Είμαι άνθρωπος των λέξεων. Όμως τα τελευταία χρόνια και γενικά μεγαλώνοντας είναι πολλές οι "αγκυλώσεις" , πολλά τα "πρέπει" δεν λέμε τα πράγματα με το όνομα τους για να μην πληγώσουμε ίσως για να μην πληγωθούμε και ίσως να είναι και καλύτερα έτσι, δεν χρειάζονται στην τελική όλα να ειπωθούν. 

Κάποια πράγματα τα νιώθεις, είναι ενέργεια, το πως σε αγκαλιάζει κάποιος,πόσο ζεστά, πόσο σφιχτά, πόσο μπορείς να χαθείς μέσα της, μέσα του, πόσο τρυφερά σε κοιτάει, σε χαϊδεύει, πως σε αποχωρίζεται κι αυτό είναι τόσο σπάνιο τόσο υπέροχο... Έτσι κι αλλιώς το λέει και το τραγούδι, να'χα χίλιες σιωπες να ακούς... 

Ο ΜΠΑΜΠΗΣ Ο ΤΑΞΙΤΖΗΣ

Ο ΜΠΑΜΠΗΣ Ο ΤΑΞΙΤΖΗΣ

 

Η Μαργαρίτα Καραπάνου σ' ένα μανιακό επεισόδιο που έπαθε μόλις 20 ετών, οδήγησε τον εαυτό της σ' ένα μπαλκόνι με σκοπό να πέσει. Φρόντισε να κλειδώσει το σπίτι για να μην μπορεί να μπει κανείς

κι αποφάσισε να πηδήξει μπροστά στη μητέρα της, 

η οποία φώναζε κάτω απ' το σπίτι, μ ένα νεαρό ταξιτζή που τις περίμενε για να τις πάει κάπου.

Ο Μπάμπης που οδηγούσε ταξί, κάπνιζε Καρέλια Αγρινίου και σύχναζε στις ταβέρνες του Πειραιά, σκαρφάλωσε 3 ορόφους μέχρι το μπαλκόνι και με κάποιο τρόπο έσωσε την Καραπάνου. Χωρίς να μπορεί να πολυκαταλάβει τι σημαίνει μανιοκατάθλιψη κι αφελώς θεωρώντας όλ' αυτά είναι τρέλες της ηλικίας της είπε:"Θα σε πάω εγώ σε μία ταβερνούλα και θα σου περάσουν όλα". Η Καραπάνου περιγράφει πώς μια από τις πιο συγκινητικές φράσεις της ζωής της, βγήκε από εκείνο το στόμα του Μπάμπη του ταξιτζή. Στην ταβέρνα στον Πειραιά που πήγε να την ταΐσει μπαρμπουνάκι και ζεστό ψωμί βλέποντας την ανορεξία της ρώτησε:"γιατί δε μου τρως, έλα να φας έλα να συνέλθεις".Αυτό το "μου" συγκίνησε τη Μαργαρίτα που φαίνεται πως μ ένα τρόπο εκείνο το βράδυ η ταβέρνα μεταμορφώθηκε σε θεραπευτήριο. Ο Μπάμπης, που δεν ήθελε να την κουτουπώσει μα να την φροντίσει όπως φροντίζουν ένα παιδί,την έβαλε στο ταξί με λαϊκά στο κασετόφωνο και χωρίς να ξέρει  από ανθρωπολογίες ή από θεραπείες, έχτισε με το φαΐ ένα τελετουργικό απ' αυτά που καταβάθος όλοι οι μικροί άνθρωποι έχουν ανάγκη.

(Via Petros van Ripper)

Μισθωτή και παρακατιανή!

Τις προάλλες πήρα τηλέφωνο μια ξαδέρφη μου για να της ευχηθώ για την ονομαστική της εορτή! Στη συζήτηση μέσα σε άλλα με ρώτησε εντελώς στο άκυρο αν πήρα προαγωγή στη δουλειά!Της απάντησα καταφατικά, αν και διευκρίνισα ότι η προαγωγή στο δημόσιο τουλάχιστον στις μέρες μας δεν συνοδεύεται και με αντίστοιχη μισθολογική αύξηση!

Αχ κι εσύ καημένη μου είπε ξεσκίζεσαι στο διάβασμα μπας και πάρεις κανένα ψίχουλο παραπάνω! Δεν απάντησα, τι να πω εξάλλου δεν είναι και η πρώτη φορά, κάθε φορά που βρισκόμαστε τονίζει ότι εκείνη φτιάχνει περιουσία για το παιδί της, ενώ εγώ ως μισθωτή φυσικά και δεν έχω στον ήλιο μοίρα!

Λοιπόν, συμφωνώ ως προς το ότι έχω ξεσκιστεί στο διάβασμα, δεν το έκανα για την μισθολογική διαφορά, έχω ήδη πτυχίο, με το δεύτερο η διαφορά θα είναι σχεδόν απειροελάχιστη κι αν σκεφτείς, τον κόπο, τον χρόνο και τα χρήματα δεν πήρα και σε όλα τα εξάμηνα υποτροφία(θέλει μέσο όρο σε όλα τα μαθήματα του εξαμήνου 9,3 για να πάρεις!)  και στο ΕΑΠ πληρώνεις δεν είναι τζάμπα, αν τα βάλεις κάτω λοιπόν όλα αυτά μπορεί να μην άξιζε καν το κόπο, μόνο που εγώ δεν το έκανα για τα λεφτά!Τώρα για τα υπόλοιπα τι άλλο να πω εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε μισθωτοί! 

Εγώ πάντως πραγματικά χαίρομαι για εκείνη, όπως γενικά χαίρομαι για όσους ανθρώπους προοδεύουν στη ζωή τους, σε όποιο κομμάτι της, ούτε έχω απωθημένα. Επίσης δεν μπορείς να αλλάξεις και τον τρόπο που σε βλέπουν οι άλλοι, έχω φίλες που με βλέπουν σαν δισεκατομμυριούχο επειδή δουλεύω στο δημόσιο, γενικά έχει να κάνει και από το που στέκεται ο καθένας και σε κοιτάει και κλείνοντας ας πω κι εγώ το γνωστό κλισέ πως κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο φτωχοί που το μόνο που έχουν είναι χρήματα...