Ιδού

Ιδού το νέο μου κούρεμα,ξέρω ότι δεν φαίνεται τρομερή αλλαγή λόγω του ότι τα έχω μαζεμένα πάνω, αλλά έχει κοπεί πολύ πράγμα σας λέω, δεν φτάνει τον ώμο το μπροστά μαλλί,το πίσω ίσως να φτάνει! Υπόσχομαι και νέες φωτό με τα μαλλιά κάτω,όταν περάσει ο καύσωνας!

Μαλλιά

Ναι θα ασχοληθώ με τρίχες μπας και ξεχάσω τη ζέστη που εδώ και δυο εικοσιτετράωρα μας έχει τσακίσει τα νεύρα και προβλέπεται να συνεχίσει να το κάνει τουλάχιστον για τα επόμενα δύο.

Βρίσκομαι σε μεγάλο δίλλημα,πως να κόψω τα μαλλιά μου.Έτσι για αλλιώς;Α la garcon, φιλαριστά,μύτες,με φράντζα ή χωρίς;Αν και έχω πει μεγάλες κουβέντες ότι,να τώρα πάω και τα κόβω γουλί,εννιά στις δέκα φορές,ακολουθώ την πεπατημένη,τα αραιώνω λίγο, γιατί αυτά δεν είναι μαλλιά αλλά θάμνος,τα κόβω αρκετά,γιατί έτσι κι αλλιώς τα μαλλιά μου είναι σχεδόν πάντα μακριά,άντε να κόψω και φράντζα,άντε να τα φιλάρω κιόλας αλλά ποτέ δεν θα είναι πολύ πάνω από το ώμο..

Δεν είναι ότι δεν το έχω κάνει και a la garcon μου τα είχαν κόψει στο νηπιαγωγείο, μάλλον ψείρες θα είχα,από ότι θυμάμαι δεν μου πήγαιναν...Στα εφηβικά μου χρόνια,τα είχα κόψει σχεδόν καρέ και με κορόιδευαν ozzy osbourne,αλλά εντάξει ακόμα δεν είχα ανακαλύψει το πιστολάκι.Όντως ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζω είναι, ότι τα μαλλιά μου είναι αρκετά πυκνά και κατσαρά προς το σπαστά με όγκοοοοοοοοοο!Μαζί με εμένα ξυπνάει και η ζούγκλα…

Μετά από όλες αυτές τις τρομακτικές εμπειρίες του παρελθόντος,α να τώρα θυμήθηκα μια άλλη,μέχρι και στο λύκειο ο συμμαθητής μου ο Μάριος ο Σταγιάννης έλεγε τα μαλλιά μου σφουγγαρόπανο!Τι προσβολή!Έτσι λοιπόν δεν είναι μόνο μια δύσκολη απόφαση το κούρεμα γιατί πες άντε τα κουρεύεις και a la garcon.Πως τα μακραίνεις μετά;Η περίοδος με το μαλλί μανιτάρι είναι αηδία κι εγώ με τα κομμωτήριο μεγάλη σχέση δεν έχω και τα extension δεν τα έχω ανακαλύψει ακόμα!

Το άλλο με τα face shapes το ξέρατε; Έχω βρει απίστευτα πράγματα γύρω από αυτό το θέμα στο ίντερνετ,μιλάμε αναλύσεις ολόκληρες,έρευνες ετών,όχι αστεία.Εμένα μάλλον σε round με κατατάσσω… Ουφφφφφ...Θυμάμαι ότι όσες φορές έκοψα λίγο παραπάνω τις τρίχες μου από το συνηθισμένο έφευγα από το κομμωτήριο κλαίγοντας αλλά από την άλλη θέλω και μια αλλαγή.

Είναι σαν να πρέπει να πάρεις απόφαση ανάμεσα σε δυο πράγματα και ενώ για το ένα γνωρίζεις τα πάντα και έχεις μια πλήρη εικόνα(συνηθισμένο κούρεμα,μακριά μαλλιά)για το διαφορετικό και το καινούργιο έχεις πλήρη άγνοια (κοντό).Δεν ξέρεις πως θα είναι, δεν ξέρεις αν σου πηγαίνει,δεν το έχεις ξανακάνει,οκ έχεις πάρει μια ιδέα και μια γεύση,σου έχουν πει και πέντε πράγματα,το πρόσωπο σου έχει αλλάξει και από το νηπιαγωγείο που στο είχαν κόψει για τις ψείρες κι έτσι η προηγούμενη εμπειρία αν και υπάρχει είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ,μια καινούργια αρχή!

