Περικοπές

Πέρασαν οι εποχές που αφουγκραζόμουν, που ξυπνούσα το πρωί, πιο πρωί δηλαδή μεσημέρι και η μόνη έγνοια που είχα ήταν αν θα έπινα τον καφέ, μέτριο γλυκό ή σκέτο. Τώρα πια μόνο σκέτο. Περικοπές ακόμα και στη ζάχαρη! Δεν μ’ αρέσει να επαναλαμβάνομαι γιατί μου αρέσουν τα ανεπανάληπτα και ξέρω πως αυτή η χρυσή εποχή των γλυκών καφέδων έχει περάσει προ πολλού.

Τα έγραψα και στο καμουφλάζ και στη λασπόγουβα , και σε τόσα άλλα παλαιότερα post, δυστυχώς για μένα το προφητικό μου χάρισμα, δεν με βοήθησε σε πολλά, έζησα και ζω μόνο για να επιβεβαιώσω τις προφητείες μου! Είναι καλό τελικά να μπορείς να δεις λίγο πιο πέρα, δεν είναι τίποτα δύσκολο άμα ξέρεις να αφουγκράζεσαι, εμένα για παράδειγμα με βοήθησε στο να τα δέχομαι πιο στωικά τα πράγματα και να μην πέφτω θύμα των επαναστάσεων μου.

Εκείνο που με πικραίνει είναι ότι η πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη από όσο είχα φανταστεί, πολύ χειρότερη από τους πιο φρικτούς μου εφιάλτες . Κάθε μέρα βγαίνω με λιγότερους φίλους για καφέ, γιατί κάθε μέρα απολύουν και έναν φίλο μου, συνεργάτη, γνωστό. Δεν ζω με τον τρόμο της επόμενης μέρας , γιατί δεν έχω να ταΐσω κανέναν άλλο εκτός από τα όνειρά μου, που τα έχω αφήσει εδώ και καιρό νηστικά.

Νιώθω πως μπροστά μου είναι τρις δρόμοι εξίσου δύσκολοι και οδυνηροί. Ο ένας είναι η αυτοκτονία, περιθωριοποίηση η φυγή πως το λένε, αν όντως είσαι ρεαλιστής αυτό πρέπει να κάνεις. Ο δεύτερος δρόμος είναι αυτός του συστήματος, της ζωής, του συμβιβασμού. Ο τρίτος είναι ο πιο δύσκολος. Να μπεις στο σύστημα με τους δικούς σου όρους και να προσπαθήσεις να το αλλάξεις, αρκεί να ξέρεις μέσα σου ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, αλλά εσύ να προσπαθείς γι αυτό.

Θα δώσω ένα παράδειγμα μόνο για να αναιρέσω όσα είπα στην αρχή και να επαναληφθώ με τραγικό τρόπο. Το Comfuzio το 1996 ήταν η μόνη εκπομπή που έβγαινε ζωντανά από τη Θεσσαλονίκη μέσα από Αθηναϊκό κανάλι δες Star, από τότε αυτό δεν ξαναέγινε αν εξαιρέσουμε το ράδιο αρβύλα που ουσιαστικά αποτελείται σχεδόν από τους ίδιους ανθρώπους, αν και σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνεται με το θρυλικό comfuzio. Αυτοί οι άνθρωποι τότε αν και μέσα στο σύστημα κάνανε κάτι το διαφορετικό.

Ξέρω πως δεν θα ξαναγίνει αυτό και ούτε θα έρθει να μου προτείνει κανένα μεγάλο κανάλι από την Αθήνα να κάνω ζωντανά από τη Λάρισα , το δικό μου comfuzio. Ξέρω όμως ότι πια δεν χρειάζεται να μεταναστεύσω στην Αθήνα για να με ακούσουνε , ξέρω ότι υπάρχει ένας τεράστιος διαδικτυακός θησαυρός που περιμένει να τον κάνω δικό μου, ήδη πριν χρόνια όταν έκανα αυτό εδώ το blog είχα κάνει ένα μεγάλο βήμα, που τότε δεν αντιλαμβανόμουνα το πόσο μεγάαααλοοοο ήταν τελικά.

Γελάω και είμαι αισιόδοξη , όσο περίεργο κι αν ακούγεται πάντα ήμουν αισιόδοξη, δεν πιστεύω σε τίποτα πια, ρουφάω μόνο κάθε γέλιο, κάθε ανέμελη ολιγόλεπτη στιγμή, κάθε πικρό καφέ πριν από μια απόλυση!
Υ.Σ Εγώ δουλεύω ακόμα !!!

Το είχα ξεχάσει .... 3 ΧΡΟΝΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΟΙΔΗΜΑ