προσπαθήσω να βρίσκομαι εκεί πάση θυσία, για να ξεχάσω να ψηφίσω την Κυριακή! Καλή επιτυχία… Είδες τι παιδιά βγάζει η Λάρισα??
Μπαίνω στο γυμναστήριο με χαμόγελο, κάνω την εγγραφή για ένα μήνα, το βρίσκω απόλυτα λογικό για έναν άνθρωπο που δεν έχει καμία σχέση με το άθλημα και γενικά με οποιοδήποτε άθλημα Ολυμπιακό ή μη, εκτός από το τάβλι και το σεξ, το πρώτο κιόλας το έχω κόψει εντελώς, όπου να’ ναι θα κόψω και το δεύτερο με τους ρυθμούς που τρέχω και δεν εννοώ στο διάδρομο του γυμναστηρίου!
Τώρα είμαι στη δουλειά, έχω πεθάνει από το κρύο, και από το πιάσιμο παντού, κι όσο θυμάμαι την χθεσινή ερώτηση της γυμνάστριας «Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες γυμναστική Σοφία;» Ίσως στην προηγούμενη ζωή, ήθελα να της απαντήσω
Ο χώρος αν και καινούργιος σχεδόν γνώριμος, δηλαδή όπως κάθε γυμναστήριο , όπως και σε αυτό που πήγαινα πριν κάτι χρονάκια από τον Ιούνιο του 2007 δηλαδή.
Το να πας γυμναστήριο με τον γκόμενο σου, δεν είναι τόσο καλή ιδέα, ειδικά αν δεν έχει περάσει πρώτα τα τεστ: 1.Με γνώρισε με μαγιό στην παραλία και μου την έπεσε εκεί, άρα έβλεπε τι έπαιρνε, ουδέν λάθος αναγνωρίζετε μετά, χεχεχε 2.Έχουμε ξυπνήσει μαζί πάνω από 100 φορές 3. Με έχει δει με κατσαρά μαλλιά μετά από μπάνιο στη θάλασσα και χωρίς πιστολάκι 4. Με έχει ανεχτεί με περίοδο, μου έχει φέρει θερμόμετρο ενώ ήμουνα άρρωστη, έχω ξεράσει σε λεκάνη στα πόδια του. 5.Με έχει δει με καυλόσπυρο και του άρεσα, έχει ξυπνήσει και με έχει δει με ανοιχτό το στόμα να μου τρέχουν τα σάλια και πάλι με λέει ομορφιά μου και θεά....
Αν έχετε περάσει τα παραπάνω στάδια, δεν είναι και τίποτα να τρέχετε στους διπλανούς διαδρόμους, να σας βλέπει να λιώνετε στον ιδρώτα, καλύτερα βέβαια αυτό να συμβαίνει όταν βρίσκεστε από πάνω του.
Έτσι κι εγώ χθες αφού πέρασα όλα τα παραπάνω τεστ, αποφάσισα να ακολουθήσω το Γιάννη στο γυμναστήριο που πήγαινε, τα δυο πεταχτά φιλάκια από όργανο σε όργανο ήταν αρκετά ώστε ο αρσενικός να περιχαρακώσει τα σύνορα του και να πει επππ, αυτή είναι δικιά μου αλλά και να κάνει την γυμνάστρια να μας δουλεύει ψιλό γαζί, και τον γυμναστή να μου την πέφτει ασύστολα. Βέβαια νομίζω πως αυτή είναι γραμμή πολλών γυμναστηρίων, δηλαδή βάζουμε έναν ωραίο γκόμενο να την πέφτει στις καημένες για να ξανάρχονται και να νιώθουν και λίγο γυναίκες!
Ναι θα ξαναπάω και σήμερα και όσο αντέξω, και δεν θα νιώθω καθόλου άσχημα, ούτε με τους σφίχτερμαν , ούτε με τις γυμνασμένες γκομενίτσες, εγώ θα πάω εκεί δίπλα στις γεροξεκουτιασμένες πενηντάρες και θα το παίζω fit και θα βλέπω και λίγο το μωρό μου, που με αυτά και με αυτά καταντήσαμε να βλεπόμαστε στο γυμναστήριο ή να βρισκόμαστε κοιμισμένοι!
Όπως και να το κάνεις όμως ο άνθρωπος δεν αλλάζει, μετά το γυμναστήριο και ένα καλό μπάνιο βγήκαμε στο hobo για αναζήτηση λίγου φτηνού αλκοόλ…
Σήμερα, όπως κάθε μέρα στο πόδι από τις 7 , να πίνω φραπέ να έχει πάει ήδη 9:30 και να μην μπορώ να ξυπνήσω …
Υ.Σ Σε λίγους μήνες έρχονται στο blog, ημίγυμνες φωτογραφίες μου, με το γυμνασμένο μου κορμί, χαχα, έτσι τα λέω αυτά μπας και έχουμε κανένα κλικ παραπάνω!
