Η ζωή μου όλη είναι μια ευθύνη

Λοιπόν κορίτσια όχι μόνο δεν πρέπει να αναζητούμε παντρειά αλλά πρέπει να την αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι και εντάξει αν ντε και καλά είμαστε μαζόχες και θέλουμε να κάνουμε το απονενοημένο ας μάθει η κοινωνία επιτέλους ότι εμείς είμαστε που τυλιγόμαστε και πέφτουμε στη φάκα και όχι οι άντρες. Εμείς είμαστε που επωμιζόμαστε όλες τις ευθύνες αυτής της γαμημένης κοινωνίας , ο άντρας πραγματικά αφήνει τη μαμά και πάει στη γυναίκα.

Εκείνοι θα έπρεπε να μας παρακαλάνε μιας και είναι οι απόλυτα κερδισμένοι από αυτή την ιστορία κι εμείς να το σκεφτόμαστε και στην τελική να μην θέλουμε . Είναι ξεκάθαρο πως οι γυναίκες είναι τα θύματα, δουλεύουν, φέρνουν λεφτά σπίτι, γεννούν, μεγαλώνουν παιδιά, σιδερώνουν, ξεσκατίζουν, φροντίζουν για όλους και για όλα και όχι δεν φταίει και καλά η ελληνίδα μάνα και το κακό της πρότυπο, ο έλληνας πατέρας φταίει. Φτάνει πια με το προπατορικό αμάρτημα, φτάνει πια για όλα να φταίνε οι γυναίκες.

Το παιδί ότι βλέπει κάνει. Αν βλέπει μόνο τη μάνα να κάνει όλες τις δουλειές ενώ ο πατέρας ξύνει τα παπάρια του, αυτό του μένει μέσα στο κεφάλι του δεν πάμε να λέμε εμείς με λόγια, η εικόνα και η καθημερινότητα είναι που μετράει. Έτσι ο δόλιος σύζυγος περιμένει ζευγαράκι την κάλτσα στο συρτάρι όπως του το έκανε η μαμά, όπως σου το έκανε και η δικιά σου η μαμά, μόνο που τώρα είσαι εσύ η μαμά, δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα και χτυπάς τον κεφάλι σου στον τοίχο για το πόσο κορόιδο πιάστηκες.

Τώρα πια που ζούμε και σε χρόνια που οι παλιές ισορροπίες έχουν ανατραπεί και η λέξη οικογένεια έχει αλλάξει σύνθεση και μορφή και όπως είναι δεδομένο ότι ένα παιδί μπορεί να έχει δύο μπαμπάδες ή δυο μαμάδες (εκεί αλήθεια δεν ξέρω τι ισορροπίες παίζουν, ποιος είναι αυτός που βάζει τις κάλτσες στο ντουλάπι δηλαδή)  είναι καιρός να σπάσουμε τα στερεότυπα, αν θέλεις παντρειά φιλαράκο και παιδιά θα επωμιστείς κι εσύ όλες τις ευθύνες του γάμου και της γονεικότητας από κοινού τέλος.

Υ.Σ οι στίχοι του Πάνου που με εκφράζουν απόλυτα αυτόν τον καιρό 

Η ζωή μου όλη είναι μια ευθύνη
όλα μου τα παίρνει τίποτα δε δίνει
η ζωή μου όλη είναι ένα καμίνι
που 'χω πέσει μέσα και με σιγοψήνει

Η ζωή μου όλη μια ανοησία
κι η μοναδική μου η περιουσία
η ζωή μου όλη είναι μια θυσία
που σκοπό δεν έχει ούτε σημασία

Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο
που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω
κι όταν γίνει η γόπα κέρασμα στο χάρο
όταν έρθει η ώρα και τόνε τρακάρω

Η ιστορία πίσω από τη φωτογραφία

Είμαι παντελώς άβαφη, αχτένιστη, αϋπνή και με περίοδο για πρώτη φορά έξι μήνες αφότου γέννησα τον υιό. 

Έχω βγει σαν την τρελή από το σπίτι για να πάρω μια ανάσα μαζί με την τρίχρονη κόρη μου που αποφάσισε να έρθει τελευταία στιγμή μαζί μου (για να μην πάρω τον μπέμπη) φορώντας αυτή την ωραιότατη μπλούζα για πρώτη φορά αν και την είχα όλο το καλοκαίρι.

