Πάρε με μαζί σου

Το καλύτερο γράμμα που μου έγραψα ποτέ, το έβαλα χθες το βράδυ στην κωλότσεπη, έκλεισα την πόρτα, βγήκα έξω και σφύριζα αδιάφορα στο πεζοδρόμιο. Έβγαλα το χαρτί και το έκανα σαΐτα, είπα να την πετάξω ψηλά να φτάσει ως τα αστέρια και τότε με μιας, την τσαλάκωσα μέσα στην παλάμη, την έκανα κουβάρι και την πέταξα στα σκουπίδια! Ήταν τέλεια, άρχισα να γελάω στη μέση της πλατείας, ήταν υπέροχα!!!Ανακούφιση, επιτέλους κατάφερα να τα διώξω από πάνω μου, είναι βαρύ φορτίο, να κουβαλάς τόσους κρυφούς πόθους, είναι βάναυσό να σε ματώνουν κάθε μέρα. Χάρηκα όταν απαλλάχτηκα από αυτό που πάντα πίστευα για προορισμό μου, ίσως να μην είμαι τόσο δυνατή όσο νόμιζα, ίσως να είμαι πιο μικρή από τα όνειρα μου. Ανακούφιση, τώρα πια χωρίς όνειρα η ζωή είναι πιο ελαφριά, πιο μονότονη , δεν θα βασανίζομαι πια κάθε μέρα για όλα αυτά που θα μπορούσα να κάνω και δεν έκανα…. Τραγικό, αλλά είναι τέτοια η ανακούφιση…. Έτρεξα, άναψα τσιγάρο, λαχάνιασα και σε είδα να με περιμένεις, κοίταξα για λίγο πίσω, σκέφτηκα να πάω να βγάλω τα όνειρα μου από τα σκουπίδια , μα δίστασα, προχώρησα μπροστά , άνοιξα την πόρτα, μπήκα στο αυτοκίνητο , έβαλες μπροστά και φύγαμε γρήγορα … Ίσως κάποτε τα ξεθάψω από τα σκουπίδια, ίσως κάποτε πετάξω ως τα αστέρια …