Είχα άλλα σχέδια για τους ανθρώπους.

Να δακρύζουν μ’ ένα τραγούδι 

μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο. 

Να βγάζουνε τα χέρια τους έξω από τα παράθυρα 

κι οι καύτρες από τα τσιγάρα τους, 

κάτι μεγάλα κομμάτια λύπης δηλαδή,

να φεύγουν κάθε τόσο προς τα πίσω.

Αργύρης Παλούκας,Θέλω το σώμα μου πίσω,Μεταίχμιο,2011

Τα σκυλιά γαβγίζουν μόνο στα καραβάνια που προχωράνε...

 

΄΄Να σβήνεις τα πάντα από τον πίνακα από τη μια μέρα στην άλλη,

να είσαι νέος με κάθε νέο ξημέρωμα, σε μια διαρκώς ανανεούμενη

παρθενικότητα της συγκίνησης – αυτό, και μόνο αυτό,

αξίζει τον κόπο να είμαστε ή να έχουμε, για να είμαστε

ή να έχουμε αυτό που ατελώς είμαστε.΄΄

Πεσοα, Φ. "Το βιβλίο της ανησυχίας"

"Όταν σου μιλάει ο άλλος για όσα τον τσακίζουν -

μην του απαντάς λες κι είναι πλατάνι.

Ως στάχυ, σου εξομολογείται."

Τσιμάρας Τζανάτος. (αγνώστου)  Η βία του βίου, Κάπα Εκδοτική