🌲

Είμαι άνθρωπος των λέξεων. Όμως τα τελευταία χρόνια και γενικά μεγαλώνοντας είναι πολλές οι "αγκυλώσεις" , πολλά τα "πρέπει" δεν λέμε τα πράγματα με το όνομα τους για να μην πληγώσουμε ίσως για να μην πληγωθούμε και ίσως να είναι και καλύτερα έτσι, δεν χρειάζονται στην τελική όλα να ειπωθούν. 

Κάποια πράγματα τα νιώθεις, είναι ενέργεια, το πως σε αγκαλιάζει κάποιος,πόσο ζεστά, πόσο σφιχτά, πόσο μπορείς να χαθείς μέσα της, μέσα του, πόσο τρυφερά σε κοιτάει, σε χαϊδεύει, πως σε αποχωρίζεται κι αυτό είναι τόσο σπάνιο τόσο υπέροχο... Έτσι κι αλλιώς το λέει και το τραγούδι, να'χα χίλιες σιωπες να ακούς... 

Ο ΜΠΑΜΠΗΣ Ο ΤΑΞΙΤΖΗΣ

Ο ΜΠΑΜΠΗΣ Ο ΤΑΞΙΤΖΗΣ

 

Η Μαργαρίτα Καραπάνου σ' ένα μανιακό επεισόδιο που έπαθε μόλις 20 ετών, οδήγησε τον εαυτό της σ' ένα μπαλκόνι με σκοπό να πέσει. Φρόντισε να κλειδώσει το σπίτι για να μην μπορεί να μπει κανείς

κι αποφάσισε να πηδήξει μπροστά στη μητέρα της, 

η οποία φώναζε κάτω απ' το σπίτι, μ ένα νεαρό ταξιτζή που τις περίμενε για να τις πάει κάπου.

Ο Μπάμπης που οδηγούσε ταξί, κάπνιζε Καρέλια Αγρινίου και σύχναζε στις ταβέρνες του Πειραιά, σκαρφάλωσε 3 ορόφους μέχρι το μπαλκόνι και με κάποιο τρόπο έσωσε την Καραπάνου. Χωρίς να μπορεί να πολυκαταλάβει τι σημαίνει μανιοκατάθλιψη κι αφελώς θεωρώντας όλ' αυτά είναι τρέλες της ηλικίας της είπε:"Θα σε πάω εγώ σε μία ταβερνούλα και θα σου περάσουν όλα". Η Καραπάνου περιγράφει πώς μια από τις πιο συγκινητικές φράσεις της ζωής της, βγήκε από εκείνο το στόμα του Μπάμπη του ταξιτζή. Στην ταβέρνα στον Πειραιά που πήγε να την ταΐσει μπαρμπουνάκι και ζεστό ψωμί βλέποντας την ανορεξία της ρώτησε:"γιατί δε μου τρως, έλα να φας έλα να συνέλθεις".Αυτό το "μου" συγκίνησε τη Μαργαρίτα που φαίνεται πως μ ένα τρόπο εκείνο το βράδυ η ταβέρνα μεταμορφώθηκε σε θεραπευτήριο. Ο Μπάμπης, που δεν ήθελε να την κουτουπώσει μα να την φροντίσει όπως φροντίζουν ένα παιδί,την έβαλε στο ταξί με λαϊκά στο κασετόφωνο και χωρίς να ξέρει  από ανθρωπολογίες ή από θεραπείες, έχτισε με το φαΐ ένα τελετουργικό απ' αυτά που καταβάθος όλοι οι μικροί άνθρωποι έχουν ανάγκη.

(Via Petros van Ripper)

Μισθωτή και παρακατιανή!

Τις προάλλες πήρα τηλέφωνο μια ξαδέρφη μου για να της ευχηθώ για την ονομαστική της εορτή! Στη συζήτηση μέσα σε άλλα με ρώτησε εντελώς στο άκυρο αν πήρα προαγωγή στη δουλειά!Της απάντησα καταφατικά, αν και διευκρίνισα ότι η προαγωγή στο δημόσιο τουλάχιστον στις μέρες μας δεν συνοδεύεται και με αντίστοιχη μισθολογική αύξηση!

Αχ κι εσύ καημένη μου είπε ξεσκίζεσαι στο διάβασμα μπας και πάρεις κανένα ψίχουλο παραπάνω! Δεν απάντησα, τι να πω εξάλλου δεν είναι και η πρώτη φορά, κάθε φορά που βρισκόμαστε τονίζει ότι εκείνη φτιάχνει περιουσία για το παιδί της, ενώ εγώ ως μισθωτή φυσικά και δεν έχω στον ήλιο μοίρα!

Λοιπόν, συμφωνώ ως προς το ότι έχω ξεσκιστεί στο διάβασμα, δεν το έκανα για την μισθολογική διαφορά, έχω ήδη πτυχίο, με το δεύτερο η διαφορά θα είναι σχεδόν απειροελάχιστη κι αν σκεφτείς, τον κόπο, τον χρόνο και τα χρήματα δεν πήρα και σε όλα τα εξάμηνα υποτροφία(θέλει μέσο όρο σε όλα τα μαθήματα του εξαμήνου 9,3 για να πάρεις!)  και στο ΕΑΠ πληρώνεις δεν είναι τζάμπα, αν τα βάλεις κάτω λοιπόν όλα αυτά μπορεί να μην άξιζε καν το κόπο, μόνο που εγώ δεν το έκανα για τα λεφτά!Τώρα για τα υπόλοιπα τι άλλο να πω εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε μισθωτοί! 