Είναι υπέροχο να ταξιδεύεις , να μπορείς να ταξιδεύεις με το νου, με τρένα, με αεροπλάνα, από μικρή φανταζόμουνα μια τέτοια ζωή κι άλλα ονειρευόμουνα που μερικά από αυτά δεν τα κατάφερα ακόμα ή τα παράτησα…
Θαύμαζα τους ταξιδιώτες μοναχικούς και μη, τους αποθέωνα με ανοιχτό το στόμα, μέχρι που ήρθε και η σειρά μου να το ζήσω και να τους απομυθοποιήσω… Δεν ξέρω, στην αρχή ίσως να είναι ο φόβος για το άγνωστο , μετά από την πρώτη εμπειρία καταλαβαίνεις , το ότι να περπατάς μόνος στην πέμπτη λεωφόρο είναι το ίδιο με το να περπατάς στην Αλεξάνδρας, κλαιν….
Τώρα με τη δουλειά , αν και παίρνω ψίχουλα βάζω λεφτά στην άκρη και είμαι πιο έτοιμη από ποτέ να γυρίσω όλο τον κόσμο, εδώ πήγαινα ταξίδια πριν χωρίς δεκάρα δεν θα πάω τώρα; Βέβαια το ότι θέλω να γυρίσω όλο τον κόσμο, δεν σημαίνει ότι θέλω να ζήσω και για πάντα ή έστω για λίγο στο εξωτερικό.
Λένε πως μόνο οι άξιοι και οι έξυπνοι , φεύγουν και διαπρέπουν στο εξωτερικό και πως η αχρηστίλα μένει Ελλάδα, δεν θα διαφωνήσω, αυτό γίνεται βέβαια κυρίως στον επιστημονικό τομέα , που υπέρλαμπρά μυαλά χαντακώνονται στην Ελλάδα μέσα στην αναξιοκρατία και στην μιζέρια που μας διακατέχει ,που κυλάει στις φλέβες μας και έχει ποτίσει τα μυαλά μας.
Επίσης το να προκόψω και να κάνω λεφτά , με το να γίνω γκασταρμπάιτερ στη Γερμανία, να πλένω πιάτα και να ανοίξω ελληνικό εστιατόριο και να έρθω στην Ελλάδα στο χωριό μου να γεράσω είναι μια ιδέα που πέθανε από το 70 και που δεν με εξιτάρει είναι η αλήθεια. Προτιμώ να μείνω στην Ελλάδα να γίνω λατζιέρισα να μαζέψω λεφτά και για την Τζαμάικα και να σας διηγηθώ κι αυτή μου την εμπειρία, αλλά μένοντας Ελλάδα, εγώ το μόνο που ξέρω να κάνω καλά ή μάλλον λάθος, το μόνο που μ’αρέσει να κάνω, είναι να παρατηρώ και να αφουγκράζομαι αυτό τον τόπο και τους ανθρώπους του, να γράφω γι αυτόν , να τον περιγράφω έχοντας τις μυρωδιές του στα ρουθούνια μου και τα χρώματα του στα μάτια μου, κι αυτό δεν μπορώ να το κάνω ζώντας στο Παρίσι, στο Άμστερνταμ ή στο Βερολίνο, τότε θα σας μιλάω απλά για τη ζωή εκεί.
Είμαι σίγουρη βέβαια πως η ανάγκη για γράψιμο τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο είναι μερικές φορές τόσο μεγάλη που είναι ανεξάρτητη τόπου και χρόνου. Κάποιοι φίλοι μου αναρωτιόντουσαν παλιά, που βρισκόμουνα στον Πύργο Ηλείας, πως και είχα τέτοια έμπνευση, εκεί, με μηδέν ερεθίσματα και αν μπορούσα εκεί τι θα έκανα αν ζούσα σε κάποιον άλλο τόπο , π.χ Νέα Υόρκη , σημασία λοιπόν έχει να ζήσεις και να αφουγκράζεσαι να βιώνεις και να αποτυπώνεις όλα όσα μπορεί να σου προσφέρει ένας τόπος , και πιστέψτε με όπου κι αν βρίσκεστε στον πλανήτη έχετε κάτι να πάρετε, έχει κάτι να σας δώσει ο τόπος που ζείτε αρκεί να το αντιληφθείτε , αρκεί να σωπάσετε για λίγο και να τον ακούσετε…
Θα γυρίσω όλο τον κόσμο και θα γράψω γι αυτόν, θα γνωρίσω ανθρώπους κάθε φυλής και κάθε χρώματος , κάθε κουλτρούρας και κάθε ρίζας , μα ότι κι αν κάνω δεν θα αποτινάξω με τίποτα , τη γεύση του παστίτσιου της μαμάς μου, τους δρόμους και τις πλατείες της Λάρισας που μεγάλωσα , γιατί όπως λέει και ο Πανούσης ,είμαι μια ελληνοπούλα , κρυφό τζαμαϊκανή !
Για σένα αφιερωμένο ,που σήμερα γιορτάζουμε και δεν είσαι εδώ, για σένα που είναι Σαββατόβραδο και κοιμόμαστε χώρια… Περιμένω να ξημερώσει Κυριακή πρωί, Κυριακή πρωί…Καλή σου νύχτα και να μ’αγαπάς …
Με μάτια σπασμένα θλιμμένου παιδιού Στέκεις εκεί στο κατώφλι του νου Και οι αναμνήσεις που κρύβω βαθιά Δεν ξέρω αν είναι κάτι που έχω Ή κάτι που έχασα πια...
