Δεκαπενταύγουστος

Απογευματινός, μυρωδάτος καφές στο ραψανιώτικο μπαλκόνι της απεραντοσύνης, έπειτα από ένα τετράωρο μεσημεριανό υπνάκο. Αν έχετε προβλήματα αυπνίας ή και γενικότερα υγείας σας συνιστώ ανεπιφύλακτα το χωριό μου. Ρουφώ τον καφέ από τον «Μουσταφά»*, παρέα με μια μεγαλούτσικη ακρίδα κοιτώντας την κορυφή του Κισσάβου. Όμορφος τόπος, άσχημοι άνθρωποι. Μήπως κάπως έτσι δεν είναι τα πράγματα σε ολάκερη την Ελλάδα;

Όλοι οι δεκαπενταύγουστοι της ζωής μου με έβρισκαν εδώ, να ανάβω κερί στην Παναγιά, να ακολουθώ την περιφορά με τα ταμπούρλα, να παρακολουθώ την αρτοκλασία και να καταλήγω στην πλατεία με τις λαικές ορχήστρες, σε τραπέζια στρωμένα με μεγάλες πιατέλες νόστιμο πρόβειο κεμπάμπ και άφθονο ραψανιώτικο κρασί. Με εξαίρεση κανένα δυο δεκαπενταύγουστους που αλλαξοπίστησα, όλους τους άλλους τους περνούσα εδώ στους πρόποδες του Ολύμπου. Να σαν πέρυσι που βρέθηκα στη Λευκάδα, στη Βόνιτσα και σε εκείνα τα νοτιοδυτικά μέρη και σαν ήρθα στο χωριό νόμιζα πως μου κρατάει μούτρα, όχι τόσο γιατί δεν είχα έρθει τον δεκαπενταύγουστο, όσο γιατί και στη Λευκάδα με τα αφρώδη κύματα, είχα περάσει έναν αξέχαστο και αξεπέραστο δεκαπενταύγουστο, παρέα με τον Φωτεινό του Βαλαωρίτη και τις φακές της Εγκλουβής.

Κι έτσι εδώ που ο χρόνος κυλάει τόσο ήρεμα, ποτίζοντας τα λουλούδια και φροντίζοντας τον κήπο,αναπνέω αυτόν τον καθαρό αέρα που μου λείπει και βλέπω κάθε απόγευμα αυτή την παρδαλή γάτα να πλησιάζει φοβισμένη το αλουμινόχαρτο που βάζω με λίγο φαγητό κάτω από το γιασεμί, να αρπάζει τη λεία της και να κατευθύνεται στην ήρεμη κρυψώνα της για να την φάει με την ησυχία της. Γυρνώντας στο δωμάτιο μου, μπουχτισμένη από Καραγάτση πια, κοιτάω την παραφορτωμένη βιβλιοθήκη που γέρνει σαν τον πύργο της Πίζας, για να ξεφυλλίσω λίγο Π.Π του Θουκυδίδη αλλά να καταλήξω  τελικά σε αυτό το βιβλίο με το άσπρο εξώφυλλο και τα Κινέζικα γράμματα, του Eric Orsenna κατά κόσμον Erik Arnoult που πριν δυο χρόνια παραλάμβανα από τον Δήμαρχο Πύργου, σαν δώρο την ημέρα της ορκωμοσίας μου, μέσα στο Λάτσιο Δημοτικό Μέγαρο.Δυο χρόνια μετά δεν αξιώθηκα ακόμα να διαβάσω το ταξίδι στις χώρες του βαμβακιού αλλά να που ήρθε η ώρα τελικά.

Θα το έχω διαβάσει λέω, αν όχι μέχρι την άλλη εβδομάδα που είναι η Γιορτή Κρασίου στη Ραψάνη(24-25 Αυγούστου)σίγουρα μέχρι να φύγω από  τούτο το σπίτι που τρέφεται και με τρέφει με μνήμες.

