Επικίνδυνα χρόνια

                                

Γράφει η Σοφία Χολέβα 

Δεν θα πνιγούμε απ'τη βροχή, μας έχουν πνίξει ήδη...

Καλή βροχερή μας εβδομάδα αγαπητοί αναγνώστες του ArtandCity, με αστραπές και βροντές και με πλημμύρες πολλές ξεκινάει αυτή η εβδομάδα. Λίγες μέρες ακόμη και τον φάγαμε και τον Οκτώβρη και σαν πολλά να τα τρώμε δηλαδή αμάσητα τώρα τελευταία είναι η αλήθεια. Έχουμε μαζέψει τόσες αλήθειες, που δεν ξέρουμε τι να τις κάνουμε. 

Εντάξει παράπονο δεν πρέπει να έχετε; Έχετε; Παρέλαση είχαμε, ξυπόλητους σημαιοφόρους είχαμε, αλαλούμ και σιδερένια κιγκλιδώματα είχαμε, αστυνομικούς στους δρόμους είχαμε και πλημμύρες είχαμε και συνθήματα είχαμε και φωνές είχαμε και το χειρότερο από όλα είναι ότι και σαν πολύ φασισμό να έχουμε τώρα τελευταία και όχι μόνο κουκουλομένο που είχαμε πάντα έτσι κι αλλιώς - αλλά απροκάλυπτο πια και υπερήφανο και ψηφισμένο...

Επικίνδυνα χρόνια αγαπητοί μου, το λιγότερο επικίνδυνα ζούμε. Ξέρω ότι ήδη θα έχετε διαβάσει ή θα διαβάσετε μέσα στις επόμενες μέρες, άρθρα και γνώμες γνωστών και μη σχολιαστών της επικαιρότητας για το θέμα που προέκυψε με το αυτόφωρο του Βαξεβάνη και το δημοσίευμα του στο περιοδικό hotdoc, σχετικά με τη λίστα Λαγκάρντ. Μην μείνετε στις αναλύσεις τους, μην τις διαβάσετε καν, καθίστε για λίγο ήρεμοι και με όση κριτική σκέψη μπορεί να διαθέτετε σκεφτείτε τι έγινε με αυτό το θέμα, σκεφτείτε τι έχει γίνει μέσα στα τελευταία 2-3 χρόνια. Τα πράγματα τελικά είναι πολύ χειρότερα από όσο η φαντασία μας μπορεί να φτάσει. Αντί να είναι υπόλογοι αυτοί που πραγματικά φταίνε – Παπακωνσταντίνου- Βενιζέλος και ένα σύστημα ολόκληρο, πάνε και κυνηγάνε έναν άνθρωπο που κάνει απλά τη δουλειά του και το ίδιο δεν συνέβει μόνο με τον Βαξεβάνη αλλά και με τον καθένα από εμάς. 

Σας είπα έχει πολύ ψωμί το συγκεκριμένο θέμα του Βαξεβάνη και σίγουρα θα διαβάσετε αναλύσεις επί αναλύσεων στις επόμενες μέρες. Για μένα δεν έχει σημασία τόσο να πω την άποψη μου, που ως γνωστόν όλοι έχουμε από μια (σαν τις κω... δες ένα πράγμα), σημασία έχει να καταλάβετε όλοι πόσο επικίνδυνοι ήταν και είναι αυτοί που μας κυβερνάνε. Πόσο ύποπτα είναι τα χρόνια που ζούμε και να αναρωτηθείτε τι χειρότερο μπορεί να μας περιμένει και τι μπορούμε ίσως εμείς να κάνουμε ή έχουμε χρέος να κάνουμε. Προς το παρόν αγαπητοί αναγνώστες απλά συνειδητοποιείστε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, μαζέψτε ακόμα μια αλήθεια αλλά σας εκλιπαρώ μην ξεχνάτε τις αλήθειες σας... Το περιστατικό με τον Βαξεβάνη δεν είναι τίποτα άλλο από μια μικρή υπενθύμιση ότι ζούμε σε ύποπτους καιρούς. Μην σφάζεστε μεταξύ μας, μην γκρινιάζετε όλοι την ώρα, μην ζηλεύετε και κρίνετε τον διπλανό σας. Σκεφτείτε πάνω από όλα τι μας έφερε μέχρι εδώ και τι μπορεί να μας βγάλει από εδώ. Ζητάω πολλά; 