Καλή σου νύχτα και να μ' αγαπάς...
Ό,τι θυμάσαι, λένε μέσα σου ζει Ζει και τρυπάει σαν βελόνα πικρή Πικρή σαν το γέλιο μεθυσμένου τρελού Κάποιου πρεζάκια αρχαγγέλου Στο βράχο του Λυκαβηττού
Καλή σου νύχτα και να μ' αγαπάς...
Τι ώρα πήγε ποιος έχει φωτιά Μίλα μου, είναι η σιωπή πιο βαριά Πιο βαριά κι απ' τα φώτα Πιο βαριά κι απ' τους καπνούς Κι ένα κουρέλι τραγούδησε το τελευταίο του μπλουζ
Καλή σου νύχτα και να μ' αγαπάς...
Υ.Σ Λένε πως ο έρωτας σε κάνει ηλίθιο, εγώ θέλω να χαζέψω εντελώς …
Υ.Σ2 Ααααααα και χρόνια πολλά στον ξάδερφο Χρυσόστομο που βρίσκεται στην ξενιτιά
Είναι πολύ δύσκολο να προσπαθείς για τον εαυτό σου και το μέλλον σου,πόσο μάλλον να ανησυχείς και να παλεύεις για το μέλλον όχι των άλλων,απλά άλλων… Αναρωτιούνται πολλοί γιατί αποξενωθήκαμε,γιατί ο καθένας κοιτάει την πάρτη του,γιατί αδιαφορεί για τον πόνο του συνανθρώπου του,γιατί απλά αδιαφορεί για τα πάντα…
Όλα γίνανε θέμα επιβίωσης έστω και με την ευρεία έννοια της λέξης επιβίωση,δεν είναι το λίγο νερό και φαγητό για μας(για άλλους κάπου στον πλανήτη είναι),προς θεού,δουλεύουν χρόνια οι γονείς γι αυτό και οι πιστωτικές κάρτες,κι ας είναι καλά και οι δουλειές του ποδαριού που κάνουν οι νέοι για 700 ευρώ,δεν είναι αυτό μέλλον ή μάλλον όχι είναι το μέλλον μας,απλά εγώ δεν το θέλω,κι αν δεν το θες πιστεύω ότι μπορείς να το αλλάξεις.Μπορείς και του διπλανού σου;
Μα πως;Με το έτσι θέλω;Μπορεί να του αρέσει αυτό το μέλλον που του προσφέρουνε,μπορεί και να γουστάρει,είναι σα να έχεις ένα γκόμενο και να προσπαθείς να τον αλλάξεις,δεν γίνονται αυτά τα πράγματα…Το να θες να πας προς τα πάνω,πάντα με κίνδυνο να πιάσεις κενά αέρος και με πιθανότητα συντριβής,δεν σου δίνει το δικαίωμα να πάρεις και τους άλλους στην πλάτη σου και να σηκωθείτε παρέα. Του πούστη όμως,δεν μπορεί;Κάπως θα υπάρχει ένας τρόπος να τους αφυπνίσεις,όχι να τους μαντρώσεις,να τους αφυπνίσεις.
Έρχονται εκλογές και πρέπει κάποιον να ψηφίσεις,αλλά ακόμα δεν κατάλαβα το γιατί.Μπορούν και νοιάζονται αυτοί για το μέλλον το δικό μου,του διπλανού μου,του πλανήτη;Εγώ δεν μπορώ να νοιαστώ για το δικό μου,δεν μου απέμεινε και χώρος για να σκεφτώ και για το μέλλον του συνανθρώπου μου ή των παιδιών μου,κι όσο προσπαθείς να γίνεις «κάποιος» τόσο το χειρότερο για σένα.Γίνε δημόσιος υπάλληλος,πήγαινε Ε.Π.Ο.Π,γίνε δάσκαλος,κάπως να ζήσεις να πάρεις ένα μισθό,αφού οι επιχειρήσεις κλείνουν,η μια μετά την άλλη,κανάλια,εφημερίδες ρίχνουν φούντο,η δημιουργικότητα δεν πληρώνεται ούτε η εργατικότητα επίσης,πάντα αν δουλεύεις σε ιδιωτική επιχείρηση θα πληρώνεσαι λιγότερο από όσα προσφέρεις,ενώ στο δημόσιο θα σε πληρώνουνε απλά για να μην προσφέρεις,έτσι ήταν πάντα,έτσι και τώρα.