Υ.Σ Ποίημα χαραγμένο σε χαλκό, στην οδό Φρόντ του Μέμφις(δρόμος που εκτείνετε κατά μήκος του  Mee-zee-see-bee)

Front Street

Many have traveled far and wide

Who have lived on F.S

They have fought and bled and died on F.S

But with memories of the past

Growding around me thick and fast

I want to stay until the way last on F.S

There’s been many a gallow knight on  F.S

Who has fought a valiant fight on F.S

There’ve been battles won and lost

There’ve been clawed and gored and torred

By bulls and bears at awful cost on F.S

You’re not a very tidy place F.S

And you have a dirty face F.S

But in your buildings bleak and cold

There beats many a heart of gold

                                               W.J. Britton

*Λαικό προσκύνημα έξω από τον «Μουσταφά»  στην Κομοτηνή που λέτε,  μισή ώρα περίμενα στην ουρά για να πάρω λίγο από τον πολυπόθητο καφέ. Καλός καφές δε λέω αλλά τίποτα το ιδιαίτερο , είναι να μην σου βγει το όνομα που λένε!

Μπαλκόνι....

Μπαλκόνι - 31/8/2011

Μπαλκόνι 31/8/2011

Μπαλκόνι  31/8/2012

Ραψάνη μετά από βροχή

Ραψάνη

Ραψάνη

Υπόσχομαι να βγάλω καινούργιες αυτές τις μέρες...
Αν και πιστεύω ότι καμία φωτογραφία και κανένα βίντεο δεν μπορούν να σου μεταφέρουν απόλυτα το συναίσθημα που βιώνεις στην πραγματικότητα...

Συνέχεια εδώ

I love Καραγάτσης

Είναι τρομερό συναίσθημα να πίνεις τον πρωινό καφέ σου στη βεράντα του σπιτιού μας στη Ραψάνη. Είναι μια στιγμή που σίγουρα θα ήθελα να μοιραστώ με τους ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ. Είναι αυτή η απεραντοσύνη της θέας, είναι το πρωινό αεράκι του Ολύμπου, ο ήλιος που ανατέλλει από τη θάλασσα,δεν ξέρω τι, μα τους φαντάζομαι όλους δίπλα μου και ευτυχισμένους. Ευτυχισμένους το δίχως άλλο, έτσι όπως θα’θελα να ήταν στις  ζωές τους, τι κι αν αυτό στην  πραγματικότητα πολλές φορές είναι μια αυταπάτη, για τη βεράντα μου δεν ισχύει το ίδιο. Τους καθίζω στη σκούρα κυπαρισσί καρέκλα και αγναντεύουμε παρέα την ανατολή. Μετά φευγάτοι από την σκέψη μου γυρίζουν στις υλικές υποστάσεις τους και ξυπνούν από τον βαθύ τους ύπνο  ανακουφισμένοι, ελπίζω. 

Είναι ακόμη πιο  τρομερό να ξέρω ότι σε αυτή τη βεράντα έπινε κάποτε ο Καραγάτσης τον καφέ του, όταν μάλιστα τον τελευταίο καιρό μελετώ το  έργο του , αναλύω τη γλώσσα του, γίνομαι ένα με τους χαρακτήρες του. Μελετώντας τον, δεν θεωρώ ότι μελετώ μόνο  Δημήτρη Ροδόπουλο(το πραγματικό όνομα του Καραγάτση), μελετώ νεοελληνική λογοτεχνία και πόσο θα’θελα να τον είχα δίπλα μου, να μου έλεγε για τα ταξίδια του.  

