Ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξεις τις επιλογές σου...

ICH LEB IM GHETTO EINER UNGESAGTEN BLÄUE

Έχεις αρχίσει επικίνδυνα να εξαπλώνεσαι. Επεκτείνεσαι και με κυριεύεις μα σ' αφήνω γιατί    μονάχα έτσι μου απαλύνεις την πραγματικότητα κι όλο μεγαλώνεις. Δεν ξέρω ακριβώς αν  λείπεις μα δεν μπορώ πια να απολαύσω ούτε καν τη μοναξιά μου γιατί όποτε κι αν μένω μόνη μου είσαι πάντα εκεί, είναι σαν να έχεις αντικαταστήσει την ψυχή μου, είναι σαν να είμαι εσύ.

Αναρωτιέμαι συνεχώς αν στην άλλη άκρη του ουρανού, στην άλλη άκρη του ωκεανού στην άλλη άκρη του παραλογισμού η δικιά μου χαμένη ψυχή κυριεύει εσένα.  Εδώ ριζώνεις χωρίς καμιά ελπίδα για τίποτα, ριζώνεις και εγκαθιδρύεσαι μέχρις ότου με αντικαταστήσεις, μέχρις ότου πάρω τη μορφή σου και εξαϋλωθώ, μέχρις ότου πεθάνω και σταματήσω να σε κουβαλάω.

Όταν κλαίω κάτι με συγκρατεί να μην πεθάνω από το κλάμα, να μην πνιγώ από τα αναφιλητά, όταν μου κόβεται η ανάσα, όταν πέφτω στη μαυρίλα μου, το μόνο που με σώζει είσαι εσύ που δεν υπάρχεις πουθενά και ενώ φαινομενικά είναι σαν να σώζομαι από το τίποτα, σώζομαι από έναν ίσκιο, τον ίσκιο σου. Μέχρι την τρέλα, μέχρι την τρέλα. Μέχρι να μεταλλαχθώ , μέχρι να με ρουφήξουν για πάντα οι σκέψεις μου, μέχρι να κλειστώ και να ζήσω αιωνίως μέσα τους, μέχρι να σε ξαναβρώ...

Υ.Σ  kunst ist selbstzerstörung. die  aufgabe des künstlers ist es sich:zug

runde:zu:richten.  B.H

Van a por nosostros

Ήμουν πια κουρασμένη.Είχα ξαπλώσει πάνω σε μια ζωή που δεν άντεχα πια κι είχα κι εγώ μεγαλώσει για να μπαίνω σε τρένα κι όπου με βγάλει, άσε που δεν είναι καιροί να βασίζεσαι στον ΟΣΕ. Ποτέ δεν ήταν. Σας μιλάω εκ πείρας!Ψάχνοντας το νόημα της ζωής ή τουλάχιστον μια ζωή με νόημα, αφαιρέθηκα για λίγο από το πιάνο του πέμπτου ορόφου ενώ ισχυριζόμουν στον εαυτό μου πως όχι μόνο το είχα βρει, το είχα πιάσει κιόλας γερά απ'τα κέρατα. Το θέμα είναι πως ακόμα κι αν το είχα βρει δυσκολεύομουν να το κάνω πράξη, γιατί κάθε πρωί ξυπνούσα και συνειδητοποιούσα πως τα είχα κάνει θάλασσα. 

Είναι αυτή η νοσταλγία που με πιάνει για το πάθος που είχα όταν ονειρεύτηκα τη ζωή που ήθελα να ζήσω στο εφηβικό μου δωμάτιο και ξυπνώ και τη βλέπω πως έχει καταντήσει. Θυμάμαι τη διαδρομή  και τους ανθρώπους που συνάντησα κι  ήταν όλα και όλοι τους τόσο εντάξει και αναρωτιέμαι που στον πούτσο τα σκάτωσα και τρώω στη μάπα πλεον τόσους αχρείους ; Να έφταιξαν οι καιροί, κάποιες επιλογές ή μήπως απλά δεν προσπάθησα αρκετά; Οι δισταγμοί μου, οι φόβοι μου; Ίσως να έφταιξε και η καλή διαγωγή σε έναν κόσμο γεμάτο καθάρματα. Τελικά όλα έφταιξαν.

Μας την είχαν στημένη,αυτό έφταιξε.