Υσ. Η Ιστορία πλάθει τον εαυτό της με τέτοιο τρόπο, ώστε το τελικό αποτέλεσμα ξεπηδάει πάντα μέσα από τις συγκρούσεις πολλών ατομικών θελήσεων, που καθεμιά τους πάλι έγινε ό,τι είναι χάρη σε πάμπολλες ειδικές συνθήκες ζωής. Έτσι, είναι αμέτρητες οι διασταυρούμενες ενέργειες και άπειρη η σειρά των παραλληλόγραμμων δυνάμεων, μέσα από τις οποίες ξεπηδάει μια συνισταμένη – το ιστορικό γεγονός. Αλλά κι αυτό το ίδιο μπορεί πάλι να θεωρηθεί προϊόν μιας δύναμης που, κοιταγμένη στο σύνολό της, εργάζεται ασύνειδα και δίχως βούληση. Γιατί εκείνο που θέλει το κάθε άτομο εμποδίζεται από το καθένα απ’ όλα τα άλλα, και ό,τι προκύπτει είναι κάτι που δεν το θέλησε κανείς.

Friedrich Engels, Γράμμα στον J. Bloch, 21.9.1890. 

πηγή: Art and City: Επικίνδυνα χρόνια. http://www.artandcity.gr/2012/10/1_29.html#ixzz2AgKCi0Ze

Ρωμιός&Τζουλιέττα

Τι συμβαίνει όταν ξυπνήσουν οι ήρωες μας λίγους αιώνες αργότερα και μάλιστα σε μια πόλη που ευημερεί και ζει για τα λεφτά; 

Τι θα συμβεί όταν η κρίση ξεσπά και μας αγκίζει όλους μας;;; 

Η συνέχεια σε λίγο καιρό μπροστά στα μάτια σας!!!


Ρωμιός και Τζουλιέττα
H Έλενα Γκατζά "μετά φόβου" παρουσιάζει:

"Ρωμιός και Τζουλιέττα"...

Ιδέα - σενάριο: Έλενα Γκατζά.

Σκηνοθετική επιμέλεια: Άκυς Μητσούλης.

Μουσική επιμέλεια: Θέμης Σαμαντζής.

Κινησιολογική επιμέλεια: Φαίη Σούκου.

Video Editing: Σοφία Χολέβα.

Σκηνογραφία - Αφίσα: Δημήτρης Λαπούσης.

Κοστούμια: Ελένη Ψύρρα.

Φωτογραφία: Μαρία Γώγου.

Πρωταγωνιστουν: Έλενα Γκατζά - Δημήτρης Φωτίου

Επιμέλεια Προώθησης: Θάνος Γκουρομπίνος.

έρχεται.....ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012......

. 

Δεκέμβριος 2012.

πηγή: Art and City: Ρωμιός και Τζουλιέττα. http://www.artandcity.gr/2012/10/11138.html#ixzz2AUGncgAI

Η καντίνα

Μην πιστεύεις πια στις λυγισμένες λέξεις μου
Δεν θα είμαι εκεί ούτε σήμερα, ούτε αύριο
Δε θα έρθω ποτέ έξω από την πόρτα σου
Θα μείνω εδώ στην καντίνα να φτιάχνω σάντουιτς
και να μετράω πόσες φορές άναψε το κόκκινο
και να μετράω αυτούς που πέρασαν με κόκκινο
και το βρεγμένο δρόμο και τους περαστικούς
τα αδέσποτα και τις  λαδόκολλες που τύλιξα με όχι

Θα μετράω αναμονές και τους ξενύχτηδες
που στήνονται στη σειρά για ένα βρώμικο
και θα σκέφτομαι πάντα να διασχίσω
απέναντι το δρόμο αλλά να φοβάμαι
τα μεθυσμένα διερχόμενα αυτοκίνητα
και ποτέ να μην το κάνω

σ.χ

Συνεχίζεται ......

