ξεσιλόγιαστοι

Παρατηρώντας τον κυριολεκτικά βιβλιοφάγο γιο μου ενώ γύρω μου επικρατεί μια στιγμή γαλήνης σε ένα σκηνικό απόλυτου χάους, αφήνω για λίγο ελεύθερο τον καταμαστιγωμένο λογισμό μου στην στιγμιαία ησυχία του δωματίου, πριν έρθουν οι παιδικές προστακτικές και τα κλάματα, το άλλαγμα της πάνας, οι λίστες του σούπερ μάρκετ, τα άπλυτα στο μπάνιο, τα πιάτα στο νεροχύτη, τα απλωμένα στο μπαλκόνι, η θημωνιά των ασιδέρωτων, οι ψίχες στο πάτωμα, οι δαχτυλιές στο τζάμι, το φαγητό στο φούρνο, η μισοτελειωμένη εργασία στο laptop, τα selftest,  η εξεταστική, το ατελείωτο διάβασμα, το εμβόλιο του μικρού, το εμβόλιο του κορωνοϊού, η βενζίνη στ'αμάξι, τα κοινόχρηστα, οι λογαριασμοί, η εργατική νομοθεσία, τα ατελείωτα στατιστικά στη δουλειά, το ντύσιμο για το γραφείο, να πάρω τη μικρή απ'το σχολείο. 

Μέσα σε αυτά τα δευτερόλεπτα που κλείνουν τα βλέφαρα, αισθάνομαι τις παλάμες μου αισθησιακά να αγγίζουν σελίδες από βιβλία, το τρίχωμα μιας γάτας, καυτή άμμο στην παραλία, τα γένια του προσώπου σου, τα δάκρια στο δικό μου, τα μαλλιά των παιδιών μας, τις πατούσες τους. Αισθάνομαι την αλμύρα κολλημένη στο πρόσωπό μου μετά από ένα ατελείωτο μακροβούτι, τη βαθιά ανάσα μετά από αυτό, το νερό που τρέχει από τα μαλλιά μου στους ώμους μου, τον ήλιο που αγγίζει το βρεγμένο δέρμα μου και είναι λες και πέρασα μέσα από όλα αυτά και  απελευθερώθηκα, βγήκα αλώβητη, γενναία, έτοιμη για αγκαλιές με αγνώστους, με περαστικούς, με ανθρώπους που αγγίζουν την ψυχή μου και τις σκέψεις μου. Να γεμίζει ο ουρανίσκος, με λέξεις, με τσίπουρο, με μπύρες, με καφέ, να γεμίζει το μάτι, με βλέμματα, με πράσινο, με γαλάζιο, με απέραντο, να γεμίζουν τα αυτιά με τζιτζίκια, θρόισμα φύλλων, πουλιά και κύματα, να γεμίζει ο νους με ξεγνοιασιά και έτσι ξεσιλόγιαστοι να σπαταλιόμαστε στο χρόνο...

Να ανοίξει και πάλι το βλέμμα μας και το μυαλό με μια ανατολή στη Ραψάνη, γνωρίζοντας τον κόσμο από την αρχή. Γιατί αν κάτι έμαθα από τις παρατεταμένες καραντίνες είναι πως το πιο όμορφο και μαγικό ταξίδι είναι αυτό που κάνεις στην ψυχή του άλλου.