Μαμά και κόρη 🐈

Life is a bitch

Life is a bitch 

Είδα τις προάλλες στο φουμπού ότι η συμβία παλαιού συμμαθητή γέννησε και το παιδί πήρε το επίθετο της μάνας και μια ευχαρίστηση την πήρε ο εσωτερικός προοδευτικός μου εαυτός γιατί ο άλλος ο πραγματικός είναι μια κότα και μισή που άφησε όλα τα κοινωνικά στερεότυπα να τον καταπιούν! Να σας ζήσει έγραφαν όλοι με χαρά και δεν ήθελα να ήμουν εγώ η ξενέρωτη που θα τους έγραφε  απλά την αλήθεια ότι την είχανε ήδη πουτσίσει καθώς ο ρόλος της γονεϊκότητας θα ήταν ο πιο δύσκολος της ζωής τους και όλα αυτά τα εναλλακτικά θα τους κοβόταν ίσως για λίγο ίσως και για πάντα. Οπως και να'χει χαίρομαι τους ανθρώπους που πάνε κόντρα στο κατεστημένο με πράξεις γιατί αυτοί θα πάνε τον κόσμο μπροστά. 

Εμείς ούτε στα μικρά δεν μπορέσαμε να δώσουμε ότι όνομα θέλουμε όχι να ζητάμε και επίθετο! Από την άλλη πάλι καλά να λέω, η μάνα μου που παντρεύτηκε πριν το ογδόντα δύο άλλαξε το δικό της επίθετο με το έτσι θέλω δεν είχε επιλογή! Πάντως ο συντηρητισμός βλάπτει από που κι αν προέρχεται. Ξέρω γκει ζευγάρι που ο άλλος μόνο τσεμπέρι δεν του έχει φορέσει και πήρε και το επίθετο του αλλουνού ντε και καλά !

Ναι που λες, είμαι φύση προοδευτικός άνθρωπος, μην βλέπεις που με καταπιάν όλες οι κοινώνικες συμβάσεις, που δεν άφησα την πραγματική φύση μου να αναπνεύσει, που άφησα όλο τον μικροαστισμό να πέσει πάνω μου σαν οδοστρωτήρας, το μέσα μου μένει καθαρό . Αν δεν πεθάνω που λες από μικροαστισμό, αν δεν με τσακίσει ολωσδιόλου, με βλέπω στη σύνταξη ή στα βουνά ή σε κοινόβιο ποτέ δεν είναι αργά να ξεμπλέξεις με τις παπαριές και να ζήσεις όπως ο πραγματικός σου εαυτός! 

Γιατί παντού υπάρχει ένας Γιάννης

Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο μα τα κελιά μας είναι χωριστά... 

Από στρες άλλο τίποτα...

εδώ με τον Spiderman 🕷️🕸️

Μάνα είναι μόνο μια...

Η μάνα μου σήμερα γιορτάζει όχι γιατί απλά είναι μάνα αλλά γιατί έχει και τα γενέθλια της. Στα χρόνια που πέρασαν πάρα πολλές φορές έτυχε να συμπέσει η γιορτή της μητέρας με τα γενέθλια της. Όσο ήμουν πιο μικρή νόμιζα ότι είμαστε τόσο διαφορετικές, τώρα πια νομίζω ότι της μοιάζω. Δεν χρειάστηκε να γίνω μάνα για να καταλάβω όλα όσα εκείνη μου προσέφερε, ούτε ποτέ μου είπε τη φράση "θα γίνεις μάνα και θα καταλάβεις" όμως να που έγινα και κατάλαβα αν και πάλι ποτέ για καμιά μάνα τα πράγματα δεν είναι ίδια. Η μάνα μου στα μάτια μου έχει ηρωικές διαστάσεις, με τρία παιδιά και το πρώτο από αυτά με βαριά αναπηρία που δεν ζει πια, το ότι στάθηκε στα λογικά της και πάντα δίπλα μας ήταν και θα είναι πάντα η πηγή δύναμης μου! Μάνα χρόνια σου πολλά. Σ'αγαπάω και σ' ευχαριστώ εγώ και τα παιδιά μου :* 

