Σήμερα ο αέρας είχε μια αλκαλική μυρωδιά. Μυρωδιά κλεισούρας σε φρακαρισμένο ορίζοντα από πολυκατοικίες. Τα χιόνια συνέχιζαν να λιώνουν και να μας πιτσιλάνε από τις ταράτσες. Εγώ μετρούσα βήματα μέχρι τη γωνιακή καφετέρια. Έγινε το στέκι μου. Στην τσάντα , ο Συνταγματάρχης Λιάπκιν. Κανείς από τους συνδαιτυμόνες μου δεν μπόρεσε να γονιμοποιήσει το μυαλό μου. Έμεινα μόνη με τις σκέψεις μου και έλεγα ναι και συμφωνούσα και κάπως έτσι έφτασε η ώρα που σηκώθηκα να φύγω.
Μέχρι και ο Λιάπκιν διορίσθηκε στο ελληνικό δημόσιο , με μέσο, είχε γνωστό βουλευτή. Δε τα λέω εγώ, ο Καραγάτσης τα λέει και είναι της γενιάς του τριάντα.Έψαχνα να πάρω αυτές τις πλαστικές γαλότσες. Θα μου ήτανε χρήσιμες τώρα στο Εδιμβούργο σκέφτηκα. Δεν βρήκα τίποτα και η αγορά άρχισε να κλείνει. Γύρισα σπίτι έβαλα να παίζει το Redemption song. Έβαλα πράσινο τσάι με γεύση μέντα στην πολύχρωμη κούπα μου, κληρονομιά από το σπίτι της γιαγιάς Άρτεμις . Έψαξα στο μαγικό κουτί μου. Βρήκα το “holy bible” βρήκα τις κασέτες που έγραφα στο video το κομφούζιο. Ένα μεγάλο χοντρό μπλε τετράδιο. Κάθε του σελίδα, μισό κίτρινη πια και πάνω τους κολλημένα αποκόμματα από εφημερίδες και περιοδικά της εποχής , εκεί στα μέσα του ενενήντα, όλα για το Comfuzio, όλα για τον Αντώνη και εκεί προς τα πίσω, στις τελευταίες σελίδες, τα αποκόμματα με την είδηση του θανάτου του - 4 Φεβρουαρίου 1997- σε ακριβώς τέσσερις μήνες ο Αντώνης θα έκλεινε τα τριάντα, δεν πρόλαβε.
Όταν έφυγε ο Αντώνης εγώ δεν είχα κλείσει ούτε καν τα δώδεκα, τον κράτησα όμως με όλη εκείνη την καθαρή και παιδική μου αγάπη μέσα μου και όσα χρόνια κι αν περάσουν θα είναι πάντα εκεί. Η πιο καθαρή παιδική μου ανάμνηση, ο άνθρωπος που με έκανε και αγάπησα τη reggae , ο λόγος που έγινα sophie_jamaica.
Στέλνω στην ψυχούλα σου, τον ήχο από ένα ρούφηγμα φιλιού, δυο στίχους του Bob, την εκτίμηση μου. Φιλιά όμορφε ….