Ο λόγος που  δεν την φόρεσα νωρίτερα ήταν γιατί ο άντρας μου έλεγε ότι μοιάζω με κλόουν  και χθες επέμενε ξανά, χρυσή με έκανε δηλαδή να μην την βάλω άλλα του λέω δε γαμιέται, εγώ την πλήρωσα μου αρέσει και θα την βάλω και ας λες ότι θες !

Τελικά μετά από πολύ κόπο τα κατάφερα να πιω τον πολυπόθητο καφέ με τη φίλη Έλενα κι εδώ απλά στοχαζομαι, θα πάρω άραγε ποτέ τη ζωή μου πίσω; Μα η απάντηση είναι ολοκάθαρη, είσαι μάνα τώρα. Ποια ζωή; 

Κλείνοντας ευχαριστώ θερμά την Έλενα που για ακόμα μια φορά κατάφερε να βγάλει την όμορφη πλευρά μου αν και στην πραγματικότητα ήμουν ένα ράκος!

Υ. Σ Όταν γύρισα σπίτι ο άντρας μου <Τελικά ωραία φαίνεται η μπλούζα στις φωτογραφίες που ανέβασες στο facebook>!!!

Νο μορ έγνοιες

Είμαι ευθυνόφιλη, τουτέστιν μαζόχα, μόνο που εγώ δεν το ευχαριστιέμαι. Δεν ξέρω αν ήμουν ανέκαθεν ή με τα χρόνια μεταλλάχτηκα όπως και να έχει πια δεν έχει πλάκα.Μη δω ευθύνη ελεύθερη, τσουπ να πάω να την πιάσω! Το κακό έρχεται όταν οι γύρω σου, στη δουλειά, στην οικογένεια, στις σχέσεις πάρουν χαμπάρι τη μαλακία που δέρνει το κεφάλι σου. Αυτό ήταν, παρτάρουν ξέφρενα και πίνουν στην υγεία του κορόιδου! Χωρίς να το καταλάβεις γίνεσαι ο κόκορας που του φορτώνουν τα πάντα. Ευθύνες θέλει η μαλάκω, όσα και να της φορτώνουμε τα φέρνει εις πέρας αδιαμαρτύρητα ; Πάρτα μωρή!

Έτσι ξυπνάς μια ωραία πρωία πνιγμένη ως τα μπούνια με έγνοιες και μια ζωή που τρέχει και φεύγει μέσα από τα χέρια σου. Νιώθεις το κεφάλι σου  έτοιμο να εκραγεί, εγκλωβισμένη στη δικιά σου φυλακή συνέπειας και υπευθυνότητας σε μια κοινωνία ωχαδερφισμού και ασυνέπειας. Σε ποιον και τι να αποδείξεις μαλάκω, ήδη δεν έκανες αρκετά για όλους τους; Που είναι η ανεμελιά σου; Την πάτησες κορόιδο τρέχα τώρα σε αυτό το ατέρμονο κυνηγητό ευθυνών και στο είχε πει ο συγχωρεμένος ο Μάνος, όλη η ιστορία είναι να μην πιάσεις το μπαλάκι,να μην πιάσεις το μπαλάκι ντε... 

τεσσάρων

Σήμερα γίνεσαι τεσσάρων μηνών κι εγώ αντί να λιάζομαι σε κάποια παραλία,διαβάζω ατελείωτα όποτε μου το επιτρέπεις, κουτουλάω και παίζω με το moodle για να είμαι έτοιμη για την αυριανή πρωτοφανή εξέταση εξ αποστάσεως λόγω κορώνας. Με παρηγορεί η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος μετά την καλοκαιρινή μπόρα που μπαίνει απ'το παράθυρο κι ότι εσύ κοιμάσαι έστω και για λίγο γαλήνιος.

Τα μαλλιά μου εξακολουθούν να πέφτουν με ανησυχητικούς ρυθμούς κι αν δεν ήξερα ότι είναι σύνηθες σύμπτωμα μετά την εγκυμοσύνη και ιδιαίτερα στον θηλασμό θα είχα τρομοκρατηθεί περισσότερο από ότι έχω τρομοκρατηθεί ήδη. Τι κι αν και το έχω ξαναβιώσει, η ένταση του φαινομένου αυτή την φορά δεν περιγράφεται, ευτυχώς έχω(είχα;) υπερβολικά πολλά μαλλιά αλλιώς μάλλον θα είχα μείνει ήδη κουρούπα.

