Έλα φέτος παίρνουμε πτυχίο ξανά κι ας είναι και με 9 😂😊😍

🤔

17 χρόνια "Εκπαιδευμένοι στο οίδημα"

Από τα 20 στα 37 και συνεχίζουμε... 

Καλά είσαι...

Είναι σαν να σε βλέπω γυναίκα, γέρνεις σαν παπαρούνα που την λύγισε ο αέρας, φορτωμένη με τις χοντρές στάλες μιας μεγαλοβδομαδιάτικης βροχής... 

Μάνος Χατζιδάκις - Είσουν Μια Βρύση Τ' Ουρανού / You Were A Celestial Sp...

ΟΛΑ ΠΑΝΩ ΣΟΥ

Σε νιώθω, σε καταλαβαίνω, σε βλέπω σε εκείνο το τραπεζάκι του παιδότοπου ίσα που στέκεσαι, πονάς , υποφέρεις, είσαι αναμαλλιασμένη με μαύρους κύκλους,  είσαι σαν καθρέφτης μου. Δεν είναι για όλους η γονεικότητα τόσο δύσκολη αλλά για εσένα είναι είτε επειδή δεν έχεις βοήθεια, είτε επειδή έχεις τρία και  τέσσερα παιδιά είτε επειδή το έκανες απλά επειδή στο είπε η κοινωνία, είτε επειδή δεν την ήθελες είτε γιατί τα μεγαλώνεις μόνη σου είτε γιατί ακόμα χειρότερα μαζί με τα παιδιά σου μεγαλώνεις και το παιδί της πεθεράς σου, είτε επειδή δουλεύεις σαν το σκυλί στο σπίτι και στην δουλειά είτε επειδή χιλιάδες επειδή είναι ΟΛΑ ΠΑΝΩ ΣΟΥ.

Θέλω να σηκωθώ, να σε πάρω μια αγκαλιά, να βάλουμε τα κλάματα παρέα, μόνο που βρίσκομαι στην ίδια κατάσταση με εσένα, μπορεί και λίγο χειρότερη γιατί δεν έχω καν το κουράγιο να το κάνω να έρθω να σε αγκαλιάσω οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν, θα φταίει το πεσμένο ηθικό, ο πεσμένος αιματοκρίτης , η ακατάσχετη αιμορραγία αυτής της περιόδου , η αϋπνία, η ατελείωτη κούραση.

Νιώθω κουρέλι, δεν είναι μεταφορικό, ούτε ψυχολογικό, είναι η ζωή μου, το εδώ και τώρα μου μια ακατάπαυστη αφαίμαξη του εαυτού μου και της ενεργείας μου γιατί όλοι και από παντού ζητάνε περισσότερα, όλα Πάνω ΜΟΥ. Καταρρέω, κι όπως εγώ σε βλέπω έτσι στον παιδότοπο έτσι με βλέπεις κι εσύ  και οι συνάδελφοι στη δουλειά και τουλάχιστον δείχνουν συμπόνοια τι άλλο, με βλέμμα απλανές, μαλλιά ανακατωμένα, μαύρους κύκλους μέχρι το πηγούνι, ίσα που στέκομαι και η μέρα είναι τόσο μακριά, στη δουλειά και μετά από αυτήν και στο σπίτι και βοήθεια από κανέναν και πουθενά, όλοι έχουν το δικαίωμα να κουράζονται εκτός από εμένα . Εκεί αγόγγυστα και τα παιδιά μονίμως άρρωστα να μόνο σήμερα αλλάξαμε πόσους γιατρους και επιτέλους μετά από τόσο καιρό το βρήκαμε... 

ΤΟ ΝΕΡΟ ΠΟΥ ΚΥΛΑΕΙ

Δεκαεφτά

Σαν χάδι, σαν παρηγοριά, σαν κουβερτούλα στο κρύο.

Σαν νοιάξιμο, σαν λυγμός, σαν πολύβουος δρόμος. 

