#metakinisi6 #lockdown2

Κοιμούνται ακόμα οι σκλάβες Αντωνάκη μου

Είμαι θυμωμένη, κουρασμένη, απογοητευμένη σχεδόν καταρρακωμένη θα έλεγα, ίσως να βοηθάει και η κατάσταση, σίγουρα βοηθάει η κατάσταση και δεν εννοώ μόνο με την πανδημία και τους περιορισμούς. Φταίνε κι άλλα πράγματα όπως το να είσαι γυναίκα και στα τριάντα πέντε να νιώθεις όλο το βάρος της πατριαρχίας να πέφτει με σφοδρότητα πάνω σου, αλίμονο δεν έπρεπε να φτάσω σε αυτή την ηλικία για να το καταλάβω, είναι  που τώρα τη νιώθω κολλημένη στο πετσί μου κι έχω αντιληφθεί πλήρως την ολότητα της. Πριν ήμουν μια ξέγνοιαστη νεαρά που ζούσα στην ψευδαίσθηση των δικαιωμάτων και μιας κάποιας ελευθερίας.

Δεν θέλω να είμαι θυμωμένη αλλά έχοντας δει όλη την εικόνα μου είναι δύσκολο να παραμένω στρατιώτης του θετικού.  Έρχονται στιγμές που όλα αυτά τα οποία μου έδιναν κάποτε χαρά, ελεύθερος χρόνος, ωραίες μνήμες, μυρωδιές, έρωτες, περίπατοι στη φύση, λογοτεχνικές αναζητήσεις, τσίπουρα με φίλους, ταξίδια, τέχνη, διάβασμα, φαγητό, ποτό, σεξ, μου φαίνονται υπερπολυτέλειες, όχι ότι είναι, φυσικά και δεν είναι αλλά όταν έχεις να δουλέψεις για να συντηρήσεις μια οικογένεια, όταν όλο το βάρος μα όλο το βάρος των υποχρεώσεων του σπιτιού πέφτει πάνω σου και το μεγάλωμα των παιδιών σου επίσης, δεν έχεις χρόνο όχι μόνο για τσίπουρα και σεξ έχεις ξεχάσει προ πολλού πως σχηματίζεται το γέλιο στο πρόσωπο σου. Όλα λύνονται θα μου πεις με νταντά, παιδαγωγό, μάγειρα, κηπουρό, καθαρίστρια, παιδί για τα ψώνια, pool boy και τα σχετικά μόνο που και ο καπιταλισμός δεν έχει το ίδιο πρόσωπο για όλους και πόσο μάλλον τώρα που είναι ντυμένος με τη μάσκα της πανδημίας.

Είναι που κανένας δεν μας πλάσαρε το αφήγημα από τη μεριά της μητέρας η οποία στέκεται όρθια υπηρέτρια των πάντων καθώς οι άλλοι χαχανίζουν ανέμελοι με λεζάντα το πατρίς, θρησκεία, οικογένεια . Κοιμούνται ακόμα οι σκλάβες Αντωνάκη μου, συμπεριλαμβανομένης και εμού της ιδίας. 

«Κατασκευάζοντας τη Γυναίκα»

Το 5ο Διακαλλιτεχνικό Φεστιβάλ Open Nights που διοργανώνει η ομάδα χοροθεάτρου OFF ART και η Αντιδημαρχία Πολιτισμού και Επιστημών Δήμου Λαρισαίων, σε συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Λάρισας, παρουσιάζει διαδικτυακά σήμερα Παρασκευή μια βραδιά με τίτλο: «Κατασκευάζοντας τη Γυναίκα» μέσα από την τέχνη αλλά και μια αναδρομή της πορείας της γυναίκας μέσα στον ιστορικό χρόνο, ανοίγουμε μια συζήτηση για την ακόμη μειονεκτική θέση της στον 21ο αιώνα και τους πιθανούς τρόπους αντιμετώπισης και διόρθωσης αυτής της συνθήκης.

Το σημερινό πρόγραμμα (που θα παρουσιαστεί εξ ολοκλήρου βιντεοσκοπημένο λόγω του κορονοϊού) έχει ως εξής: 8 μ.μ. Διαδικτυακή παρουσίαση: 

Xορός στο Διαχρονικό: OFF ART, χορογραφεί η Μαρία Ραπτοτάσιου τις Ματίνα Ζουμπουνέλλη, Μαρία Κυρμά, Κωνσταντίνα Σουμπενιώτη. Κατασκευάζουμε: Κοινωνικά πρότυπα. Γυναικεία πρότυπα. Κοινωνικές ανασφάλειες. Γυναικείες ανασφάλειες. Κοινωνικές γυναίκες. Γυναικείες κοινωνίες. Ανασφαλή πρότυπα. Πρότυπα ανασφάλειας. Κι όλα αυτά με τα δικά σας υλικά και εγγύηση 10 λεπτών!

