Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

“Το σπουδαίο είναι να βρεθείς σε μιαν αγκαλιά γυναίκας που εξακολουθεί να είναι για χατίρι σου αιωνίως είκοσι χρονών.” Οδυσσέας Ελύτης, 2 Νοεμβρίου 1911 – 18 Μαρτίου 1996 | Εν λευκώ (Τα μικρά έψιλον) | εκδόσεις Ίκαρος Ούτε καν είκοσι, μόλις που είχα προλάβει να κλείσω τα δεκαεννιά όταν κατέβηκα από εκείνο το τρένο...

Δικό σου

Ότι είπα το εννοούσα δεν θα άλλαζα ούτε λέξη, μόνο που τώρα αν ποτέ με ξανασυναντούσες θα διάβαζες μέσα στα μάτια μου ένα "ακόμη" αλλά επειδή δε θα ξαναβρεθούμε θέλω να δεις την ψυχή μου και εκεί το μόνο που θα βρεις θα είναι ένα "για πάντα" και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό πια. 

Το καλοκαίρι ήμουν με την κόρη μου στην ξύλινη σοφίτα της δημοτικής βιβλιοθήκης της Ραψάνης όταν η αξιαγάπητη βιβλιοθηκονόμος της την ρώτησε ποιο βιβλίο ήθελε να διαβάσει και εκείνη απάντησε: - Της μαμάς μου! -Μα οι μαμάδες δεν γράφουν βιβλία της απάντησε! Αν και δεν συμφωνώ  καθώς οι μαμαδες μεταφορικά και κυριολεκτικά γράφουν τα περισσότερα και συναρπαστικότερα  βιβλία του σύμπαντος καθώς εκείνες επηρεάζουν είτε θετικά είτε αρνητικά χιλιάδες ανθρώπους και ζωές εκεί έξω, δεν είπα κάτι μόνο αρκέστηκα να παρώ το βιβλίο που μας πρότεινε η Χάιδω. Τις τελευταίες μέρες επίσης η μητέρα μου τρώγεται συνεχώς για το πότε θα διαβάσει βιβλίο μου επιτέλους καθώς όπως λέει η κουτσή Μαρία γράφει ότι μαλακίες της κατέβει και το εκδίδει κιόλας!  Ένα καμπανάκι μέσα μου χτύπησε οι γυναίκες της οικογένειας ζητούν επιτακτικά να διαβάσουν το βιβλίο μου αχαχα . Το κακό είναι ότι δεν θα ήθελα να γίνω άλλη μια κουτσή Μαρία άσε που στη βράση κολλάει το σίδερο έπρεπε να το είχα κάνει νωρίτερα τότε...

Γράφει ο Νικόλαος  Γιατρωμανωλάκης του οποίου τον πατέρα είχα την τύχη να έχω καθηγητή. Συνυπογράφώ και με τα δύο χέρια . Σε λίγες μέρες, 299 στρέιτ βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου (και ένας γκέι χάρη στα παιχνίδια με τις λίστες που έκανε η Πλεύση Ελευθερίας) θα αποφασίσουν για τα δικαιώματα ημών των ΛΟΑΤΚΙ (κάποιων εξ ημών για την ακρίβεια) και των παιδιών μας (τα οποία ειρήσθω εν παρόδω δεν είναι σώνει και ντε ΛΟΑΤΚΙ).  Παρότι η διαδικασία για να φτάσουμε ως εδώ έμοιαζε κάποιες φορές με παρωδία, είναι μια ιστορική στιγμή, απλώς και σε αυτήν την περίπτωση όπως σχεδόν γίνεται με όλα τα σημαντικά πράγματα στην Ελλάδα έχουμε καταφέρει να τα απαξιώσουμε και αποδομήσουμε πριν καλά-καλά συμβούν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα, η αποδόμηση είναι στερεοφωνική: Από τη μία από όλον τον ομοφοβικό συρφετό και οχετό (αυτές τις μέρες στα αλήθεια κατάλαβα γιατί χρησιμοποιούν το συνθετικό φοβία στην ομοφοβία), και από την άλλη από ακτιβιστές υπέρ των ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιωμάτων ορισμένοι ε...

