Τσαρλς Μπουκόφσκι, Να περιφέρεσαι στην τρέλα

---

εκτοπισμένος

καίγομαι στην κόλαση
αυτό το κομμάτι μου δεν ταιριάζει πουθενά
καθώς οι άλλοι βρίσκουν άλλα
μέρη να επισκεφτούν
άλλα να πουν
ο ένας στον άλλο,
για ν' αξιοποιήσουν
τον χρόνο τους

εγώ
καίγομαι στην κόλαση
κάπου βορείως του Μεξικού.
λουλούδια δεν φυτρώνουν εδώ.

δεν είμαι σαν τους άλλους'
οι άλλοι είναι σαν τους άλλους.

μοιάζουν όλοι: πλησιάζουν
ο ένας τον άλλο
συναθροίζονται
στριμώχνονται
είναι εύθυμοι
κι είναι συνάμα ευχαριστημένοι
ενώ εγώ
καίγομαι στην κόλαση.

η καρδιά μου είναι χιλίων ετών.

δεν είμαι σαν τους άλλους.

εγώ θα πέθαινα εκεί που κάνουν τα πικνίκ τους
θα πήγαινα από ασφυξία κάτω από τις σημαίες τους
τα τραγούδια τους με πλήττουν άγρια
οι στρατιώτες τους δεν με συμπαθούν
το χιούμορ τους με πληγώνει
το ενδιαφέρον τους είναι δολοφονικό.
δεν είμαι σαν τους άλλους
καίγομαι
στην κόλαση.

στην κόλαση
του εαυτού μου.

R.I.P.

Δεκαπενταύγουστος

Δεκαπενταύγουστος στους πρόποδες του Ολύμπου. Ο καύσωνας καίει τα πάντα κι εγώ κάθομαι στην καταπράσινη αυλή μου με την απέραντη θέα ενώ με χαϊδεύει ένα δροσερό Ραψανιώτικο αεράκι. Είναι να μην νιώθω προνομιούχα;

Απολαμβάνω το δροσερό μου καφεδάκι ύστερα από ένα λουκούλλειο οικογενειακό γεύμα, συνοδευμένο με Λιάπη του 2004 και δυο-τρεις στροφές με Τσιτσάνη.

Διαβάζω την συνέντευξη του Νάνου Βαλαωρίτη στο «Κ» της Καθημερινής και στον Αλέξη Γαγλιά και στέκομαι σε μερικά λόγια του : «Οι ποιητές κατ’αρχήν δε πιστεύουν στη χρησιμότητα. Είναι εκ γενετής άχρηστοι… Την ιδέα ότι κάτι πρέπει να είναι χρήσιμο για να υπάρχει, την επέβαλλε η αστική,εμπορική τάξη. Η ποιητική λειτουργία σχετίζεται με κάτι βαθύτερο στον άνθρωπο, όπως το όραμα, το συναίσθημα, την προοπτική απένταντι στον κόσμο. Και πλουτίζει τον άνθρωπο αυτή η ποιητικότητα που μερικοί τόσο φοβούνται και καταπιέζουν εντός τους. Είναι απαραίτητα όπως το όνειρο, που ανακυκλώνει την καθημερινή εμπειρία. Αν δεν ονειρευτούμε το επόμενο πρωί θα είμαστε σχιζοφρενείς»

Θα πέσω για ύπνο νωρίς για να ονειρευτώ τη ζωή που δεν έζησα, μα κι αυτή που επέλεξα να ζήσω και δεν θα αναρωτηθώ τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω γιατί απλά μεγάλωσα.

Πατάτα

Νιώθω τα πόδια μου να ψήνονται στην φλεγόμενη άσφαλτο,ενώ η τσιμεντούπολη μοιάζει σαν μια τεράστια φριτέζα.Για πρώτη φορά στη ζωή μου κατάλαβα πως είναι να είσαι τηγανιτή πατάτα και όχι μια σκέτη πατάτα!

Ο αποπνικτικός αέρας της τσιμεντούπολης απλώνεται πάνω μου σαν καυτό λάδι,μέχρι το αστικό να με αφήσει στον καταψύκτη της δουλειάς, που το κλιματιστικό παγώνει το χαμόγελο μου .Ναι τώρα κατάλαβα πως είναι να είσαι όχι απλά μια τηγανιτή πατάτα, αλλά μια προτηγανισμένη πατάτα.Λίγο μετά το σχόλασμα θα μπω ξανά στην φριτέζα και καθώς θα έχει μεσημεριάσει,το λάδι θα είναι πιο καυτό και θα ψηθώ μια και καλή μαζί με τις άλλες πατάτες.