Χρόνια πολλά Γιωργάθαν ❤️

Αγκαλιά με παππού Βασίλη ❤️

🐣

Μιαου

Underground Tales Records

ASMRΑΤΖΟΥ

Έπρεπε αναγκαστικά να μπει ένα τρίτο πρόσωπο στη σχέση μας, κάποιος/α που να μαγειρεύει. Ήταν κάτι που θέλαμε και οι δύο. Όλα έδειχναν ότι τα πράγματα είχαν πάρει το δρόμο τους αλλά οι απόψεις διίσταντο ως προς το φύλο οπότε η στενή επαφή με τους ντελιβεράδες θα εξακολουθούσε να υπάρχει μέχρι να βρισκόταν μία συμβιβαστική λύση εκτός κι αν κάναμε καρέ και λύναμε το πρόβλημα.

Το επίπεδο του τέλματος στο οποίο είχε φτάσει η ζωή μου θα μπορούσε να  περιγραφεί από το γεγονός ότι τις ελάχιστες ώρες ελεύθερου χρόνου μου τις περνούσα βλέποντας ακατάπαυστα βίντεο asmr μέχρι που ακουγότανε το πρώτο ροχαλητό. Είχα αποκτήσει και την αγαπημένη μου Asmrατζού,την Zeneia. Αδιαφορούσα παντελώς που την έβρισκα με "χαζομάρες" μου έφτανε μόνο που την έβρισκα και είχα καιρό να την βρω με το οτιδήποτε.

αντε να τελειώνουμε

Στο γραφείο

Μετά την απεργία, με  χαλαρωτική τζαζ, τόση δουλειά που πρέπει να γίνει υπέροχο ήλιο και καφεδάκι με χαμόγελο! Να σας πω και κάτι, η ζωή μπορεί να είναι και ωραία το νου σας ❤️🎶🐱

John Lennon Give Peace A Chance 1969

Το ίδιο ρίγος, η ίδια συγκίνηση, το ίδιο δάκρυ κάθε φορά στο άκουσμά του, γιατί η ειρήνη ποτέ δεν υπήρξε δεδομένη όσο κι αν πιστέψαμε στο αντίθετο.

Kurt Cobain (20/02/1967 – 05/04/1994)

Ίδια μέρα γεννημένος με τον μικρό μου άγγελο ❤️

Treaty of Versailles - Peace and Future Cannon Fodder

οικοδέσποινα

Χρόνια πολλά στην καλύτερη μαμά του κόσμου ❤️🎉

Για το hoodie!

Δεν λέμε πια σπορτεξ και φούτερ γιατί θα μας πάνε για απόσυρση... 

Βόλτα χωρίς μάσκα και με φεγγάρι!

«Προπαντός, μη λες ψέματα στον εαυτό σου».― Φιόντορ Ντοστογιέφσκι

Τσαλαβουτάς το εγώ μες στη χλωρίνη μέχρι να ξεξασπρίσει, να γίνει διάφανο, αόρατο, να χαθεί σαν τσίπουρο με γλυκάνισο σε ποτήρι πριν λιώσουν τα παγάκια. H ανεμελιά του παλιού σου κόσμου έχει περάσει ανεπιστρεπτί και τώρα την φτιάχνεις με τα χέρια σου για να την πάρουν μαζί τους. Τα βράδια ατελείωτα και τα πρωινά πορτοκαλί όπως το χρώμα που τρυπά απ' τα μισάνοιχτα παντζούρια και λούζει τις αγουροξυπνημένες φατσούλες τους πριν ακουστεί το πρώτο μαμά! 

Το χαρτί παρακαλάει για μολύβι, ώρα για κατασκευή! Έλα μαμά, ζωγράφισε μου κάτι κι εγώ που δεν έκανα τίποτα κατά παραγγελία εκτός από όλη μου τη ζωή, άγγιζα το πάλλευκό χαρτί ξεθάβοντας μια φαντασία ξεχασμένη και υπακούοντας πάντα στην ίδια προσταγή, ζωγράφιζα κι ότι βγει και η μικρή το' χε για κληρονομιά, είναι απ' τη μαμά- είναι απ' τη μαμά κι αυτό φτάνει για να μεταμορφωθείς σε αυτό το ευαλωδύνατο πλάσμα που ανατέλλει ζωή μέσα απ' τα σπλάχνα του! 