Νοιάζομαι,ανησυχώ για το μέλλον μου και για το μέλλον του διπλανό μου,γιατί με αυτούς θα πορευτώ το αύριο,μαζί τους θα το μοιραστώ,προσπαθώ να κάνω χώρο για ένα όνειρο και ας μην γίνει ποτέ πραγματικότητα,η ύπαρξη του και μόνο θα δώσει μια ελπίδα για το αύριο,έτσι όπως μεγάλωσαν και τόσες γενιές στο παρελθόν, σήμερα είμαστε περισσότερο συνειδητοποιημένοι από όσο πρέπει,δεν περιμένουμε και δεν ελπίζουμε τίποτα,δεν πιστεύουμε πουθενά γιατί όλα μας πρόδωσαν,αδιέξοδο,πώς να περάσεις μια ζωή χωρίς κάπου να πιστεύεις;
Θέλω να πιστέψω σε κάτι,θέλω δε θέλω θα με αναγκάσω να πιστέψω σε κάτι,να πιστέψω έστω σε σένα,στη γνώση,στα παιδιά,στη μουσική,στο αύριο,στο ότι εκεί έξω υπάρχουν περίεργα πλάσματα πληγωμένα που θέλω να τα γνωρίσω,πως ο διπλανός μου είναι ο άνθρωπος που θα του εμπιστευτώ τα παιδιά μου αύριο και θέλω να είναι ένας άνθρωπος χωρίς αποθημένα,ο διπλανός μου θα γίνει ο εραστής μου και ο άντρας μου,ο πατέρας των παιδιών μου,το αφεντικό μου,ο υπάλληλος μου,ο φίλος μου,ο αδερφός μου, θέλω να ζήσω μαζί τους ειρηνικά και ενωμένα,υποψιασμένα,με αλήθεια,με ειλικρίνεια, χωρίς ταμπού,όχι άλλο ρατσισμό,όχι άλλο φόβο.
Φόβος εκεί είναι που ποντάρουν όλοι,είμαστε όλοι τρομαγμένοι,εγώ να δεις πόσο,δεν θέλω να είμαι άλλο τρομαγμένη,δεν θέλω να φοβάμαι να δίνομαι και να αγαπάω,να φοβάμαι τις ευθύνες και να προχωράω παρακάτω,γι αυτό είμαι έτοιμη να πάω παρακάτω,να μην νοιάζομαι μόνο για τον εαυτό μου,έτοιμη να μοιραστώ,έτοιμη να προσφέρω και έτοιμη από καιρό να σε αγαπήσω όπως είσαι και να υποστώ τις συνέπειες και το έργο συνεχίζεται…
Σάββατο απόγευμα σε μια πλατεία στριφογυρνάς χωρίς να δίνεις σημασία σκέφτεσαι μόνο ένα τυχαίο συνδυασμό από αριθμούς / για ένα σύστημα ΠΡΟ-ΠΟ κι ένα λαχείο στην πίσω τσέπη κολλημένο που η τύχη το 'φερε να μείνει πεταμένο ένας ρυθμός στριφογυρνά στο μυαλό σου σαν ένα ποδήλατο στη μέση του δρόμου έπαιξες κι έχασες μα κάποια μέρα θα καταλάβεις πως όταν ο κόσμος μένει ίδιος πρέπει εσύ ν' αλλάζεις να προκαλείς, να γελάς, έχοντας ψηλά το κεφάλι δυνάμωσε το μπάσο, νιώσε το σώμα σου πάλι κοίταξε γύρω σου, καμιά ευχαρίστηση δεν είναι τζάμπα μην είσαι ανίδεος, θα σε περνάνε για μαλάκα δεν κάνω τον έξυπνο, αν θέλεις βγάλε με από 'δώ το μόνο που θέλω είναι αγάπη, ειρήνη, σεβασμό χιλιάδες βλάκες διαστρεβλώνουν την αλήθεια δεν υπερασπίζονται κανένα και ζουν στα παραμύθια κοίταξε, ο ήλιος αρχίζει να δύει δε θα χαθούμε, ένας δρόμος ανοίγει έι, σε σένα μιλάω, δείξε μας το πιο καλό σου σημάδι κι έλα μαζί μας γιατί είναι Σάββατο βράδυ Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ
Σάββατο βράδυ σ' ένα κλαμπ στο χάος κοιτάς τον κόσμο που χορεύει και τον κόσμο που δουλεύει ένας φίλος σου περνάει, χαιρετάει και φεύγει δεν υπάρχει νόημα, ο ρυθμός ανεβαίνει υπάρχει μόνο το κορμί σου και κάμποσοι άλλοι τυχαίες σχέσεις που συμπίπτουν γιατί είναι Σάββατο βράδυ Σάββατο βράδυ σε μια γωνία σκέφτεσαι τι είναι αυτό που έχει πιο μεγάλη σημασία η θέση των άστρων ή η παγκόσμια ιστορία ένας μεγάλος έρωτας ή μια απλή συνουσία πιο τρελός κόσμος δε θα μπορούσε να υπάρξει δες τους πλούσιους, τους μεσαίους, την εργατική τάξη σε χτυπάνε και νομίζεις πως χτυπιέσαι όταν χορεύεις γύρνα και χτύπα τους με όλα αυτά που εσύ πιστεύεις αυτή είναι μια αιτία να μπορείς να γελάς ή απλά κάποιοι στίχοι να μπορείς να τραγουδάς δες την ψυχή μου, είναι τόσο πεινασμένη σα μια τίγρη που είναι στο κλουβί κλεισμένη κοίταξε, η ζωή μάς ανήκει δε θα χαθούμε γιατί ένας δρόμος ανοίγει έι, σε σένα μιλάω, δείξε μας το πιο καλό σου σημάδι κι έλα μαζί μου γιατί είναι Σάββατο βράδυ Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ
Σάββατο νύχτα στο ρολόι στην πλατεία παραμένεις μια ζωή στην αλητεία μ' ένα σκύλο που γαβγίζει όποιον περάσει αυτό είναι το τίποτα, κι εκεί του λεωφορείου η στάση άκου το χρόνο, τικ τακ, όταν περνάει πώς νιώθει όταν εσύ ονειρεύεσαι, η αγάπη πέφτει σα χιόνι σα μια ιστορία όπου κι οι δυο είμαστε χαμένοι χαμένοι στο διάστημα, μα ποτέ χωρισμένοι τυλιγμένοι κι οι δυο στο δικό μου παλτό μέχρι το σπίτι σου, κι εκεί σ' ένα στρώμα διπλό δύναμη τ' ουρανού, δύναμη της αγάπης ελευθερία στην έκφραση, ζωή δίχως τάξεις δες τι αργά που ο ήλιος ανεβαίνει κι αυτό που ήθελα να γίνει πόσο ξεμακραίνει δες την πρωινή δροσιά πάνω στα φύλλα μέσα στα μάτια μου τοπία ακατοίκητα δώσ' μου την αγάπη σου για να πετάξω δώσ' μου ένα άλλο κόσμο να ζήσω, να πεθάνω δώσ' τη χαρά σ' αυτούς που πονάνε στ' αδέρφια μου, σ' όσους δε βρίσκουν αιτία να γελάνε έι, σε σένα μιλάω έλα να φύγουμε μαζί γιατί είναι Κυριακή πρωί Κυριακή πρωί, Κυριακή πρωί
George αύριο έρχομαι Λάρισα και πάμε no budget festival!
