Και εκ δεξιών του πατρός

Καθότανε πάντα στην αριστερή μεριά του καναπέ,τοποθετούσε το σώμα του,με τρόπο αέρινο, αθόρυβο, ούτε που καταλάβαινες,έτσι σε πλησίαζε κιόλας, ανυποψίαστα.Όλα έχουν τον τρόπο τους να κάθονται,οι καταστάσεις,οι άνθρωποι,τα πράγματα.Με το πλήρωμα του χρόνου, όλα βρίσκουν τον χώρο τους,όσα θέλουν να τον βρουν.

Και εκ δεξιών του πατρός εγώ και όλοι οι άλλοι,πάντα καθότανε στα αριστερά και δέσποζε σαν λιοντάρι. Ναι, εγώ αράδιαζα το σώμα μου σαν τσουβάλι,μα δεν έκανα θόρυβο, απλά πάντα ακολουθούσε το χαρακτηριστικό, πουφ..

Τον μεγαλύτερο θόρυβο τον κάνουν οι άδειοι τενεκέδες και γέμισα ένα σωρό τριγύρω μου, μια ζωή γεμάτη από άδειους τενεκέδες.Το αγαπημένο τραγούδι των παιδικών μου χρόνων ήταν το Stand by me,μέχρι και σήμερα δεν το έχω τραγουδήσει σε κανέναν. Που να βρεθεί χώρος με τόσους τενεκέδες;Πολλές φορές το τραγουδάω στον εαυτό μου, γιατί έρχονται ώρες που με αφήνει κι εκείνος.

Οι τενεκέδες γέμιζαν το κενό μου και μιας και αποφάσισα να το ρίξω στην ανακύκλωση, άδειασε ο χώρος, τέρμα τα ψέματα, διψάω να σε βρω, να σταθώ πλάι σου, να ανήκω κάπου, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ το θέλω,τόσα χρόνια φτερό στον άνεμο, κουράστηκα, θέλω να έρθεις και να μου τραγουδήσεις jam by my side.Θέλω να ξυπνάω και να είσαι πάντα αριστερά μου

Αν μ’ αγαπάς έλα να κάνουμε έρωτα

Άκουσες ποτέ τη φωνή σου στο σκοτάδι και δεν την αναγνώρισες;
Ήταν τότε που είχες κουφαθεί,που σώπαινες για όλα. Και τώρα τι;
Πέρασες στην αντίπερα όχθη κι άρχισες τις φαμφάρες και τους αλαλαγμούς, μέσα στην κραιπάλη και την ασυδοσία και άντε πάλι από την αρχή, η μοίρα σου είναι να ζεις, να γράφεις και να γυρίζεις, και μόνο αντάλλαγμα για την καλή σου τύχη, είναι το αίμα σου, που φτύνεις κάθε τόσο.

Με ακούς; Κρυώνω, μη με χαϊδεύεις άλλο πια με παραμύθια, είπαμε είμαι καλή παραμυθού, κρατάω εγώ αυτή την ιδιότητα, μην με χαϊδεύεις με λέξεις, τις ξέρω καλύτερα από σένα. Δεν είμαι τόσο ροκ όσο νόμιζες, κι όταν κρυώνω ψάχνω εσένα κι όχι τη γάτα μου την Περσεφόνη. Κρυώνω, θέλω να χωθώ κάτω από τα ζεστά μου σκεπάσματα μέχρι να έρθει η αγκαλιά σου ή το καλοκαίρι, και το δεύτερο θα’ ρθει πρώτο, γιατί εσύ πας με τα πόδια… Κι εκείνο το βράδυ του Αυγούστου που θα επιστρέψεις, ενώ θα κάθομαι στην άμμο και θα μετράω τα αστέρια, θα’ ρθεις και θα μου ψιθυρίσεις:

«Γουστάρω που όταν κλαίω δεν ρωτάς το γιατί
Γιατί εσύ ξέρεις πως ο πόνος μου έχει αιτία τυφλή
Γουστάρω σαν γατούλα όταν μου παίζεις κρυφτό
Κι όταν φοβάμαι μην σε χάσω να μου λες σ' αγαπώ»