Όχι δεν θα τον ρωτούσα, γιατί έγραψες αυτό, εδώ μήπως το παραφόρτωσες Δημητράκη μου, ούτε καν  για το πώς γράφει. Εξάλλου τέτοιου είδους απορίες δεν έχουν απαντήσεις. Το να ρωτάς ένα συγγραφέα το γιατί και το πώς γράφει είναι το ίδιο με το να ρωτάς γιατί υπάρχω, γιατί ζω και αναπνέω. Κοίτα να δεις που θα τον ερωτευτώ στο τέλος κι έτσι θα γίνει γιατί είναι ταξιδιάρης και ελαττωματικός και μερικές φορές μου τη δίνει στα νεύρα που το παίζει ξερόλας αλλά ποτέ δεν μου άρεσαν οι αψεγάδιαστοι! Ποια είμαι εγώ θα μου πεις για να πω τον Καραγάτση ελαττωματικό; Είμαι μια μεταπτυχιακή φοιτήτρια δημιουργικής γραφής που κάνει την διπλωματική της πάνω του και με τόσα που διάβασα και με τόσες αναλύσεις που μας έκαναν αυτά τα δυο χρόνια έφτιαξα κι εγώ την κριτική λογοτεχνική μου άποψη ή τουλάχιστον έτσι νομίζω...

Ξεκίνησα ανάποδα να τον μελετώ, διαβάζοντας πρώτα το τελευταίο και ανολοκλήρωτο μυθιστόρημα του  «Το 10».  Αναμφισβήτητα για μένα το πιο καλογραμμένο του και το πιο ώριμο έργο του. Ξέρω ότι πολλοί τον κατηγορούσαν ως προχειρολόγο γιατί δεν έκανε σχεδόν καμία διόρθωση στα έργα του, τα έγραφε μονοκοπανιά που λέμε. Αυτό σίγουρα φαίνεται στο «Γιούγκερμαν», ένα από τα τρία πρώτα του μυθιστορήματα που αποτελούν μια τριλογία με τίτλο Εγκλιματισμός κάτω από τον Φοίβο.(Συνταγματάρχης Λιάπκιν, Χίμαιρα, Γιούγκερμαν) αλλά από την άλλη δεν φαίνεται με τίποτα «Στο 10». Βέβαια το ένα με το άλλο έργο γράφτηκαν και με διαφορά είκοσι ετών κοντά τριάντα. 

Ναι είναι ένας προχειρογράφος, ένας υπέροχος προχειρογράφος, φαντάσου που να είχε και λίγη υπομονή να τα διόρθωνε κιόλας, γι αυτό τον ζήλευαν και τον κατηγορούσαν οι όμοιοι του.  Ο άνθρωπος ήταν γεννημένος πεζογράφος, η αφηγηματική του ευχέρεια δεν έχει όρια και θα ήθελα πολύ να του έπαιρνα ένα τόσο δα μικρό κομματάκι από αυτή του την ευκολία. Μαζί του κοιμάμαι και μαζί του ξυπνάω τον τελευταίο καιρό και τα βράδια έτσι μου έρχεται να του αρπάξω το τσιγάρο από το στόμα και να το καπνίσω εγώ. 

Κοιτάω τα πεφταστέρια που κατακλύζουν τον ουρανό και σκέφτομαι διαρκώς τον Μιχάλη Καραμάνο. Ξέρω ότι πίσω του κρύβεται αυτός και νομίζω ότι δεν το κρύβει κιόλας εδώ που τα λέμε. Καλώς ή κακώς αυτό είναι άλλο θέμα.Μένω μόνη στη βεράντα, βράδιασε πια, κοίτα τα διαολεμένα τα αστέρια πέφτουν ξανά ποιος ξέρει ποια μαύρη τρύπα να τα συμμαζεύει, κοίτα πόσες σημειώσεις στα τετράδια με τα γατιά…

M.K

Συνύπαρξη ή μοναξιά;