Εξόρισα τον μπαμπά σου και την αδερφή σου στις κοντινές αμμουδιές και να είσαι σίγουρος ότι θα είχα κάνει το ίδιο και με εσένα αν δεν θήλαζες αποκλειστικά. Ξέρω δυσκολεύεσαι μέχρι και το δικό μου γάλα να πιεις από το μπιμπερό γι αυτό προσεύχομαι αύριο να μην τυραννήσεις για πολύ τη γιαγιά σου και να μην μείνεις νηστικός για τις ώρες της εξέτασης.

Δεν ξέρω αν είσαι εσύ πιο ζόρικος ή αν η αδερφή σου ήταν το παιδί θαύμα ή αν ο χρόνος με έχει κάνει να την εξιδανικεύσω αλλά νομίζω ότι κοιμότανε από μωρό ώρες ατελείωτες, μακάρι να ήμουν μια πιο ξεκούραστη μαμά για εσένα αλλά η αλήθεια είναι ότι έχω κλατάρει. Σ'αγαπώ τόσο πολύ κι ας νιώθω η πιο κουρασμένη μαμά του πλανήτη.

Υ.Σ wish me luck, γενικώς...

Παντρεμένοι με παιδιά

Λοιπόν παιδιά με αφορμή τους πέντε έγγαμους Μάηδες που έκλεισα με τον hubby έχω να σας πω τα εξής. Τίποτα δεν είναι εύκολο γιατί η ζωή είναι σκληρή και ο έγγαμος βίος σκληρότερος και η τεκνοποίηση ακόμα πιο δύσκολη δουλειά και η ανατροφή παιδιών εξουθενωτική, οι υποχρεώσεις τεράστιες και οι ξέγνοιαστες ώρες, το αραλίκι καθώς και το θα κάνω ότι μου αρέσει τελικά ή ο λίγος χρόνος για την πάρτη σου δεν υπάρχουν, ειδικά για τη μάνα είναι λες και τα προσωπικά θέλω στριμώχνονται ανάμεσα από ένα σωρό πρέπει, μωρομάντιλα, δουλειές, μαγείρεμα, κλάματα και παιδικά ουρλιαχτά και λέω στριμώχνονται για να μην πω συνθλίβονται αλλά αν μέσα σε όλα αυτά καταφέρεις και μείνεις όρθιος κι αν μοιραστείς κι αν αντέξεις κι αν αγαπήσεις λίγο πιο βαθιά και υπομονετικά, όχι μόνο με πρώτες καύλες και φρουφρού και αρώματα τότε στο τέλος όσο μαζοχιστικό και αν ακούγεται βλέπεις ότι τελικά αξίζει τον κόπο, όμως κάντε μου τη χάρη, ειδικά οι άτεκνοι φίλοι μου και μην συγκρίνετε τις ζωές μας γιατί δεν είναι ίδιες και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με αυτό. Επίσης μην ζηλεύετε ζωές άλλων γενικά γιατί στην τελική μπορεί να είστε καλύτερα και να μην το ξέρετε! Ρωτήστε και εμάς τους παντρεμένους με παιδιά, αχαχα!

Θέλω να πω έχω την άλλη να μου λέει πως με καταλαβαίνει αλήθεια ποιος της ζήτησε να το κάνει δεν ξέρω και ότι τραβάει ακριβώς τα ίδια με το σκυλάκι της, ένα σκυλάκι που παρεμπιπτόντως το έχει δεμένο εικοσιτέσερις ώρες το εικοσιτετράωρο από ένα πόδι τραπεζιού! Όχι χρυσό μου δεν τραβάμε τα ίδια, εγώ το νεογέννητο δεν το δένω, ούτε το δίχρονο του πετάω μια κροκέτα και φεύγω, όχι δεν με καταλαβαίνεις, όπως δεν καταλάβαινα κι εγώ πριν κάνω παιδιά και πολύ καλά έκανα, όπως επίσης δεν με καταλάβαινες όταν ήμουν έγκυος γιατί εκείνες οι καούρες που είχες επειδή έφαγες τον άμπακα ως συνήθως δεν ήταν ίδιες με τις δικές μου και όσα πέρασα, ούτε οι αγάμητες αγρύπνιες σου συγκρίνονται με τα γερμανικά που χτυπάω με τον μικρό κι όχι επειδή είχες πολύ αίμα στην περίοδο δεν ήταν σαν να γέννησες καλή μου!Ζήσε τη ζωή σου και άσε με στην ησυχία μου γιατί και με τόσο λίγο ύπνο το νευρικό σύστημα είναι εύθραυστο και καμιά μέρα αυτό το συνεσταλμένο και πράο κορίτσι που καταπίνει υπομονετικά κάθε βλακεία σου θα σπάσει. Πόση μαλακία να αντέξω πια; Εσύ όμως το παρατραβάς όχι μόνο κάνεις τάχα μου ότι με καταλαβαίνεις, κρίνεις κιόλας το πως θα μεγαλώσω τα παιδιά μου ενώ δεν έχεις ιδέα και κάνεις και επικριτικά σχόλια επί παντός επιστητού. Ναι το δικό μου βλέπει και youtube το δικό σου, όποτε κι αν κάνεις βάλτο να κάνει και τούμπες ποσώς θα με ενδιαφέρει ! Αντε βρε τα είπα και ξαλάφρωσα και στα δικά σας  οι λεύτερες, (Είστε σίγουρες ;)