Κι ενώ θα σου χαμογελώ με αυτή την ηλίθια φάτσα που παίρνω όταν σε βλέπω, θα με σπρώξεις με τα ρούχα στη θάλασσα κι εγώ θα σου φωνάζω «σ’ αγαπάω βλαμμένο», κι όταν οι βρεγμένες πατούσες μου αγγίξουν την άμμο, θα μου πεις, κόψε τα άρλεκιν και το sex and the city , θα στραβοπατήσω θα πέσω και τότε σηκώνοντας το βλέμμα μου προς τον ουρανό, θα δω πάλι την φάτσα του Γιώργου να μου λέει: «Είδες άμμο και νόμισες πως είναι ακρογιαλιά.... Έρημος ήταν δικιά μου ..... Έρημος, ξύπνα…»

Υ.Σ (Τελικά ακυρώθηκε μέχρι νεοτέρας η Γλασκώβη και τα κοκορέτσια, δεν θα προλάβω να πατήσω το πόδι μου στην Αθήνα και 2 Μαΐου αναχωρώ για Άμστερνταμ, είναι οριστικό και αμετάκλητο με τα εισιτήρια και το ξενοδοχείο ήδη χρεωμένα στην κάρτα και ότι μα ότι κι αν γίνει αυτό το ταξίδι δεν αναβάλλεται, χρειάζομαι επειγόντως διακοπές από τις διακοπές, δηλαδή δουλειά, ε κι αφού αυτή την κουτσοβρήκαμε, είπα να πάω ταξίδια, με βλέπω από την πρώτη μέρα να τρώω πόδι, δεν πειράζει ας μην κάνω καριέρα, θα παντρευτώ έναν άντρα στις εκπτώσεις που να έχει μια!)

Υ.Σ 2 Στο gcast, παίζει Λένα Πλάτωνος –Έλα να κάνουμε έρωτα
Αν μ'αγαπας ελα να κανουμε ερωτα
ελα τωρα που σε θελω,σε θελω πολυ
δεν υπαρχει τιποτ' αλλο για μενα στη γη,
μοναχα εσυ
το δικο σου το κορμι
αγορι μου μου μη μιλας
αλλα γδυσου αν μ'αγαπας

Αν μ'αγαπας ελα να κανουμε ερωτα
Στο δωματιο 457
με τα φωτα αναμμενα,τα ματια ανοιχτα

Ζομπι,
εκτοπλασματα-ανθρωποι
ζομπι,ζομπι
οι νεκροι μου συγκατοικοι
που μ'εχουν χτισει
σε μια πολη απανθρωπη,σκοτεινη
ζομπι,ζομπι
που τη ζωη μας οριζουνε
που μας κυκλωνουν και που σχεδον μας αγγιζουνε
στη χωρα των ζομπι
κανε κατι να μεινουμε ζωντανοι
ζωντανοι


Αν μ'αγαπας ελα να κανουμε ερωτα(2)
ελα τωρα που σε θελω,σε θελω πολυ
δεν υπαρχει τιποτ' αλλο για μενα στη γη,
μοναχα εσυ
το δικο σου το κορμι
αγορι μου μου μη μιλας
αλλα γδυσου αν μ'αγαπας

Rol με δράση ξύδι-Επιλογή που δεν μετανιώνεις...

Χτυπούσε το τηλέφωνο επίμονα. Αν και κουρασμένη έπρεπε να πλύνω τα πιάτα, το ίδιο απορρυπαντικό πιάτων Rol ξύδι. Η ίδια ακριβώς μυρωδιά με τότε, που έπλενα ανυποψίαστη τα πιάτα σε μια κουζίνα ισογείου που έβλεπε στο φωταγωγό.

Δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα από τότε. Απελπιστικά υποψιασμένη πια με τις φλέβες των χεριών μου πρησμένες από την κούραση  πλένω τα αποφάγια σε κάποια το ίδιο ασφυκτικά μικρή κουζίνα, αυτή τη φορά όμως σε ρετιρέ και με παράθυρο με θέα θάλασσα , ίσως να είναι το μοναδικό πράγμα που αξίζει να βιώσει κανείς μεγαλώνοντας, να αποκτήσει μια κουζίνα με θεα τη θάλασσα.

Στο μέσα δωμάτιο κανείς , τουλάχιστον παλιότερα υπήρχε ένας ίσκιος .

