Νιώθω σαν το κουμπί που έχασε το ρούχο του κι έπεσε ανάμεσα σε καρέκλα και κρεβάτι και κανείς δε με ανακάλυψε. Μια μέρα μαζί με τις σκόνες με μάζεψε μια ηλεκτρική σκούπα κι έμεινα στη σακούλα της για μέρες ίσως να ήταν μήνες, μπορεί και χρόνια. Η ζωή στη σακούλα ήταν όπως και τώρα, βρόμικη, ήσυχη και σκοτεινή! Η πορεία μου ήταν προδιαγεγραμμένη, κάποια στιγμή θα κατέληγα στα σκουπίδια κι εκεί θα γραφόταν το τέλος μου ή μήπως όχι; Ίσως κάποιος ρακοσυλλέκτης εκτιμήσει την αξία μου και με ράψει ξανά σε κάποιο ρούχο που έχασε το κουμπί του...
σ.χ 23/6/2011 Λάρισα 01:28
3 σχόλια:
το κείμενό σου μου φέρνει στο μυαλό την επιθυμία σχεδόν όλων των κοριτσιών, αυτή της σύγχρονης Σταχτοπούτας. παρόλα αυτά να σου θυμίσω ότι στο παρελθόν είχες ανοίξει δημοσιογραφική επιχείρηση και νομίζω πως για εκείνη την εποχή ο πυρετός της δημοσιογραφικής πένας, ήταν κάτι που πάντα πίστευα ότι σου πηγαίνει πολύ. τι θέλω να πω. θέλω να πω ότι πρέπει να ξανά ανακαλύψεις μόνη σου περισσότερα παραδείγματα. η δική μου γνώμη είναι πως εσύ θα αποφασίσεις για αυτά που σου πηγαίνουν, όπως και τότε που μόνη σου είπες θα κάνουμε βήματα μπροστά. απλά τα πράγματα χρειάζονται πολύ οργάνωση, κατασταλλαγμένους σε μεγάλο βαθμό ανθρώπους. και εδώ έρχονται αυτοί που νόμισαν πως θα επιχειρήσουν να διαμορφώσουν και απέτυχαν, αλλά και αυτοί για τους οποίους η διαμόρφωση είναι δεύτερη φύση τους. όλοι μας μπορούμε να το παίξουμε μεγάλοι. το θέμα είναι, καταλαβαίνεις τη διαφορά? νομίζω πάντως πως καλώς έκανες τότε με τη δημοσιογραφική ιστοσελίδα...
χμμμ είναι ίσως από τις ελάχιστες φορές που αν και γράφω ένα κείμενο σε πρώτο πρόσωπο δεν αναφέρομαι σε μένα, χεχε.. περισσότερο ήθελα να επικεντρωθώ στο κουμπί και την ιστορία του μάλλον το κατέστρεψα βάζοντας την όλη ιστορία σε πρώτο πρόσωπο!
το πρόβλημα των νέων είναι ότι έρχονται αντιμέτωποι συνεχώς με μεταμορφώσεις. άντε εξήγα...
Δημοσίευση σχολίου