Βούρτσισε τα δόντια σου, πλύνε τα πόδια σου, ράψε το πουλόβερ, βάψε τα νύχια, άλλαξε τις μπαταρίες, φάε τις μύξες, πιες τον αφρό,παντρέψου την, παντρέψου την, παντρέψου την, πάρε προφυλάξεις, σκέψου το μέλλον σου.Μας την έχουν στημένη.Οι διεθνείς ορδές από μανάδες και αντιπροσώπους και δημοσίους υπαλλήλους και τσιντσιλά και ηθικολόγους νυφίτσες που επιθυμούν να σε πάνε από το χεράκι στη σύνταξη.Πιες το σιρόπι, αγόρασε ένα καλό αυτοκίνητο, κόψε το κάπνισμα, μην το παίζεις αυτό, άλλαξε δουλειά, βελτίωσε την εικόνα σου, πήγαινε ν'αγοράσεις γαρίδες, ράψε το μανίκι, ράψε το μανίκι, ράψε το μανίκι, προσευχήσου στην εικόνα.Μας την έχουν στημένη.Με τα βασιλικά τους πόδια και τ'αποσπάσματα τους και τους κανόνες τους και τις πυξίδες τους και τους γνώμωνες τους και τα κυριακάτικα κοστούμια τους. Χτενίσου,καθάρισε τα παπούτσια σου, μύρισε την βενζίνη, πες ναι στο αφεντικό σου, δες τις ειδήσεις, μην κοιμάσαι για μεσημέρι,άσε αυτό το χαμόγελο,νιώσε ένοχος,τελείωσε τη σούπα, τελειώσε τη σούπα, τελειώσε τη σούπα, γίνε υπεύθυνος.Μας την έχουν στημένη.Μας τελείωσε η νιότη. Φτάνει πια με την τεμπελιά.Πρέπει να αποκτήσουμε συναίσθηση. Ζήτω τo οιδιπόδειο σύμπλεγμα.Ζήτω!Δικό μου το λάθος.Πλήρωσε τους λογαριασμούς ,κουστούμι με γιλέκο,κοιμήσου με πιτζάμες, κάνε τη Δευτέρα αργία,κάνει οικογένεια,γιατί δεν αδυνατίζεις,τι μούτρα είναι αυτά,πλύνε τα χέρια,βάψε τα χείλια, γιατί το λές αυτό, γιατί το λες αυτό, όλα έχουν ήδη γραφτεί.Μας την έχουν στημένη.Ο 'Εντισον και ο Ουάσιγκτον και Αϊνστάιν και ο Φρόιντ και ο Χίτλερ και ο Κοπέρνικος και οι Σέρχιο και Εστιμπαλίθ και ο Φον Μπράουν και ο δον Σαντιάγο Ραμόν Καχαλ.Μας την έχουν στημένη.Για τις αμαρτίες μας. Για τις αμαρτίες μας. Για τις αμαρτίες μας. Για τις αμαρτίες μας.Μας την έχουν στημένη.Κάθε χρόνο πιο κοντά.Κάθε μέρα πιο φανερά.Κάθε ρουφηξιά πιο γλυκιά.Κάθε ανάμνηση πιο μακριά.Μας την έχουν στημένηΜας την έχουν στημένηΜας την έχουν στημένηΜας την έχουν στημένηΣε όλους μας

Ποιος να'ναι άραγε;

Μήπως του μοιαζω;

Κυριακή είναι θα περάσει...

Προσπαθούσε μανιωδώς να με ψυχολογήσει πριν το ρίξει στα σεμινάρια και την επαγγελματική ψυχολογία. Απορώ που έβρισκε το ενδιαφέρον. Αν ήξερε κάτι για μένα; Κουράδες ήξερε και δε λέω ότι φταίει αλλά αγνοούσε ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου και καλά έκανε. 

Έζησα όλη μου τη ζωή προσπαθώντας πάντα να μην τραβήξω τα βλέμματα, οπότε ήταν φυσικό να με εκνευρίζει που είχα γίνει αντικείμενο παρατηρήσεις χωρίς να ρωτηθώ. Τώρα που το σκέφτομαι χωρίς καν να προκαλέσω, τώρα αν έθιξα τον εγωισμό οποιουδήποτε δικό του πρόβλημα σκέφτηκα. 

