αγαπητή Σοφία, θα σου περιγράψω σκέψεις που έχω ήδη κάνει και νομίζω μπορούν να σε βοηθήσουν όχι απαραίτητα στο μετά του μεταπτυχιακού αλλά ως κανόνα για να βολέψεις κάτι καλύτερα. ανάλογα με το πως έχει συνηθίσει ο άνθρωπος, ανάλογα με το πως μεγάλωσε, ανάλογα με το χαρακτήρα, ανάλογα με το τι προηγήθηκε ως ταυτότητα και το τι έπεται, κινδυνεύει στο άλμα προς την υποκριτική ή τη δημιουργική συγγραφή να μετατρέψει το αντικείμενο σε ανέκδοτο, όπως κάποτε γινόταν με την ιδέα της καφετέριας. όταν γράφεις ένα βιβλίο δεν έχεις την πολυτέλεια να το ξύνεις ώστε να μπορείς να το παίζεις και στοχαστής. αυτό ενδεχομένως μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα στο έργο ή και σε όποια άλλη ταυτότητα έχεις αποκτήσει που λογικά θα πρέπει να προχωράει! από την άλλη πλευρά για να εξασφαλίσεις τέτοια αποθέματα όγκου και ταυτόχρονα ηρεμίας πρέπει να παλέψεις και να διασταυρώσεις. μη βιαστείς να πεις ξεκινώ να γράφω και δεν ξέρω τι μου ξημερώνει αύριο. το χαρτί το έχεις και μπορείς να το αξιοποίησεις αν θέλεις άριστα. τώρα όσο αφορά τα παρελκόμενα είναι αυτά που δίνουν την ευκαιρία στις μάζες να νομίζουν ότι κάτι κάνουν. σύστημα υπάρχει αν υπάρχουν όλες οι επιμέρους διαστάσεις. νομίζω πάντως πως με το άλμα που έκανες είσαι από αυτές που θέλουν να αποκτήσουν και άλλο πρόσωπο. αν μπορείς να έχεις πρόσωπο μπορείς να διασταυρώσεις. και άρα να φθάσεις στην ασυλία της ευτυχίας γιατί πόλεμοι θα υπάρχουν πάντοτε. έκανες τις αλλαγές? τις έκανες. τώρα μένει ο πολλαπλασιασμός που έγκειται καθαρά σε μία στεριά...
Τρένο φεύγει — μια αγκαλιά κρατάει ολόκληρη εποχή. Αγαπήθηκαν αληθινά, χωρίς φόβο, χωρίς εγγυήσεις. Εκείνος έφυγε — άλλος κόσμος, άλλος εαυτός, αλήθεια. Εκείνη έμεινε, κρατώντας τη ζωή της σαν τετράδιο. Δυο παιδιά κοιμούνται, κι εκείνη γράφει μόνη να μην ξεχαστεί. Εκείνη δεν ακολουθεί. Στο μόνο που αυτός τα κατάφερε πιο πολύ — ήταν στα χρήματα. Καθαρή ψυχή, μα στις ρωγμές της λάμπει λίγη φωτιά. Εκείνη γελά — όσοι πέρασαν καλά δεν έμαθαν τίποτα.
Σχόλια