Τελειωμ.

Οι κόρες των σχιστών ματιών της κοιτάζουν  το κενό. Τα πλούσια-πυκνά-κυματιστά μαλλιά της αχτένιστα. Υποφέρει με τα χέρια στο πρόσωπο. Ψελλίζει. Που πήγαν τα βήματα στους δρόμους και τα γέλια; Αδειάζουν οι ψυχές μας σαν τα μαγαζιά, πηδάνε από τον τέταρτο κι αυτοκτονούν. Αναμνήσεις βημάτων και μια σιωπή που έπαψε να είναι προστατευτική. Μυαλό που έχασε την ισορροπία του. Κολλάει τα ασπρουλιάρικα χέρια της στα πλήκτρα , λέξεις που αγγίζουν τις δικές της εμπειρίες , τις δικές σου. Η σκιά του μυαλού της, μεγαλύτερη από εκείνη, την σκεπάζει. Νύχτα υγρή με μυρωδιές σουσαμοκούλουρου που φέρνει λιγούρα. Η ζωή στην πιο σκληρή της έκφανση. Περπατάει με μπανιστιρτζήδες στο πλάι κι εκείνος ο νεαρός με την κοπέλα από πάνω του. Πιο γρήγορα καλέ μου. Συνέχισε. Τόλμησε. Για να υπάρχει ζωή.

Η πίστη στον εαυτό της είχε συντριβεί πριν απ’ την ώρα της. Συσσωρευμένα τα δημιουργήματα της, τα κρύβει από τον εαυτό της. Αυτοακυρώνεται τίποτα πριν και απολύτως τίποτα μετά. Είχε ένα μεγάλο μέλλον πίσω της , μετήλθε ποικίλα επαγγέλματα και το αύριο χιλιόμετρα μπροστά της από κλειστές εξώπορτες.

Εγκλωβισμ.

Μπουχτισμ.

Αγανακτισμ.

Θυμωμ.

Βαλτωμ.

Πικραμ.

Σαλεμ.

Κουρασμ.

Κατακερματισμ.

Απελπισμ.

Ακυρωμ.

Διαλυμ.

Φοβισμ.

Κλειδωμ.

Τρομοκρατημ.

Απογοητευμ.

Τελειωμ.  

En el principio

En el principio

Si he perdido la vida, el tiempo, todo
lo que tirι, como un anillo, al agua,
si he perdido la voz en la maleza,
me queda la palabra.

Si he sufrido la sed, el hambre, todo
lo que era mνo y resultσ ser nada,
si he segado las sombras en silencio,
me queda la palabra.

Si abrν los labios para ver el rostro
puro y terrible de mi patria,
si abrν los labios hasta desgarrαrmelos,
me queda la palabra.

Καταρχήν

Blas de Otero (μετάφραση: Β. Λαλιώτης)

Αν έχω χάσει τη ζωή, το χρόνο, όλα
όσα έριξα, σαν δαχτυλίδι στο νερό,
αν έχω χάσει τη φωνή μες στ’ αγριόχορτα,
μου απομένει η λέξη.

Αν έχω υποφέρει για τη δίψα, την πείνα, κι όλα
όσα ήταν δικά μου και κατάντησα ένα τίποτα,
αν έχω θερίσει τις σκιές στα σιωπηλά,
μου απομένει η λέξη.

Αν άνοιξα τα χείλη για να δω το πρόσωπο
το τρομερό και το καθάριο της πατρίδας μου,
αν άνοιξα τα χείλη μέχρι να τα σκίσω,
μου απομένει η λέξη.

Love is wisdom
Hope is faith 

Τώρα που το σκέφτομαι, κάθε Παρασκευή θάβει μια Πέμπτη

Περπατάμε μέσα μας, συναντώντας φαντάσματα, ληστές, γίγαντες, δικτάτορες, γέρους, νάνους, γκόμενους, χήρες, αχρείους υπουργούς. Όμως, πάντα συναντούμε τους εαυτού μας

Σκοπιμότητα χωρίς σκοπό

Ανιδιοτέλεια

Καθολικότητα

Σκοπιμότητα χωρίς σκοπό

Αναγκαιότητα

Τα 4 βασικά γνωρίσματα της αισθητικής έννοιας του ωραίου  κατά τον Κάντ 

Άλλη μια αθόρυβη έξοδος

Βράδυ στην Τήνο. Περπατάω το δρόμο που τη μέρα των πάνε μπουσουλώντας. Έξω από τον ΟΤΕ, Πακιστανός με την πραμάτεια του στον ώμο, μιλάει μέσα σε ένα κίτρινο κουβούκλιο καρτοτηλεφώνου. Λέει δυνατά κάτι στη γλώσσα του, ξαφνικά σωριάζεται στο πεζοδρόμιο. Πλησιάζω διστακτικά , το ακουστικό μετέωρο , φωνές αλλόγλωσσες  βγάζει.

Μαζεύεται κόσμος τριγύρω σαν τα κοράκια , καλούν ασθενοφόρο. Δεν αργεί. Πρώτες βοήθειες. Δεν χρειάστηκαν. Δεν είχε σφυγμό, ήδη νεκρός. Τον ανεβάζουν στο κρεβάτι με τις ρόδες και από εκεί στο ασθενοφόρο. Φεύγει, ο κόσμος ακόμα εκεί. Πέθανε από την πείνα σχολιάζει κάποιος. Πεθαίνει ο κόσμος από την πείνα, ρωτάει κάποια άλλη . Αχ τον καημένο. Σιγά-σιγά σπάει ο κόσμος, όλα μπαίνουν στο  ρυθμό του πριν. Οι μονάδες ακόμα πέφτουν, κλείνουν το ακουστικό…