Έπαψα να παρατηρώ και να αναλύω τους ανθρώπους , μου το απαγορεύει η καθημερινότητα μου πια, μου το απαγορεύει και η καθημερινή ανελέητη τριβή μαζί τους, οι περισσότεροι είναι τόσο μπάσταρδοι που όχι απλά δεν αξίζει να τους παρατηρήσεις και να γράψεις κάτι γι αυτούς, οι περισσότεροι αξίζουν και πρέπει να μείνουν στην προσωπική τους μιζέρια και  αφάνεια.

Με έχουν απογοητεύσει τόσο οι άνθρωποι , όχι ότι ποτέ τους είχα και σε μεγάλη εκτίμηση, φαντάσου και να τους είχα δηλαδή αλλά ότι θα ήταν τόσο τιποτένιοι ούτε αυτό το περίμενα. Αθώα γαρ, ναι ακόμα. 

Τώρα με τις γάτες είναι αλλιώς η κατάσταση κι αν οι μπάσταρδοι τις λένε μπάσταρδες είναι γιατί ποτέ δεν τους συγχώρεσαν ότι μπορούν και μόνες τους, ότι είναι ανεξάρτητες.

Ο γάτος γουργουρίζει, ζεσταίνει, κατανοεί , ψυχολογεί και θεραπεύει. Μα δε θέλω τίποτα τώρα πια από να τον πάρω αγκαλιά ...

Ραψ

  

Survivor...

Είχα ξεχάσει πως είναι να βαριέσαι και τώρα που το νιώθω ξανά μόνο που δεν έβαλα τα κλάματα από ευχαρίστηση. Βαριέμαι και το απολαμβάνω. Έπαθα για ακόμα μια φορά τενοντίτιδα, αυτή η δουλειά θα με αφήσει σίγουρα με πολλά κουσούρια. Τι σαν πήρα άδεια, το τηλέφωνο δε σταμάτησε να χτυπά, το inbox γέμισε από γνωστούς, αγνώστους και φίλους που θέλουν όλοι μια εξυπηρέτηση , μια ερώτηση ή ακόμα και τον ουρανό με τ' άστρα. Δε βλέπω την ώρα που θα βγάλω μια ωραιότατη ανακοίνωση στο facebook που θα λέει: "Παιδιά παραιτήθηκα, πάρτε τα αρχίδια μου τώρα και παρατήστε με! "

Όταν δε δουλεύεις το εικοσιτετράωρο μπορεί και να είναι μεγάλο μπορεί και όχι βέβαια. Μαθημένη τα τελευταία χρόνια να ζω για να δουλεύω και σε ότι περισσεύματα χρόνου προκύπτουν να ζω, ήρθαν αυτά τα free εικοσιτετράωρα και δεν ήξερα τι να τα κάνω! Μέσα στον πόνο μου, τα χάπια και το δεμένο χέρι, έκανα ένα σωρό δουλειές που στην καθημερινότητα φαινόντουσαν ακατόρθωτες αλλά μέσα σε ένα ελεύθερο εικοσιτετράωρο είχαν κιόλας συμβεί!  

Αφού τακτοποιήθηκαν όλες οι εκκρεμότητες, έμεινα μόνη μου με το χρόνο και αναρωτήθηκα αν όντως ήθελα να παραιτηθώ και να αράζω στο σπίτι. Όχι ούτε κι αυτό θα ήταν λύση. Θυμήθηκα τις καταθλιπτικές μέρες που περνούσαν και δεν έβγαζα από πάνω μου τις πιτζάμες. Ζω κάθε μέρα τις καταθλιπτικές μέρες που τo ξυπνητήρι χτυπάει απ'τις έξι κι εγώ πηγαίνω στο προσωπικό μου κολαστήριο, σκέφτηκα πως σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλα πράγματα πέρα από αυτές τις δυο καταδικασμένες επιλογές. 

Ναι, το να δουλεύεις πάνω σε αυτό που σ'αρέσει, σε καυλώνει κι άντε αν αυτό θεωρείται στις μέρες μας πολυτέλεια που για μένα δεν είναι, τότε κάτι πιο απλό, να δουλεύεις σε ανθρώπινες συνθήκες, σε ένα ευχάριστο εργασιακό περιβάλλον με ανθρώπους που μπορείς να συνεννοηθείς και να συνεργαστείς και που δεν θα προσπαθούν μονίμως να φορτώσουν σε εσένα  τη δουλειά! Δυστυχώς δεν έχω τίποτα απ' τα δυο!