Εγώ πάντως πραγματικά χαίρομαι για εκείνη, όπως γενικά χαίρομαι για όσους ανθρώπους προοδεύουν στη ζωή τους, σε όποιο κομμάτι της, ούτε έχω απωθημένα. Επίσης δεν μπορείς να αλλάξεις και τον τρόπο που σε βλέπουν οι άλλοι, έχω φίλες που με βλέπουν σαν δισεκατομμυριούχο επειδή δουλεύω στο δημόσιο, γενικά έχει να κάνει και από το που στέκεται ο καθένας και σε κοιτάει και κλείνοντας ας πω κι εγώ το γνωστό κλισέ πως κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο φτωχοί που το μόνο που έχουν είναι χρήματα...

Άκου μάνα

Τις προάλλες συνάντησα τον φίλο μου τον Δημήτρη, τυχαία σε μια βραδινή μου έξοδο. Ξέρω το περίεργο είναι ότι ήμουν αργά το βράδυ έξω αλλά να που συμβαίνουνε και θαύματα! Είχα δει από τα social ότι προσφάτως όχι απλά είχε πάρει το δεύτερο πτυχίο του αλλά ότι είχε εκφωνήσει και τον όρκο και καθώς είχα συγκινηθεί για εκείνον τον πλησίασα για να του δώσω τα συγχαρητήρια μου και εκ του σύνεγγυς! 

Χαριτολογώντας και ίσως και από αμηχανία αφού είχα πιει και τα κρασάκια μου και είχα ευθυμήσει του ευχήθηκα και στο επόμενο και τότε είναι σαν να του κούνησα κόκκινο πανί! Μου απάντησε, σχεδόν μπουχτισμένος ότι θα κάνει το επόμενο όταν εγώ κάνω το τρίτο μου παιδί! Φάνηκε κατευθείαν ότι αντιλήφθηκε εκείνη την ώρα ότι είχε πετάξει τεραστίων διαστάσεων μαλακία πράγμα που δεν φάνηκε μόνο από τον τρόπο που προσπάθησε να το μπαλώσει εκείνη τη στιγμή αλλά και με το μήνυμα που έλαβα το επόμενο βράδυ στο messenger. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι να μου στείλει εκείνο το απολογητικό μήνυμα δεν είχα κάτσει να σκεφτώ τι ακριβώς είχε πει γιατί αν όντως καθόμουν να αναλύσω την κάθε κοτσάνα που ξεστομίζει ο καθείς ορμώμενος από τα δικά του απωθημένα θα έπρεπε να είχα τινάξει τα μυαλά μου στο αέρα.

Ναι δυστυχώς η αντίληψη της κοινωνίας για μια γυναίκα που γίνεται μάνα είναι αυτή και είναι άκρως υποτιμητική. Δηλαδή άπαξ και γίνεις μάνα κάνεις μόνο αυτό και τίποτα άλλο και αν και εκ των πραγμάτων μέχρι ένα βαθμό αυτό οφείλω να το ομολογήσω ότι συμβαίνει και το όλο σύστημα που έχει στηθεί κάνει το παν για να συμβεί και να σε πνίξει, οι γυναίκες τουλάχιστον στις μέρες μας είμαστε πολυεργαλεία με ότι αυτό συνεπάγεται. Έχοντας πλήρη επίγνωση πια και έχοντας παίξει όλα μα όλα τα ρολάκια δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ο δυσκολότερος ρόλος που μπορεί να παίξει ένας άνθρωπος σε αυτή τη ζωή είναι αυτός του γονιού και της μάνας ειδικότερα. Οπότε ακόμα κι αν έκανα μόνο τη μάνα, η όποια απλά έχει αποφασίσει να κάνει μόνο τη μάνα, της βγάζω το καπέλο, της δίνω και τα εύσημα μου και όλα τα σχετικά και γνωρίζω πόσο σημαντικό είναι αυτό και τι σθένος χρειάζεται αλλά από εκεί και πέρα όχι μαλάκες δεν κάνουμε μόνο τις μάνες ή κι αν γουστάρουμε να το κάνουμε γούστο μας και καπέλο μας. 

Εγώ αυθόρμητα του απάντησα, ότι δεν κάνω μόνο παιδιά και πως πλησιάζει και η δικιά μου ώρα για το δεύτερο πτυχίο, το οποίο το έκανα γεννώντας παράλληλα δύο παιδιά και αν αυτός ήταν μια φορά μπουχτισμένος, εγώ δεν βλέπω την ώρα να τελειώσω και να κάνω χρόνια πολλά για να ξανά ασχοληθώ  με ακαδημαϊκό διάβασμα. Με τον Δημήτρη δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα, εξάλλου φορώντας τα παπούτσια του ξέρω ακριβώς το βάρος που έχουν τα λεγόμενα του και τι κουβαλούν από πίσω, επίσης ξέρω πόσο ευαίσθητος και εκλεπτυσμένος είναι και το μήνυμα που μου έστειλε δεν ήταν καν υποχρεωμένος να το στείλει  και η κίνηση του μόνο αυτή για εμένα λέει πολλά. Αναλογιστείτε λίγο πόσο ποτισμένοι είμαστε όλοι μας από κάποιες σάπιες αντιλήψεις, άντρες, γυναίκες με αυτές γαλουχηθήκαμε και θα μας κατατρέχουν, όμως πια είμαστε ενήλικες και συνειδητοποιημένοι και μπορούμε να κάνουμε την προσπάθεια μας να τις αποτινάξουμε και αυτό κάνουμε και θα κάνουμε ένας διαρκής αγώνας! 

Όλα έχουν ειπωθεί,

μα αφού κάνεις δεν ακούει, 

πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή.

Andre Gide

Όποιες κι αν είναι οι συνθήκες!