Μια ζωή, κάποιες λέξεις, όλα όσα ένιωσα για Ε Σ Ε Ν Α γιατί μόνο για εσένα ένιωσα όλα τα άλλα ιστοριούλες για να περνάει η ώρα. Δεκαεφτά χρόνια σε τούτη τη διαδικτυακή γωνία που διαβάζουμε εγώ κι εσύ(;) πια. Σαν οργασμός, σαν γέννα, σαν νερό που κυλά δεκαεφτά χρόνια.

13/11/2005

Το πουλάκι πέταξε...

Γράφει ο διαδικτυακός μου φίλος και όχι μόνο Alexandros Salames (έχουμε συνυπάρξει και σε σπάνιες στιγμές και στην πραγματική μας ζωή) στο λογαριασμό του στο facebook: "Πέφτουμε από τα σύννεφα για τις μαζικές απολύσεις στο Twitter, στην Ελλάδα, που την τετραετία 2009 - 2013 οι δημοσιογράφοι από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης όλης της χώρας, απολυόμασταν κατά εκατοντάδες σχεδόν σε μηνιαία βάση. Ο καπιταλισμός έδειξε το σκληρό του πρόσωπο στην ενημέρωση χρόνια τώρα. Απλά εδώ άγγιξε πλέον και τους τεχνολογικούς κολοσσούς. Ας ελπίσουμε η ιστορία να μην επαναληφθεί και να ανοίξει κανένα ρουθούνι αυτή τη φορά." και αμέσως μου θύμισε την εποχή που γνωριστήκαμε από κοντά (προ αμνημονεύτων χρόνων) τότε που είχαμε και οι δυο την ιδιότητα του δημοσιογράφου σε έντυπα μέσα (γνωριζόμασταν βέβαια και χρόνια πριν μέσω των blog μας).

Είναι δύσκολο εξάλλου να ξεχάσω την πρώτη μας συνάντηση καταχείμωνο, σε έναν γωνιακό καναπέ κατάμεστου μπαρ κάπου στη Θεσσαλονίκη, όπου σηκώθηκε και έβγαλε τη μπλούζα του μένοντας γυμνός από την μέση και πάνω αρκετή ώρα επιδεικνύοντας μου το  tatto του με τον Bob Marley αλλά νομίζω ότι όλοι οι θαμώνες εκεί μέσα ήμασταν ακριβώς στην ίδια εύθυμη κατάσταση που δεν έδωσε και κανείς μας μεγάλη σημασία! Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ήμασταν δυο άνθρωποι πραγματικά ευτυχισμένοι κι αυτό δε ξεχνιέται,  κρατάω λοιπόν τον παιδικό ενθουσιασμό που είχε τότε στα μάτια του κι ας ήταν ήδη τριάντα χρονών σαν το πιο ανεκτίμητο δώρο που πήρα από αυτή την ανθρώπινη συνύπαρξη . Πήρα κι άλλα αλλά δεν είναι της παρούσης. 

Ξέρω καλά γιατί μιλάει ο Αλέξανδρος γιατί έζησα εκείνη την περίοδο σε όλο της το μεγαλείο(όχι και μεγαλείο!), το 2008 τελείωσα τη σχολή και το 2008 έπιασα αμέσως δουλειά σε εφημερίδα, ο ενθουσιασμός μου ήταν τόσο μεγάλος αλλά δεν κράτησε και πολύ αφού η πρώτη συνέντευξη που πήρα  αφορούσε την κατάρρευση της lehman brothers, τα ψωμιά μου θα ήταν λίγα στην εφημερίδα κι ας ήμουν σχεδόν η τελευταία που απολύθηκε πριν καλά, καλά ξεκινήσει.