Αύριο, αύριο ξημερώνει μι’ άλλη μέρα Αύριο, αύριο σκόρπια τα όνειρά μου στον αέρα Πόσο έκλαψα θυμάμαι Πόσο πόνεσα, πόσο γέλασα Ζωή κερδισμένη πάντα είσαι εσύ
Αύριο, αύριο ξημερώνει μι’ άλλη μέρα Αύριο, αύριο ξέχνα τα και χαμογέλα Ίσως μια φορά κι εγώ Να κερδίσω στο παιχνίδι Που μου παίζεις χρόνια τώρα Μέρα με τη μέρα
Αύριο, αύριο Αύριο, αύριο Μια ελπίδα έχω τελευταία Αύριο, αύριο Μια ελπίδα έχω τελευταία
Αύριο, αύριο ξημερώνει μι’ άλλη μέρα Αύριο, αύριο σκόρπια τα όνειρά μου στον αέρα Πόσο έκλαψα θυμάμαι Πόσο πόνεσα, πόσο γέλασα Ζωή κερδισμένη πάντα είσαι εσύ Αύριο, αύριο ξημερώνει μι’ άλλη μέρα
Αύριο, αύριο Αύριο, αύριο Μια ελπίδα έχω τελευταία Αύριο, αύριο Μια ελπίδα έχω τελευταία
Πρωί στη δουλειά,πίνω φραπέ σκέτο με γάλα και τρώω κουλούρι Θεσσαλονίκης,τώρα γιατί το λένε Θεσσαλονίκης δεν το έχω ψάξει…Μασουλάω με το χαρακτηριστικό μου τρόπο το κουλούρι,πουστράκια,full attack,θα δείτε τι θα πάθετε, θα σας δείξω εγώ που έλεγε και ο Χλαπάτσας,άκουσε εκεί να μας κόψουν και το facebook ;
Τι να,πρωτό αντέξω;;;Εντάξει πάλι εκλογές,ε και;Κλάιν,ακόμα ένα κυριακάτικο show, εντάξει το youtube όταν το έκοψαν το άντεξα,τώρα και το facebook;Καλύτερα,ευκαιρία να γίνω πιο δημιουργική κι ας είναι καλά και το msn,αλλά πώς να τα αντέξω όλα αυτά; Μια μέρα είπα κι εγώ να πάρω άδεια και παραλίγο να πάω στο νοσοκομείο από τους πόνους περιόδου,έζησα σε όλο του το μεγαλείο τι θα πει δυσμηνόρροια,και μ’άρέσει που έλεγα πάντα,αχ τι τυχερή που είμαι που στην περίοδο δεν πέφτω κάτω από τους πόνους… Ναι όντως αυτά έπαθα χθες,πρωτόγνωρη εμπειρία… Ποια είναι τα συμπτώματα της πρωτοπαθούς δυσμηνόρροιας,πότε εμφανίζονται και πού οφείλονται; Ο πόνος, τυπικά, ξεκινά λίγες ώρες πριν από την έναρξη της περιόδου και εντοπίζεται στο κατώτερο μέρος της κοιλιάς (υπογάστριο). Είναι κωλικοειδής (δηλαδή η έντασή του αυξομειώνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα), διαρκεί συνήθως τις πρώτες μία με δύο ημέρες της εμμήνου ρύσεως, ενδέχεται όμως να προξενήσει μεγάλη αιμορραγία και μπορεί να έχει τα χαρακτηριστικά κράμπας. Είναι πιθανόν να συνοδεύεται από οσφυαλγία , ναυτία, εμετούς, κεφαλαλγία, συχνοουρία ή αυξημένη κινητικότητα του εντέρου και μερικές φορές από έντονη ζάλη ή και λιποθυμικά επεισόδια. Τα συμπτώματα προκαλούνται από τις προσταγλανδίνες, τις φυσικές ουσίες που έχουν την ικανότητα να προκαλούν μυϊκές συσπάσεις και παράγονται από κύτταρα του σώματος όπως αυτά που επενδύουν το τοίχωμα της μήτρας. Τα επίπεδα των προσταγλανδινών αυξάνονται κατά το δεύτερο ήμισυ του γυναικείου κύκλου. Όταν μία γυναίκα έχει περίοδο, τα κύτταρα του ενδομητρίου απελευθερώνουν προσταγλανδίνες καθώς αποπίπτουν, οι οποίες ευθύνονται για τις έντονες και επώδυνες συσπάσεις της μήτρας. Διαφέρουν τα συμπτώματα της πρωτοπαθούς δυσμηνόρροιας από αυτά της δευτεροπαθούς;Η κυριότερη διαφορά ανάμεσα στις δύο καταστάσεις είναι το γεγονός ότι ο πόνος ξεκινά νωρίτερα κατά τη διάρκεια του εμμηνορρυσιακού κύκλου και διαρκεί περισσότερες ημέρες μετά την εμφάνιση της αιμορραγίας. Επίσης, χαρακτηρίζεται από βυθιότερο πυελικό άλγος, που μπορεί να μη σχετίζεται με την περίοδο και συνήθως προσβάλλονται γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας. Σημεία δευτεροπαθούς δυσμηνόρροιας, η οποία πρέπει να τονιστεί ότι χρήζει άμεσης