Για τον Νίκο ...

Δεν ξέρω τι να γράψω για σένα … Για σένα που ποτέ δεν ξέχασα , για σένα που ποτέ δεν ξεφορτώθηκα από το τομάρι μου … Δεν ξέρω γιατί … Τι να γράψω για σένα που το μόνο που σε ένοιαζε ήσουν εσύ … Ακόμα και τώρα χαίρομαι όταν ακούω , πως γεμίζεις σιγά-σιγά το εγώ σου , δεν χωρούσα ποτέ στο πλάι σου και το ήξερα … Πίνω μια γουλιά ακόμα για πάρτη σου , τσούζει το γαμημένο … Ξέρεις κάτι Νίκο , αγαπάω , είναι η πρώτη φορά μετά από σένα που αγαπάω σιγά-σιγά ξανά , δεν θέλω να θυμώσεις , θέλω να χαρείς για μένα … Εγώ χαίρομαι , και θα χαίρομαι κάθε φορά που θα ακούω πως θα πας μπροστά , αλήθεια , αχ και να ήξερες .. Ξέρεις κάτι Νίκο , πάλι δεν χωράω , ποτέ δεν χώρεσα , όλοι οι άντρες της ζωής μου έτσι ήταν, δε χωρούσα σε κανενός το πλάι , σιγά σιγά σκέφτομαι πως ισχύει αυτό που μου έλεγε ο Γιώργος … Τελικά την βρίσκω πάρα πολύ καλά με το Σοφάκι , αλήθεια , όταν είμαι μόνη μου την βρίσκω περισσότερο από όλες τις άλλες στιγμές που βρίσκομαι στην αγκαλιά του ή που συνωστίζομαι σε μπαράκια με ένα ποτό στο χέρι ! Μου έχουν τελειώσει τα τσιγάρα και τέτοια ώρα εδώ που βρίσκομαι ξέρεις καλά ότι δεν μπορώ να βρω , ο πυρετός κράτησε μονάχα μια μέρα … Νίκο τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα θυμάμαι μαζί σου , δεν είναι έτσι όπως τα ονειρευόμασταν μαζί ή μάλλον όπως τα ονειρευόμουνα μόνη μου , γιατί εσύ ήσουν πάντα αλλού , σε έναν δικό σου κόσμο … Θέλω πίσω το αθώο μου βλέμμα , τους σιχάθηκα Νίκο , δεν τους μπορώ , μ’ ακούς Νίκο , τους σιχάθηκα …. Τον κοιτάω στα μάτια Νίκο και δεν ξέρω τίποτα , παραδίνομαι απλώς , φοβάμαι Νίκο , τρέμω στην ιδέα ότι τον αγαπάω Νίκο , τον αγαπάω … Το μυαλό μου το παίζει στα δάχτυλα του , με αγγίζει έτσι όπως δεν με ξανάγγιξε κανείς , ξέρει όλα τα μυστικά μου , πες μου , πες μου ξέρεις ποιος του τα είπε ; Μου δίνει όλα αυτά που παρακαλούσα να μου έδινες εσύ , μα εσύ δεν ήξερες δεν σε κατηγορώ …. Στο υπόσχομαι πως ότι κι αν γίνει , δεν θα αλλάξω ποτέ , δεν θέλω να αλλάξω Νίκο , θέλω να είμαι πάντα αυτή η χαζή γκόμενα που ερωτεύτηκες , γιατί όσο να’ ναι με ερωτεύτηκες έστω λίγο λιγότερο από ότι τον εαυτό σου ….
