Αντίο Χρήστο από μια παλιά σου συμμαθήτρια από το δημοτικό...

Υπάρχουν ειδήσεις που δεν χωράει ο νους. Από χθες προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι έφυγε τόσο ξαφνικά, ένας άνθρωπος που γνώριζα μια ζωή – συμμαθητής μου από το δημοτικό, ένας άνθρωπος που έβλεπα μέχρι πρόσφατα στις παιδικές χαρές, καθώς πηγαίναμε τα παιδιά μας να παίξουν, ο μεγάλος του γιος ήταν συνομήλικος με τον δικό μου...

Δεν ήμασταν ποτέ στενοί φίλοι, εξάλλου μετά το δημοτικό αν δε με απατάει η μνήμη μου ο Χρήστος συνέχισε τα σχολικά του χρόνια στο 5ο Γυμνάσιο και Λύκειο Λάρισας ενώ εγώ στο 2ο και μετά χαθήκαμε, όταν φύγαμε από την πόλη για σπουδές και άλλες τέτοιες περιπλανήσεις της ζωής. Εκείνο που θυμάμαι από εκείνον ήταν πως ήταν πάντα ένα χαμογελαστό παιδί και ένας από τους δύο καλύτερους μαθητές στο δημοτικό μαζί με τον Αποστόλη τον Τσιμπλούλη που τώρα είναι γιατρός στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Georgetown των ΗΠΑ. 

Τα τελευταία χρόνια λέγαμε ένα «γεια», ένα χαμόγελο στον δρόμο, κι όμως… το νέο του χαμού του με χτύπησε δυνατά. Ίσως γιατί ήταν συνομήλικος. Ίσως γιατί η ζωή του έμοιαζε τόσο γνώριμη, τόσο καθημερινή – σαν τη δική μου, με τις ίδιες αγωνίες και την ίδια ανηφόρα. Ίσως γιατί μέχρι χθες ήταν εδώ.

Έφυγε ξαφνικά,χωρίς να γνωρίζω λεπτομέρειες. Άφησε πίσω του δύο μικρά αγόρια και τη σύζυγό του την οποία θυμάμαι ότι πέτυχα σε έναν έλεγχο που κάναμε και της είχα πει να δώσει τα χαιρετίσματα μου στον Χρήστο, στον παλιό καλό συμμαθητή μου. Νομίζω πως όλη η οικογένεια, όλη  η γειτονιά του Αγίου Κωνσταντίνου, όλη η πόλη βρίσκεται σε σοκ και βαθιά θλίψη .

Δεν μπορώ να το χωνέψω. Πόσο εύκολα μπορεί να κοπεί ένα νήμα που θεωρούμε δεδομένο. Χθες τον έβλεπα ζωντανό, σήμερα είναι η κηδεία του.Αν κάτι μένει, είναι η υπενθύμιση – όσο σκληρή κι αν είναι – πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Να λέμε μια καλημέρα παραπάνω, να χαμογελάμε χωρίς λόγο, να αγαπάμε δυνατά. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε το «μέχρι χθες» θα γίνει «ποτέ ξανά».

Καλό ταξίδι, συμμαθητή.
Η ζωή είναι σκληρά εύθραυστη — κι εσύ μας το θύμισες με τον πιο άδικο τρόπο.