ιατρικής διερεύνησης, είναι η εμφάνιση των συμπτωμάτων από τον πρώτο ή το δεύτερο κύκλο της εφήβου, η επώδυνη περίοδος μετά το 25ο έτος της γυναίκας, οι ανωμαλίες της περιόδου και το άλγος που δεν καταστέλλεται με τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη. Ποια είναι τα αίτια της δευτεροπαθούς δυσμηνόρροιας και πώς αντιμετωπίζεται; Συνήθως οφείλεται σε κάποιο υποκείμενο γυναικολογικό νόσημα, όπως η φλεγμονή της μήτρας ή των σαλπίγγων, (πυελική φλεγμονή-PID) ή στην επέκταση μιας φλεγμονής του πεπτικού συστήματος . Σε ορισμένες περιπτώσεις το αίτιο μπορεί να αφορά σε ινομυώματα της μήτρας και στη χρήση ενδομήτριου σπειράματος (σπιράλ-IUD). Η ενδομητρίωση (ύπαρξη έκτοπου ιστού που προσιδιάζει με αυτόν που επενδύει το εσωτερικό της μήτρας και εντοπίζεται στις ωοθήκες ή σε άλλα σημεία της πυέλου) είναι το κυριότερο αίτιο δευτεροπαθούς δυσμηνόρροιας. Η αντιμετώπιση της κατάστασης εξαρτάται από την υποκείμενη ανωμαλία. Εάν οφείλεται σε λοίμωξη, πιθανότατα θα χρειαστεί χορήγηση αντιβιοτικής αγωγής για παρατεταμένο χρονικό διάστημα. Μερικές φορές αίτια όπως μία κύστη ωοθήκης πιθανότατα να χρειάζονται χειρουργική αποκατάσταση.
Όλα θα τα αντέξω, με αυτά και με αυτά δε με βλέπω να πάω να γράφω στου Ζωγράφου 19-20, από τη μια πάλι καλά δεν είχα διαβάσει τίποτα…. Κι αυτό θα περάσει …
Γιατί όπως λένε και οι «One drop» εκτός από λίγη αγάπη το μόνο που μας μένει σε αυτή τη ζωή είναι και λίγη γνώση, κι εγώ στα 24 μου διψάω για γνώση, και νιώθω ήδη πως δεν έκανα τίποτα γι αυτό , δεν περίμενα και πολλά από τους τρίτους ή το εκπαιδευτικό σύστημα εξάλλου αυτό έχει τα μαύρα του τα χάλια, αλλά και πάλι η βαθιά γνώση θεωρώ ότι είναι μια εντελώς προσωπική υπόθεση…
Έχω κάνει μεγάλη πρόοδο τα τελευταία 4-5 χρόνια σε αυτό, το έψαξα , όχι τόσο όσο θα έπρεπε ,ίσως να ήμουν και τυχερή που βρέθηκα κοντά σε ανθρώπους που με έκαναν και ζήλεψα την γνώση τους , το τελευταίο καιρό πιάνω τον εαυτό μου στάσιμο και επαναλαμβανόμενο, δεν μπορείτε να φανταστείτε τι χαρά νιώθω όταν ανακαλύπτω κάτι, πως γουρλώνω τα μάτια κι ας έχω μάθει να το παίζω παντογνώστης. Μου έχει λείψει η χαρά της ανακάλυψης κι αυτός ο ενθουσιασμός, σαν του μικρού παιδιού όταν τρώει σοκολάτες . Πόσο με χαροποιεί όταν ανακαλύπτω καινούργιο αίμα και φρέσκα ταλέντα στη μουσική, στο χορό, στις επιστήμες , παντού, πόσο ζηλεύω που ποτέ δεν θα τους φτάσω…
Μια καλή μουσική, ένα καλό βιβλίο, μια καλή ταινία, μια περιπετειώδης εξερεύνηση του πλανήτη μέσα από κάθε λογής ταξίδι, στην εξοχή, στη θάλασσα, στο εξωτερικό, στη θάλασσα των Σαργασσών. Λίγη αγάπη και λίγη γνώση, αυτή μονάχα να μπορούσε να ήταν η τροφή μου και τίποτα άλλο στον κόσμο αυτό δεν θα ήθελα για να είμαι ευτυχισμένη. Το γεγονός ότι δεν μιλάω και δεν μπορώ να εκφραστώ όπως θέλω σε πολλές γλώσσες είναι κάτι που αν και δεν το δείχνω με πειράζει αφάνταστα και με κάνει να νιώθω πολύ μειονεκτικά, ελπίζω να καταφέρω στο μέλλον να το ξεπεράσω… Σας αφιερώνω τους πιο αγαπημένους μου στίχους ever
One love, one heart Let’s get together And feel allright Bob Marley
Υ.Σ Σήμερα έχειγενέθλια η πιο όμορφη φάτσα του κόσμου, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΡΚΟΥΔΕ ΜΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ
Υ.Σ Χμμμ, μέχρι τα 30 μου πρέπει να μιλάω 15 γλώσσες!