Η μέρα εκείνη δε θ’αργήσει

Λεχώνες όλοι παιδιά έτσι για συμπαράσταση, μόνο που εγώ σαράντισα και τίποτα δεν άλλαξε, μέσα ήμουν, μέσα είστε! Λεχώνες όλοι. Προσπαθώ να θυμηθώ πως ήταν η ζωή μου προ εγκλεισμού και δε θυμάμαι, προ παιδιών και δε θυμάμαι, οι ξέγνοιαστες στιγμές ολοένα και ξεθωριάζουν. Θυμάμαι μόνο πως στο πρώτο μου παιδί, τότε στην αρχή, το είχα πάρει πιο ζόρικα θα έφταιγε που η ανέμελη ζωή ήταν πιο νωπή μες το κεφάλι μου. Τώρα  η προ τεκνοποίησης εποχή φαντάζει με αλληνής ζωή κι αυτό το κάνει πραγματικά πιο εύκολο, άσε που έχοντας πάρει το κολάι ξέρω πια να κάνω τη μάνα, κόβω και μοιράζω..  

Εργαζόμενη, παντρεμένη με παιδιά και εσχάτως για πολλοστή φορά φοιτήτρια, ξέρω από πρώτο χέρι από παρατεταμένο εγκλεισμό και υποχρεώσεις. Κλεισμένη λόγω δουλειάς, κλεισμένη λόγω παιδιών, κλεισμένη λόγω εγκυμοσύνης, κλεισμένη λόγω εξεταστικής, κλεισμένη λόγω εργασιών, κλεισμένη λόγω κάθε λογής χλαπάτσας μιας και πριν μας έβρει ο κορονοϊός , εμάς μας είχε βρει οικογενειακώς κάθε λογής γρίπη. Έτσι ο κορονοϊός δεν ήταν παρά το τελειωτικό χτύπημα, όμως με βρήκε απόλυτα προετοιμασμένη είχα εκπαιδευτεί τόσο καλά που δε μου έκανε καμία διαφορά κι αυτό είναι το χειρότερο.

Όταν βγούμε από όλο αυτό, όσοι βγούμε, όπως βγούμε, γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποιοι θα βγούμε, ας βγούμε με όσο λιγότερα κουσούρια γίνεται ,ας ξεμουδιάσουμε και ας το πάρουμε πάλι από την αρχή ή έστω από εκεί που το άφησε ο καθένας μας. Εμένα με βλέπω να με βρίσκει ανεβασμένη  σε κάποιο σκαμπό του Άγιου στην Παλαιόχωρα, να ξεμπουχτίζω χορεύοντας και αγναντεύοντας το Λυβικό ή τουλάχιστον έτσι θα'θελα, μέχρι τότε μέσα εδώ και το μέσα το δικό μου, δεν έχει βαρεμάρα, νέτφλιξ και ύπνους. Έχει εξοντωτικά, άγρυπνα εικοσιτετράωρα, γεμάτα μωρουδίλα, αγκαλιές, λογάριθμους, όρια και εξισώσεις, παιδικές φωνές και γέλια, οπότε τουλάχιστον αυτός ο εγκλεισμός είναι από τους καλύτερους της ζωής μου με την πιο όμορφη παρέα και με εσάς μέσα για συμπαράσταση !