Κομμένο Depon

Πονούσα λίγο … Όσο πρέπει καμιά φορά , ξέρεις … Δεν ήταν βίτσιο μου ο πόνος , απλά όταν ερχόταν δενπαραπονιόμουνα , προσπαθούσα πάντα να διασκεδάζω με τα πράγματα … Μ’αρέσει που φοβάσαι μήπως και πονέσω στο μέλλον, αυτό δίχνει ότι σε νοιάζει … Ο πόνος δεν καταλαβαίνει και πολλά , έρχεται εκεί που δεν τον περιμένεις … Δεν έχει σημασία αν βρίσκεσαι απομονωμένος σε μια χιονισμένη βουνοκορφή και τον παίζεις μόνος σου ή είσαι στην πλατεία Συντάγματός και είσαι ανάμεσα στο τσούρμο με τους αγχωμένους …

Ο πόνος είναι ίδιος και πρέπει να είναι ίδιος , γιατί είναι μερικά πράγματα που είναι μόνο για την πάρτη μας, που δεν μοιράζονται… Μα εγώ σε καταλαβαίνω ! Τι λες καλέ μου ; Παπάρια καταλαβαίνεις, και ξέρεις κάτι ; Δεν σε κατηγορώ γι αυτό , δεν θέλω να καταλάβεις , δεν υπάρχει λόγος να καταλαβείς ούτε εγώ ξέρω πως είναι όταν πονάς … Άργησα να πάρω παυσίπονο (Δώσμου το παυσίπονο μου τώρα γιατρέ μου το μωρό μου έχει φύγει, έχει φύγει , δεν ξέρω τι να κάνω πες μου τι πρέπει πες μου , και πως να διώξω αυτόν τον πόνο μακριά …) , όχι γιατί δεν είχα , απλά ήθελα για λίγο να το απολαύσω , μοναχική απόλαυση αλλά ωραία , άσε που στο τέλος είδα πως δεν χρειάστηκε !

Έφτανε μόνο ένα τηλεφώνημα, αυτό της Γεωργίας , που παρά τους πόνους μου , γελούσα σαν τρελή … Ναι όντως αυτή η κοπέλα έχει απίστευτό χιούμορ , μπορεί κάποιος βιαστικά να την παρεξηγήσει , όσο να’ ναι είναι λίγο ψωνίτσα , αλλά τελικά αυτό είναι που μ’ αρέσει σε εκείνη γιατί όπως έλεγε ένας φίλος μου ,”Αν η μετριοφροσύνη ήταν προτέρημα θα την είχα” … Μου άρεσε που παρόλο τον πυρετό της εκείνη επέμενε να φάει Coco Pops , που γελούσε με την πάρτη μου όταν της έλεγα πως δεν μπορώ να βρω ένα Depon μέσα στο κέντρο της Αθήνας, όταν μου εξηγούσε επιστημονικά τι κάνει η ασπιρίνη όταν την παίρνεις και είσαι αδιάθετη , μου άρεσε που μιλούσαμε τόσο άνετα κι ας ήταν η πρώτη φορά που μιλούσαμε στο τηλέφωνο .Τώρα πια, ξέρω ποια είναι η καλύτερη λύση στους πόνους περιόδου .. Ένα τηλεφώνημα στη Γεωργία …. Μασουλάω ένα Μιράντα , και μου θυμίζει εκείνη την γυμνάστρια στο Γυμνάσιο , ήταν κι αυτή μέσα στα όργια της Μανδηλαρά , τι να έγιναν άραγε εκείνες οι γυναίκες της Ροζ γκαρσονιέρας ; Άγνωστή η τύχη τους , έτσι κι αλλιώς τι μας νοιάζουν τώρα , τα όργια είχαν το ενδιαφέρον ...Όσο για τη Μιράντα από ότι ξέρω μια χαρά είναι και κυρία με τα όλα της όπως πάντα …

Το πρωί έκλεγα στο δρόμο , έκλαγα από τους πόνους και ήταν ένα υπέροχο ξέσπασμα . Αφορμή για όλο αυτό ήταν μια πορτοκαλάδα Ήβη … Έχω αφήσει πίσω μου την Εμπορική αυτή που βρίσκεται απέναντι από το Attica , έπρεπε κάποια στιγμή να επιστρέψω τα δανεικά , να’ναι καλά και η Λένα και ο Σοφοκλής , ήταν όντως εκεί όταν τους χρειαζόμουνα και φυσικά δεν μιλάω για τα λεφτά και μόνο … Είχα πάνω από μια ώρα στους δρόμους , και μια πορτοκαλάδα ήβη πουθενά, όταν τελικά βρήκα, φυσικά αφού πήρα τηλέφωνο και με καθοδήγησαν που να πάω να τη βρω , πήρα τη δεύτερη μεγαλύτερη χαρά της ζωής μου!!! Ποια είναι η πρώτη ; Δεν σας λέω , αν και η χαρά δεν κρύβεται …
Πονάω ακόμα , αλλά μ’αρέσει…Σε μια ώρα θα περάσουν να με πάρουν για μια τσάρκα στο Θησείο , πάλι θα φάμε σαν τα ζώα (έτσι κι αλλιώς χειρότεροι από τα ζώα είμαστε ), αλλά δεν πειράζει , όταν σου κόβεται μια απόλαυση καλό είναι να το ρίχνεις στις άλλες. Θα είναι το καλύτερο άσυλο για μένα που δραπετεύω διαρκώς …