Ο Σεπτέμβρης πλησιάζει απειλητικά σαν περίστροφο που περιμένει να εκπυρσοκροτήσει. Κλείνω τα μάτια, αλλάζω πλευρό και βρίσκομαι στην αγκαλιά του, το φθινόπωρο μπορείς να το αντέξεις καλύτερα όταν δεν είσαι μόνος, σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου(ευτυχώς δεν έχουν συνάχι), πάω στην κουζίνα παίρνω τα τσιγάρα και βγαίνω στη βεράντα, κοιτάζω προς τα πάνω, επιτέλους ξαστεριά.
Ξύνω ανέμελα τη γάμπα μου, ένα κωλοκούνουπο μου ρούφηξε το αίμα, πάλι θέλω αποτρίχωση σκέφτηκα, τα κακά της μόνιμης σχέσης, που την έχεις, όχι μόνο στην ίδια γεωγραφική περιφέρεια, στον ίδιο νομό, στην ίδια πόλη, αλλά στην δίπλα γειτονιά αν και ουσιαστικά κάθε μέρα αλλάζουμε σπίτια και κοιμόμαστε μαζί… Πρωτόγνωρο συναίσθημα για μένα που είχα συνηθίσει μια ζωή στις σχέσεις εξ’ αποστάσεως, τελικά είναι τόσο ωραία , γιατί όπως έλεγε και ο φίλος μου ο Γιάννης από την Πάτρα «εξ ‘αποστάσεως δεν λειτουργεί ούτε το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης»
Αρχίζω να αισθάνομαι στα ρουθούνια μου την μυρωδιά του φθινοπώρου και μου έρχονται στο μυαλό όλα αυτά τα σχέδια που ξεκινάμε το Σεπτέμβρη, κάθε χρόνο λέω πως θα πάω γυμναστήριο, θα κόψω το κάπνισμα και τις μαλακίες, ε και φέτος το ίδιο θα γίνει, θα πω ότι θα τα κάνω και δεν θα κάνω τίποτα, δεν αλλάζουν οι άνθρωποι!
Υποψιάζομαι πως φέτος τα πράγματα θα είναι διαφορετικά, αφού ήδη τα πρωινά μου θα τα περνάω μπροστά από ένα pc βγάζοντας στατιστικά ή με κατσαβίδια στα χέρια να κάνω format, να αλλάζω καμένα τροφοδοτικά, να αλλάζω μνήμες από master σε slave και τούμπλαλιν, να κλοτσάω εκτυπωτές να πάρουν μπρος και τα συναφή κι επειδή δεν ονειρεύτηκα ποτέ να κάνω κάτι τέτοιο αλλά τι να κάνουμε από αυτό πληρώνομαι , θα κάνω και πιο δημιουργικά πράγματα όπως μια reggae ιντερνετική μουσική εκπομπή που μου πρότεινε ο Δημήτρης και ελπίζω να μην τον απογοητεύσω πάλι και να πάρω στα σοβαρά την πρόταση του και να ξεκινήσω συνεργασία με το artfools «http://www.artfools.gr/» ( τζάμπα είσοδος σε συναυλίες, εκθέσεις, σινεμά όπως παλιά, τέλεια!!!) και να κάνω μια καλή αρχή να μπουκώσω το πρόγραμμα μου όπως πάντα και στο τέλος να παραπονιέμαι πως δεν μου φτάνει ο χρόνος, πάντα έτσι ήμουνα ή δεν θα κάνω τίποτα ή όλα τα καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη !
Υ.Σ Αρκούδε μου για να μην ξεχνιόμαστε κάργα και στα τέρματα και με λωρίδες βυσσινί !!!!!
Προσκυνάω το άγιο πληκτρολόγιο, κάνω μετάνοιες πάνω του από τη νύστα, τι απίστευτη νύχτα κι αυτή; Μας έπιασε και η πάρλα στο τέλος.. Αυτές τις μέρες ζω το απόλυτο, καθώς ξυπνάω και βλέπω δυο πράσινα ματάκια να με κοιτάνε αγουροξυπνημένα και να μου λένε καλημέρα, η δυστυχία θα έρθει όταν θα ξυπνάω και θα ατενίζω την πλάτη του.