Στην αρχή είχαν αρχίσει να πέφτουν τα μεγάλα κεφάλια και στο τέλος έπεσα κι εγώ η τελευταία τρύπα της φλογέρας, θα μπορούσα να είχα παραμείνει απλήρωτη αλλά ήταν κάτι που η αξιοπρέπεια μου δεν επέτρεπε και ας είχα τότε τη δυνατότητα να ζω με τα λεφτά του μπαμπά, ήμουν από τότε πολύ ανεξάρτητη και ξεροκέφαλη για να επιτρέπω στον εαυτό μου να ζει από τα λεφτά του οποιουδήποτε. Να αυτά πληρώνω τώρα που όχι απλά δεν ζω από τα λεφτά αλλωνών αλλά ίσα ίσα θρέφω κοπάδια  αλλά αλλού παππά Ευαγγέλιο αυτό. 

Σκέφτομαι πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου, αν δεν έπεφτε πάνω μας αυτή η κρίση ακριβώς στην ηλικία που βγαίναμε στην αγορά εργασίας, σίγουρα οι επόμενοι από εμάς και περισσότερο οι προγενέστεροι έζησαν καλύτερες εποχές αν και δεν μου αρέσει να τα παίρνω τα πράγματα μοιρολατρικά , κάποιοι ξαναβρήκαν το δρόμο τους έστω και με καθυστέρηση άλλοι έπαιξαν μπαλίτσα εναλλακτικά, οι περισσότεροι ασχολήθηκαν επαγγελματικά με άλλα πράγματα ο καθένας μας τέλος πάντων έκανε ότι μπορούσε για να επιβιώσει και τελικά ρε φίλε είναι μεγάλη μαλακία να σου γκρεμίζουν το όνειρο, θα μπορούσαμε να είχαμε ζήσει μια άλλη ζωή που θα ήμασταν τόσο ευτυχισμένοι που θα μας πονούσαν τα ζυγωματικά από τα χαμόγελα , να όπως εκείνο το βράδυ στη Θεσσαλονίκη... 

And who by fire, who by water

Who in the sunshine, who in the night time

Who by high ordeal, who by common trial

Who in your merry merry month of may

Who by very slow decay

And who shall I say is calling?

And who in her lonely slip, who by barbiturate

Who in these realms of love, who by something blunt

Who by avalanche, who by powder

Who for his greed, who for his hunger

And who shall I say is calling?

And who by brave assent, who by accident

Who in solitude, who in this mirror

Who by his lady's command, who by his own hand

Who in mortal chains, who in power

And who shall I say is calling?

Τάχα ζω ακόμα ενώ έχω πάει ήδη σχεδόν από όλα...

 

Παραποτάμια

Αναμνήσεις...

Σαββατόβραδο

Είδα αυτό το παιχνίδι πεταμένο ανάμεσα σε άλλα Σάββατο βράδυ στο σπίτι και κάπως έτσι ένιωσα και για την ζωή μου τώρα, σαν χέστρα πεταμένη... 

Χωρίς

🎵

κατά μάνα κατά κύρη...

                                                                  Μουσική προπαιδεία 

❤️

2-10-2017

❤️ 

💋

🐻

Όλος ο δίσκος παίζει σε λούπα ...
 

Εδώ στο στέκι!

Καλή σχολική χρονιά!

Πάρτο λίζα και κάντο κορνίζα!

Επειδή σε ένα μήνα αρχίζει το εξάμηνο που θα με φέρει μια ανάσα από το πτυχίο είπα να θυμηθώ λίγο από το διάβασμα της τελευταίας εξεταστικής!

 

Πάμε Καβάλα!

revenge pornography

Επειδή και χθες διάβασα για ακόμα μια περίπτωση εκδικητικής πορνογραφίας(Revenge porn) που πια έχει γίνει κάτι σαν μάστιγα και μπορεί να βούιξε ο τόπος με την υπόθεση του Παναγιωτόπουλου αλλά είμαι σίγουρη ότι εκεί έξω γίνεται της κακομοίρας με το συγκεκριμένο ζήτημα, ανθρώπινες ζωές έχουν χαθεί εξαιτίας όλου αυτού και εκατοντάδες ψυχές έχουν ποδοπατηθεί.  Τα θύματα φυσικά και είναι για ακόμα μια φορά γυναίκες ή παθητικοί άντρες που γίνονται βούκινο! Το να δείς έναν άντρα να πηδάει το οτιδήποτε σιγά δεν είναι ντροπή το αντίθετο όμως είναι και μάλιστα τεράστια. Ε λοιπόν φίλε όχι δεν είναι ντροπή, όσο κουλ είναι να γαμας εσύ άλλο τόσο κουλ είναι να γαμιόμαστε ας το πάρετε επιτέλους απόφαση αι σιχτιρ δηλαδή. 