Όλοι έχουμε τα σαράκια μας, όλους μας κάτι μας τρώει , εμένα τα τελευταία χρόνια έχουν εξαφανιστεί δια μαγείας όλα τα άλλα μου προβλήματα και πέρα από την πλάκα δόξα τον Jah  όντως όλα πάνε καλά και το μόνο μου σαράκι είναι αυτή η απαίσια δουλειά, καταντάω πολλές φορές μονότονη κυρίως απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό και στους φίλους τους μετρημένους στα δάχτυλα γιατί δεν έχω και πουθενά αλλού να πω τον πόνο μου.  Στην αρχή ίσως να έκανα υπομονή, ίσως να ήλπιζα πως κάποια στιγμή θα άλλαζαν τα πράγματα, πως θα πήγαιναν προς το καλύτερο με λύπη μου όμως διαπιστώνω ότι αυτά τα τελευταία τρία χρόνια που είμαι εκεί τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο και ο κλοιός όλο στενεύει. 

Αρχίζω πλέον να βλέπω σοβαρά την πιθανότητα μιας παραίτησης στο άμεσο μέλλον, αφού εξαντλήσω πρώτα όλες μου τις πιθανότητες για κάτι καλύτερο ή μια αλλαγή και προτού εξαντληθώ η ίδια είμαι πλέον έτοιμη για την μεγάλη φυγή γιατί όπως λέει και η Maya Mendoza " Κανένα ποσοστό ασφάλειας δεν αξίζει για να υποφέρεις την μετριότητα μιας αλυσοδεμένης ζωής σε μια ρουτίνα που σκοτώνει τα όνειρα σου. 

Αφού μαγείρεψα, ασχολήθηκα με δουλειές του σπιτιού και ψώνια, τώρα ήρθε η ώρα για ένα ωραιότατο καφέ με φίλους το βράδυ έχει λιώσιμο με Narcos και αύριο είναι μια ελεύθερη μέρα με τόσο προγραμματισμένα και απρογραμμάτιστα πράγματα να κάνω. Ξέρω ότι πολλοί μπορεί να μην θεωρούν σοβαρό το πρόβλημα μου γιατί εύκολα ή δύσκολα λύνεται, πολλοί μπορεί ούτε καν να συμμερίζονται τον πόνο μου γιατί θα με λένε αχάριστη που έχω μια σταθερή δουλειά με ένα σταθερό μισθό, μόνο που έχω και μια σταθερή θηλιά δεμένη στο λαιμό που όλο στενεύει κι αυτό είναι που κάνει τη διαφορά...

8th Street Mode Festival

8th Street Mode Festival .... μια κάποια γεύση 

2/9/2016

Χθες στη Σαλονίκη δε θυμήθηκα τα νιάτα μου, είδα κάτι νιάτα που δεν είχα. Ήταν κάτι πιο εξελιγμένο, ακόμα πιο δημιουργικό που όχι μόνο δε μου χαλούσε την αισθητική, μου την έφτιαχνε ακόμα περισσότερο. Εκεί είναι που καταλαβαίνεις πια ότι αρχίζεις να ανήκεις σε μια ξεπερασμένη γενιά που αναπόφευκτα μεγάλωσε με "Μπράβο Ρούλα"! 

Όταν παστώθηκα πάνω στα κάγκελα δίπλα στο Θερμαϊκό, με τα πόδια να τρέμουν κι εγώ να χάνω τις αισθήσεις μου, πέρασαν αμέτρητα, γαμώτο και γιατί, αμέτρητες θολωμένες σκέψεις, όπως να παραιτηθώ, να γράψω βιβλίο, να γίνω μάνα, να αλλάξω ζωή. Ένιωθα το απέραντο πλήθος έτοιμο να με ποδοπατήσει έτσι όπως μου ποδοπατάει κάθε μέρα την ψυχή στην γαμημένη δουλειά αλλά ευτυχώς ο Γιάννης την πήρε γραμμή πως κάτι  δεν πήγαινε καλά με την πάρτη μου, με έπιασε από το χέρι και κατάφερε να με βγάλει , απορώ κι εγώ ακόμα πως, από τη λαοθάλασσα. 

