Good luck up there buddy...

9 μήνες μαζί!

Εννιά μήνες μαμά σου,σ'αγαπώ τόσο πολύ! 

Κουλ

Σήμερα έλαβα ένα μήνυμα στο messenger:

 "Παραιτήθηκες κι έφυγες Τζαμάικα;"

Απάντησα:

  "Όχι ακόμα, Τζαμάικα πήγα ήδη!"

Είναι Ιούνιος έξω βρέχει ασταμάτητα και έχει ψύχρα, πίνω πρωινό ζεστό καφεδάκι, έχω δυο πράσινα ματάκια να με κοιτάζουν και να λιώνω και τις σταγόνες της βροχής να πέφτουν στην απέναντι μονωμένη ταράτσα και να σχηματίζουν κύκλους.Αναρωτιέμαι αν γενικά ήμουν κουλ άνθρωπος και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές κουλ είμαι αλλά δεν ήμουν πάντα και ούτε για πόσο ακόμα θα μπορώ να είμαι ξέρω. Τι να είναι άραγε κουλ; Να βγάλεις βιβλίο; Να ταξιδέψεις σε όλο τον κόσμο;Στο διάστημα; Να ζήσεις το όνειρο σου; Να βρεις το χάπι που γιατρεύει τη βλακεία; Σίγουρα για τον καθένα μας ίσως να'ναι κάτι διαφορετικό.

Ας τα πάρουμε από την αρχή,  ήμουν κουλ καταρχάς γιατί μπορούσα, ήταν οι συνθήκες τέτοιες, λόγω ηλικίας, οικονομικής άνεσης, έλλειψης υποχρεώσεων, ωραίων εποχών προ κρίσης και άλλα πολλά και μετά μια ωραία πρωία που δεν ήταν μια δηλαδή αλλά πολλές πολλές μαζεμένες τα διέλυσα όλα και έγινα το πιο αντικουλ  άτομο που ήξερα, κι αυτό από μια άποψη κουλ είναι!Σε όλο αυτό βοήθησε και η κοινωνική κατάσταση τριγύρω μου, βοήθησε το ότι έμεινα Ελλάδα, το ότι μεγάλωνα, το ότι φοβόμουν, το ότι μου κατέρριψαν τα όνειρα, το ότι άρχισα να δουλεύω σε ένα απάνθρωπο περιβάλλον με γελοίους ανθρώπους, το ότι προσπάθησα να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Πάντως το παν είναι να επαναστατήσει κανείς ενάντια στο προσωπικό του κατεστημένο κι εμένα το γαμημένο είναι τεράστιο και πολύπλοκο αλλά εγώ το έφτιαξα κάπως θα ξέρω και να το ρίξω, αν τελικά τα καταφέρω μπορώ να σπάσω όλα τα κοντέρ γαματοσύνης αλλά κάπου εδώ κατουράω και λίγο και χαλαρώνω.

Μια μέρα θα παραιτηθώ, έχω σκεφτεί άπειρες στιγμές τα λόγια, τις κινήσεις που θα κάνω ξέρεις κάτι σαν ταινία. Φαντάζομαι αυτή την ηρωική έξοδο ως ένα από τα πιο κουλ πράγματα που θα έχω κάνει και μετά να αρχίσω να ζω ξανά κυριολεκτικά στα βουνά, και η Ραψάνη μου κάνει μια χαρά. Εντάξει σκέφτομαι κι άλλες πιο ανώδυνες λύσεις αλλά εκεί μέσα δεν την παλεύω το μόνο σίγουρο. Δεν αμφιβάλλω ότι σε μεγάλο βαθμό αυτό με κατέστρεψε . Η ζωή γενικά δεν είναι κουλ, ούτε οι άνθρωποι. Πάντως αν  θέλω να τα βάλω στη ζυγαριά τα περισσότερα πράγματα που έκανα στη ζωή μου ήταν κουλ εξού και το sophie_jamaica και τώρα περνώ μια φάση που νιώθω, είμαι και περνάω σούπερ κουλ,  γιατί η μητρότητα δεν είναι τόσο αντικουλ όσο φαντάζει, είναι το πιο  φυσικό, κουραστικό, συναρπαστικό, μεγαλειώδες πράγμα το να'σαι μάνα. Κουλ λοιπόν για όσο θα μπορώ, κουλ για όσο θα με παίρνει...