Ξεφυλλίστε το τεύχος Οκτωβρίου του Imagine και online...

October2012 ImagineMag

Suffer The Flesh

Δεν είναι ακόμη ολοκληρωμένο το εξώφυλλο αλλά πάρτε μια ιδέα ...

Την Δευτέρα που θα το έχω κι εγώ στα χέρια μου, θα ξεκινήσω τον αγώνα μου για ένα ωραίο τρομακτικό(αλήθεια;) βίντεο :)

Πορτοκαλί τηγανιτά κεφάλια

Μελετάω χάρτες. Καθώς τους ξεδιπλώνω, τινάζεται η σκόνη. Να δεις πως φαίνεται η άτιμη με το φως που μπαίνει απ'το μπαλκόνι. Ανοιχτό παράθυρο, ακόμα κι αυτές τις μέρες που γρήγορα νυχτώνει. Σήμερα τάισα τις γάτες μας,της πιλοτής. Κουτσομούρες από το μεσημέρι.

Όταν μπήκα στο ασανσέρ κοιτούσα τις πορτοκαλί ουρές, τα πορτοκαλί τηγανισμένα κεφάλια και νόμισα σαν να κουνούσανε το στόμα, δεν μπορούσα να καταλάβω ψαρίστικα αλλά κάτι σαν "πήγαινε" μου φάνηκε, προστακτικό! Ωραίο μεζεδάκι σκέφτηκα, ένα κιλό ψαροκόκκαλα. Άφησα το πλαστικό πιατάκι κι έφυγα. Πήγαινε μου είπανε κι έτσι κι εγώ έφυγα.Ανέβηκα πάνω, βγήκα στην βεράντα και κοίταξα κάτω. Ο γνωστός γκρι γάτος ήταν ήδη πάνω από το πιάτο και άρπαζε τα κουτσά, πορτοκαλί κεφάλια στο στόμα του ενώ μερικά άλλα τα πατούσε με την δεξιά, ροζ, χνουδωτή πατούσα του.

Τον άφησα να τρώει και γύρισα στο δωμάτιο μου, ξεσκόνισα καλά τους χάρτες και τους άφησα πάλι πίσω στη θέση τους. Κοίταξα για λίγο την απέναντι συννεφοσκέπαστη ταράτσα και τα περιστέρια πάνω της, τράβηξα την κουρτίνα. Ένιωσα ένα τσίμπημα στην καρδιά, μια δαγκωματιά του εσώτερου και μετά σηκώθηκα κι έκλεισα το πατζούρι και ξάπλωσα. Βολεύτηκα έτσι μέσα στο σκοτάδι.

Δεν υπήρχε τίποτα λυρικό πια. Ένιωσα τα μάτια μου να κλείνουν και για τόσο δα, ένιωσα πως δεν οφείλω τίποτα και σε κανέναν, σαν να είχα πληρώσει ήδη το μερτικό μου και τώρα ήμουνα ελεύθερη να φύγω, να αρπάξω τους ξεσκονισμένους χάρτες μου και να την κάνω. Μουλάρωσα. Τώρα που μπορούσα δεν ήθελα πουθενά να πάω - κι άλλη δαγκωματιά, είναι αυτό το στίγμα που δεν φεύγει.

Κάποιος είναι έξω από το πατζούρι το νιώθω. Ακούω το πρώτο νιαου. Σηκώνομαι πάω προς το παράθυρο, το ανοίγω, μετά ανοίγω το πατζούρι. Ο Γκρι γάτος ήταν. Μα πως ανέβηκε στον πέμπτο; Είχε στο στόμα ένα τηγανισμένο, πορτοκαλί κεφάλι αλλά δεν ήταν από κουτσομούρα, θα ορκιζόμουν ότι ετούτο το κεφάλι έμοιαζε με το κεφάλι της κυρίας Ασπασίας, της δασκάλας που είχα στην πρώτη δημοτικού.