Αυτός ο τρόπος ζωής θα μας φάει…

Θα μαζέψω τα μπογαλάκια μου και θα ανηφορήσω για να κρατήσουμε τα έθιμα και τις παραδόσεις δεκαπενταύγουστος έρχεται,μην ξεχνιέστε και θα γίνω για λίγο,μια χωριάτικη πατάτα.Πόσο θα ήθελα να γίνω για πάντα μια χωριάτικη πατάτα!

Νιαουυυυυυ

2003-2004 συνέχεια...3 μέρος

Το φως του φεγγαριού ηττημένο στα μάτια μου και η νύχτα να μοιράζει στους δρόμους τα όνειρα. Ταξιδεύω τη σκιά μου στο άπειρο, μόνο ο εαυτός μου ορίζει τη μοίρα μου.

Η υγρή και ζεστή μου ανάσα δεν θολώνει το τζάμι το Μάιο,πάνω σε ρόδες λεωφορείων γυρνάω τα θέλω μου χωρίς μοτέρ, σε βαγόνια ιδρωμένα από έρωτα.

Μια λέξη μονάχα που ξέχασα τι μου κάνει;Και τι δεν μου πάει; Ίσως απλά ξεγελάστηκα, πως χωρούσα στο πλάι σου, στης σκιάς σου το πέπλο…To σκοινί που κρατώ είναι αγκάθια γεμάτο και ματώνει τα χέρια μου…Εγώ ανεβαίνω κι εσύ κλοτσάς από πάνω μου λέγοντας πως δεν κάνεις για μένα, πάντα δίκαιο είχες, ίσως να έχεις και τώρα…

Μα τα κλειδιά της ονειροχώρας μου, κρατάω γερά μέσα στα ιδρωμένα χέρια μου, για αυτή την ελεύθερη ζωή που πάντα ήθελα να ζήσω…

Έφτασα στο λιμάνι, ξημερώνοντας Τρίτη, κοιτάζοντας την Πάτρα που έτυχε να περάσω.. Η Jamaica είναι μίλια μακριά, μ’ένα τσιγάρο στο χέρι προσπαθώ να σκοτώσω την ώρα μου, περιμένω πως ίσως αλλάξουν τα πράγματα, μα εγώ ήδη τα άλλαξα…

Ω!! Θεέ μου τι όμορφες ταξιδιάρικες στιγμές; Τι γλυκείες εμπειρίες; Τι μίζερες, κουρασμένες ώρες που ζω…Μονάχα ένα σπίτι περιμένει εδώ και τα κλειδιά μέσα στη τσέπη.. Μπήκα στο ζεστό φοιτητικό μου σπίτι, με ένα ναργιλέ στη γωνιά, και την αφίσα του Bob να μου χαμογελάει και βρήκα χρόνο στις μέρες μου να γράψω ένα παραμύθι, μέσα από βαλίτσες, βιβλία, κατσαρόλες, μανταλάκια.

Το μόνο μέσα σε τούτο το σπίτι που σου θυμίζει κάτι απ΄τα βόρεια είναι το πράσινο μήλο στο ναργιλέ, τα πλακάκια στο μπάνιο μου, και οι αναμνήσεις απ’τα κάστρα που εδώ κάτω σωπαίνουν, μα γεμίζουν τους τοίχους μυρωδιές και με βάζουν να κάθομαι σε αυτή την καρέκλα, να με προστάζουν να γράψω…

Κι έτσι τα δάχτυλα μου ακουμπούν και τινάζονται ρυθμικά πάνω στο πληκτρολόγιο, το βλέμμα καρφωμένο στην οθόνη, νοσταλγεί και εκείνο τις ημέρες που λέρωνα με μελάνες τα χέρια μου, και στοίβαζα τις στιγμές μου σε χαρτιά με λέξεις κι αυτά λερωμένα…

Μια τούρτα είναι η ζωή και η Α.Ε.Λ το κερασάκι*

Κι αν κάποτε η ζωή σου σε φέρει ξαπλωμένο στο χορτάρι, δίπλα στις όχθες του Πηνειού θα καταλάβεις τα μυστικά που σου ψιθυρίζει το ποτάμι, η υγρασία θα σου τρυπάει τα κόκαλα, και ο φλογερός ήλιος της Λάρισας που έτυχε να σε γεννήσει θα φωτίζει από εδώ και πέρα κάθε σου βήμα όπου κι αν πας όπου κι αν ταξιδέψεις, θα γυρνάς δειλά στη γέφυρα, θα ανεβαίνεις στο λόφο όπως παλιά, θα κλείνεις τα μάτια θα μυρίζεις λιβάνι από τον Άγιο Αχίλλειο, θα ανέβεις ως το Θερμαϊκό, για να καταλήξεις εδώ στους Αγίους Τόπους …

Τι κι’ αν τίποτε δεν ήρθε όπως τότε που ήμουν 16, κι όλα τα ονειρευόμουν αλλιώς, πίνοντας μπύρες με φίλους που τώρα έχουν χαθεί ,κάνοντας βόλτες με μηχανάκια και δίνοντας υποσχέσεις σε παγκάκια; Δεν παραπονιέμαι, γιατί τώρα έχω χάσει πολλά από αυτά που είχα τότε, μα τώρα ζω αυτήν την ουτοπική ελευθερία που νόμιζα πως σου δίνει την ευτυχία, και που ίσως κι έτσι να’ ναι….

