Τέσσερα

Το λεωφορειάκι μου!
Χαμένες μέρες όσες πάω και γυρίζω στη δουλειά με τα ακουστικά από το iPod στα αυτιά.Αυτά που ακούω, παρατηρώ και μυρίζω καθημερινά στο αστικό είναι απίστευτο υλικό για γράψιμο! Τι κι αν έχω κάτω από το σπίτι,το αυτοκίνητο με το μεγάλο Ν από πίσω να με περιμένει,(πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια που έχω πάρει το δίπλωμα) προτιμώ το αστικό!

Μαζοχισμός το ξέρω κι ας ταλαιπωριέμαι κι ας περιμένω στη στάση κάθε πρωί μέσα στο κρύο, παρέα με τη Χρυσούλα, μια συμπαθέστατη «τρελή», πριξαρχίδο της γειτονιάς που άρχισε μαθήματα ζωγραφικής κάπου στην Καραθάνου και παίρνει κι αυτή μαζί με εμένα το «τέσσερα» κάθε πρωί.

Είμαι απαίσια οδηγός πρέπει να το παραδεχτώ ή μάλλον όχι μια χαρά είμαι αλλά η οδήγηση θέλει όλη την προσοχή μου και δεν με αφήνει παράλληλα να σκεφτώ και να παρατηρήσω, οπότε από το να πατήσω κανα πρωί τη Χρυσούλα και να στραπατσαριστώ κι εγώ , επιμένω φανατικά να πηγαίνω στη δουλειά με το «τέσσερα», που μια χαρά θα πήγαινα και με τα πόδια,αλλά ανάθεμα τις αποστάσεις!

Βράδυ Κυριακής και είναι σαν να το βλέπω μπροστά μου το «τέσσερα» να ξεπροβάλει για να με σώσει από το κρύο και από την πάρλα της Χρυσούλας που θα κοιτάξω να κάτσω όσο πιο μακριά της μπορώ και θα αφήσω την δίπλα θέση από εκείνη αδειανή και θα χαμογελάσω όταν δω τον ανυποψίαστο συνεπιβάτη να κάθεται δίπλα της και εκείνη να του πιάνει την κουβέντα!

Λίγες μέρες έμειναν ακόμα με εμένα πάνω στο «τέσσερα» πάμε για άλλα καλύτερα,σίγουρα καλύτερα αλλά την τελευταία μέρα που θα το πάρω για να πάω στη δουλειά στις 5 Ιανουαρίου 2011 δηλαδή θα ήθελα να υποκληθώ μπροστά σε όλες τις γνωστές φάτσες του «τέσσερα» και να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις υπέροχες στιγμές που μου χάρισαν εδώ και σχεδόν 1,5 χρόνο.Γεια σας παιδιά,μπορεί ποτέ να μην μιλήσαμε μεταξύ μας αλλά κάναμε κάθε πρωί την ίδια διαδρομή,εύχομαι κάποια μέρα να σας συναντήσω ίσως σε ένα άλλο δρομολόγιο!

Αφιερωμένο στον Μενέλαο που δεν με άφησε να το συνεχίσω!