Κάθε πρωί με πονάνε οι ώμοι.

Είναι που κωπηλατώ στον ύπνο μου

για να σε φτάσω. Η ιστορία είναι

πάντα η ίδια. Αλλάζει η λίμνη

πηγαίνω στον πάτο, στη λάσπη.

Βγαίνουν αλλεπάλληλα εκμαγεία

της λύπης μου. Με σημαδεύουν

ελεύθεροι σκοπευτές στο κεφάλι.

Περνάνε χρόνια. Επιτέλους σε πιάνω.

Γυρίζεις το πρόσωπο, δεν έχεις μάτια.

Κανονικά έπρεπε να με καταλάβει μέγας φόβος

αλλά γελάω, γιατί βλέπω ένα ζαρκάδι

στην άσφαλτο να μηρυκάζει την ομορφιά του.

—Στα όνειρά σου, υπάρχουν ακόμα

υπολείμματα τροφών —

Γιάννης Κοντός, Νεκρή Ζώνη από το βιβλίο: Στη Διάλεκτο της Ερήμου, Κέδρος 1997