Υπέροχο,δυνατό, πανέξυπνο πλάσμα 🤎

Είναι πάντα το δέντρο που γέρνει μπροστά σ’ όλα τα μάτια.  Κι ένιωσα το κρύο που φέρνει πόνο στο στέρνο, στα πλευρά μου, μα πάλι, έχει η καρδιά μου σφιχτεί χιλιάδες φορές σ’ ένα δέμα καρδιών που δεν αναρωτιέται πια αν υπήρχε σαν μια στιγμή της ζωής του προτού πεθάνει. Σαν άνθρωπος, οφείλει να συλλογιέται το κακό του, ώσπου να χάσει το φως του, ν’ ακούσει το άνοιγμα και το κλείσιμο της πόρτας της συναγωγής, να ξαναζήσει χωρίς περιστροφές τις ημέρες που του αναλογούσαν προτού τα παιδιά που θα κάνει ξεχάσουν τ’ όνομά του κι εμείς ξαφνικά τον δούμε να έρχεται ντυμένος τα ντύματα όλων των εποχών, ρωτώντας ο ένας τον άλλον ποιος είναι αυτός, αφού αλλάζει τον άνθρωπο η ζωή, ο θάνατος τον αλλάζει κι ετούτος εδώ είναι ίδιος κι απαράλλαχτος. Οπότε μάλλον δεν είναι αυτός που είναι. Μην μας στερείς την Αποκάλυψή σου, αντίκρισέ μας όπως ποτέ δεν είχες δεχτεί να σκεφτείς ότι μας έχεις αντικρίσει· κρατάμε στα χέρια μας το νερό σου και το φαΐ σου,  τα πόδια μας είναι γυμνά, λυπήσου τα μάτια μ...

Κάθε πρωί με πονάνε οι ώμοι. Είναι που κωπηλατώ στον ύπνο μου για να σε φτάσω. Η ιστορία είναι πάντα η ίδια. Αλλάζει η λίμνη πηγαίνω στον πάτο, στη λάσπη. Βγαίνουν αλλεπάλληλα εκμαγεία της λύπης μου. Με σημαδεύουν ελεύθεροι σκοπευτές στο κεφάλι. Περνάνε χρόνια. Επιτέλους σε πιάνω. Γυρίζεις το πρόσωπο, δεν έχεις μάτια. Κανονικά έπρεπε να με καταλάβει μέγας φόβος αλλά γελάω, γιατί βλέπω ένα ζαρκάδι στην άσφαλτο να μηρυκάζει την ομορφιά του. —Στα όνειρά σου, υπάρχουν ακόμα υπολείμματα τροφών — Γιάννης Κοντός, Νεκρή Ζώνη από το βιβλίο: Στη Διάλεκτο της Ερήμου, Κέδρος 1997

Κάθομαι μέσα στη σκοτεινή αίθουσα του κινηματογράφου και αναμένω! Άραγε θα ξανασυμβεί όπως τότε; Μόνο που τότε ήμουν εντελώς ανίδεη.Ένα καλοκαίρι ήταν πριν κάμποσα χρόνια που είχα μια προσφορά από τα Seven του Αγίου Κωνσταντίνου και νοίκιαζα αβέρτα DVD(δεν είμαι όμως τόσο αρχαία, είμαι αρχαιότερη εποχής VHS, ακόμα κλαίω που ο αδερφός έσβησε την κασέτα της βάφτισης μου για να γράψει από πάνω στρουμφάκια😄).Μόνη ήμουν έτρωγα παγωτό και έβλεπα " Κυνόδοντα" και πάγωσε για πάντα η στιγμή να όπως και τότε με το old boy. Άραγε θα ξανασυμβεί ή θα πέσω για ύπνο το βράδυ και μέχρι το πρωί θα έχουν όλα ξεχαστεί;