Άρθρο που γράφτηκε για το ArtnCity

Γράφει η Σοφία Χολέβα 

Καλή η επικαιρότητα, ο καύσωνας και το πανηγύρι των Ολυμπιακών αλλά κάθε ελληνικό καλοκαίρι επιβάλλει φιλοσοφικές συζητήσεις  χύμα στο κύμα με ξαστεριά. Να, να, είναι σαν να σε βλέπω. Στοιχηματίζω πως τόσες νύχτες καλοκαιρινές σε βρήκαν ξαπλωμένο σε παραλίες  με βότσαλα  που τρύπωσαν στις τσέπες. Με κεφάλι νηφάλιο ή μη , κοιτάζοντας τον έναστρο ουρανό, να αναρωτιέσαι, «Ποιος είμαι;Που πάω;Τι έχω κάνει στη ζωή μου;» κι ένα σωρό άλλα τέτοια υπαρξιακά ερωτήματα. Επίμονα ερωτηματικά που γυρνούν μέσα στο κεφάλι σου και απάντηση δε βρίσκουν και συνεχίζεις να ζεις και αυτά συνεχίζουν να στριμώχνονται στην άκρη του μυαλού σου και να στήνουν το δικό τους πανηγύρι. Τύφλα να έχει αυτό του Μπόιλ τις προάλλες δηλαδή.Φιλοσοφικά ερωτηματικά που σαν άλλες ιπτάμενες βασίλισσες ήρθαν και  κατσικώθηκαν στα βράδια μας.

Μην ανησυχείς όμως αγαπημένε αναγνώστη, το ArtnCity είναι εδώ νηφάλιο για να σου δώσει χώρο στα πιο τρελά και επίμονα υπαρξιακά ερωτηματικά σου, αυτά που σε κάνουν να βλέπεις εφιάλτες μέσα στα αποπνικτικά καλοκαιρινά βράδια. Μην διστάσεις λοιπόν να στείλεις τα δικά σου υπαρξιακά!

Σήμερα λίγο πριν αποχαιρετίσουμε τον Ιούλη για τα καλά, είπα να ξεκινήσουμε με το «Συνύπαρξη ή μοναξιά;»  Άντε να απαντήσεις θα μου πεις. Δεν υπάρχει μια απάντηση ή μια αλήθεια. Τώρα που το σκέφτομαι  έτσι όπως πάνε τα πράγματα σε λίγο καιρό η μοναξιά θα αποτελεί πολυτέλεια, αφού βλέπω μέσα σε ένα σπίτι να στριμώχνεται νύφη, κουνιάδος, πεθερά, εγγόνια και πάει λέγοντας! Από την άλλη τις παλιές, καλές, απατηλές μέρες της ευημερίας που περάσαμε, η μοναξιά είχε τον πρώτο ρόλο στις ζωές πολλών ανθρώπων και τότε την στολίσαμε με τόσο αρνητικά επίθετα που στην πραγματικότητα πιστεύω δεν της άξιζαν. Εξάλλου μην ξεχνάτε ότι η πιο ύπουλη μοναξιά είναι αυτή της πολυκοσμίας, όταν δηλαδή βρίσκεσαι μέσα σε ένα πλήθος κόσμου αλλά εσύ νιώθεις πιο μόνος από ποτέ. 

Για αρκετούς βέβαια η απάντηση είναι προφανής στο «Συνύπαρξη vs Μοναξιά».  Μα φυσικά συνύπαρξη θα σου πούνε με μια φωνή και θα έχουν και για σύμμαχο τον Αριστοτέλη που έλεγε πως για να είναι κάποιος μόνος του, θα πρέπει  να είναι ή Θεός ή θηρίο. Μεταξύ μας έχω γνωρίσει αρκετά θηρία και τους βρήκα μια χαρά, δεν είναι όλοι τους αποξηραμένοι άνθρωποι. Συνήθως είναι μόνοι από επιλογή και βαθιά γνώση του εαυτού τους , ίσως και να είναι έτσι φτιαγμένοι. Αναγκασμένοι να παλεύουν για να μπορούν να συνυπάρξουν με τους εαυτούς τους και να πλαταίνουν το πνεύμα τους. Όσο δύσκολο είναι κανείς να είναι μόνος, παρτάκιας, σοφός, εγωπαθής ή μοναχός, άλλο τόσο δύσκολο είναι να συνυπάρχει, να μοιράζεται , να δίνεται και να προσφέρει.