Δεν νιώθω τα χέρια μου , τα τυλίγω μέσα στην πετσέτα κάθομαι στο σκαμπό αποκαμωμένη . Έτρεξα τόσο πολύ , δούλεψα τόσο , και έπρεπε να είμαι τέλεια , τα κατάφερα . Τουλάχιστον αυτό έβλεπαν οι γύρω μου.

Συνεπής πάντα και παντού , με ένα λαιμό διαρκώς στεγνό από το λαχάνιασμα, είναι η εποχή τέτοια , είναι η ώρα που πρέπει να ανέβω το βουνό για να μπορώ να δω τη θάλασσα μου ψιθύρισα , κι όταν έρθει η ώρα της κατρακύλας ποιος νοιάζεται ; Αμφιβάλλω αν θα ζω μέχρι τότε.

Λόγια , που μουρμουράω μόνη μου , για να πείσω τον εαυτό μου για κάτι που δεν πείθεται . Ώρα για να καταρρίψω τα μεγάλα ΔΕΝ μου .
Τα κατάφερα όλα , και ; Στο τέλος μια κούραση μένει , ίσως να φταίει ο πεσμένος αιματοκρίτης …

Πάω για ύπνο τώρα , θα βάλω τα χέρια μου κάτω από τις μασχάλες για να μην πονάνε. Κλείνω το παράθυρο, είναι ωραία η θάλασσα μόνο που στην επιφάνεια της επιπλέουν οι φελλοί και τα σκατά και η μπόχα είναι αφόρητη , ο φωταγωγός πάντα θα έχει άλλη χάρη .