Τα νέα της Αλεξάνδρας...

 

 

Χθες το πρωί και ενώ ήμουν μόνη στο σπίτι, σηκώθηκα βαριεστημένα να ντυθώ και να πάω με τα πόδια στη δουλειά αφού ακριβώς την προηγούμενη μέρα η μητέρα της νύφης μου, μου είπε με κομψό τρόπο ότι πάχυνα και τουλάχιστον είχε το τακτ να μου το πει όταν μείναμε δυο μας. Βέβαια δεν έλεγε και ψέματα μιας και είχε να με δει χρόνια και προφανώς με θυμάται από την εποχή που είχα καταφέρει να έχω διαστάσεις μοντέλου ενώ τώρα απλά είμαι όπως ήμουν σχεδόν όλη την υπόλοιπη μου ζωή όμορφη και ζουμερή!

Είχα επιστρέψει την προηγούμενη στην πόλη αργά το βράδυ ανήμερα δεκαπενταύγουστου και ήταν η δεύτερη εβδομάδα που θα περνούσα και πάλι σαν εργένισσα χωρίς παιδιά και άντρα και ομολογουμένως μπορεί από τη μια να το απολάμβανα, διάβασα τρία βιβλία σε δυο μέρες, είδα σειρά μια ολόκληρη σεζόν, έβγαινα κάθε μέρα έξω, συναναστράφηκα τόσο κόσμο, πήγα για κούρεμα και όλους τους σχετικούς καλλωπισμούς και όμως όλα αυτά τελικά δεν είχαν κανένα νόημα, κακά τα ψέματα όσο και να γκρινιάζω για εμένα πλέον το νόημα της ζωής μου είναι τα παιδιά μου και ο Γιάννης που παρόλα τα κουσούρια του είναι η παρέα μου και τους τελευταίους μήνες που λείπει είναι λες και όσα κάνω είναι άνοστα, άχρωμα, μονότονα, χωρίς νόημα. Ξέμαθα μάλλον να είμαι μοναχικός λύκος και όσο κι αν την βρίσκω με την πάρτη μου, μου λείπουν αφάνταστα οι μυρωδιές και οι αγκαλιές τους και περισσότερο απ όλες αυτή η ομαδική που κάνουμε οι τέσσερις μας!

Είναι λοιπόν νωρίς το πρωί της 16ης Αυγούστου σε ένα άδειο στενό δρομάκι στο κέντρο της Λάρισας και ακούω τρομακτικές φωνές που δεν μπορώ να προσδιορίσω από που ακριβώς προέρχονται αλλά είναι τόσο έντονες και ζωντανές λες και το σκηνικό γινόταν μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Είμαι τρομοκρατημένη και πεπεισμένη ότι γίνεται γυναικοκτονία ή στην καλύτερη άγριος ξυλοδαρμός από τα ουρλιαχτά, τα κλάματα, τα χτυπήματα, και τα άπειρα "ΠΟΥΤΑΝΑ" που ακούγονται διαπεραστικά.

Αμέσως καταλαβαίνω πως δεν προέρχονται από τους συνήθεις ύποπτους του πρώτου ορόφου, πλησιάζω στο παράθυρο και βλέπω έναν άντρα από την απέναντι πολυκατοικία να προσπαθεί να δει από που προέρχονται οι φωνές ενώ μιλάει στο κινητό του και με ανακουφίζει το γεγονός ότι μιλάει με την αστυνομία από όσο μπόρεσα να διαβάσω τα χείλη του. Η ώρα έχει ήδη περάσει και πρέπει να ξεκινήσω για τη δουλειά αφού έχω αποφασίσει κιόλας ότι θα πάω με τα πόδια αλλά είμαι μουδιασμένη γιατί φοβάμαι μήπως όλο το σκηνικό δεν γίνεται σε κάποιο σπίτι αλλά ακριβώς στην είσοδο της πολυκατοικίας ή στον δρόμο και πως μπορεί να φάω καμιά ξώφαλτση ή να δω μπροστά μου ένα φόνο. Είναι απίστευτος ο φόβος που νιώθω με μουδιάζει.

