Τρίτη, Φεβρουαρίου 28, 2006

Συν Αθηνά και χείρα κίνει


Και κύλησα πάλι στα βαριά , που ο χρόνος δεν μου φτάνει , τον γέμισα με τόσο ανούσια πράγματα, αλλά έλα δυστυχώς , που μας έχουν εκπαιδεύσει μια ζωή να τρέχουμε για να κάνουμε κάτι , για να γίνουμε κάτι! Εκπαιδευμένοι στο οίδημα λοιπόν ! Αν και είμαι οπαδός της χαλαρότητας , της τεμπελιάς , δυστυχώς είμαι σαν τους σύγχρονούς κομμουνιστές φίλους μου , που στη ζωή τους κάνουν ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που υποστηρίζουν …
Σίγουρα θα με βλέπατε σε διαδήλωση που θα κάναμε τα συντρόφια μου κι εγώ για το δικαίωμα μας να γουστάρουμε να τα ξύνουμε όλη μέρα πίνοντας φραπέ και παίζοντας τάβλι , φυσικά με επίσημη ενδυμασία την πιτζάμα, και ένα κρεβάτι, ξαπλώστρα ή καναπέ να μας ακολουθεί σε οποιαδήποτε επιβραδυμένη κίνηση μας, φωνάζοντας όλοι μαζί «Στράτευσή στα 100 σύνταξη στα 18» ..
Μα ακριβώς την επόμενη μέρα θα με βλέπατε να τρέχω και πάλι από το πρωί μέχρι το βράδυ σαν το σκυλί ! Σήμερα έζησα μια μέρα σαν εκείνες του μαύρου Οκτώβρη, μια σκυλήσια μέρα, με την κακή έννοια . Τελικά όταν αγχώνομαι χάνω τον έλεγχο , ενώ όλα είναι τόσο απλά και το μόνο που θέλω είναι να πιάσω αυτό που επιθυμώ, αρχίζω να το κυνηγάω χωρίς να αντιληφθώ ότι την ίδια ακριβώς στιγμή αυτό που επιθυμώ ψάχνει να βρει εμένα . Ο χρόνος χάνει το νόημα του μέσα σε αυτό το ατέρμονο κυνηγητό . Γιατί ενώ όσο εγώ το κυνηγάω με κυνηγάει κι αυτό. Μόλις το παίρνω απόφαση να σταματήσω να λαχανιάζω άδικα και κάθομαι στη γωνιά μου νομίζοντας πως ηττήθηκα ,και πως και σήμερα όλα μου πήγαν στραβά , ξάφνου αυτό που ήθελα έρχεται και με βρίσκει.

Γιατί τόσο τρέξιμο λοιπόν ;

Λένε πως τίποτα δεν θα έρθει να σου χτυπήσει την πόρτα αν εσύ δεν το κυνηγήσεις . Μα γιατί ποτέ κανένας δεν αναρωτήθηκε . Μα ακόμα κι αν έχει έρθει να στην χτυπήσει , δεν θα το ήξερες, γιατί έχεις πάρει τους δρόμους κάνοντας τζόκιν στην καλύτερη περίπτωση περιμένοντας πως έτσι θα βρεις αυτό που θες ;
Μας κοροϊδέψανε αγαπητοί μου , μας παραπλάνησαν . Θέλανε να μας βγάλουνε το λάδι και να τρέχουμε σαν τους χαζούς . Ναι τώρα θα σας αποκαλύψω το μεγάλο μυστικό.. Όσο εκείνοι καθόντουσαν και τους ερχότανε όλα στο χέρι , μας βλέπανε να τρέχουμε και γελούσανε μαζί μας , μας ρίχνανε και κάτι ψίχουλα μας λέγανε συνεχίστε και ίσως κάποτε πιάσετε το μεγάλο όνειρο σας , αλλά άμα δεν τρέξετε τίποτα δεν θα γίνει . «Συν Αθηνά και χείρα κίνει» μας λέγανε, άλλα όσο αυτοί πηδούσανε την Αθηνά και είχανε την εύνοια της εμείς μέναμε μόνο με το «χείρα κίνει»! Σήμερα ήτανε η πιο γκαντέμικη και η πιο τυχερή μου μέρα ταυτόχρονα .
Όσο κυνηγούσα τα πράγματα εξαγριωμένη , αγχωμένη , χάνοντας την ψυχραιμία μου , με τα χέρια μου να τρέμουν , μην μπορώντας ούτε να στρίψω ένα τσιγάρο , γιατί όλα μου πήγαιναν στραβά , όλα ήτανε εναντίον μου εξαρχής , όταν πια έσβησε και η τελευταία μου ελπίδα ξέσπασα με λυγμούς . Ανήμπορη πια τα παράτησα όλα και τότε είναι που εμφανίστηκε η Αθηνά μπροστά μου, μου ψιθύρισε ένα μυστικό μου έκλεισε το μάτι με νόημα και έγινε το θαύμα . Ναι αλήθεια σας λέω έγινε θαύμα , χωρίς να κουνήσω ούτε καν το μικρό μου δαχτυλάκι όλα έφτιαξαν , όλα έγιναν όπως τα ήθελα… Εύχομαι ποτέ να μην ξεχάσω αυτό το μυστικό ….

1 σχόλιο:

Antonios-Constantine είπε...

psaxnodas kapies plirofories gia to "Sin athina kai xeira kinei" epesa tixaia sto blog sou kai eida ti selida sou.poli kalo oso kai i musiki ton doors pu ehis valei na pezei :)

The first time I told my story, I felt only pain. “How could this have happened to me?” I asked.  The second time I told my story, I felt on...