Ηδονή

Ω! Τι σύγχυση τελικά που επικρατεί στη θολούρα , όταν δεν μπορείς να δεις καθαρά μπροστά σου, είτε από έρωτα, είτε από θυμό , είτε από πιοτό; Τι αγαλλίαση νιώθει η ψυχή σου , όταν λιάζεται γυμνή μπρος στον καθαρό ουρανό ; Όταν η ομίχλη αποχωρεί και μένεις μόνος, με τις απλές όμορφες καθημερινές στιγμές σου, με την καρδιά σου ντυμένη με ζεστασιά , κλείνοντας μέσα της τους λίγους εκλεκτούς που κατάφεραν με κόπο να μπούνε μέσα της και να μείνουν για πάντα… Τι όμορφο να κρατάς λόγια αγαπημένων ανθρώπων στην αγκαλιά σου που νόμιζες ότι σε πρόδωσαν, μα τώρα που όλα ανθίζουν μέσα σου ξανά, βλέπεις ότι απλά ο πόνος δεν ήταν τίποτα άλλο , παρά αυτά τα λόγια που έμπηγαν βαθιά μέσα στη σάρκα σου τις ρίζες τους κι έμειναν μέσα σου για τόσο καιρό και σιγά- σιγά ανθίζουν μεγαλώνουν… Πια τα βλέπεις ολοφάνερα να ορθώνονται μπροστά σου και αυτή η ευτυχία που σε πλημμυρίζει μπροστά στη θέαση τους , δεν είναι τίποτα άλλο από την κατάκτηση τόσο περίεργων και συνάμα αληθινών συναισθημάτων ! Ναι –ναι είναι η πρώτη φορά που κατακτάς την αλήθεια , η πρώτη φορά που βλέπεις πως δεν εξαπατήθηκες , πως δεν χρειάζεται να πάρεις τα λόγια σου πίσω… Πλέον βλέπεις καθαρά και δεν έχεις την ανάγκη να ζεις μέσα σε παραμύθια. Η πραγματικότητα σε πλήγωσε καθώς πάλευες να μη χάσεις την αλήθεια , καθώς πάλευες στα κύματα του έρωτα, νόμιζες πως έκανες και πάλι λάθος κι όμως αυτά τα λόγια ήταν ότι πιο αληθινό είχες ακούσει ποτέ . Τώρα πια δεν θες να κρατήσεις τίποτα θες απλά να τους φωνάξεις δυνατά να προχωρήσουν μπροστά , ναι οι πορείες σας είναι τόσο διαφορετικές , θες όσο τίποτα να ανοίξουν τα φτερά τους να κατακτήσουν όλα όσα ονειρεύονται και δεν έχει σημασία αν εσύ απλώς παρακολουθείς από μακριά , θες να τους φωνάξεις πως μια από τις βαλίτσες τους έχει μέσα την ολοκληρωτική αγάπη σου, τους τι δίνεις απλόχερα δε θες τίποτα άλλο για να προχωρήσεις , δεν θες τίποτα άλλο για να είσαι ευτυχισμένος , μονάχα να ξέρεις πως όσο μακριά κι αν πετάνε σε άλλους ορίζοντες από τους δικούς σου είναι δικοί σου, είναι ολότελα δικοί σου… Ναι κι απέμεινες γεμάτος από αγάπη , γεμάτος από πρωτόγνωρα συναισθήματα που το πλήρωμα του χρόνου στα φανέρωσε , δεν έχεις τίποτα να αγκαλιάσεις το βράδυ όταν θα πέσεις για ύπνο , μα η αγκαλιά σου είναι γεμάτη .. Και τι κι αν η απογοήτευση σε κυριαρχεί από τις μικρές καθημερινές σου αποτυχίες… Τώρα πια κατέχεις την αναγνώριση τους , τώρα πια κατάφερες να τους κάνεις να δούνε πραγματικά ποιος είσαι . Ότι πιο απλό , πιο καθημερινό , πιο αγνό , πιο αληθινό πλάσμα κράτησαν ποτέ τους… Ναι , νιώθεις μια πληρότητα μια ολοκλήρωση , μια δικαίωση, κάτι σου αναστατώνει τις αισθήσεις σαν να λούζεσαι με Herbal , σαν να ηδονίζεσαι τρώγοντας μια Kinder σοκολάτα (χα-χα-χα)! Θέλεις να γελάσεις δυνατά μα δίπλα είναι ώρα κοινής συνουσίας και δε θέλεις να νομίζουνε πως γελάς με τους οργασμούς τους , πως χλευάζεις κάτι που σου λείπει γιατί στο στόμα σου λιώνει ένα soft king Αλλατίνη με κομμάτια πραγματικής σοκολάτας έχεις στο στόμα σου μια πραγματική ηδονή και εδώ δεν χωράνε ζήλιες , θέλεις να ενώσεις τους αναστεναγμούς ηδονής σου με των διπλανών … Κάποτε αναρωτήθηκαν σε κάποια παραλία πως θα μπορούσες να τσακίσεις τρία ολόκληρα cookies , μα τώρα νιώθεις πως κολυμπάς μέσα σε εκατοντάδες από αυτά ενώ τελετουργικά από πάνω σε περιχύνουν με πραγματική λαχταριστή σοκολάτα γάλακτος … Απόλυτη ηδονή σε βρίσκει ξαναμμένο , μετά επικρατεί σιγή και ξέρεις πια πως ήρθε η ώρα να ανάψεις κι εσύ τσιγάρο όπως οι από δίπλα …

Το συνειδησιακό μου Πλημμελειοδικείο

Να θυμάσαι πως το σπίτι συνήθως θα είναι ακατάστατο,σπάνια θα επικρατεί η τάξη όπου θα βρίσκομαι εγώ τριγύρω, τα λιωμένα κεριά θα υποδηλώνουν κι αυτά με την ύπαρξη τους πως κάποτε τα άναψα για να κάνω ατμόσφαιρα για μένα, γιατί εδώ και καιρό μοιράζομαι μαζί τους τα βράδια μου, δυο τρία μπορεί να τα άναψα για να ρουφούν τον καπνό των ατελείωτων μοναχικών τσιγάρων μου.

Να θυμάσαι ότι μπορεί να δυσκολεύομαι να θυμηθώ αλλά δεν ξέχασα ποτέ τίποτα,με ρώτησες αν μπορείς να τα παρατήσεις όλα και να έρθεις να κατοικήσεις στην ίδια στέγη μαζί μου,ξέχασες όμως να ρωτήσεις αν μπορείς να κατοικείς στη ψυχή μου,στο σώμα μου.

Να θυμάσαι πάντα ότι όσα σου εκμυστηρευτικά εκείνο το ξημέρωμα που τρώγαμε μαζί εκείνους τους λουκουμάδες δεν ήταν απλά στάχτες μέσα μου που έθαψα,μα ήταν μια φωτιά που έκαιγε και ποτέ δεν θα σβήσει.

