Είναι τρεις το πρωί , έχει μπει ο Ιούλης , η ραστώνη κυριαρχεί τα πάντα , ραχάτι και άγιος ο Θεός που λέμε ! Κάθομαι δίπλα από μια ανοιχτή μπαλκονόπορτα, κάτω από το παρελθόν των προγόνων μου , έχει δροσιά , παράξενο για τη Λάρισα ε;
Κρεμασμένα μετάλλια στους τοίχους , αυτό έμεινε, και νιώθω μια απερίγραπτη συγκίνηση … Όχι- όχι για τα μετάλλια , μπροστά στη θέαση τους δεν νιώθω τίποτα απολύτως , κατά βάθος μου είναι εντελώς αδιάφορα …
Συγκινούμαι όμως από την απόλυτη ησυχία που κυριαρχεί τα πάντα εδώ μέσα και κυρίως εμένα… Από το πρωί φλέρταρα με την ιδέα να λερώσω αυτό το χαρτί με λέξεις, να γεμίσω ασφυκτικά κάθε σειρά του τετραδίου , να θυμηθώ τις παλιές, καλές μέρες, γιατί όπως και να το κάνουμε , άλλη εκτόνωση είναι να γράφεις στο χαρτί και να αντικρίζεις κατάματα το συναισθηματικό σου κόσμο , μέσα από τις διακυμάνσεις που έχει ο γραφικός σου χαρακτήρας , κι άλλο να εκτονώνεσαι πάνω σε ένα keyboard ! Ακόμα πιο άχαρη μου φαντάζει η διαδικασία μεταφοράς από το χαρτί στο pc … Μόνο τον ήχο του ρολογιού ακούω , έναν ήχο που περνάει απαρατήρητος , όταν το σπίτι γεμίζει με κόσμο, και σήμερα όπως είπα και πριν από το πρωί ήθελα να γράψω, αλλά μια τα τρένα , μια ο ύπνος που μου έλειπε, μια η Νούλα που ήρθε να σπαταλήσει λίγο χρόνο μαζί μου, πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβω, μα η ανάγκη μου για γράψιμο , με περίμενε υπομονετικά ! Μέσα σε αυτό το σπίτι που μεγάλωσα έρχονται ατελείωτες αναμνήσεις στο νου , κι όμως ούτε αυτές είναι που με συγκινούν … Τελικά πρέπει να είμαι αηδιαστικά εσωστρεφής , γιατί προσπαθώντας να θυμηθώ παλιότερες στιγμές συγκίνησης , όλες κυμαίνονται στο ίδιο μοτίβο , εγώ, η γωνιά μου , το τασάκι μου , η ησυχία μου και τα τσιγάρα μου…Αχ, φυσάει τώρα ένα δροσερό αεράκι μουδιάζει το κορμί μου , είχα καιρό να νιώσω πάνω μου αυτή την γλυκιά αίσθηση του κρύου αέρα , γιατί αυτός από το κλιματιστικό , όπως και να το κάνουμε δεν σου προσφέρει την ίδια απόλαυση ! Τα νέα που άκουσα με έκαναν να ανησυχήσω και να σπάσουν για λίγο τη γαλήνη μου , δεν πτοήθηκα όμως , με περιμένουν τόσες όμορφες στιγμές , ας δώσω λίγο χώρο και για τις άσχημες που θα έρθουν , δεν μου αρέσει η μονοτονία …
Έπαψα πια να στεναχωριέμαι που μου λείπουν τόσοι άνθρωποι , θα έρθει η ώρα να βρεθούμε ξανά όλοι μαζί αγκαλιά , τώρα που όλοι είναι μακριά , μου αρέσει στα αλήθεια που είμαι μόνη μου , το απολαμβάνω …
Κρεμασμένα μετάλλια στους τοίχους , αυτό έμεινε, και νιώθω μια απερίγραπτη συγκίνηση … Όχι- όχι για τα μετάλλια , μπροστά στη θέαση τους δεν νιώθω τίποτα απολύτως , κατά βάθος μου είναι εντελώς αδιάφορα …
Συγκινούμαι όμως από την απόλυτη ησυχία που κυριαρχεί τα πάντα εδώ μέσα και κυρίως εμένα… Από το πρωί φλέρταρα με την ιδέα να λερώσω αυτό το χαρτί με λέξεις, να γεμίσω ασφυκτικά κάθε σειρά του τετραδίου , να θυμηθώ τις παλιές, καλές μέρες, γιατί όπως και να το κάνουμε , άλλη εκτόνωση είναι να γράφεις στο χαρτί και να αντικρίζεις κατάματα το συναισθηματικό σου κόσμο , μέσα από τις διακυμάνσεις που έχει ο γραφικός σου χαρακτήρας , κι άλλο να εκτονώνεσαι πάνω σε ένα keyboard ! Ακόμα πιο άχαρη μου φαντάζει η διαδικασία μεταφοράς από το χαρτί στο pc … Μόνο τον ήχο του ρολογιού ακούω , έναν ήχο που περνάει απαρατήρητος , όταν το σπίτι γεμίζει με κόσμο, και σήμερα όπως είπα και πριν από το πρωί ήθελα να γράψω, αλλά μια τα τρένα , μια ο ύπνος που μου έλειπε, μια η Νούλα που ήρθε να σπαταλήσει λίγο χρόνο μαζί μου, πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβω, μα η ανάγκη μου για γράψιμο , με περίμενε υπομονετικά ! Μέσα σε αυτό το σπίτι που μεγάλωσα έρχονται ατελείωτες αναμνήσεις στο νου , κι όμως ούτε αυτές είναι που με συγκινούν … Τελικά πρέπει να είμαι αηδιαστικά εσωστρεφής , γιατί προσπαθώντας να θυμηθώ παλιότερες στιγμές συγκίνησης , όλες κυμαίνονται στο ίδιο μοτίβο , εγώ, η γωνιά μου , το τασάκι μου , η ησυχία μου και τα τσιγάρα μου…Αχ, φυσάει τώρα ένα δροσερό αεράκι μουδιάζει το κορμί μου , είχα καιρό να νιώσω πάνω μου αυτή την γλυκιά αίσθηση του κρύου αέρα , γιατί αυτός από το κλιματιστικό , όπως και να το κάνουμε δεν σου προσφέρει την ίδια απόλαυση ! Τα νέα που άκουσα με έκαναν να ανησυχήσω και να σπάσουν για λίγο τη γαλήνη μου , δεν πτοήθηκα όμως , με περιμένουν τόσες όμορφες στιγμές , ας δώσω λίγο χώρο και για τις άσχημες που θα έρθουν , δεν μου αρέσει η μονοτονία …
Έπαψα πια να στεναχωριέμαι που μου λείπουν τόσοι άνθρωποι , θα έρθει η ώρα να βρεθούμε ξανά όλοι μαζί αγκαλιά , τώρα που όλοι είναι μακριά , μου αρέσει στα αλήθεια που είμαι μόνη μου , το απολαμβάνω …