Α, μάλλον μου λείπει ύπνος. Τότε ο γκρι γάτος αφήνει το κεφάλι της κυρίας Ασπασίας στο μωσαικό της βεράντας και αρχίζει να μου μιλάει ανθρωπίστικα! Αυτό πραγματικά μου γαργάλισε το μυαλό! Δεν είναι δυνατόν ο γκρι γάτος κι αυτός μιλάει ανθρωπίστικα; Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που μιλούσα με γατιά, μόνο που δεν είχα ανακαλύψει ακόμη ότι μπορούσαν σχεδόν όλα να το κάνουν. Πολλές φορές
είχα σταματήσει στο δρόμο και μιλούσα με αδέσποτες γάτες, μα τίποτα αυτές, εγώ να τους λέω την ιστορία της ζωής μου κι αυτές να απαντάνε μόνο με ένα ξερό νιάο, άντε και με ένα τρίψιμο στα πόδια μου. Ο γάτος άνοιξε το στόμα του και το άκουσα καθαρά, είπε... Πήγαινε, έγλειψε την πλάτη του για λίγο και έφυγε.
----
Γύρισα στο δωμάτιο μου. Έκλεισα το πατζούρι και μετά το παράθυρο και ξάπλωσα στο κρεβάτι. Ο ύπνος δεν άργησε να με πάρει και στην αρχή ήταν κάτι σαν εφιάλτης ένας τόσο αληθινός εφιάλτης. Έβλεπα ανθρώπους σίγουρα από κάπου γνωστούς, με πορτοκαλί τηγανιτές φάτσες να περνούν από μπροστά μου. Ήταν όλοι τρομαγμένοι,ανασφαλείς, κομπλεξαρισμένοι. Κουβαλούσαν τόσα κατάλοιπα και απωθημένα και έμοιαζαν τόσο βασανισμένοι.

Ερχότανε όλοι και κρεμόντουσαν από το λαιμό μου και κάνανε κούνια- μπέλα άλλοι δείχνανε να κοντρολάρουν το αλαλούμ της ψυχής τους και  ήταν κι άλλοι που έμοιαζε να πνίγονται χωρίς καν ίχνος υγρασίας. Στο τέλος όμως , ένας- ένας ερχότανε και υποκλίνονταν μπροστά μου, όπως οι ηθοποιοί στις θεατρικές παραστάσεις και δείχνανε χαρούμενοι και ανακουφισμένοι σαν να είχε τελειώσει ετούτη η παράσταση και να μην χρειαζότανε πια να βασανίζονται και γινόντουσαν όλοι παιδιά πριν η μάνα τους πάθει κατάθλιψη, πριν τους κοροιδέψει ο συμμαθητής τους, πριν αποκτήσουν το πρώτο τους σημάδι, πριν τους μαλώσει η δασκάλα στο σχολείο, πριν τους απορρίψει ο μεγάλος τους έρωτας, πριν μάθουν ότι είναι άρρωστοι.

Έβλεπα πια ένα πραγματικό όνειρο όταν όλες αυτές οι από κάπου γνωστές πορτοκαλί τηγανισμένες φάτσες ήρθαν και κύκλωσαν χαρούμενες το κρεβάτι μου κατέβασαν όλες μαζί τα πορτοκαλί κεφάλια τους και με τα ψαρίσια στόματα τους μου τραγούδησαν σε τρις φωνές Πή πη πη  γαι γαι γαι νενενε
κι εγώ τότε άνοιξα τα μάτια.

Τα άνοιξα και δεν είδα κανένα στόμα και κανένα κεφάλι οποιοδήποτε χρώματος να μου μιλάει, εξάλλου τα περισσότερα κεφάλια που συναντούσα στον ξύπνιο μου ή  θα είχανε το χρώμα του κενού ή της απελπισίας και αλήθεια ήταν ώρες που ένιωθα τόσο πολύχρωμη σε αυτή τη μονότονη διχρωμία, κενό-απελπισία-κενό απελπισία-κενό-απελπισία. Οι γάτες είχανε κάτι παραπάνω να πούνε τις νύχτες με αυτά τα πνιχτά ουρλιαχτά που νόμιζες πως ήταν κλάμα μωρού ή κάτι τέτοιο και ο γκρι γάτος μου το είχε πει καθαρά "Πήγαινε". Τότε ακούστηκε η φωνή της μάνας μου από το χολ να φωνάζει στην μεγαλύτερη αδερφή μου. "Ειρήνη έλα να ακούσεις, έχει η Μενεγάκη μια ψυχολόγο που λέει για την πρώτη συνάντηση με τα πεθερικά"


Τα πορτοκαλί τηγανιτά κεφάλια συνεχίζονται πρότεινε κι εσύ τη δικιά σου συνέχεια....  