Είναι άρρωστοι εκεί έξω Νίκο , είναι ανώμαλοι όλοι τους , έχουν μπλέξει τα μπούτια τους , το δικό μου το τραβάω με όλη μου τη δύναμη προς τα έξω κι αυτοί μου το τραβάνε και μου το γλείφουνε , Νίκο δεν έχω καμία θέση με τα σκατά , καμία όμως ... Παλιότερα όταν φιλούσα ξένα χείλια , νόμιζα ότι σε πρόδιδα , τώρα πια όμως όχι Νίκο , του ανήκω τώρα πια , είναι αργά για μένα , κι απόψε δεν κοιμάμαι γιατί καίγομαι για εκείνον , δεν θα μείνει τίποτα μέχρι το τέλος θα έχω καεί από πριν Νίκο μ’ ακούς , από πριν … Δεν θέλω να λυπάσαι , το έλεγα και σήμερα στο τηλέφωνο δεν έχω αγαπήσει άντρα περισσότερο από εσένα , δεν έχω δεθεί περισσότερο με άνθρωπο , δεν γινότανε αλλιώς όμως Νίκο και το ξέρεις. Εσύ με έβγαλες από το παρελθόν σου , εγώ σε έβγαλα μια και καλή από το τώρα μου από το μέλλον μου , πίστεψε με σε ήθελα πολύ, μακάρι κι εγώ να μπορούσα να καταφέρω μια μέρα να διαγράψω όλα αυτά που ζήσαμε μαζί έτσι όπως το κατάφερες εσύ , γιατί στην τελική αυτό είναι το πιο δύσκολο … Ξέρω ότι ζηλεύεις , ξέρω ότι βγάζεις καπνούς από τα αυτιά ! Ποιος είναι αυτός ο μαλακάς που ήρθε και σου πήρε τη γυναίκα ; Έλα Νίκο μεταξύ μας , ούτε να με κοιτάξουνε δεν άφηνες , και τώρα δεν σ’αρέσει αλλά δεν μου άξιζες Νίκο , κάνεις δεν μου άξιζε , ψώφισαν οι άντρες της ζωής μου και μετουσιώθηκα εγώ στη γυναίκα της ζωής τους … Δεν είναι που δεν χωράω εγώ σε κανενός το πλάι Νίκο , το δικό μου δεν ανήκει σε κανέναν , το δικό μου προσπαθεί να κερδίσει αυτός που αγαπάω και θα το κερδίσει. Ξέρεις γιατί ; Γιατί είναι ο μόνος που προσπάθησε , ο μόνος που έκατσε και με άκουσε , που έπιασε τις ανάσες μου , το ρυθμό μου , τις ανάσες που μέχρι τώρα ήξερα μόνο εγώ , τώρα τις μοιράζομαι μαζί του , θα φύγει Νίκο όμως κι αυτός θα φύγει το ξέρω , κανείς ποτέ δεν έκατσε , κι αναρωτιέμαι κι αν ποτέ θα κάτσει …. Γιατί πρέπει πάντα να προσποιούμε κάτι άλλο από αυτό που είμαι ; Πες μου Νίκο γιατί ; Σε παρακαλώ πες μου για τα όνειρα σου , πες μου για να ξεχαστώ , πες μου για τα ταξίδια σου , γέμισε με , με εικόνες από μέρη μακρινά , πάρε με τηλέφωνο 3 το πρωί , εσύ που δεν το θεωρούσες ποτέ πουτανιά και βάλε μου να ακούσω το No Woman – No Cry , γέμισε μου το ποτήρι Νίκο , στην υγεία σου ρε τσαχπίνη , φέτος το ξέρω πως θα τα καταφέρεις , μην κωλώσεις μ’ακούς …
Κι όσο για μένα , μην ανησυχείς , θα τα καταφέρω , δεν θα φουντάρω έτσι όπως μου ευχήθηκες εσύ και οι φίλοι σου , με κάνανε πολύ σκληρή Νίκο , είμαι αδίσταχτή, καμιά φορά τρομάζω με τον ίδιο μου τον εαυτό , τα δικά μου όνειρα δεν συμβαδίζανε Νίκο , εγώ ήμουν αυτή που έτρεχε πιο γρήγορα και ας μην το κατάλαβες ποτέ , κι ας έμενα συνέχεια πίσω για χάρη σου , αυτό είναι που δεν άντεξες, που έτρεχα λίγο πιο μπροστά από εσένα … Δεν ήθελα, αλήθεια , αλλά έγινε ….
Καληνύχτα Νίκο , πάω να ξαπλώσω στην αγκαλιά του , που νιώθω ασφαλής , κι ας είναι το πιο επικίνδυνο μέρος που υπάρχει …