Ο καλός μου ξυπνάει κάθε πρωί τις τελευταίες μέρες και με πάει στη δουλειά, μέχρι σήμερα δηλαδή, από Δευτέρα κομμένα αυτά, με τόσο διαφορετικά ωράρια που έχουμε να δω πότε θα βλεπόμαστε!
Στο διπλανό μου γραφείο η Μ. ακούει Bob και μου φτιάχνει τη μέρα, ρουφάω λίγο φραπέ ακόμα ενώ σκέφτομαι ότι το μεσημέρι πρέπει να γυρίσω να πετάξω σκουπίδια, να συμμαζέψω το σπίτι , να μαζέψω πράγματα, να κοιμηθώ με το μωρό και να την κάνουμε με τον αδερφό μου για Ραψάνη.
Χμ,,, να πάω κυλικείο να πάρω αυτή την ζαμπονοκασερόπιτα, δεν την έχω χτυπήσει αυτή ποτέ, είναι νηστεία ε ; Δεν νηστεύω …
Απίστευτη βαρεμάρα, όλοι λείπουν με άδεια και δουλειά μηδέν, μια μεγάλη δαγκωματιά για όλους σας οι άλλες είναι δικές μου, μμμμμμμμμμμμ ζαμπονοκασερόπιτα και μετά θέλω να κάνω και κορμί, χαχαχα από Σεπτέμβριο ….
Περίεργα όντα οι άνθρωποι και περισσότερο τα θηλυκά,οι ορμόνες βλέπεις μας κάνουν διαφορετικούς… Περίεργη εποχή…
Ζω την απόλυτη ευτυχία,αλλά όχι αποκομμένη από τον έξω κόσμο κι ώρες-ώρες με θλίβει και με κάνει πιο δυνατή και πιο σκληρή,πιο δυνατή και πιο σκληρή και εκεί που ήμουν έτοιμη να σπάσω,ήρθε ο Γιάννης να με μαλακώσει με reggae ρυθμούς και με αγάπη,με μια αγκαλιά,τόσο απλά πράγματα που για μένα ήταν και θα είναι πολυτέλειες.
Τι κι αν νιώθω προστατευμένη,γέμισα αντισώματα μετά τις τόσες χλαπάτσες,τι κι αν νιώθω την αγκαλιά του σαν αλεξίσφαιρο,τι κι αν ακόμα θεραπεύω και επουλώνω,τα βλέπω όλα πιο καθαρά από ποτέ…
Τη ζωή την ζούμε προς τα εμπρός,αλλά ότι έχουμε τώρα το χρωστάμε σε αυτά που κουβαλάμε από χθες,κι αν δεν υπήρχε αυτό το αξιοσέβαστο παρελθόν μου και οι τόσοι άνθρωποι που σταθήκαν στο πλάι μου,στον σβέρκο μου,στο λαιμό μου,που με αγάπησαν,με μίσησαν,με γάμησαν,με εκτίμησαν,με τίμησαν,με στήριξαν,με πίστεψαν,με πούλησαν, ίσως να μην εκτιμούσα το πλουσιοπάροχο παρόν μου και είμαι τόσο ευγνώμον γι αυτό…
Πόσο κακό χρειάστηκε να μου κάνουν και να κάνω Selassie μου;Πόσο κακό;Γιατί να χρειαστεί να παλέψω τόσο για την αθωότητα μου και στο τέλος να την χάσω;Σ’ευχαριστώ selassie μου,που παρόλα αυτά,δεν με άφησες να στεγνώσω,που άφησες στην καρδιά μου, σταγόνες ελπίδας και αγάπης
Τα τελευταία δυο χρόνια ήταν πολύ σκληρά,έφτασα πάτο,βγήκα από τα όρια μου,είδα ένα πρόσωπο του εαυτό μου,που ντρέπομαι γι αυτό,που δεν ήξερα ότι μπορώ να ζήσω τόσο σκληρές στιγμές,να ψυχορραγώ,ένα σιωπηλό θηρίο,ένα πληγωμένο τέρας που καταβρόχθιζε κι άλλες ψυχές και καλά για να ισσοροπήσει κι όλο και περισσότερο βυθιζόμουνα…
Να ξεκινάς σημαίνει να δαμάζεις όλα εκείνα που σου φορτώνουν σπέρμα και μνήμες από τις παλιές χαμένες σου απόπειρες,λέει ο Αγγελάκας,πόσο δίκαιο έχει,να δαμάζεις όχι να ξεχνάς,πόσες χαμένες απόπειρες έπρεπε να κάνω για να φτάσω εδώ;Τα θυμάμαι και γελάω,κοιτάω τα σημάδια και γελάω δυνατά,τόση αγάπη χαμένηηηηηη,όχι,όχι «κάποιος θεός τη σημαζεύει…»
Ψυχική ηρεμία,αυτό απολαμβάνω και θα την προστατέψω σαν να είναι το μονάκριβο παιδί μου,δεν θα αφήσω κανέναν γαμημένο καριόλη να κάνει μπάχαλο τη ζωή μου,επιτέλους γαλήνη…