Αν και αποδεδειγμένα, κόλαση για μας είναι οι άλλοι, χωρίς αυτή την κόλαση πολλοί δεν θα υπήρχανε. Γιατί ζούνε από τους άλλους, αναπνέουν από τους άλλους, πορεύονται με τους άλλους.  Οι κοινωνίες μας είναι έτσι φτιαγμένες που πρέπει διαρκώς να συνυπάρχεις ,μέσα σε σχολεία και τάξεις, οικογένεια και φίλους, εκκλησίες και χορωδίες, σχέσεις και γάμους  αλλά κανείς δεν μας είπε ότι πρέπει να συνυπάρχουμε πρώτα από όλα με τον εαυτό μας. Γι’ αυτό και πολλές φορές όταν προδοθούμε από όλους κι από όλα, όταν μείνουμε πραγματικά μόνοι και ερημωμένοι, παρέα μονάχα με την πάρτη μας, τρομάζουμε.  Τρομάζουμε, γιατί για μας, ο εαυτός μας δεν είναι παρά ένας ξένος, ένας ξένος που δεν ακούσαμε ποτέ. Έπρεπε βλέπετε να συνυπάρχουμε, με τη μαμά , τον άντρα μας ή τη γυναίκα μας, τα πεθερικά και τους φίλους. Έπρεπε να ευχαριστήσουμε τους πάντες εκτός από τους ίδιους μας τους εαυτούς . Άρα που καταλήγουμε. Αγία μοναξιά. Για να μπορέσεις να συνυπάρξεις αρμονικά πρέπει να έχεις μείνει μόνος, πρέπει να τα έχεις βρει με τον εαυτό σου , να του έχεις δώσει και να σου έχει δώσει, χώρο, χρόνο και αγάπη. Μόνο όταν έχεις καταφέρει να τα βρεις με εκείνον, μπορείς να ελπίζεις πως θα μπορέσεις να συνυπάρχεις αρμονικά και με τους γύρω σου, απαλλαγμένος από φοβίες, κομπλεξισμούς και στρες. Μόνο τότε δε θα φοβηθείς να ξαναμείνεις μόνος αν στα φέρει και πάλι έτσι η ζωή.

Δεν είναι η μοναξιά που είναι κακή, εμείς είναι που αφήσαμε τους εαυτούς μας, άδειους και κενούς και τόσο ανυπόφορους μερικές φορές. Είναι η καθημερινότητα με τα βιοποριστικά της άγχη που ευνούχισαν τις ψυχές και το μυαλό μας. Δώστε στον εαυτό σας λίγη μοναξιά για να συνυπάρχουμε όλοι μαζί αρμονικά.  

Αντικαταπληκτικά

Άρθρο που γράφτηκε για το ArtnCity

Γράφει η Σοφία Χολέβα

Δεν βλέπουμε πια τηλεόραση λένε οι φίλοι μου. Τι να δεις; Καταθλιπτικές ειδήσεις και τούρκικα; Άντε αμέσως και αυτοί οι αχάριστοι. Σε λίγες μέρες θα έχουμε  ποικιλία στην τβ! Ντόπα με τους Ολυμπιακούς, αντικαταθλιπτικά για τις ειδήσεις, και χρόνια μαστούρα από τα τούρκικα σίριαλ!