Από το κάστρο στην καρδιά του Πλαταμώνα...

driver

Σημειώστε μέρα, ώρα και τα σχετικά, οδήγησα πρώτη φορά ολομόναχη το αμάξι,το δικό μου αμάξι,με ανοιχτό παράθυρο, στο πλάι τη θάλασσα και το ραδιόφωνο ανοιχτό,ουαούυυυυυυυ! Μπορεί να έχω το δίπλωμα καμιά δεκαριά χρόνια και το αυτοκίνητο  ενάμιση μήνα, μπορεί να έχω οδηγήσει με τη μπέμπα,τον άνδρα μου μέχρι και τη προγιαγιά της αλλά μόνη μου ποτέ, μεγάλη ελευθερία.

Αντε τώρα πρέπει να πάω στο φίλο μου το Γιώργο επιτελους και τους γονείς μου για καφέ και μετά νομίζω έκλεισα. Είμαι μεγάλη driver με το αυτόματο ;)

Τranquila

Ανεβαίνω στη σκαλίτσα όπως στη βιβλιοθήκη για να φτάσω τα ψηλά ράφια, αυτή τη φορά δεν ψάχνω για κάποιο μυθιστόρημα που θα με συναρπάσει, κατεβάζω τις κουρτίνες, βγάζω ένα, ένα τα τσιγκελάκια και σκέφτομαι το βράδυ, το βαθούλωμα στον καναπέ, το netflix , το la casa de papel που θα δω και για ακόμη μια φορά θα επιβεβαιώσω πως βρήκα τη γλώσσα που έχω την τέλεια προφορά, όσο για τις κουρτίνες θα τις αναλάβει το καθαριστήριο.

Πάντως τώρα που το σκέφτομαι άχρηστες είναι, το σπίτι δείχνει πολύ καλύτερο χωρίς αυτές κι από τους απέναντι δεν έχουμε να κρύψουμε τίποτα , ούτε καν τους άντυτους κώλους μας τους δείχνουμε  έτσι κι αλλιώς στο instagram. Όμως να πως μια κουρτίνα μπορεί να σου χαλάσει επιτέλους την ρουτίνα και να διακόψει  τις συνεχείς επαναλαμβανόμενες  κινήσεις, να κάνει τις παρεμβολές της, με εποχικότητα κι αυτή, του χρόνου πάλι, χωρίς υπαρξιακά ζούμε πεθαίνουμε...

Γράφω για να ξεμουδιάσω τα δάχτυλα, να μην ξεχάσω τον ήχο από το πληκτρολόγιο, να μην ξεχάσω πως είναι, να με κρατάω σε εγρήγορση έστω κι αν γράφω σαχλαμάρες  κι άσε τις δουλειές να περιμένουν , κανείς δεν έπαθε τίποτα από υπερβολική αραλίκα