Τελικά κατεβαίνω, δεν συναντώ κανέναν και για λίγο όντως επικρατεί απόλυτη ησυχία, τρέχω γρήγορα να φύγω από τον δρόμο. Στη διαδρομή προς τη δουλειά σκέφτομαι την τρομερή μόδα των γυναικοκτονιών, μόνο που δεν είναι μόδα είναι ολόκληρη η ιστορία των αιώνιων σκλάβων αυτού του κόσμου των γυναικών δηλαδή και δεν χρειαζόταν να παρακολουθήσω το σεμινάριο του Τριαρίδη για να το συνειδητοποιήσω, βαθιά μέσα μου το ήξερα, το είχα διαβάσει στα επιστημονικά βιβλία, στη ψυχανάλυση, στη λογοτεχνία,στο θέατρο, στα θρησκευτικά κείμενα,στα νομικά κείμενα,  το είχα βιώσει στο πετσί μου, με όλο μου το είναι και χθες το βίωσα ακόμα πιο βαθιά όταν ο σχεδόν εβδομηνταπεντάχρονος πατέρας μου σε μια εντελώς άσχετη στιγμή και ενώ τρώγαμε δυο μας στη βεράντα στο σπίτι μας στη Βελίκα, χωρίς κανένα λόγο ή αφορμή για να ανοίξει αυτή τη συζήτηση μου είπε ότι ο πατέρας του έδερνε την μητέρα του τη συνονόματη γιαγιά μου δηλαδή και πως δεν την έδερνε απλώς, της συμπεριφερόταν απάνθρωπα και πως δυο-τρις φορές κιόλας την χτύπησε τόσο πολύ που σχεδόν ήταν του θανατά και πως αυτό είναι κάτι που ως παιδί τον σημάδεψε αφάνταστα και συνεχίζει ακόμα και σήμερα να τον στοιχειώνει!

Έμεινα άφωνη, είχα πλήρη άγνοια. Ο μπαμπάς τα κάνει κάτι τέτοια τα τελευταία χρόνια, νιώθω πολλές φορές ότι μου εξομολογείται ασήκωτα πράγματα που τον βαραίνουν σε ανύποπτο χρόνο. Νομίζω πως σιγά σιγά ξεφορτώνει... 

Ο παππούς μου πέθανε όταν ήμουν έξι χρονών και η γιαγιά όταν είχα φτάσει εικοσιτρία. Από τον παππού έχω ελάχιστες μνήμες, μια από τις οποίες είναι να δίνει σε εμένα κάθε μήνα για χαρτζιλίκι δύο καφέ χιλιάρικα και ένα μπλε πεντοχίλιαρο στον αδερφό μου, λέγοντας πάντα δύο στη Σοφία, ένα στον Δημήτρη και δεν θα ξεχάσω ότι την τελευταία φορά που τον είδα λίγο πριν πεθάνει και ενώ έχω ανακαλύψει το φιάσκο του, να του λέω εμένα παππού δεν μπορείς να με κοροϊδέψεις ξανά και μετά πέθανε! Από τη γιαγιά όπως είναι φυσικό έχω αρκετά περισσότερες μνήμες, ήταν τόσο απερίγραπτα αισιόδοξος και χαμογελαστός άνθρωπος, βέβαια είχα ακούσει πολλές φορές από τα χείλη της μάνας μου, ότι η κυρά Σοφία από τότε που πέθανε ο άντρας της απελευθερώθηκε αλλά ποτέ μέχρι και σήμερα δεν είχα συνειδητοποιήσει γιατί το έλεγε αυτό. Να που το κατάλαβα.