(We)ek(end)

 Απολογισμός Σαββατοκύριακου
1. Τελείωσα "Το στρίψιμο της βίδας" του Χένρυ Τζέημς
2. Ξεκίνησα τις "Νεκρές ψυχές" του Γκογκολ
3. Έγραψα και έστειλα το κείμενο μου, για το τεύχος Νοεμβρίου του Imagine
4. Είδα ποδοσφαιρικό αγώνα ( Γ' τοπικό) και άκουσα όλα τα συναφή μπινελίκια
5.  Χαίρομαι για ταλαντούχα άτομα που γνώρισα στη ζωή μου, που κυκλοφορούν τα βιβλία τους, γράφουν ανεπανάληπτα και σκίζουν και άλλα πάλι υπέροχα άτομα που δεν το έχουν βρε αδερφέ κι όμως πάνε και μου βγάζουν βιβλία. Αλήθεια εγώ τι κάνω;
6. Το άλλο Σαββατοκύριακο μια συμφοιτήτρια μου από το μεταπτυχιακό παρουσιάζει τη διπλωματική της. Πάλι η ίδια απορία... Εγώ τι κάνω; (!!!)
7. Αύριο πρέπει να βάλω τις τελευταίες πινελιές στα βίντεο της παράστασης. Την Τρίτη έχουμε πρόβα και θα τους παρουσιάσω την τελική μορφή
8.  Όταν σε μια δουλειά που δουλεύουν αρκετοί και ο πρώτος σε καθυστερεί,  η δουλειά θα πάει πίσω άρα αναγκαστικά και ο δεύτερος θα καθυστερήσει,  έτσι δεν πάει;
9. Ήπια καφέ με τους δυο καλύτερους μου φίλους- Γιώργο και Αχιλλέα στο σπίτι του πρώτου
10. Καλά τελικά έχω μεγάλη έμπνευση ακόμη και για διαφημίσεις!!! 
11.“[…] Από δοκιμασία σε δοκιμασία θα πηγαίνει πια η ζωή μας, ένας αγώνας• όλο θα λέμε πως τελειώνει και όλο θα ξαναρχινάει. Να το χωνέψουμε και να μην έχουμε αυταπάτες. Περπατάτε, που λέεει κι ένας φιλαράκος. Δε χρειαζότανε η νουθεσία. Θα το παλεύουμε, μάνα, με νύχια και με δόντια, ώσπου να φέξει.”

Γράμμα του Μιχάλη στην Αριάγνη, από την πορεία προς τον Ευφράτη.
Αριάγνη, Ακυβέρνητες Πολιτείες, Στρατής Τσίρκας

12Έτσι στα γρήγορα και για την πλάκα-Μπήκε ακριβώς με την τότε πρώτη του γραφή

Η αγάπη είναι ενέργεια...

19/10/2012- JukeBox- Larissa

Μεσημεράκι Σαββάτου, ξαπλωμένη με μια κούπα με γαλλικό στο χέρι και το στομάχι να έχει στρώσει από χθες. Τα είχε όλα αυτή η Παρασκευή και θέατρα και ποτά και κρέπες!

Τα καλά του να γράφεις στο artncity είναι ότι είναι σχεδόν χορηγός επικοινωνίας παντού πλέον, οπότε πάμε τζάμπα στις παραστάσεις, το καλό με το να έχεις τη Βασιλική φίλη είναι ότι εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος άρα μπορούμε να πούμε αλήθειες που δεν μοιράζονται εύκολα οι άνθρωποι.

υ.σ "Οι κουμπάροι" στο "Μικρό Θέατρο" που δεν βιάζεται να μεγαλώσει, δεν ήταν τίποτα το πρωτότυπο αλλά παρόλα αυτά βγάζω το καπέλο στους ηθοποιούς που πήρανε το τίποτα και το κάνενα κάτι, ένα όμορφο γάργαρο γέλιο! Γιατί ναι εγώ σε αντίθεση με άλλους γέλασα χθες...

