Συνύπαρξη ή μοναξιά;

Άρθρο που γράφτηκε για το ArtnCity

Γράφει η Σοφία Χολέβα 

Καλή η επικαιρότητα, ο καύσωνας και το πανηγύρι των Ολυμπιακών αλλά κάθε ελληνικό καλοκαίρι επιβάλλει φιλοσοφικές συζητήσεις  χύμα στο κύμα με ξαστεριά. Να, να, είναι σαν να σε βλέπω. Στοιχηματίζω πως τόσες νύχτες καλοκαιρινές σε βρήκαν ξαπλωμένο σε παραλίες  με βότσαλα  που τρύπωσαν στις τσέπες. Με κεφάλι νηφάλιο ή μη , κοιτάζοντας τον έναστρο ουρανό, να αναρωτιέσαι, «Ποιος είμαι;Που πάω;Τι έχω κάνει στη ζωή μου;» κι ένα σωρό άλλα τέτοια υπαρξιακά ερωτήματα. Επίμονα ερωτηματικά που γυρνούν μέσα στο κεφάλι σου και απάντηση δε βρίσκουν και συνεχίζεις να ζεις και αυτά συνεχίζουν να στριμώχνονται στην άκρη του μυαλού σου και να στήνουν το δικό τους πανηγύρι. Τύφλα να έχει αυτό του Μπόιλ τις προάλλες δηλαδή.Φιλοσοφικά ερωτηματικά που σαν άλλες ιπτάμενες βασίλισσες ήρθαν και  κατσικώθηκαν στα βράδια μας.

Μην ανησυχείς όμως αγαπημένε αναγνώστη, το ArtnCity είναι εδώ νηφάλιο για να σου δώσει χώρο στα πιο τρελά και επίμονα υπαρξιακά ερωτηματικά σου, αυτά που σε κάνουν να βλέπεις εφιάλτες μέσα στα αποπνικτικά καλοκαιρινά βράδια. Μην διστάσεις λοιπόν να στείλεις τα δικά σου υπαρξιακά!

Σήμερα λίγο πριν αποχαιρετίσουμε τον Ιούλη για τα καλά, είπα να ξεκινήσουμε με το «Συνύπαρξη ή μοναξιά;»  Άντε να απαντήσεις θα μου πεις. Δεν υπάρχει μια απάντηση ή μια αλήθεια. Τώρα που το σκέφτομαι  έτσι όπως πάνε τα πράγματα σε λίγο καιρό η μοναξιά θα αποτελεί πολυτέλεια, αφού βλέπω μέσα σε ένα σπίτι να στριμώχνεται νύφη, κουνιάδος, πεθερά, εγγόνια και πάει λέγοντας! Από την άλλη τις παλιές, καλές, απατηλές μέρες της ευημερίας που περάσαμε, η μοναξιά είχε τον πρώτο ρόλο στις ζωές πολλών ανθρώπων και τότε την στολίσαμε με τόσο αρνητικά επίθετα που στην πραγματικότητα πιστεύω δεν της άξιζαν. Εξάλλου μην ξεχνάτε ότι η πιο ύπουλη μοναξιά είναι αυτή της πολυκοσμίας, όταν δηλαδή βρίσκεσαι μέσα σε ένα πλήθος κόσμου αλλά εσύ νιώθεις πιο μόνος από ποτέ. 

Για αρκετούς βέβαια η απάντηση είναι προφανής στο «Συνύπαρξη vs Μοναξιά».  Μα φυσικά συνύπαρξη θα σου πούνε με μια φωνή και θα έχουν και για σύμμαχο τον Αριστοτέλη που έλεγε πως για να είναι κάποιος μόνος του, θα πρέπει  να είναι ή Θεός ή θηρίο. Μεταξύ μας έχω γνωρίσει αρκετά θηρία και τους βρήκα μια χαρά, δεν είναι όλοι τους αποξηραμένοι άνθρωποι. Συνήθως είναι μόνοι από επιλογή και βαθιά γνώση του εαυτού τους , ίσως και να είναι έτσι φτιαγμένοι. Αναγκασμένοι να παλεύουν για να μπορούν να συνυπάρξουν με τους εαυτούς τους και να πλαταίνουν το πνεύμα τους. Όσο δύσκολο είναι κανείς να είναι μόνος, παρτάκιας, σοφός, εγωπαθής ή μοναχός, άλλο τόσο δύσκολο είναι να συνυπάρχει, να μοιράζεται , να δίνεται και να προσφέρει.

Αν και αποδεδειγμένα, κόλαση για μας είναι οι άλλοι, χωρίς αυτή την κόλαση πολλοί δεν θα υπήρχανε. Γιατί ζούνε από τους άλλους, αναπνέουν από τους άλλους, πορεύονται με τους άλλους.  Οι κοινωνίες μας είναι έτσι φτιαγμένες που πρέπει διαρκώς να συνυπάρχεις ,μέσα σε σχολεία και τάξεις, οικογένεια και φίλους, εκκλησίες και χορωδίες, σχέσεις και γάμους  αλλά κανείς δεν μας είπε ότι πρέπει να συνυπάρχουμε πρώτα από όλα με τον εαυτό μας. Γι’ αυτό και πολλές φορές όταν προδοθούμε από όλους κι από όλα, όταν μείνουμε πραγματικά μόνοι και ερημωμένοι, παρέα μονάχα με την πάρτη μας, τρομάζουμε.  Τρομάζουμε, γιατί για μας, ο εαυτός μας δεν είναι παρά ένας ξένος, ένας ξένος που δεν ακούσαμε ποτέ. Έπρεπε βλέπετε να συνυπάρχουμε, με τη μαμά , τον άντρα μας ή τη γυναίκα μας, τα πεθερικά και τους φίλους. Έπρεπε να ευχαριστήσουμε τους πάντες εκτός από τους ίδιους μας τους εαυτούς . Άρα που καταλήγουμε. Αγία μοναξιά. Για να μπορέσεις να συνυπάρξεις αρμονικά πρέπει να έχεις μείνει μόνος, πρέπει να τα έχεις βρει με τον εαυτό σου , να του έχεις δώσει και να σου έχει δώσει, χώρο, χρόνο και αγάπη. Μόνο όταν έχεις καταφέρει να τα βρεις με εκείνον, μπορείς να ελπίζεις πως θα μπορέσεις να συνυπάρχεις αρμονικά και με τους γύρω σου, απαλλαγμένος από φοβίες, κομπλεξισμούς και στρες. Μόνο τότε δε θα φοβηθείς να ξαναμείνεις μόνος αν στα φέρει και πάλι έτσι η ζωή.

Δεν είναι η μοναξιά που είναι κακή, εμείς είναι που αφήσαμε τους εαυτούς μας, άδειους και κενούς και τόσο ανυπόφορους μερικές φορές. Είναι η καθημερινότητα με τα βιοποριστικά της άγχη που ευνούχισαν τις ψυχές και το μυαλό μας. Δώστε στον εαυτό σας λίγη μοναξιά για να συνυπάρχουμε όλοι μαζί αρμονικά.