Αν και πάντα πορευόμουνα μόνη, είχα ανάγκη από ανθρώπους γύρω μου, εκείνο που δεν θα συγχωρέσω πότε στον εαυτό μου, είναι πως πάντα ξοδευόμουν κάπου που ήξερα πως είναι τόσο μα τόσο εφήμερο, έκανα πάντα το λάθος να θέλω να αδράξω τη μέρα , να κάνω αυτό που ήθελα εγώ χωρίς να σκέφτομαι.

Δεν ξέρω και ίσως να μην μάθω ποτέ αν αυτό που έκανα πάντα ήταν λάθος ή απλά ήταν ο τρόπος που διάλεξα να ζω.

Θα πεθάνω ένα ανοιξιάτικο πρωινό μόνη σε μια κουνιστή καρέκλα παρέα με τις λέξεις μου και τίποτα άλλο, και ίσως αυτός να ήταν και ο προορισμός που είχα κι εγώ να μην το είχα καταλάβει ποτέ. Είμαι τόσο μικρή κι όμως καθόλου διαφορετική, δεν θέλω ήρωας να γίνω και για τίποτα να ξεχωρίζω, θέλω μονάχα εσένα να αγαπάω, είναι νωρίς να κάνω πίσω, γι’αυτό θα το ζήσω κι αυτό κι ας είναι λάθος, δεν μπορεί κάποτε θα βρω κι εγώ την κατάληξη μου, όταν πεθάνω θα την ξέρω πια…

Όταν είσαι στα δεκαοχτώ σου, δεν ξέρω κατά πόσο κατεστραμμένος μπορείς να δηλώνεις , έχεις πολλά βήματα μπροστά σου και λίγα πίσω σου και σίγουρα σε κάποια θα πατήσεις λάθος και σε άλλα θα πατήσεις γερά, το πάν στην τελική όμως είναι να προχωράς …

Το μεγαλύτερο ψέμα που έχω πει στη ζωή μου, είναι πως δεν έχω μετανιώσει για τίποτα από όσα έχω κάνει μέχρι τώρα, φυσικά και έχω μετανιώσει για πολλά, απλώς για μένα πλέον η μετάνοια είναι μια πράξη άνευ ουσίας ,ότι έγινε έγινε αγαπημένο μου αγόρι…

Έχει μπει ένα πρόγραμμα στη ζωή μου και τώρα αρχίζω να λέω πως ζω πραγματικά πριν απλώς ταξίδευα για να βρω τον προορισμό που με προσγείωσε εδώ και όλα ξεκίνησαν από την αρχή και αυτό είχε τα καλά του μερικές φορές, είχε και τα άσχημα. Είναι θλιβερό και δύσκολο να αποχαιρετάς ανθρώπους που αγάπησες και εξακολουθείς να αγαπάς αλλά καμιά φορά για το καλό μας ή γιατί έτσι πρέπει ή γιατί δεν γίνεται αλλιώς πρέπει να λέμε αντίο…

Απαλή και χαριτωμένη μουσική χαϊδεύει τα αυτιά ,η συνήθεια μιας βδομάδας ,έγινε με μιας συνήθεια για μια πορεία από εδώ και πέρα και δεν είναι θέμα συμβιβασμού είναι ίσως θέμα απλώς συνειδητοποίησης της αντικειμενικής πραγματικότητας όπως έχει…

Ξεκινάει ένας νέος δρόμος, μια καινούργια αρχή πολύ πιο σταθερή και πολύ πιο βιώσιμη για μένα, χωρίς εισιτήρια ,μπαγκάζια, χωρίς εσένα, χωρίς πολλά που ήρθαν στη ζωή μου λίγο πριν κάνω μια καινούργια αρχή και πολλά που κουβαλούσα από παλιά…

Δεν έχει σημασία για μένα πλέον ούτε η τύχη μου που έπαψα να αφορίζω, ούτε ο τόπος που ζω κινούμε και αναπνέω ούτε οι άνθρωποι που έτυχε να συναναστρέφομαι, πάτησα γερά στα πόδια μου και άρχισα να ορίζω στόχους και πορείες, να απαιτώ απ’ τον εαυτό μου όνειρα πιο προσγειωμένα.