Η Θεσσαλονίκη τα βράδια είναι ένα τρομερό κλισέ,είναι μαγική, ακόμα και τώρα αντιστέκεται με κορίτσια και αγόρια αραγμένα δίπλα στη θάλασσα, να σκαρώνουν στίχους, να ραπάρουν, να δημιουργούν. Πήρα τον κατάλληλο αέρα και ένα βρώμικο και ξαναγυρίσαμε μέχρι να βγει ο Aplha Blondy  στη σκηνή. Είχαμε χάσει τις προνομιακές μας θέσεις αλλά ευτυχώς είχαμε ανεμπόδιστη θέα στον Bob Marley της Αφρικής και ενδυματολογικά σε κάτι από Φλωρινιώτη θα πρόσθετα εγώ!

Η βραδιά είχε αρχίσει να αποκτά πραγματικό ενδιαφέρον, η μυρωδιά της φούντας ερχότανε από παντού, το λιμάνι είχε πάρει όντως φωτιά, όλοι το γύριζαν, ο περίγυρος άρχισε να απαρτίζεται  με μεγαλύτερους ηλικιακά από μένα, ο Blondy έλεγε να μην σκοτώνουμε στο όνομα καμιάς θρησκείας κι εγώ σκεφτόμουνα πόσο χιλιοειπωμένο αλλά και πόσο επίκαιρο δυστυχώς ήταν αυτό που έλεγε, άρχισε να τραγουδά κι όλοι χορεύαμε reggae, ναι ήμουν εκεί το ζούσα και η sophie_jamaica ήταν ολοζώντανη. 

Ήταν η ίδια μέρα που έμαθα για τον χαμό του Ανεστόπουλου και είχα μια θλίψη, για το θάνατο του Θάνου, της εφηβείας μου, της δεκαετίας των είκοσι, των ονείρων που θάφτηκαν, της άθλιας καθημερινότητας, της τρομακτικής ΑΕΛ με Κούγια, τις μάντρες που έπρεπε να πηδήξουμε και τούτον το χειμώνα, το σανδάλι με βροχή στη δουλειά και αναρωτήθηκα πολλές φορές αν όντως υπάρχει ανώδυνη αλλαγή , μα δεν υπάρχει....

Μπήκε ο πρώτος γαλλικός φουντούκι στην κούπα, ο Σεπτέμβριος ήρθε απειλητικός με νεροποντές και η φωνή του γέμισε το δωμάτιο...μέχρι που ήρθε αυτός ο μπλε χειμώνας....

Six pack

Όλως παραδόξως έχω ένα αίσθημα αισιοδοξίας και απορώ με τον εαυτό μου που βρίσκω το κουράγιο και το αισθάνομαι κάτι τέτοιο. Κάθομαι στο γραφείο της απάλευτης δουλειάς μου που μια μέρα ονειρεύομαι πως θα την παρατήσω και παρατηρώ για ακόμα μια φορά πόσο απαίσιοι είμαστε οι άνθρωποι στην πλειοψηφία μας.

Αν κάτι μου έμαθε αυτή η δουλειά είναι σίγουρα αυτό κι ενώ δεν θα έπρεπε να είναι κάτι το οποίο να με ξαφνιάζει , γιατί είπαμε σε τέτοιους καιρούς που ζούμε, τέτοιοι είμαστε , συνεχίζει να με σοκάρει επανειλημμένως.

Κι όμως είμαι αισιόδοξη πρέπει να είμαι αισιόδοξη, είναι εξάλλου Αύγουστος ο μήνας που θα έπρεπε να μας θυμίζει πως είναι τρόπος ζωής να είσαι στρατιώτης του θετικού, μόνο που δυστυχώς τα τελευταία χρόνια τι να σου κάνει κι αυτός , όλοι οι μήνες μας θυμίζουν πώς να είμαστε στρατιώτες σκέτο.

Στρατιωτάκια ακούνητα και αγέλαστα καλά κουρδισμένα κι όλο αυτό ονειρεύομαι πως θα ξεκουρδιστώ και θα γελάω τρομακτικά και ακατάπαυστα στα μούτρα όλων εκείνων που ανέχομαι την μαλακία τους κάθε μέρα και είναι τόσοι πολλοί και απέραντοι οι μαλάκες, που κώλο δεν θα βάλω κάτω και six pack θα κάνω απ’τα γέλια!