Να θυμάσαι πως το σπίτι μου είναι άδειο τα βράδια,μα τις μέρες περνούν χιλιάδες πόδια και πατούνε το χαλάκι της εξώπορτας μου.Το σπίτι γεμίζει κόσμο,τα γέλια των φίλων μου μαζεύονται στους τοίχους και τα βράδια όταν κοιμάμαι τα ακούω.Κάποτε θα το αφήσω το σπίτι αυτό,μα όχι και ότι έζησα εδώ.Έξω θα έχει ενοικιαστήριο,αργά ή γρήγορα θα γίνει κι αυτό μα εγώ θα έχω φύγει πολύ μακριά,θα ταξιδεύω για άλλες πολιτείες.

Μη ζητάς να σου πω που θα με βγάλει ο δρόμος,καμιά φορά όταν κάνεις μακρινά πλάνα, στο δρόμο χάνεσαι και αδιέξοδο μπορεί να βρω,μα δεν θα γυρίσω να κοιτάξω πίσω,θα κάνω μαθήματα αναρρίχησης και τον πιο ψηλό τοίχο θα τον περάσω.Δεν μπορεί να γίνουν όλα σωστά σε αυτή τη πορεία,θα υπάρχουν και σφάλματα είναι κι αυτά μέσα στο πρόγραμμα…

Κάποτε θα περάσω κι εγώ από το συνειδησιακό μου πλημμελειοδικείο,μπορεί να φτάσω μέχρι και το τριμελές,μα και πάλι θα το περάσω κι αυτό είτε με αθωώσω είτε όχι και θα προχωρήσω.Δεν έχουμε τις ίδιες πορείες και ούτε θα της αποχτήσουμε,γιατί ονειρευόσουνα μονάχος.Δε φταις εσύ που ονειρεύεσαι τον παράδεισο μα ούτε εγώ που βλέπω ακόμα εφιάλτες. Θέλεις να με κρατήσεις,μα εγώ είμαι άμμος που ξεγλιστράει μέσα από τα δάχτυλα σου!Έχουμε όμως κάτι κοινό κυνηγάμε κάτι και οι δύο αλλά σε άλλη κατεύθυνση εσύ και σε άλλη εγώ!

Μην ξεχάσεις πως στην καρδιά μου κατοικεί ένα στοιχείο με τη μορφή του Απόλλωνα,μέρα και νύχτα.Τα βράδια βγαίνει από την καρδιά μου και εμφανίζεται μπροστά μου,με πιάνει από το χέρι και χορεύουμε ατελείωτα μπλουζ μέχρι το ξημέρωμα.Είναι μέσα μου,μαζί του ξυπνάω,μαζί του κοιμάμαι,είναι μέσα μου και τρέφεται από τον έρωτα μου κι έτσι θα ζει μέσα μου όσο θα αναπνέω,όπου κι αν πάω θα τον κυοφορώ.Ναι καμιά φορά με πονάει, κλωτσάει δυνατά και εσύ ήσουν αυτός που έμπηγα τα δόντια μου στο σώμα του από τον πόνο,εσύ άκουγες τους λυγμούς μου και χάιδευες με στοργή τα μαλλιά μου για να ξεχαστώ ,πάντα στο τέλος με έκανες να γελάω,να ξεχνιέμαι.

Να θυμάσαι πως αν καμιά φορά θα κλαίω θα μαζεύω τα δάκρυα μου για να σου τα προσφέρω,αν θα γελάω,θα μαζεύω τα γέλια μου και θα σου τα στέλνω όσο μακριά κι αν είσαι.Όταν θα προχωράω μπροστά,όλες τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μου θα τις αφιερώνω σε σένα,μα μη μου ζητάς να σου αφιερώσω εμένα,γιατί δεν θα μπορέσω ποτέ να το κάνω .

Βγάλτε το δα από τα Μουδανιά!