8.30 μ.μ. διαδικτυακή παρουσίαση performance - Γραία= Greece= Oldness. 

Greece means Oldness by bodarch - petros petrou and stella chatzipanayotou. Μια περφόρμανς για την ταυτότητα της Ελλάδας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και την πολιτισμική της συνεισφορά διαχρονικά, στην έννοια του Χρόνου...βασισμένη στην ετυμολογική μεν αλλά ταυτόχρονα κοινωνική έννοια = γραία - greece - Ελλάδα - oldness - γηραιότητα...δηλ. η ηλικία ως ‘’σωματικός’’ ρόλος. Μια περφόρμανς για τη ‘’γηραιότητα’’ της ωραιότητας ή καλύτερα για τη μουσειακότητα του κάλλους , όταν δηλαδή ‘’ η μούσα γίνεται μουσείο...’’. Αν ο ρόλος της γυναίκας παραμένει το ‘’ωραίο’’ φύλο, τότε η θέση περί της γυναικείας γηραιότητας παραμένει ένα ‘’ζήτημα’’ στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

9 μ.μ. διαδικτυακή παρουσίαση Διάλεξη/συζήτηση

Παρουσιάζουν/ συζητούν ιστορικά και σύγχρονα δεδομένα οι:

Αντώνης Ψάλτης (Νομικός, ποιητής): Τα θεμέλια της πατριαρχίας στην Αναγέννηση “Αναφερόμαστε κυρίως στον ύστερο μεσαίωνα και στην αναγέννηση, αφού είναι σχεδόν ευρέως αποδεκτό ότι σε εκείνα τα χρόνια τέθηκαν οι βάσεις για τη δημιουργία της ευρωπαϊκής νοοτροπίας σε όλες της τις εκφάνσεις. Εκείνη την περίοδο μπαίνουν οι βάσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο για την εγκαθίδρυση και απόλυτη κυριαρχία της πατριαρχίας. Δίνεται στη γυναίκα, από τους εκκλησιαστικούς και πολιτικούς κύκλους, δηλαδή από τους κύκλους της αντρικής εξουσίας, μια συγκεκριμένη νόρμα πορείας και ζωής, έξω από την οποία η γυναίκα καταδικάζεται ηθικά κοινωνικά αλλά και σωματικά μέχρι θανάτου».

Και μέλη της φεμινιστικής ομάδας “Μέδουσες”: Νίνα Σεφεριάδου: Γυναίκες στην πυρά - πειθαρχήσεις γυναικείων σωμάτων χθες και σήμερα Αντιγόνη Καψάλη (Εικαστικός, Ιστορικός τέχνης / Επιμελήτρια, Πρόεδρος του Σωματείου Εικαστικών Λάρισας 8): Η εικόνα της. Η απεικόνιση της γυναίκας μέσα από εικόνες - σταθμούς της ιστορίας της τέχνης, της διαφήμισης και της ποπ κουλτούρας. Τι υποδηλώνει η εικόνα της για τη θέση της στην κοινωνία ανά χρονική περίοδο; Τα βίντεο θα υπάρχουν στην ιστοσελίδα του Φεστιβάλ: https://www.opennightsfestival.com/

 

 

#lockdown2

| Τάσος Λειβαδίτης | 20 Απριλίου 1922 - 30 Οκτωβρίου 1988 | 

 

Ναι, αγαπημένη μου.

Πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα.

Πάντοτε σε περίμενα. Αλήθεια εκείνη η άνοιξη,

εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας,

αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό,

αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα

στο τέλος να κρατήσω πόσο σου πήγαιναν.

Α, θάθελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου,

της μητέρας σου τα γόνατα που σε γέννησαν

για μένα να φιλήσω όλες τις καρέκλες που

ακούμπησες περνώντας με το φόρεμά σου,

να κρύψω σαν φυλακτό στον κόρφο μου

ένα μικρό κομμάτι απ’ το σεντόνι που κοιμήθηκες.

Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα

που σ’ έχει δει γυμνή πριν από μένα, να του χαμογελάσω,

που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία.

Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι

πιο πολύ απ’ τον έρωτα,

εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και

την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

Πρωινά στο σπίτι...

Κάποια είναι στον παιδικό σταθμό και στο σπίτι επικρατεί η γαλήνη! 

❤️📚