Ψόφια από κούραση σωματική και πνευματική, κάθομαι στην καρέκλα και κοιτάζω το κενό , παραδίνομαι σε αυτό χωρίς κουράγιο. Σκέφτομαι πως είναι Παρασκευή και σε λίγο σχολάω απ’το  μπουρδέλο.

Καλό ΣΚ παίδες

Hello Daylight

Dreamers they never learn...

Ζω την ταφόπλακα του οκτάωρου, που με εξαϋλώνει. Κάθε πρωί σχεδόν λιπόθυμη με τσιμεντάρω και πάω.Καλουπώνω την ψυχή μου και πάω, στον βρόμικο καθημερινό μου τάφο. Πολλά μοιρολόγια μου έχω κάνει για ζωντανή. Άραγε να 'μαι; Να, με τσιμπάω και δεν αντιδρώ. Δεν το περίμενα ποτέ πως ένα οκτάωρο θα μπορούσε να με στείλει κυριολεκτικά στον διάολο.

Επιλογές από φόβο, όχι για τ' όνειρο και καμιά φορά αναρωτιέμαι που και να ήταν ζήτημα σκληρής επιβίωσης. Πραγματικά αναρωτιέμαι ακόμα γιατί συνεχίζω να το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Ο μαζοχισμός του καλού παιδιού, της ανασφάλειας, του ότι πρέπει να κάνεις κάτι στη ζωή σου, για το χαρτζιλίκι, γιατί  περί χαρτζιλικίου πρόκειται.

Αφήστε με εκτός οκταώρου και θα δείτε πόσα πράγματα μπορώ να κάνω ή στην τελική και να μην κάνω.Καλύτερα δημιουργική τεμπελιά παρά αυτός ο καρκίνος κάθε μέρα. Πως έπεσα στην λούμπα τούτη;Καθημερινές αθλιότητες με ανθρωπάκια.Μήπως όμως πραγματικά το έχω ανάγκη, γιατί δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, όχι αποκλείεται να έχω αυτή τη μαλακία ανάγκη.Κανείς δεν την έχει ανάγκη κι όμως όλοι έτσι νομίζουμε και συνεχίζουμε για την επιβίωση άλλοι με περισσότερη και άλλοι με λιγότερη ανάγκη να πηγαίνουμε καθημερινά προς τη δυστυχία μας.

Να φταίει τελικά μόνο το γαμημένο οκτάωρο ή απλά κρύβουμε όλοι μας  πίσω από τα άθλια οκτάωρα μας τους δισταγμούς και τους ίσκιους μας γιατί βαθιά μέσα μας ακόμα πιστεύουμε πως θα μπορούσαμε να τα είχαμε καταφέρει και καλύτερα. Έλα μου ντε; Θα μπορούσαμε να είχαμε επαναστατήσει για κάτι λιγότερο σίγουρο αλλά εκτός από τον ανθρώπινο φόβο είναι κι αυτοί οι γαμημένοι καιροί άκρως ακατάλληλοι για ρίσκα ή μήπως είναι άκρως κατάλληλοι γι αυτά;

Γιατί πόσο πιο κάτω να έχει από τον πάτο; Μωρέ έχει και παρά έχει, αυτό επιβεβαιώνεται τα τελευταία χρόνια. Από τον πάτο πρέπει να ξαναθυμηθούμε τα θέλω μας και να προσπαθήσουμε να παλέψουμε γι αυτά, να παλέψουμε στις οκτώ ώρες της ημέρας που μας απομένουν έστω και στραπατσαρισμένοι και μέσα από αυτά να ξαναζωντανέψουμε, να ξαναλαχταρίσουμε, να νιώσουμε πάλι ζωντανοί και ίσως αν ζωντανέψουμε να τα καταφέρουμε. Παλεύουμε μαζί του κάθε μέρα κι ακόμα δεν κατάφερε να μας αποτελειώσει,αντιδρούμε και δεν αποδεχόμαστε πως θα αφήσουμε  αυτή την ασχήμια εντός και εκτός οκταώρου να μας καταπιεί.

 Dreamers

      They never learn 

      They never learn

      Beyond the point

of no return

of no return

And it's too late

The damage is done

The damage is done ...