Άνοιξα μηχανικά την πόρτα . Κατευθύνθηκα προς το ασανσέρ . Τον τελευταίο καιρό συνήθως πάω από τις σκάλες κι ας μένω στον πέμπτο, λέω πως γυμνάζομαι. Έβαλα τα ακουστικά θα άκουγα και πάλι το ίδιο τραγούδι, το ίδιο τραγούδι από τους Radiohead που ακούω σχεδόν κάθε πρωί πριν πάω στη σχολή(Creep). Ποιος είπε πως οι φοιτητές κάνουνε διακοπές; Πρέπει να του κάνουμε μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση. Το ταξίδι μέχρι το ισόγειο ατελείωτο, κάτι ψάχνω μέσα στις τσέπες μου, όχι δε είναι εισιτήριο, δεν περνάει ελεγκτής από εδώ, αναπτήρα έψαχνα, πάλι δεν κοιμήθηκα καλά το βράδυ. Ξύπνησα στο παραπέντε από τον μελωδικό ήχο που έβγαινε από το ξυπνητήρι του κινητού μου. Της αϋπνίας το ανάγνωσμα πρόσχωμεν . Τέλος διαδρομής . Έφτασα στο ισόγειο. Πόσο με χαλάνε τα κρύα πρωινά, ούτε καφέ πρόλαβα να πιω, ανάβω το πρώτο τσιγάρο και έπονται κι αλλά πολλά, πότε η νικοτίνη δεν μου είναι αρκετή . Κατευθείαν για καφέ στο κυλικείο και στο καπάκι μάθημα.. Όλα μηχανικά. Είμαι κυκλωμένη από υπολογιστές, τα καλώδια από τα ποντίκια τυλίγονται πάνω μου κι εκεί που πνίγομαι , αρχίζει το μάθημα κι εγώ βυθίζομαι, δεν μιλάω ποτέ για το κρύο, αλλά τον τελευταίο καιρό ντύνομαι μόνο με χιόνι…. Αλλά ακόμα και μπροστά από την οθόνη, εγώ βλέπω ορίζοντα , όπως και ο διπλανός μου, είναι ο μόνος τρόπος για να συνυπάρξουμε… Συνεχίζω να πνίγομαι χωρίς να νοιάζεται κανείς, εξάλλου όποιος σώσει τον εαυτό του σώθηκε ….. Με διακόπτει η σπαστική φωνή μιας συμφοιτήτριας, όσο εγώ προσπαθούσα να πνιγώ , που όλο νάζι και χάρη ζητάει σημειώσεις κι εγώ λέω ναι. Έτσι είναι, δεν σε εκπαιδεύουν να λες όχι , αυτό είναι δική σου ευθύνη . Σιγά-σιγά ο εγκέφαλος μου μπαίνει σε λειτουργία , δεν σκέφτομαι πια ποντίκια να με πνίγουν, ούτε βλέπω κανέναν ορίζοντα στην οθόνη, μόνο το Cool Edit υπάρχει μπροστά, σε λιγάκι θα έχω φτιάξει κι όλας την δικιά μου δημιουργία, διάρκειας 1,5 λεπτού και πολύ είναι. Προσγειώνομαι στο πληκτρολόγιο, το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι μετά πρέπει να πάω από τη βιβλιοθήκη. Οι καιροί ου μενετοί, ο Νοέμβρης φεύγει. Η βδομάδα των παθών αρχίζει, από τις 12/12 και μετά κάθε μέρα παραδίδω και μια εργασία.. Και αλίμονο να έχω κάνει μία ολοκληρωμένη. Τέλος μαθήματος. Χτυπάει το κινητό, η Έλλη, το θέμα για την άλλη εκπομπή, νιώθω λες και θα μας λογοκρίνουνε. Η γενιά μας η γιάπικη, της λέω. Κανένας λογικός συνειρμός στη συζήτηση μας. Απορώ κι αν κατάλαβε τι της έλεγα, το μόνο που άκουγα ήταν ένα, ωραία-ωραία, πάρα πολύ ωραία. Που σκατά το είδε το ωραίο; Τέλος συζήτησης. Σκέφτομαι. Πώς θα αναλύσω εγώ αυτό το θέμα, ότι κι αν πω αποποιούμαι της ευθύνης, ιδέα της Ζωής ήτανε. Εγώ την μόνη επαναστατικού περιεχομένου τοποθέτηση της εποχής μου που ξέρω, είναι αυτή του Πανούση «ΒΓΑΛΤΕ ΤΟ ΔΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΟΥΔΑΝΙΑ» Κάποια περισσότερα κατηγορώ θα έχει εκείνη για τη γενιά μας, λόγω ΚΝΕ !!! Το κινητό θα χτυπήσει ξανά και ξανά , θα μου προτείνουν καφέ πάλι στα ίδια και τα ίδια, θα πάω σε έναν έτσι και στα γρήγορα, θα κερδίσω στο τάβλι, για να χάσω αλλού. Θα φάω το γνωστό σάντουιτς από το Αλαντίν στο χέρι για να γεμίσω την άδεια κοιλιακή μου χώρα, το μόνο που θα λείπει από μέσα είναι τα πόδια του delivery boy! Και μετά η ιστορία είναι ίδια και απαράλλακτη…. Θα τρέχω, θα τρέχω, θα τρέχω …. Μου λείπει ένα ταξίδι. Δεν θα προλάβω να πω την επιθυμία μου και το Τζίνι θα βγει από το στομάχι μου(φταίει η coca-cola light),κι αμέσως θα πραγματοποιήσει την επιθυμία μου.
Μόλις έχω φτάσει λίγο έξω από την εξώπορτα της ετοιμόρροπης πολυκατοικίας όπου διαμένω. Θα μπω μέσα και ανοίγοντας την πόρτα του ασανσέρ θα απολαύσω το μακρύ ταξίδι μου μέχρι τον πέμπτο . Θα μπω στο σπίτι θα κλείσω την πόρτα και με όση δύναμη μου απέμεινε θα φωνάξω «ΒΓΑΛΤΕ ΤΟ ΔΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΟΥΔΑΝΙΑ»
Τέλος Νοέμβρη.