Τηλεόραση ποτέ τα καλοκαίρια δικέ μου, άντε κανένα Γιούρο ανά τέσσερα χρονάκια και κανά Μουντιάλ(όσοι βλέπουν). Εδώ δεν βλέπαμε τβ στις καλές εποχές της, που εδώ που τα λέμε δεν υπήρξαν ποτέ!Όχι πείτε μου.Υπήρξαν; Γιατί από κιτς «Μπράβο Ρούλα» και «Ζούγκλα», χίλιες φορές  καλύτερα μούφα τούρκικο με το κιλό. Τότε απλά πληρώναμε αδρά την τηλεοπτική μαλακία, κατάλαβες;

H γριά στην Αττική έχει  κι αυτή ψυχή! Να μην δει κι αυτή να λέει ο τουρκαλάς στην χοντροφρύδο πρωταγωνίστρια seni seviyorum ψηφιακά; Εμ πως; Τις βλέπω τις γραίες να τρέχουν αλαλιασμένες για έναν αποκωδικοποιητή ή για καινούργια τηλεόραση αν δεν έχουν πάρει ήδη. Ευτυχώς οι δικές μας στην επαρχία έχουν καιρό ακόμα μέχρι να πληρώσουν «χαράτσι» και για να βλέπουν τούρκικα!

Διάβαζα τις προάλλες στο HOTDOC.  το περιοδικό του Βαξεβάνη , ένα  αξιόλογο και σχετικό με το θέμα ρεπορτάζ «Μετάβαση στα κέρδη ψηφιακά» της Ματίνας Παπαχριστούδη και μου ήρθε μια τάση προς έμετο να το πω, μια αναγούλα να το πω, μια σκέτη αηδία;  Θα αλλάξει ποτέ τίποτα σε αυτή τη χώρα, σε αυτόν τον πλανήτη γ@μ* την  π&υτ@ν() μου ή μια ζωή θα γκρινιάζουμε για τις ίδιες και τις ίδιες μαλακίες; Ας ελπίσουμε πως θα  έχουμε να λέμε στο μέλλον ότι είδαμε  καμιά καλή  ιντερνετική  εκπομπή γιατί από τα διαπλεκόμενα μπάσταρδα μην περιμένετε τίποτα. Θα μας φλομώσουν πάλι στο τούρκικο, στις  αμερικάνικες σειρές και ειδήσεις θα μας λέει πάντα ο  Πρετεντέρης αλλά  μην στεναχωριέστε βρε κουτά, ΤΩΡΑ ΘΑ ΤΟΥΣ ΤΡΩΜΕ ΣΤΗ ΜΑΠΑ ΨΗΦΙΑΚΑ!

Όσο γράφεται αυτό το παραληρηματικό post για το ArtnCity κάθομαι στο παραθαλάσσιο μπαλκόνι μου και εκτός από το κύμα ακούω Παυλίδη στο iTunes, εξού και ο τίτλος Αντικαταπληκτικά!  Τι να κάνουμε αδέρφια, γεννηθήκαμε για να ζήσουμε σε αυτά τα αντικαταπληκτικά χρόνια, ευκαιρία  λοιπόν να τους πετάξουμε τις παλιές μας τηλεοράσεις και όλα τα σκουπίδια που μας τάισαν τόσα χρόνια και να τις πετάξουμε, όχι για να πάρουμε καινούργιες καλέ αλλά για να τους γράψουμε στα παλιά μας τα παπούτσια  ή όπου αλλού θέλει ο καθένας...

Υ.Σ Η τηλεόραση λοιπόν είχε ανάγκη από Depon

Την βάλαν στην εντατική και της τραβήξαν μια ψ#$η!

Κρυμμένα κρυφά κρίματα τα πήρανε τα κύματα....

και νύχτες με αμήν 
βουλιάζουνε τα πριν 
.............................. :Pσ.χ

Θα έρθω ξανά.... Τώρα μόνο διάβασμα, γράψιμο, παραλία, σχέδια και αρκετή περισυλλογή...

Καύσωνας είναι και θα περάσει...

Γράφει η Σοφία Χολέβα.