Βραδινή πλάνη

Η τέλεια ώρα για απομόνωση είναι αργά το βράδυ Κυριακής μετά από καλοκαιρινή μπόρα. Το παράθυρο ανοιχτό και τόσα πράγματα να σε κάνουν να ανατριχιάσεις, η νύχτα, το δροσερό αεράκι, τα ακουστικά στ'αφτιά,η φωνή του Leonard, οι μουσικάρες, η απόλυτη σιωπή έξω από αυτά. Τζίζας τι απόλαυση! Πόσο μου έχει λείψει αυτό το βραδινό, κρυφό ραντεβού με την πάρτη μου, κανένας και τίποτα πάνω από το κεφάλι μου, κανείς και τίποτα στις σκέψεις μου, μόνο εγώ κι η μουσική, μόνο εγώ και οι λέξεις. Τόσο αυτονόητο παλιότερα, τόσο σπάνιο πια γιατί αν έμαθα κάτι από αυτή την αγάπη που ανέτειλε απ΄τα σπλάχνα μου είναι  ότι το να γίνεις γονιός είναι αυτή η υπέρτατη χαρά που σε συνδέει με την ανθρωπότητα και καταφέρνει σοβαρά να πλήξει το εγώ σου. Σιγά τα λάχανα θα μου πεις,  το εγώ μου το είχα πλήξει τόσο ανεπανόρθωτα πολύ πριν γίνω μάνα οπότε δεν ήταν αυτό που με ζόρισε, μόνο αυτό δε με ζόρισε.

Είναι που μεγαλώνοντας είσαι αναγκασμένος να χάσεις πολλές φορές το μυαλό σου κι αν καταφέρεις να μη λυγίσεις  από τον κομφορμισμό ή την καθαρή τρέλα που υπάρχει γύρω σου και μπορέσεις τελικά να λειτουργήσεις, τότε περνάς σε μια πολύ εσωτερική έκσταση αλλά θέλει πολύ δουλειά και βαθιά εμπειρία και ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος  να μην τα καταφέρεις και στο τέλος  να τινάξεις τα μυαλά σου στον αέρα. Το θέμα λοιπόν είναι να βρεις τρόπους σε αυτή τη ζωή για να καείς όμορφα, να αφήσεις χρόνο για αδέσποτες βραδινές συναντήσεις με τον εαυτό σου, σίγουρα κάνει καλό.

Όταν είσαι νέος δεν συγχωρείς εύκολα, είσαι παντοδύναμος και άτρωτος, είσαι επικριτικός, ανταγωνιστικός, αήττητος και αυθάδης. Δε σε αφήνει να δεις καθαρά η άγνοια, ο μακρύς δρόμος που έχεις μπροστά σου, η ματαιοδοξία. Μεγαλώνοντας μαθαίνεις να συγχωρείς, τα παιδιά σου, τους γύρω σου, τους γονείς σου. Μεγαλώνοντας δεν είναι μόνο που αρχίζει να τελειώνει όλο και πιο πολύ ο χρόνος είναι που κι αυτός που έχεις δε σου φτάνει και αναλώνεσαι έτσι κι αλλιώς αναλώνεσαι θα μου πείς είτε στο να δημιουργείς είτε στο να καταστρέφεσαι κι αυτά τα δυο σαν να πάνε μαζί. Μα δεν ανησυχώ μου το'χαν  πει οι τσιγγάνες που καπνίζαν με τ'αφτί πως η μοίρα θα'ναι καλή το μόνο που θέλανε για αντάλλαγμα ήταν φωτιά.Ήρθε η ώρα να να βουλιάξω στη μουσική έτσι κι αλλιώς όπου να'ναι θα χαράξει...   

