Ας εκτεθούμε

Ήμουν χθες σε ένα ακόμα μάθημα δημιουργικής γραφής. Τα μαθήματα διεξάγονται σε ένα κέντρο πρόληψης, οπότε δεν απευθύνονται σε επίδοξους συγγραφείς αλλά σε ανθρώπους που βρίσκουν μια διέξοδο στο γράψιμο, μια παρηγοριά κάπου να ακουμπήσουν τα εσώψυχα τους. Μου έκανε εντύπωση το πόσο πολλοί φοβόντουσαν να εκτεθούν, πόσο πολύ είχαν ανάγκη την εχεμύθεια, το πλαίσιο της ομάδας για να ξεράσουν τα εσώψυχα τους κάπου που θα γινόταν συμβόλαιο ομερτά και τίποτα δεν θα έβγαινε προς τα έξω.

Μετά το ξανασκέφτηκα, δεν έπρεπε να μου κάνει εντύπωση εκείνο που χωρίζει έναν συγγραφέα από έναν άνθρωπο που του αρέσει να γράφει δεν είναι μόνο οι ατελείωτες ώρες δουλειάς και γραψίματος που σημαίνει πως βιοπορίζεται κάπως αλλιώς ή είναι συγγραφέας σούπερ σταρ είναι και η δυνατότητα του να εκτεθεί, γιατί καλό βιβλίο χωρίς μια μορφή έκθεσης για εμένα δεν υπάρχει αλλά αν δεν λες τις αλήθειες σου μέσα από το γράψιμο τότε τι λες, απλά λερώνεις σελίδες με λέξεις;

Εγώ είμαι μπερδεμένη από τη μια γράφω τα εσώψυχα μου σε αυτό το blog εδώ και είκοσι χρόνια που μπορεί να μπει να τα δει ο οποιοσδήποτε ανά πάσα στιγμή και από την άλλη νιώθω ότι τις σκληρές μου αλήθειες δεν της είπα ποτέ ειδικά σε ομάδες ίσως γιατί δεν μπόρεσα ποτέ να τις ξεστομίσω ίσως γιατί πίστευα ότι οι άλλοι δεν θα μπορούσαν να τις αντέξουν, στην τελική επειδή ήμουν πεπεισμένη ότι δεν τους ένοιαζε, οπότε έβαζα εγώ τον αυτοπεριορισμό μου τον δικό μου κόφτη από την άλλη σε ανυποψίαστες στιγμές στην πραγματικότητα τα έχω αποκαλύψει όλα ακόμα και από εδώ μέσα απλά χωρίς πολύ φασαρία , χωρίς πολύ ντόρο, γιατί το να γράφω πια στον blog μου στην πραγματικότητα είναι σαν να γράφω σε ένα ημερολόγιο με κλειδαριά που κρατάω στο συρτάρι μου αν τύχει και περάσει κανένας αναγνώστης από εδώ θα είναι τυχαία από κανένα γκουγκλάρισμα και παλιά που ήμουνα της μόδας και είχα κάμποσους αναγνώστες ήμουνα είκοσι και αλίμονο αν φοβάσαι και στα είκοσι να εκτεθείς, βέβαια και τότε υπήρχε ένα διάφανο φίλτρο...