Καύσωνας είναι και θα περάσει αγαπητέ αναγνώστη. Ένας καύσωνας που μαζί με όλα τα άλλα ίσως μας κάνει να εκτιμήσουμε λίγο παραπάνω τα κοντινά μας παράλια, τα ορεινά μας χωριά και γενικά τις ομορφιές του νομού που τόσα χρόνια θεωρούσαμε δεδομένες και τις σνομπάραμε με ύφος! Στην ερώτηση «που πήγες διακοπές φέτος;» η απάντηση έπρεπε οπωσδήποτε να συμπεριελάμβανε τουλάχιστον ένα τρέντι νησί των Κυκλάδων, ξαπλώστρα πρώτη μούρη παραλία που την πλήρωνες μια περιουσία, λάδι, αποτρίχωση, τατουάζ, ακριβό κινητό, και μούσκολο τίγκα στο αναβολικό. 

Αυτές οι νεόπλουτες, στην πραγματικότητα υπερχεωμένες, δανεικές νοοτροπίες σιγά σιγά θα πάρουν την πραγματική τους διάσταση στην καθημερινότητα μας. Αυτό βέβαια δεν εμποδίζει μερικούς να κάνουν τα πάντα, ακόμα και τώρα, ώστε να τις κρατήσουν στη ζωή τους με νύχια και με δόντια. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι για αρκετούς συνανθρώπους μας όλο το νόημα της ζωής τους μπορούσε να χωρέσει μέσα σε ένα δαγκωμένο μήλο, σε ένα κροκόδειλο που χασμουριέται ή στο ανάποδο σήμα της ειρήνης! 

Εντάξει, μπορεί εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές τούτη την ώρα να μην ήσουνα ποτέ έτσι. Να γούσταρες ερημικές παραλίες, απόμερα και ήσυχα νησιά, διακοπές σε σκηνή, με φράπα στο χέρι χειροποίητη, βιβλίο, φωτιά στην παραλία με φιλοσοφίες, κιθάρες και μπυρόνια από το περίπτερο. Για σένα απλά είναι πιο ανώδυνη η μετάβαση στη νέα εποχή που απλόχερα μας χάρισαν. Σε βλέπω να σε καίει μονάχα, που δεν έχεις πέντε παραπάνω φράγκα στην τσέπη για να πας να στήσεις τη σκηνή σου λίγο πιο μακριά, να εξερευνήσεις νέους τόπους, εντός και εκτός συνόρων. Γιατί κατά τα άλλα, σε κόβω για ψιλιασμένο τύπο που θα αντέξει στις νέες συνθήκες. 

Όποιος τύπος κι αν είσαι λοιπόν, όπως κι αν γουστάρεις να κάνεις τις διακοπές σου, όσα λεφτά κι αν έχεις στην τσέπη (αν έχεις). Σταμάτα για λίγο και νιώσε τον ήλιο να σου χαιδεύει την πλάτη, το γέλιο του πιτσιρικά που σου κατουράει την παραλία, το τσουτσούρισμα από το δροσερό αεράκι πάνω στο μηχανάκι και τις ανάσκελες ξαπλωτές στη θάλασσα με το αυτί σου μισοβυθισμένο στο νερό και συντονισμένο στο βυθό. Είδες; Η ζωή συνεχίζεται και με διακοπές στην κοντινή παραλία...

Υ. Σ Όσο για σένα φιλαράκι, που η κατάσταση είναι τόσο ζόρικη και η μόνη άμμο που βλέπεις είναι αυτή από την παρατημένη οικοδομή της γειτονιάς σου μέχρι κι αυτό το post δεν είναι παρά μια ανάλαφρη καλοκαιρινή σαχλαμάρα! Είδες άμμο και νόμιζες πως ήταν ακρογιαλιά, έρημος ήταν δικέ μου, έρημος...

πηγή: Art and City: Καύσωνας είναι και θα περάσει... http://artandcity.blogspot.com/2012/07/blog-post_7964.html#ixzz20nNuZC1t