Ασήκωτη κληρονομιά να είσαι γυναίκα τελικά και ξέρεις κάτι όλοι μας είμαστε ποτισμένοι με πατριαρχία και εγώ και εσύ και με βαθιά ριζωμένες σάπιες αντιλήψεις είναι όμως στο χέρι μας, να τις ξεριζώσουμε όσο μπορούμε από πάνω μας και χρέος μας να μην διαιωνίσουμε τον κύκλο, να τον κόψουμε, να μην περάσουμε όλη αυτή τη σαπίλα στα παιδιά μας. Αυτό είναι το χρέος μου και θα το κάνω με νύχια και με δόντια, όμως ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη πρέπει να αλλάξει η κοινωνία, οι νόμοι, το έθιμο, εμείς οι ίδιοι ένας, ένας μας προσωπικά. Να μην σωπαίνουμε. Φτάνει πια...

Φαγωμένος οργασμός!

happy37

Παιδιά μην σας ξεγελά που έχω ψυχή πιπινιού και όψη δεκαοχτάραςστην πραγματικότητα έχω ήδη ζήσει σχεδόν τη μισή προσδόκιμη ζωή σε τούτο τον πλανήτη(τουλάχιστον την τζαμαϊκανή, 74 έτη κατά μέσο όρο) και αυτή η ζωή ήταν υπέροχη χάρη σε όλους εσάς που συνάντησα στο διάβα μου κάπου, κάπως, κάποτε και θα συνεχίσει να είναι έτσι γιατί θα ξανασυναντηθούμε και θα βρούμε και άλλους τόσους στα μισά της διαδρομής! Σας ευχαριστώ που συνυπήρξαμε για πολύ ή και για λίγο μέσα σε αυτά τα 37 γαλαξιακά μου χρόνια! #happy37 #rastahellokitty #sophie_jamaica

https://www.youtube.com/watch?v=9jg4ekLG9Zo

Δροσιά!

Είναι αμαρτία από το Θεό να μην είμαι στη φύση τούτες τις ώρες,  να μην κυλιέμαι με τα παιδιά μου στο γρασίδι, στην άμμο, στα βότσαλα να μην τους δαγκώνω τις πατούσες, να μην ξεκαρδιζόμαστε από τα γέλια κάτω από κάποιο πλάτανο, να μην τρώμε παγωμένα κεράσια, να μην κάνουμε ροζ μουστάκια απ' τα καρπούζια, να μην νιώθουμε την αλμύρα στα σώματα μας να μας καίει.

Είναι αμαρτία να μου λείπεις και τα βράδια να κοιμάμαι μόνη, είναι αμαρτία να μην έχω εδώ το πρόσωπο σου να χαϊδέψω τις ρυτίδες σου, είναι αμαρτία που δεν είσαι εδώ να μου σπας ως συνήθως τα νεύρα.  Είναι αμαρτία που τους τελευταίους μήνες ζω σαν μονογονεϊκή οικογένεια αφού εσένα σε πήρε η δουλειά στο μουσείο μακριά και τα βράδια σε ονειρεύομαι σαν τον κριοφόρο κούρο που αντικρίζεις κάθε μέρα.

Η καθημερινότητα μου θα έλεγε κανείς πως είναι απάνθρωπη αλλά είναι το γέλιο του μικρού και τα χάδια του που με ανασταίνουν και τα παιχνίδια μας στον καναπέ με το ινβέρτερ. Απομείναμε τα δύο μας πια, μιας και η αδερφή του κάνει διακοπές με τους παππούδες κι εμείς εδώ να υπομένουμε το ανυπόφορο καλοκαίρι στην καρακαμπίλα! Όμως ακόμα κι αυτό καταφέρνει και το κάνει μαγικό, γιατί λέει τις πρώτες του προτάσεις, γιατί είναι πολυτάλαντος, ευαίσθητος, αγαπησιάρης και ωραίος γιατί δεν βλέπω την ώρα να φύγω από την δουλειά να τον πάρω από παιδικό και να κοιμηθούμε αγκαλιά, να παίξουμε, να χορέψουμε, νομίζω ότι εκείνος σαν να το απολαμβάνει λίγο περισσότερο από όλους που τώρα πια με έχει ολοκληρωτικά δικιά του. Που θα πάει θα πάρουμε εκδίκηση τον Αύγουστο, με πύργους στην άμμο, βουτιές στα βαθιά, βαθιές ανάσες κάτω από τις ακτίνες του ήλιου που τρυπούν τα φύλλα και χαϊδεύουν το πρόσωπο, με παιδικές πατούσες στα μούτρα...  

