Εγώ φεύγω...

Εγώ φεύγω, αυτή είναι όλη η ιστορία της ζωής μου …

Κι όταν κάτι επαναλαμβάνεται τόσο συχνά παύει να είναι τυχαίο και ονομάζεται πεπρωμένο. Μια ζωή κάποιος έπρεπε να φύγει, έπρεπε δεν ήθελε … Μέσα σε δυο λέξεις χωράει όλο μου το πεπρωμένο …


Εγώ φεύγω…


Ίσως τελικά δεν άντεξα τόσους ξεριζωμούς , κι απέμεινα μονάχη να φοβάμαι τα ταξίδια … Φοβάμαι, τρέμω στην ιδέα πως θα πρέπει να ξαναπώ , εγώ φεύγω …. Μα δεν θέλω να πάω πουθενά , γιατί ποτέ κανείς δεν το κατάλαβε; Αυτοεξόριστη και κουρασμένη , διάλεξα να ζω μακριά από εκεί που πάντα λαχταρούσα να μείνω…
Κι όλο καινούργιες πολιτείες συναντώ στο δρόμο μου, που υπόσχονται πολλά, και θέλω με λαχτάρα να πάω σε εκείνα τα μέρη αλλά φοβάμαι, γιατί πάλι εγώ θα πρέπει να φύγω. Μια ζωή πρέπει να φεύγω…
Το είχα ξεχάσει , γιατί ίσως είχα καιρό να ταξιδέψω εκεί που λαχταρούσε η καρδιά μου, αλλά ίσως απλά κι όταν ταξίδευα είχα συμβιβαστεί με την κατάσταση και ήξερα ότι πάλι θα έπρεπε να φύγω…
Εκείνο που με έκανε απόψε να βάλω τα κλάματα , ήταν τα λόγια του Αντώνη χθες το πρωί , που άθελα του σε μια ασήμαντη στιγμή , μου είπε, δεν θέλω να φύγω , αλλά πρέπει …
Τα λόγια του αυτά ήταν σαν χιλιάδες φτυάρια που ξέθαβαν τον πιο μεγάλο μου, τον πιο καλά κρυμμένο μου φόβο… Δεν θέλω πια ούτε να ακούω αυτές τις λέξεις , δεν της αντέχω, κάθε φορά που τις ακούω δηλητηριάζουν το αίμα μου …
Κι όμως όσο κι αν προσπάθησα κάποιος με περιπαίζει , αλλά αυτή είναι η αλήθεια και πλέον την έχω αποδεχτεί … Ποτέ δεν θα καταφέρω να αποκτήσω αυτό που πραγματικά λαχταρά η ψυχή μου, αυτό που πραγματικά μου αξίζει , όλο θα φεύγω ή θα με διώχνουν , γιατί ποτέ δεν βρήκα το κουράγιο να ανοίξω το στόμα μου και να ουρλιάξω πως θέλω να μείνω, θέλω να μείνω, θέλω να μείνω …
Γιατί ενώ τόσοι και τόσοι αμέτρητοί , μου λένε πως με θέλουνε στη ζωή τους και πως μ’ αγαπούνε και πως είμαι ο άνθρωπός που θα έχουν πάντα μέσα στην καρδιά τους , γιατί πάντα είμαι τόσο ακατάλληλη , γιατί πάντα κάποιος πρέπει να φεύγει και στο τέλος πάντα να μένω μόνη μακριά από όσα θέλω, ακόμα κι αν απέχουν από μένα μονάχα μια ανάσα μου ;

Τι έχω κάνει λάθος ; Και να πάλι που θα πω σύντομα φεύγω…
Ναι, εγώ φεύγω , πολύ σύντομα , αναχωρώ …
Μα αυτή τη φορά τα κλάματα μου στέρεψαν κι ένα χαμόγελο θαρρείς ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο μου , αυτή τη φόρα αυτή η φυγή θα κρατήσει πολύ …
Κι έτσι θα μπορέσω να ζήσω για λίγο την ψευδαίσθηση ότι ανήκω εκεί που μπορώ να σας χαμογελάω, βέβαια ξέρω, ότι πάλι θα βρεθώ με μια βαλίτσα και θα πρέπει σε κάποιον να πω , αντίο… Αλλά δεν έχει καμιά σημασία πια για μένα , γιατί ξέρω, ότι πάντα έτσι θα είναι , πάντα η Σοφία θα πρέπει να φεύγει , δεν θα ανήκει πουθενά και σε κανέναν , κι ας ήταν το μοναδικό πράγμα που ήθελε…. Να ανήκει κάπου …