Υ.Σ  Βάλε ακουστικά, κλείσε τα μάτια και άκου...

Αυτοαναφορικό

Με πλησίασαν διάφοροι και αρκετοί άνθρωποι λόγω του blog, λόγω του γραψίματος σε αυτό δηλαδή.Μου έδωσαν αγάπη, αποδοχή, αγκαλιά, συναισθήματα, θαυμασμό.Κάποιοι δίνουν ακόμα. Έχω την εντύπωση όμως ότι μερικούς από αυτούς τους απογοήτευσε η φυσική μου απουσία από τα πράγματα, με την έννοια ότι περίμεναν περισσότερα από εμένα κι εγώ δεν υπήρχα σχεδόν πουθενά.Δεν ήταν όμως μόνο η φυσική απουσία ήταν σίγουρα και η συγγραφική. Δεν γράφεις άρα δεν υπάρχεις.

Δε θα έβλεπες το όνομα μου να μοστράρει σε εκδηλώσεις, συναθροίσεις και λογοτεχνικές συνεστιάσεις και γενικά και πέρα από αυτά δε θα με έβλεπες πουθενά. Είχα παραιτηθεί εξαρχής από μια τέτοια προσπάθεια. Επίμονα και από επιλογή μια διαχρονική αποχή ίσως γιατί δεν μπορώ με τίποτα να καταπολεμήσω την εσωτερική μου ανάγκη να μην ανήκω πουθενά και σε κανέναν χώρο ακόμα κι εκεί που αισθάνομαι σχετικά άνετα και βολικά, μάλλον φταίει που δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι και η συναναστροφή μαζί τους.(τι ειρωνεία!) Μερικοί φτάσανε στο γελοίο σημείο να με κακολογούν γιατί τόλμησα να μην πραγματοποιήσω τις προσδοκίες που είχαν στο δικό τους κεφάλι για μένα!

Μπορεί να τους απογοήτευσαν φυσικά κι άλλα πράγματα αλλά ακόμα προσπαθώ να καταλάβω αν απομακρύνθηκα εγώ από αυτούς ή αυτοί από εμένα και με βεβαιότητα καταλήγω ότι τους άφησα τρέχοντας πρώτη εγώ, αρά δεν ξέρω τελικά ποιος απογοήτευσε ποιον. Ήταν ίσως μια αμοιβαία και καθαρή αλληλοαπογοήτευση, ήταν η διαφορά προοπτικής στα πράγματα, ήταν το ότι συνέχισα να αλληθωρίζω προς τα μέσα, ήταν η απουσία της ματαιοδοξίας.

Εξακολουθώ να πιστεύω πως ήταν σωστή επιλογή να απομακρυνθώ γιατί το "όλοι μαζί μπορούμε' έχω δει σε τι σκατά καταλήγει. Το γράψιμο εξάλλου είναι ένα μοναχικό σπορ όπως και το να χάνεσαι μέσα στις λέξεις. Μένω δίπλα μονάχα σε αυτούς που αποδέχονται και αγαπάνε τη Σοφία σε όλες τις καθημερινές τετριμμένες εκδοχές της. Δεν είμαι μονάχα οι λέξεις μου, υπάρχω και πέρα από αυτές, υπάρχω στις σιωπές μου, στις απουσίες μου, στα κενά μου. Νιώθω ελεύθερη και πλήρης, δίχως να έχω την ανάγκη επιβράβευσης ή εντυπωσιασμού για το οτιδήποτε. Νιώθω τόσο συμφιλιωμένη με την μονόχνωτη φύση μου,νομίζω ότι ο λόγος που δεν γράφω πια τόσο συχνά είναι η απουσία μοναξιάς και απόλυτης σιωπής έστω και για λίγες ώρες. Τι ειρωνεία να μην μπορείς τους ανθρώπους και κάθε μέρα λόγω δουλειάς να έχεις τόσους πολλούς μαλάκες μαζεμένους πάνω από το κεφάλι σου. Τι ειρωνεία!

Το συνοδευτικό τραγουδάκι ανασύρθηκε από τη μνήμη και μου κόλλησε από χθες!

Άλλο ένα απεργιακό... post

Υ.Σ ίσως και να φταίει που δεν τους έκατσα!