Το μόνο που ήθελα ήταν να κυλήσει έτσι ήρεμα η ζωή, όσο ήρεμα μπορεί να κυλάει με δύο νήπια δηλαδή. Παλιά η ρουτίνα με σκότωνε, τώρα θα σκότωνα για να την κρατήσω ζωντανή. Όταν ανατρέπεται  πάει να πει πως κάτι δεν πάει καλά και πόσες φορές δεν το έχω ζήσει τα τελευταία χρόνια κι αντί να πας στη δουλειά και τα παιδιά σου στο σχολείο, να βάλεις την κατσαρόλα στο μάτι, βρίσκεσαι σε ένα νοσοκομείο, στις εμμονές ενός σχιζοφρενή, σε ένα κοντέινερ ή χωρίς δουλειά ή στη χειρότερη σε μια τρύπα κάτω από το χώμα ζωντανός και ενώ όλοι οι άλλοι ξέρουν ότι θα πεθάνεις εσύ εκεί να φοβάσαι και να ελπίζεις.

Δε με φοβίζει η ρουτίνα πια, οι ίδιες κινήσεις ξανά και ξανά γιατί θέλει τόσο κόπο η ασφάλεια και η ανατροφή, θέλει τόσο κόπο να φτιάχνεις με τα χέρια σου αυτή την ξεγνοιασιά, με νύχια και με δόντια για τα παιδιά για το δικαίωμα τους στην ξεγνοιασιά, δίνω τα πάντα, εξαϋλώνομαι.  

Ξαναδιαβάζοντας έναν πολυαγαπημένο ❤️

❤️

https://youtu.be/W9TXtW07ZCI

Σαββατιάτικο καφεδάκι όπως πρέπει να είναι

 

New Duck Face και μη χειρότερα!

Λίγο πριν το τέλος

Και να που έφτασε ο χρόνος να μπω στο τελευταίο εξάμηνο κι αυτών των σπουδών. Θυμάμαι σαν τώρα όταν ξεκίνησα το πρώτο εξάμηνο, μια μέρα πριν τα πρώτα γενέθλια της κόρης μου ενώ το πρώτο σαββατοκύριακο που είχα μάθημα το έκανα διαδικτυακά από την Κολωνία όπου βρισκόμουν εκεί για διακοπές ξέγνοιαστη και ωραία!

Από εκείνον τον Οκτώβρη του 2018 δεν άλλαξαν απλώς πολλά ήρθε ο κόσμος τούμπα κι εγώ αν και πάντα ωραία δεν είμαι ξέγνοιαστη πια και τα ταξίδια μοιάζουν κάπως άπιαστα με δυο παιδιά, εξεταστικές και πανδημία! Από τότε λοιπόν, άλλαξα δουλειά κι εγώ και ο άντρας μου, κάναμε δεύτερο παιδί, έδωσα την τελευταία δια ζώσης εξεταστική τον Φεβρουάριο του 2020 στο ΠΑΜΑΚ εννιά μηνών έγκυος με την κοιλιά στον Θεό, παίρνοντας ανάμεσα στα άλλα και ένα ατόφιο δεκάρι και από τότε πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια με πανδημία, ένα ακόμη μωρό στην αγκαλιά και στα πρόθυρα κατάθλιψης!

Δεν θα τελειώσω φέτος το καλοκαίρι βέβαια αλλά θα μου μείνει  μόνο ένα μάθημα για του χρόνου μιας και το σύστημα του ΕΑΠ δεν σε αφήνει να πάρεις πάνω από 3 μαθήματα, ούτε που με νοιάζει, δεν με βιάζει απολύτως τίποτα στο να τελειώσω εκτός του ότι του παραχρόνου η μικρή θα είναι πρώτη δημοτικού και θα θέλει διάβασμα! Μέχρι τότε βέβαια όχι απλά θα έχω τελειώσω, θα έχω ήδη ξεκινήσει κάτι άλλο και η  μικρή αν συνεχίσει έτσι μάλλον αυτή θα διαβάζει εμάς!  Έτσι δεν πανηγυρίζω ακόμα  έχω φάει τον γάιδαρο αλλά ξέρω από πρώτο χέρι ότι καμιά φορά μπορεί να σε σκάσει και η ουρά!