Μεγάλο δίλλημα,ίσως αν μπορούσα να είχα μια εικόνα για το πώς θα ήταν,ίσως αν ήξερα πως θα είναι οι καινούργιες συνθήκες,η καθημερινότητα μου μαζί με το καινούργιο μου κούρεμα.Το παλιό το ξέρω,το αγαπάω και με αγαπάει και αυτό,έχουμε πορευτεί τόσα χρόνια μαζί,με έχει βγάλει ασπροπρόσωπη,δεν μπορώ να πω. Μήπως να το έκανα σταδιακά; Να άρχιζα να αποχωρίζομαι το παλιό μου κούρεμα με το να κόβω λίγο-λίγο και να παίρνω μια γεύση από το καινούργιο;

Δεν ξέρω, δεν ξέρω αλλά η ώρα πλησιάζει,κάπου εκεί γύρω στις έξι,ενώ οι περισσότεροι θα λιάζονται σε κάποια παραλία ή θα παθαίνουν θερμοπληξία στην post square που έλεγε και ένας φίλος μου,εγώ θα πρέπει να πάρω τη μεγάλη απόφαση κι εδώ που τα λέμε, μάλλον την πεπατημένη θα ακολουθήσω και πάλι μόνο και μόνο γιατί μου δίνει ασφάλεια και σιγουριά.Μακάρι να μπορούσα να δω πως θα ήταν αν επέλεγα ένα διαφορετικό κούρεμα ,μάλλον δεν θα μάθω,τουλάχιστον όχι σήμερα το απόγευμα.

Ελπίδα

«Εγώ η ίδια συνήθως δε/ζητώ ούτε και παίρνω τίποτα/ απ' όσα φορτικά επιμένει / να δίνει η ελπίδα/ εκτός αν μου δώσει κανένα κλειδί/ τότε ναι, ταπεινώνομαι/ χωρίς ντροπή το αρπάζω/ ό, τι κλειδί και να' ναι αυτό/ και άλλης πόρτας, ξένης να 'ναι/ το αρπάζω/ παρά να μείνω έξω». («Από την ελπίδα ΙΙΙ», Κ.Δημουλά)

Kαύσωνας

Εντάξει έχει ζέστη,ναι από τις 8 που βγήκα από το σπίτι άρχισα να νιώθω τι θα επακολουθήσει,θα καούμε… Εντάξει στη δουλειά έχουμε το κλιματιστικό πάντα σε θερμοκρασίες κατάψυξης,τι κι αν πάω και μονίμος το ανεβάζω,άσε που με χτυπάει και κατακούτελα,και να πάω σε άλλο γραφείο δεν μπορώ,όλα πιασμένα είναι …

Πφφφφ

Φεύγω από τη δουλειά και μετά με πιάνει αυτός ο τρομερός πονοκέφαλος,από την αλλαγή θερμοκρασίας και μετά το μυαλό μου χάνεται στο πσκ που πέρασε,στα ατελείωτα φαγοπότια,στο κρησφύγετο μας,στο ξύσιμο,στο ότι μέσα στη ζέστα είπαμε το νερό νεράκι.

Έλεγα πάντα ότι είμαι καλοκαιρινός τύπος αλλά με την προϋπόθεση ότι βρίσκομαι σε μια παραλία κάτω από σκιά και πίνω χυμούς ανανά και κάνω βουτιές στη θάλασσα,αν είναι να είμαι μέσα στην καρακαμπίλα,μέρα μεσημέρι όταν σχολάω από τη δουλειά με άπνοια,τότε μισώ το καλοκαίρι!

Σχέδια για το μέλλον(τελικά μερικές φορές είναι τρομακτικά τα επόμενα βήματα ειδικά αν δεν τα έχεις ξανακάνει… Δεν πρέπει να είναι δύσκολα,μια βαθιά ανάσα και μακροβούτι στα βαθιά),σχέδια για τις καλοκαιρινές διακοπές,σχέδια για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές,σχέδια για το σκ που έρχεται και θα’μαι μόνη σαν το λεμόνι,άντε Γιώργο ετοιμάσου,και τίποτα να μη γίνει και κανένα από τα σχέδια να μην πραγματοποιηθεί,θα κάνουμε άλλα…

Υπομονή καύσωνας είναι θα περάσει…

Υ.Σ Ααααα εδώ και καιρό με παίρνει κάποιος με απόκρυψη,δεν σηκώνω τηλέφωνα με απόκρυψη ποτέ.Σε τράπεζες δεν χρωστάω και γενικά σε κανέναν για να με κυνηγάνε, οπότε δεν ξέρω ποιος είναι και ούτε με ενδιαφέρει,αν καίγονται ας πάρουνε με αριθμό

Λάκκος

Σκαλίζεις και σκαλίζεις και σκαλίζεις …

Μετά με τσεκουρώνεις και με ρίχνεις μέσα..

