Δε φταίει η τηγανιά

Παραμονή Χριστουγέννων , καταπίνω μια βαλεριάνα με φασκόμηλο. Η ταραχή της ψυχής μετουσιώνεται σε ρίγος κι ας είχε αρχίσει η μέρα μετά φόβου, με αντίδωρο, με σώμα και αίμα… Απόψε δε θα βγω. Μετράω τους πόντους στην κάρτα μέλους του βιβλιοπωλείου. Χαζεύω τη συλλογή από σελιδοδείκτες . Τον καλύτερο μου τον πήρε η Έλενα, με εκείνη την ψηλόλιγνη ψιψίνα.  

Έχω τόσα βιβλία και καμία διάθεση για διάβασμα – και η μαμά όπως πάντα, ρίχνει το φταίξιμο στο φαγητό. «Δεν τρως καλά, γι αυτό είσαι έτσι.» Τώρα όμως πια ξέρω ότι ξέρει πως δεν φταίει η τηγανιά. Απόψε δε θα βγω. Είχα πάρει πριν depon, πήρα και tonotil, μα με παυσίπονα και βιταμίνες η ζωή δεν αλλάζει κι εγώ θέλω να την αλλάξω άρδην.

Ήμουνα καλό παιδί σε όλο το πρώτο κεφάλαιο. Δυσκολεύομαι να βρω τη συνέχεια για το δεύτερο . Δε θέλω πια να είμαι καλό παιδί.  Για ένα γαμώ κεφάλαιο δε θέλω. Θέλω να γίνω σκρόφα, για ένα βράδυ, για ένα κεφάλαιο, για μια σελίδα, τόσο χρειάζομαι εξάλλου για να έχει νόημα το happy end .

Καλά Χριστούγεννα σε όλους  J