Λίγο ακόμα λοιπόν, λίγο ακόμα για να αλαφρύνει το γομάρι... 

❤️

My s🌞nshine!

☂️☔📚

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους

τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους

την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει

σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί –

Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα

σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή

καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.

Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι

κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο

και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο

που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας δεν είναι πια απ’ τη στέρηση

μα από την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους

είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.

 

Γιάννης Ρίτσος | Σχήματα της απουσίας ΙΙ|

I love my awesome colleagues!

Office Life 

Αγαπόδεντρο!

Κάποια στιγμή θα πάψω να είμαι άλογο κούρσας που θα πάει, θα γεράσω για τα καλά κι αν δεν έχω βγάλει αρθριτικά στα δάχτυλα, αποστασιοποιημένη πια από την ουσιαστική ζωή θα κάτσω να γράψω ίσως ακόμα καλύτερα κι από όταν το έκανα και ήμουν είκοσι και φοιτήτρια. Μέχρι τότε αγώνας δρόμου και αηδίες ... 

Ακόμα ένα ποτηράκι - Λουϊζα Ποζέλλι

Στη μνήμη της συνονόματης γιαγιάς μου(αν και είχε δύο ονόματα στην πραγματικότητα Κλεονίκη- Σοφία), που την θυμάμαι να το τραγουδάει πάντα χαρούμενη. Μακάρι να είχα πάρει λίγη από την αισιοδοξία που είχε να βλέπει τα πράγματα και την ίδια τη ζωή. Ακόμα ένα ποτηράκι λοιπόν, έτσι κι αλλιώς την αντιπροσώπευε πλήρως το άσμα με καταγωγή από τον Τύρναβο και σύζυγο Ραψανιώτη! 

 

Αυτοφροντίδα

Θέλεις να μιλήσουμε για ψυχοπιέστικες καταστάσεις; Ζήσε ένα εικοσιτετράωρο μου και θα καταλάβεις. Εναλλαγή ρόλων ανά δευτερόλεπτό, μην σου πω καμιά φορά τους παίζω κι όλους μαζί στα δάχτυλα! Αν με εξουθενώνει; Μα φυσικά, σωματικά, διανοητικά, συναισθηματικά. Βασικά δεν με εξουθενώνει με εξαϋλώνει. Και τι κάνω γι' αυτό;  Μια βουτιά από ψηλά σε σκατουλένια θάλασσα και φτάνω πάτο. Ξέρω ότι κάποτε θα ξαναβγώ στην επιφάνεια και θα πάρω ανάσα, μόνο που αυτό το κάποτε αργεί και δεν ξέρω αν θα την βγάλω καθαρή μέχρι τότε. Γι' αυτό επείγομαι, πρέπει να βρω τα καλά ναρκωτικά μα είναι ακριβά! Όλα αυτά που στριμώχνονται στην καθημερινή μου λίστα, ούτε συμβαδίζουν, ούτε συντονίζονται με τις ανάγκες και τις αντοχές μου, τι να σου λέω τώρα ότι χθες έδινα μάθημα, Jah μου δεν με έφταναν όλα τα άλλα, ευτυχώς φτάνω στο τέλος αλλά τι να το κάνεις θα τελειώσω και μαζί θα τα τινάξω και τα πέταλα! Αν έπρεπε έστω και τώρα να  ιεραρχήσω και πάλι τις προτεραιότητες μου θα έπρεπε να ακυρώσω όλη μου την ζωή και να την πιάσω απ'την αρχή. Πρέπει να με αγαπήσω λίγο να με φροντίσω μόνο που δεν υπάρχει ο χρόνος και μαζί με αυτόν κι εγώ!