Που να φανταζόμουνα ότι ετοίμαζες τον λάκκο μου;

Δεν πειράζει ξεκουράστηκα,

Είναι ωραία να κάνεις παρέα στα σκουλήκια

Και τώρα πάλι εδώ …

Φτυαρίζεις-φτυαρίζεις-φτυαρίζεις,

Θες να με ξεθάψεις να δεις αν έλιωσα,

Άντε τράβα παραπέρα να παίξεις με τα κουβαδάκια σου αγόρι μου

σ.χ

waiting in vain

Don't talk to me as if you think I'm dumb

In this great futureyou can't forget your past

Άσε με να έχω έναν ήρεμο θάνατο

Δεν ήθελε να φύγει από εκείνο το μέρος,ήταν ο παράδεισος της ψυχής της,με την χρυσορόζ αμμουδιά,τον λαμπερό ήλιο,τη σκιά των δέντρων και τα γαλαζοπράσινα νερά … Όταν το πρωτοαντίκρισε,θυμάται ότι καθότανε κι εκείνος εκεί.Κάνανε συμφωνία ότι θα μπορούσαν να ζήσουν αρμονικά μαζί και έτσι κι έγινε,ώσπου μια μέρα εκείνος άρχισε να τη διώχνει κλωτσηδόν,και εκείνη πήρε των ομματιών της και έφυγε…

Πέρασαν μήνες,μέρες και εκείνος έψαξε να τη βρει και να της ζητήσει να επιστρέψει. Είπε πως ήταν καλύτερα να είναι μαζί της,γιατί αλλιώς ένιωθε μοναξιά.Εκείνη ξαναγύρισε γιατί πουθενά δεν βρήκε καλύτερο μέρος και γιατί είχε συνηθίσει να μοιράζεται τη ζωή μαζί του και δεν της άρεσε να παίρνει τα βουνά και να ζει μόνη …

Έτσι και έγινε,ζήσανε και πάλι αρμονικά και χαιρόντουσαν μαζί την χρυσορόζ αμμουδιά, τον λαμπερό ήλιο,τη σκιά των δέντρων και τα γαλαζοπράσινα νερά,αλλά εκείνος για κάποιο λόγο που ποτέ εκείνη δεν κατάλαβε,την έδιωχνε συνεχώς και μετά τη ζητούσε ξανά πίσω,κι αυτό έγινε πολλές-πολλές φορές …

Ένα βράδυ έφυγε,δεν άντεχε άλλο,ξέχασε για πάντα εκείνον τον άντρα και τον παράδεισο της ψυχής της.Έκανε τα πάντα για να ξεχάσει πως κάποτε υπήρξε εκείνο το μέρος, πολλές φορές έκλαιγε,το μοναδικό πράγμα που ήθελε στη ζωή της ήταν να ξαναγυρίσει πίσω εκεί,αλλά όσο κι αν το ήθελε ήξερε ότι πάλι θα την έδιωχνε,ένιωθε τόσο αδικημένη που ήξερε ότι κάπου υπάρχει ο παράδεισος της και κάποιος της τον στερούσε…

Πέρασαν μήνες και πολλά-πολλά χρόνια,γέρος πια και ανήμπορος,ρωτούσε συνέχεια για εκείνη και τη συνάντησε τυχαία σε ένα από τα τελευταία του ταξίδια και της ζήτησε να γυρίσει στην δικιά τους αμμουδιά για να πεθάνουνε μαζί,κι εκείνη του απάντησε : Άσε με τουλάχιστον να έχω έναν ήρεμο θάνατο,αφού ποτέ δεν με άφησες να έχω μια ήρεμη ζωή…

Έχουν χοντρύνει και τα χαρτομάντιλα

Μονόλογος ενός πρωτοετή φοιτητή ιατρικής πάνω στο αστικό 4 ,στη διαδρομή(Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο-Τέρμα Καραγάτση)ενόψει εξεταστικής,ενώ κάθεται δίπλα μου….

"Το στυλό είναι χοντρό,χαλάει η βιβλιοδεσία, ακόμα και οι σελιδοδείκτες είναι χοντροί, γι αυτό βάζω χαρτομάντιλο,αν και τώρα τελευταία έχουν χοντρύνει και τα χαρτομάντιλα…"

What kind of hell?

-Imagine...If you have suddenly learned that the people and the moments most important to you were not gone,not dead, but worse....Had never been...What kind of hell would that be?
-Please don't do this to me. Please don't...
-I can't do this to you, your memory does...

εντομοπαγίδα

Νιώθω σαν τη μύγα πάνω στην εντομοπαγίδα.Το ίδιο που με τραβάει σε αυτήν το ίδιο και με σκοτώνει…

σ.χ