και master chef!

Που να έβαζα και όλα τα λαχανικά! 😄

Herbert von Karajan

Φον Καραγιαν! 

ozone hole

 

Επειδή σε τρία χρόνια θα κλείσω 20 χρόνια που έχω αυτό εδώ το ιστολόγιο ουαου θεέ μου πως περνάει έτσι η ζωή πολλές φορές έχω την αίσθηση πως ότι είχα να το πω το είπα και γαμώ του όζοντος την τρύπα που λέει και ο Μανώλης, ο Πάνος και ο Χάρης και από την άλλη πάλι νιώθω σαν νεογέννητο που τώρα ανοίγει τα μάτια του και ανακαλύπτει τον κόσμο, πόσο διαφορετική είναι η ζωή και η θέα από εδώ πόσο βαθιά αγαπώ κι αυτό το εικοσάχρονο που δημοσίευσε πρώτη φορά το 2005 που τότε είκοσι χρόνια πριν ήταν αγέννητο ενώ τώρα έχει 20 χρόνια ζωής επιπλέον στην πλάτη ! Γαμώ του όζοντος την τρύπα όπως και να'χει κι έχω πολλά να πω ακόμα...

Fuck you, I won't do what you tell me

Από τι Πυγμαλίωνες γλίτωσα δε λέγεται και εντάξει δεν χρειάζεται ο άλλος να σε περνάει και καμιά δεκαριά χρόνια και βάλε για να είναι ένας χειριστικός, ξεδιάντροπος μαλάκας, που θέλει να σε πλάσει ή που ξέρει το καλό σου ενώ σου φορτώνει σιωπηρά όλες τις ευθύνες, μπορεί να στο κάνει  άνετα και συνομήλικος μαλάκας, ευτυχώς το μυαλό μου με έσωσε, αλλοίμονο στις αθώες ψυχές που ξεγελάστηκαν με την χρυσόσκονη και ακολούθησαν την καρδιά.  Θα μου πεις από που γλίτωσα και που έπεσα από τη Σκύλα στη Χάρυβδη η ιστορία γι αυτό ούτε γλίτωσα ούτε έπεσα πουθενά πατάω τόσο γερά στα πόδια μου πάντα πατούσα απλά τώρα δεν με κουνάει τίποτα που όχι απλά δεν πέφτω στηρίζω κι ένα σύμπαν πάνω μου. Αν είναι σκληρό το φορτίο; Είναι, αλλά και η ικανοποίηση που παίρνω δεν περιγράφεται. 

Το καλοκαίρι είναι εδώ κι η εξεταστική βέβαια! Αύριο το τελευταίο και φτου ξελευθερια για όλους;

δεν έχω τίποτα να κάνω και το κάνω

Το travel girl επέστρεψε ή μάλλον αναστήθηκε!

Καλημέρα ❤️❤️❤️❤️

Λογιστική!

Τόσα δίνω, πόσα θες στα λαδάδικα πουλάν αυτό που θες θα γράψω αύριο στη λογιστική αφού με οξεία ιγμοριτιδα και λαρυγγοφαρυγgιτιδα αλλοίμονο κι αν κατάφερα να διαβάσω και τίποτα, τουλάχιστον διάβασα σε όλο το εξάμηνο κι εκεί ποντάρω! Αντε τρία έμειναν και το πήραμε και το δεύτερο πτυχίο!