Πολύ απλά δεν ονειρεύομαι, δεν ελπίζω σε κάποια αλλαγή, ούτε απαιτώ από τους ανθρώπους κάτι το όποιο δεν μπορούν να μου δώσουν, θεωρώ παρ’ολα αυτά πως είναι μια περίοδος αλλαγής για τη Σοφία και δεν έχει κανένα όνομα αυτή η αλλαγή, ούτε καμία γεύση, άνοστη ,άοσμη και ακίνδυνη με οδηγό της την περπατημένη είναι και δεν την βαριέμαι ούτε την απαρνιέμαι γιατί δεν είναι εξαναγκασμός, είναι επιλογή, όπως και όλα όσα έχω κάνει μέχρι τώρα στη ζωή μου…

Δεν φοβάμαι ούτε τις λέξεις πια,ούτε τα νοήματα τους,γι’αυτό και θεωρώ πλέον τον εαυτό μου ελεύθερο από κάθε είδους συναίσθημα..

Συνεχίζεται...

Cat Talking, Translation

Καλημέρα!

Μ’ αρέσουν τα πρωινά στην πόλη,ειδικά αυτά τα καλοκαιρινά σαν το σημερινό.Μπορεί να κατάφερα πριν από λίγες μέρες να κάνω την μεγαλύτερη διαδρομή ως οδηγός Ι.Χ(Λάρισα-Αγιόκαμπος)μετά από 2 χρόνια που έχω το δίπλωμα,αλλά ακόμα επιμένω παραδοσιακά και οικολογικά να πηγαίνω στη δουλειά με το αστικό!

Το πρωί είναι ένας άλλος κόσμος από αυτόν που ήξερα μέχρι τώρα και εδώ και ένα χρόνο μου έχει προσφέρει πολλά,όπως αυτή την απερίγραπτη μυρωδιά καφέ που αναβλύζει από τις δεκάδες καφετέριες της πόλης(ας μην ξεχνάμε ότι ζω στην φραπεπρωτεύουσα του σύμπαντος,στη Λάρισα ντεεεεε!)και ο ήλιος που δεν κουράστηκε ακόμα κάθε πρωί να ανατέλλει,χαϊδεύει την επιδερμίδα μου!

Κάθε πρωί οι άνθρωποι βγαίνουν από τα σπίτια τους κάνουν μια στάση σε μια καφετέρια και με ένα χάρτινο ποτηράκι στο χέρι ξεκινούν πάντα τη μέρα τους. Κάθε πρωινό είναι ένα καινούργιο ξεκίνημα, μια νέα αρχή, μια μέρα που μπορεί να κρύβει τόσα αναπάντεχα μέσα της.

Ξεκινάς από το σπίτι και σήμερα στο γραφείο, μπορεί να σου πούνε πως δεν σε χρειάζονται άλλο, η κοπέλα σου να σου πει ότι είναι έγκυος ή ότι βρήκε άλλον ή ότι σε βαρέθηκε, ή ότι θέλει να πάτε ένα ταξίδι. Ξημερώνει μια μέρα που μαθαίνεις πως κάποιος δικός σου,πέθανε,τράκαρε,αρρώστησε, παντρεύεται,ξενιτεύεται,περνάει στο πανεπιστήμιο,κερδίζει το λαχείο.Πόσα μπορούν να συμβούν μέσα σε μια μέρα;

Για θυμήσου, σίγουρα έχεις χαραγμένες πάνω σου κάποιες τέτοιες μέρες,που ξύπνησες ευτυχισμένος και ανυποψίαστος και ο ουρανός έπεσε πάνω από το κεφάλι σου ή κάποιες άλλες κατσούφικες μέρες με πικρό καφέ, που χτύπησε κάποιο τηλέφωνο και μια αγγελική φωνή σου είπε ότι το όνειρο σου από εδώ και στο εξής μπορεί να ξεκινήσει!

Μα σκέψου κι εκείνες τις καθημερινές ρουτινιάρικες μέρες, πρέπει σε εκείνες να δώσεις ειδικό φόρο τιμής,γιατί αυτές είναι που στην τελική σε έκαναν αυτό που είσαι σήμερα, εκείνες οι μέρες που τίποτα συγκλονιστικό δεν έγινε στην κατά τα άλλα πολυτάραχη ζωή σου!

Άλλη μια συναρπαστική μέρα ξεκίνησε και δεν θα την αφήσω να πάει χαμένη!

Καλημέρα σε όλους σας!