Υ.Σ «Το παρελθόν δεν είναι πάρα η αρχή μιας αρχής , και όλα όσα υπάρχουν και έχουν υπάρξει ,δεν είναι παρά το αχνό φως της αυγής» Χέρμπερτ Τζόρτζ Γουέλς

Δόξα τον Jah!

Δόξα τον Jah! Καλή μου τύχη, χαμογέλασε μου επιτέλους….

Αμάν τι είναι εκείνη η τρύπα στο ταβάνι; Τίποτα μωρέ, μόλις έπεσε το ταβάνι και την πλάκωσε… Ένα συνηθισμένο πρωινό Σαββάτου ζω και σήμερα, καφεδάκι, τσιγαράκι, αραλίκι σε λίγο περιμένω να σκάσει μύτη και το Γιωτάκι. Ήδη φαντάζομαι την είσοδο της, θα της έχουν σπάσει τα νεύρα που δεν βρίσκει ποτέ να παρκάρει γιατί προφανώς θα θέλει δυο γήπεδα για να το αφήσει το ρημάδι. Όχι μόνο αυτό, ρίχνει και σήμερα μια όμορφη πολύχρωμη βροχή και μετά πάντα βγάζει ήλιο, και σαν μωρό που είμαι κάθομαι και χαζεύω το ουράνιο τόξο, αμάν χάλια τα μαλλιά της Γιώτας, χάλια και τα νεύρα της .. Που είχα μείνει ; Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε ,α! ναι… Σήμερα θα είναι μέσα στο άγχος, εμείς θα φάμε το αγγούρι που στις 7 βγαίνουμε στον αέρα αυτή αγχώνεται ήμαρτον… Θα χτυπήσει το κουδούνι θα μπει μέσα αφηνιασμένη και θα πει τη γνωστή της ατάκα «Πρέπει να βάλω μια τάξη στη ζωή μου»… Το περίστροφο είναι στο συρτάρι του κομοδίνου Γιωτάκι, δίπλα από τις προφυλάξεις, ναι- ναι κάτω από τα Βαβέλ… Θα αρχίσει πάλι τα δικά της, περί τάξης κι εγώ θα στρίψω ένα τσιγάρο(τα στριφτά τα έχω κόψει καιρό τώρα, ίσως λόγω έλλειψης χρόνου, ίσως λόγω αρκετά καλών οικονομικών (Δόξα τον Jah ) να και ένας τομέας της ζωής μου, που πάει καλά, αλλά μου λείπει ο μπαγάσας ο Michael και αποφάσισα να καπνίσω τον καπνό που μου έφερε με τον Che πάνω, από το Μόναχο)…. Αν και δεν ξέρω Γερμανικά υποθέτω ότι το Die EG-Gesundheitsminister Rauchen verursacht Herz- und Gefaβkrankheiten, σημαίνει το υπουργείο υγείας προειδοποιεί :Το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία ( χε -χε).. Κι έτσι θα περάσει η ώρα θα παίζουμε τάβλι, θα λέμε διάφορες εξυπνάδες που θα ήθελε να πω στην εκπομπή, θα μου ζαλίζει τον έρωτα με την πολυτάραχη ζωή της, τα ταξίδια της, τον γκόμενο της και τότε θα της υπενθυμίσω …. Τι την θες την τάξη κοπέλα μου, μια χαρά είναι η ζωή σου, κι εγώ που κατάντησα, παντόφλα- πιτζάμα –δουλείες, τι κατάλαβα ;
Ωχ αυτό το είχα ξεχάσει θα πλακώσει μύτη και ο Τeo, μου υποσχέθηκε ότι θα περάσει για ηθική υποστήριξη, ελπίζω να μην μου φέρει τη συλλογή του από τα 260 παπούτσια adidas που έχει. Πρέπει η συλλογή του να είναι συμβολική, θέλει να έχει χώρο αρκετό για να τους γράφει όλους. Θα έρθει και η Ζωή μετά να ετοιμαστούμε, θα βγούμε όλοι μαζί για κραιπάλη φαγητού, μετά κατευθείαν στο σταθμό καμία ώρα νωρίτερα και το βράδυ έρχεται η λύτρωση, ξέρεις εσύ; Μη γελάς, σε βλέπω ….
