Ημερολογιακές σημειώσεις

Τι χαρά κι αυτή; Ακούω πάλι Radiohead και ετοιμάζομαι για ταξιδάκι και ανοίγω τις βαλίτσες, σκέφτομαι τι να πάρω μαζί μου ! Πόσο μου είχε λείψει τελικά ένα ταξίδι; Πόσοοοοοοοοοοοο;;;; Πως να το κάνουμε από travel girl  του παρελθόντος να κλειστώ μέσα σε λίγα τετράγωνα δεν είναι και λίγο!



Αν και του τελευταίους μήνες το έριξα στο περπάτημα μέχρι και στο σπίτι του φίλου μου του Γιώργου πήγα με τα πόδια  τις προάλλες, που ομολογουμένως μου πέφτει λιγουλάκι μακριά, οι τάσεις φυγής παραμένουν!

Πηγαίνοντας στο σπίτι του φίλου μου του Γιώργου με τα πόδια 

Τι στο κολύμπι το έχω ρίξει , πήγαινε έλα στην πισίνα, θα είχα φτάσει τώρα στο Καραϊβικό αρχιπέλαγος αλλά δυστυχώς παραμένω διαρκώς στο ίδιο σημείο και απλά μετά πάω στο υδρομασάζ για παρηγοριά :P Τουλάχιστον όλη αυτή η ιστορία έχει και τα καλά της, γυμνάζομαι, ακούω περισσότερη μουσική  που καραγουστάρω με το ipod και μετράω και πόσα χιλιόμετρα κάνω. Χιλιόμετρα που δεν  βγάζουν πουθενά. Υπέροχες μέρες με βρίσκουν γεμάτη με γατότριχες με φίλους που αναρωτιόμαστε και τώρα τι; Κοντεύεις τριάντα άλλοι τα πάτησαν λεφτά δεν έχεις αλλά ποιος τα χέζει κι αυτά, το χειρότερο από όλα είναι που δεν έχεις μουσικές, που δεν έχεις έρωτες, που δεν έχεις τρέλα και όνειρα, όνειρα όπως είχες έφηβος ή πριν μια δεκαετία. Θα καταντήσω μια τρελή που θα σιδερώνει ακούγοντας Σαράτση και "Αθώες Συνήθειες" στη Φωνή της Ελασσόνας;;;;

Από την άλλη έχουμε και τo reunion στον Πύργο και μερικές λέει δεν μπορούν να έρθουν γιατί γεννάνε το δεύτερο παιδί τους, κι εμείς δεν μπορούμε να φανταστούμε τους εαυτούς μας ούτε καν σαν θείους . Ωρέ που πάμε;  Εμείς καθόμαστε σε έναν καναπέ και διαβάζουμε τις διαγνώσεις των ψυχολόγων του άλλου και ο άλλος ξεκίνησε Λακανική ψυχανάλυση λέει....  Δεν περιγράφονται με λόγια.

ριγιούνιον!

Όσο για το μεταπτυχιακό, σπεύσατε μας λένε γιατί του χρόνου δεν θα υπάρχει Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Θα σπάσω όλα τα ρεκόρ, θα έχω δυο σπανιότατα πτυχία, φίλους που κουράζονται τα βράδια και λεν δεν θέλω άλλο σεξ ,θα το έχουν μάλλον σε αφθονία. Αφού πηδάνε ακόμα τα παιδιά  κάτι είναι κι αυτό! Εγώ βρήκα αφορμή για ταξίδι, βρήκα αφορμή να φωτογραφίσω και με την καινούργια μηχανή, θα πάω και μουσείοοο. 

Κατά τα άλλα δεν γράφω.  Κάνουμε βραδιές με μπύρες από το περίπτερο ακούμε Παυλίδη στα τέρματα, ρουφάμε ναιντίλα κάργα και λίγο Sigur Ros. Λένε οι φίλοι μου για τα γκειλίκια τους, πάμε σε βραδιές ποίησης άλλοι διεκδικούν χώρο για τη γραφή τους, άλλοι την θάβουν, άλλοι ξεπουλάνε κινητά στο ίντερνετ άλλοι ψάχνουν ακόμα για γνωριμίες κι άλλοι έχουν παραιτηθεί.  Άλλοι ακόμα ψάχνουν τρόπους να εκδικηθούν τον μεγάλο τους έρωτα άλλοι κλέβουν χορδές από κιθάρες άλλοι ανεβαίνουν σε πάλκα και τρέμουν όταν απαγγέλουν τα ποιήματα τους ακόμα. 

Εγώ θάβομαι ακόμα πιο πολύ στο πάπλωμα κι ακούω το creep και θυμάμαι το στοίχημα που είχα βάλει με τη Μαρούλα στην έκτη δημοτικού για το "Φωτιά στο Λιμάνι". Τελείωναν οι μπαταρίες από το κασσετόφωνο και νόμιζε πως έλεγε "μην πετάξεις τη ζωή σου στα σκουπίδια, μα ήταν φυσικά στα σκυλιά, κέρδισα τελικά λίγες δραχμές(εγώ της είχα γράψει την κασσέτα). Πόσο θα ήθελε να γυρνούσα στο τότε, να βρισκόμασταν και πάλι στο δωμάτιο της και να ακούγαμε Ξύλινα Σπαθιά. Τι ειρωνεία κάθε μέρα περνάω κάτω από το σπίτι της.

Οι φίλοι μου θέλουν να ξαναβρούν δουλειά, όχι για να κάνουν παιδιά αλλά να συνεχίσουν να πάνε στα στριπτιτζάδικα, εγώ πάλι θέλω να σε πάρω και να πάμε να ζήσουμε σε ένα σπίτι με κήπο και ζώα, πισίνα δεν θέλω, είπαμε πήγαινε έλα στο ίδιο σημείο σαν χρυσόψαρο στη γυάλα δε λέει, έναν κήπο θέλω μωρέ... 

Κατα τα άλλα όλα κλείνουν, περιοδικά, εφημερίδες, εδώ μέχρι και site κλείσανε και όλοι κάθε μέρα χρωστάνε και τους χρωστάνε και κλείνουνε σαν άνθρωποι, σαν ευτυχισμένοι, σαν χαμογελαστοί, ούτε σαν δεν είναι πια.

Πάω για ύπνο αύριο πάω θάλασσα...