υ.σ Μετά την παράσταση γιορτάσαμε τα γενέθλια της Βασιλικής στο Juke Box. Ήταν ένα υπέροχο βράδυ με απίστευτες μουσικές και τα παιδιά μέσα από το μπαρ που ήταν και φίλοι της Βασιλικής , ο Γρηγόρης, ο Αργύρης και το άλλο παιδί που δεν άκουσα καν το όνομα του, μας κέρασαν απίστευτες μουσικές και σφηνάκια :)

υ.σ Η κρέπα στο  Quick ήταν άλλο πράγμα όπως και η κουβέντα που πιάσαμε και μας πήρε το πρωί...

υ.σ  Η αγάπη είναι ενέργεια
       τρυπώνει στις καρδιές
       Την βρίσκεις, ξέρεις
       Είναι το διαμάντι
       μέσα στο κουτί
       με τις χάντρες
       Μα εσύ το έπιασες
       το κράτησες και το άφησες
       Πήρες μια χάντρα κοινή
       την κράτησες δίπλα σου μια ζωή
       την λάτρεψες από συνήθεια
       κι όταν ξεθώριασε
       Κατηγόρησες εκείνη
       Μα η αγάπη είναι ενέργεια
       είναι το ξύπνημα από
       τον εφιάλτη των αρνήσεων
       Η αγάπη λέει ναι
       και για όλους μας
       υπάρχει μόνο μια

Αφιερωμένο στη Βασιλική :)