Κωλοselfie

2004

Θυμάμαι εκείνη τη μέρα που έκλεισα την πόρτα πίσω μου και έμεινα για πρώτη φορά μόνη στο φοιτητικό μου ρετιρέ, η αλήθεια είναι πως με πήραν τα κλάματα πριν ακόμα οι γονείς μου μπουν στο ασανσέρ, έβαλα στα τέρματα Natural Mystic για να μην ακουστούν τα μυξοκλάματα μου και μέσα σε λίγη ώρα χόρευα και γελούσα μόνη μου για την ενήλικη και ελεύθερη ζωή που ήταν μπροστά μου και έπρεπε να ζήσω. Τα πρώτα βράδια μου κακοφαινόταν που δεν άκουγα το ροχαλητό του πατέρα μου από το δίπλα δωμάτιο ή έστω μια ανάσα, με τον καιρό το συνήθισα και άρχισα να κοιμάμαι με την τηλεόραση ανοιχτή έπειτα μου ήταν εξίσου δύσκολο να συνυπάρξω έστω και μια μέρα με κάποιον στο ίδιο σπίτι και να που έφτασα σήμερα να ξυπνώ μέσα στο άγριο χάραμα από το κλάμα του παιδιού μου αδιαμαρτύρητα, πληκτρολογώντας με το δεξί και κουνώντας την κουδουνίστρα με το αριστερό. Επειδή πια όπως θα έχετε διαπιστώσει γράφω σπάνια είναι εύκολο να συμπεράνετε πως πια δουλεύω πιο πολύ το αριστερό!

Τότε ήταν αθώες εποχές, είχαμε προσδοκίες από την τεχνολογία, η τεχνολογία ήταν στα χέρια μας, οι περισσότεροι από εμάς απλά αναλωθήκαμε ψάχνοντας κανένα γκομενάκι από το ίντερνετ για μένα ήταν και άλλα πράγματα, μετά ήρθε και το blog. Το facebook ήταν στα σπάργανα του, εδώ ακόμα άγνωστο. Την ώρα που ο Zuckerberg στο δικό του φοιτητικό δωμάτιο έφτιαχνε το facebook εγώ θα βρισκόμουνα μάλλον σε κάποιο ΚΤΕΛ για να πάω να βρω κανέναν αγαπητικό ανά την επικράτεια, τότε θυμάμαι πάντα τους ήθελα μακριά,μου έδινε μια άλλη ανεξαρτησία. Εμένα μου έμειναν τα ταξίδια, αυτουνού μια ντουλάπα με ίδια ρούχα, κάτι δις, τρις έχω χάσει το μέτρημα και στην ανθρωπότητα μια τεράστια μαλακία προπαγάνδας, παραπληροφόρησης, πόλωσης και κωλοselfie αηδίας. Γίναμε κοινωνοί του κάθε σαπιοκώλη, μας έκανε να κάνουμε δημόσιο το χειρότερο εαυτό μας, μα κι αυτό δεν ήταν παρά μονάχα μια κουράδα στον ωκεανό.

Η τεχνολογία μας έδινε φωνή την αντιστρέψαμε σε λογοτεχνία, μπορούσαμε και επηρεάζαμε κόσμο με τη φωνή μας, είχε δύναμη, νιώθαμε δημιουργικοί, δυνατοί, εμπνεόμασταν και εμπνέαμε, ήμασταν ερωτεύσιμοι, γνωρίζαμε ενδιαφέροντες ανθρώπους μέχρι που αρχίσαμε να σωπαίνουμε, όσοι τουλάχιστον λυγίσαμε μπροστά στους τόνους ναρκισσισμού, αυτοπροβολής, ματαιοδοξίας, προπαγάνδας, γονεικών συμβουλών,μαγειρικής, μακιγιάζ, σχέσεων,  μέχρι που ζήσαμε την αποδόμηση της, τη δικιά της, τη δικιά μας, των φίλων μας, της σαπίλας αυτού του κόσμου, μερικοί κάνανε καριέρα και άλλοι πάλι σαν του λόγου μου πιάσαμε τη γωνία μας κάνοντας εκκωφαντική σιωπή. Θυμάμαι εκείνη την μέρα που σε φέραμε από το μαιευτήριο στο σπίτι κι εσύ έβαλες τα κλάματα, τότε έβαλα στα τέρματα Natural Mystic ,σε πήρα και χορεύαμε και γελούσα μόνη μου μόνο και μόνο που σ'είχα αγκαλιά....

Many more will have to suffer

Many more will have to die

Don't ask me why

Things are not the way they used to be

I won't tell no lie

One and all got to face reality now