Ελπίζω όλα να πάνε καλά, και να μην με ακολουθήσει κι εδώ η γκαντεμιά μου, νομίζω ότι θα βρούμε και τον τρόπο να μας ακούνε και όσοι είναι μακριά , κι αν δεν τον βρούνε οι άλλοί σίγουρα θα τον βρω εγώ! Νομίζω τα επόμενα μπλοκ θα έχουν περισσότερο ενδιαφέρον από το σημερινό. Αν και τελικά, δεν διαφέρει σε πολλά αυτό το Σαββατιάτικο πρωινό σε σχέση με τα άλλα Σαββατιάτικα πρωινά μου , οι μικρολεπτομέρειες το κάνουν διαφορετικό…
Αυτές οι μικρολεπτομέρειες της καθημερινότητας είναι που με κρατούν ζωντανή και ευτυχισμένη, να κλείνω τα μάτια και να ταξιδεύω, γιατί είναι ωραία η αίσθηση του να φεύγεις ακόμα κι αν είναι ψευδαίσθηση.. Αφιερώνω το επόμενο τραγούδι του Louis Armstrong, σε όσους νομίζουν πώς με αγαπάνε:) I see trees of green, red roses tooI see them bloom for me and you And I think to myself what a wonderful world. I see skies of blue and clouds of white The bright blessed day, the dark sacred night And I think to myself what a wonderful world. The colors of the rainbow so pretty in the sky. Are also on the faces of people going byI see friends shaking hands saying how do you do. They're really saying I love you..I hear babies crying, I watch them grow. They'll learn much more than I'll never know
And I think to myself what a wonderful world Yes I think to myself what a wonderful world
The colors of the rainbow so pretty in the sky Are also on the faces of people going byI see friends shaking hands saying how do you do They're really saying I love you. I hear babies crying, I watch them grow They'll learn much more than I'll never know And I think to myself what a wonderful world Yes I think to myself what a wonderful world.
Δε λέω πολλά μου λείπουν, όπως μια αντρική αγκαλιά που πάντα την είχα ανάγκη, ποτέ δεν μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτή, δεν είχα μάθει στη μοναξιά , έλα μου όμως τώρα που κατέκτησα πολλά από όσα μου έλειπαν , αλλά έχασα κι άλλα τόσα που είχα… Δε βάριεστε, μέχρι αύριο μπορεί να έχω κατακτήσει τον κόσμο, έτσι Μιχάλη; Σας αφήνω μόλις ήρθε η Γιώτά ;)

Υ.Σ Από αύριο τα νεότερα, άντε και καλή μας τύχη…..

Υ.Σ 2 ‘Και το μακρά , και το σιμά για με πια είναι ένα’… ( Σικελιανός «Πνευματικό Εμβατήριο» )