10 χρόνια- ΤΜΗΜΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ & ΜΜΕ

O Μονόλογος της Μόλλυ Μπλούμ

Αχ ναι τους ξέρω καλά ποιός ήταν ο πρώτος στο σύμπαν πριν να υπάρξει κάποιος που το έφτιαξε όλο αυτό ποιός ποιός αχ αυτό δεν το ξέρουν ούτε κι εγώ έτσι λοιπόν ας δοκιμάσουν να σταματήσουν τον ήλιο να ανατείλει αύριο
ο ήλιος λάμπει για σένα είπε την ημέρα που ήμαστε ξαπλωμένοι ανάμεσα στα ροδόδεντρα στο Χάουθ με το κεφάλι στο γκρίζο μάλλινο κοστούμι του και το ψάθινο καπέλο του την ημέρα που τον έσπρωξα να με ζητήσει σε γάμο ναι
πρώτα του έδωσα το κομμάτι από το κέικ με ηλιόσπορους μέσα από το στόμα μου και ήταν δίσεχτος χρόνος όπως τώρα ναι δεκαέξι χρόνια Θεέ μου ύστερα από το μακρύ φιλί κόντεψα να χάσω την αναπνοή μου ναι είπε πως ήμουν ένα άνθος των βουνών ναι έτσι ήμαστε όλες άνθη το κορμί της γυναίκας ναι αυτό ήταν ένα αληθινό πράγμα που είπε στην ζωή του κι ο ήλιος λάμπει για σένα σήμερα ναι γι’ αυτό τον συμπάθησα γιατί είδα ότι καταλάβαινε και αισθανόταν τί είναι η γυναίκα κι ήξερα πως θα μπορούσα πάντα να τον καταφέρω και του έδωσα όλη την ευχαρίστηση που μπορούσα φέρνοντάς τον στα νερά μου μέχρι που μου ζήτησε να πω ναι και στην αρχή δεν απάντησα μόνο κοίταξα πέρα πάνω από τη θάλασσα και τον ουρανό σκεφτόμουνα τόσα πολλά πράγματα που εκείνος δεν ήξερε για τον Μάλβευ και τον κ.Στάνχοπ και την Έστερ και τον πατέρα και το γέρο λοχαγό Γκροβ και τους ναύτες που παίζανε πετάει πετάει το πουλί και τις καβάλες και το πλύνε τα πιάτα όπως το λέγανε στο μώλο κι ο φρουρός μπροστά από το σπίτι του κυβερνήτη με το πράμα γύρω από το άσπρο του κράνος φτωχοδιάβολος να σιγοψήνεται στον ήλιο και τα σπανιόλικα κορίτσια να γελάνε μέσα στις μαντίλες τους και τα ψηλά τους χτένια και οι δημοπρασίες το πρωί οι Έλληνες και οι Εβραίοι και οι Άραβες κι ο διάολος ξέρει από που αλλού απ’ όλα τα πέρατα της Ευρώπης κι η οδός Ντιούκ και η ορνιθαγορά κακαρίζοντας έξω από το Λάρμπυ Σάρονς και τα καημένα τα γαϊδούρια να γλιστράνε μισοκοιμισμένα και οι αινιγματικοί τύποι μέσα στις κελεμπίες τους να κοιμούνται στη σκιά πάνω στα σκαλοπάτια κι οι μεγάλοι τροχοί των βοιδάμαξων και το παλιό κάστρο χιλιάδες χρόνια γέρικο ναι κι αυτοί οι όμορφοι Μαυριτανοί όλοι ντυμένοι στα λευκά και τα τουρμπάνια τους σαν βασιλιάδες να σου ζητάνε να κάτσεις στα μικρά μαγαζιά τους και η Ρόντα με τα παλιά παράθυρα των ποσάντας μάτια που ρίχναν βλέμματα πίσω από τις σιδερένιες γρίλιες στον εραστή της για να φιλήσει το σίδερο κι οι ταβέρνες μισάνοιχτες τη νύχτα κι οι καστανιέτες τη βραδιά που χάσαμε το καράβι στο Αλγκεσίρας ο φύλακας να κάνει τις βόλτες του ατάραχος με τη λάμπα του και Ω αυτός ο φοβερός χείμαρρος που κατεβαίνει Ω η θάλασσα η θάλασσα κατακόκκινη μερικές φορές σαν την φωτιά και τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα και οι συκιές στους κήπους στης Αλαμέδας ναι και όλα τα παράξενα δρομάκια και τα τριανταφυλλιά και τα γαλάζια και τα κίτρινα σπιτάκια και οι κήποι με τα τριαντάφυλλα και τα γιασεμιά και τα γεράνια και τους κάκτους και το Γιβραλτάρ ένα κορίτσι που ήμουνα τότε ένα Άνθος των βουνών ναι όταν έβαλα το τριαντάφυλλο στα μαλλιά μου όπως συνηθίζαν τα κορίτσια της Ανδαλουσίας ή θα φορέσω ένα κόκκινο ναι πως με φίλησε κάτω από το Μαυριτάνικο κάστρο και σκέφτηκα λοιπόν αυτός ή όποιος άλλος το ίδιο κάνει κι ύστερα τον κάρφωσα με τα μάτια μου για να μου κάνει πάλι την πρόταση ναι κι ύστερα μου ζήτησε αν θα ήθελα ναι να πω ναι το άνθος μου των βουνών και στην αρχή τον αγκάλιασα ναι και τον τράβηξα κάτω πάνω μου έτσι που μπορούσε να νιώσει τα στήθη μου όλο άρωμα ναι κι η καρδιά του πήγαινε να σπάσει και ναι είπα ναι θέλω Ναι.

J.Joyce

Ένας από τους δυο γάτους της πιλοτής

Επί της Θεοτοκοπούλου 

Ένας από τους δυο παιχνιδιάρηδες γατούνους που έχουμε στην πιλοτή μας. Σήμερα το μεσημέρι καθώς έβγαινα από το σπίτι για να πάω στο φίλο μου το Γιώργο ο συγκεκριμένος γάτος ήρθε και τριβότανε στα πόδια μου , γύριζε και ανάποδα και ήθελε χάδια πολλά. Χθες είδα και τον άλλο γάτο, που είναι απερίγραπτος σε ομορφιά, καμιά φορά αναρωτιέμαι αν είναι κάποιου αυτοί οι δυο γάτοι, βέβαια ο χθεσινός ήταν λίγο φοβητσιάρης και απόμακρος όταν πήγα να τον πλησιάσω!!!  Νιαου, αγαπώ τους νέους μου γείτονες ...

νιαου