Ας εκτεθούμε

Ήμουν χθες σε ένα ακόμα μάθημα δημιουργικής γραφής. Τα μαθήματα διεξάγονται σε ένα κέντρο πρόληψης, οπότε δεν απευθύνονται σε επίδοξους συγγραφείς αλλά σε ανθρώπους που βρίσκουν μια διέξοδο στο γράψιμο, μια παρηγοριά κάπου να ακουμπήσουν τα εσώψυχα τους. Μου έκανε εντύπωση το πόσο πολλοί φοβόντουσαν να εκτεθούν, πόσο πολύ είχαν ανάγκη την εχεμύθεια, το πλαίσιο της ομάδας για να ξεράσουν τα εσώψυχα τους κάπου που θα γινόταν συμβόλαιο ομερτά και τίποτα δεν θα έβγαινε προς τα έξω.

Μετά το ξανασκέφτηκα, δεν έπρεπε να μου κάνει εντύπωση εκείνο που χωρίζει έναν συγγραφέα από έναν άνθρωπο που του αρέσει να γράφει δεν είναι μόνο οι ατελείωτες ώρες δουλειάς και γραψίματος που σημαίνει πως βιοπορίζεται κάπως αλλιώς ή είναι συγγραφέας σούπερ σταρ είναι και η δυνατότητα του να εκτεθεί, γιατί καλό βιβλίο χωρίς μια μορφή έκθεσης για εμένα δεν υπάρχει αλλά αν δεν λες τις αλήθειες σου μέσα από το γράψιμο τότε τι λες, απλά λερώνεις σελίδες με λέξεις;

Εγώ είμαι μπερδεμένη από τη μια γράφω τα εσώψυχα μου σε αυτό το blog εδώ και είκοσι χρόνια που μπορεί να μπει να τα δει ο οποιοσδήποτε ανά πάσα στιγμή και από την άλλη νιώθω ότι τις σκληρές μου αλήθειες δεν της είπα ποτέ ειδικά σε ομάδες ίσως γιατί δεν μπόρεσα ποτέ να τις ξεστομίσω ίσως γιατί πίστευα ότι οι άλλοι δεν θα μπορούσαν να τις αντέξουν, στην τελική επειδή ήμουν πεπεισμένη ότι δεν τους ένοιαζε, οπότε έβαζα εγώ τον αυτοπεριορισμό μου τον δικό μου κόφτη από την άλλη σε ανυποψίαστες στιγμές στην πραγματικότητα τα έχω αποκαλύψει όλα ακόμα και από εδώ μέσα απλά χωρίς πολύ φασαρία , χωρίς πολύ ντόρο, γιατί το να γράφω πια στον blog μου στην πραγματικότητα είναι σαν να γράφω σε ένα ημερολόγιο με κλειδαριά που κρατάω στο συρτάρι μου αν τύχει και περάσει κανένας αναγνώστης από εδώ θα είναι τυχαία από κανένα γκουγκλάρισμα και παλιά που ήμουνα της μόδας και είχα κάμποσους αναγνώστες ήμουνα είκοσι και αλίμονο αν φοβάσαι και στα είκοσι να εκτεθείς, βέβαια και τότε υπήρχε ένα διάφανο φίλτρο...

The first time I told my story,

I felt only pain.

“How could this have happened to me?” I asked. 

The second time I told my story,

I felt only sorrow.

“How could this have come to be?” I pondered.

The third time I told my story, 

I felt only anger.

"How could life be so cruel and unjust to me?" I wondered. 

The fourth time I told my story,

I felt only heartbreak.

“How could life have taken what I love from me?” I mused.

The fifth time I told my story, 

I felt only confusion.

“How did all of this make sense for me and my life?” I reflected. 

The sixth time I told my story,

I felt only insignificance.

“Maybe my life and who I am lack meaning.” I thought to myself. 

The seventh time I told my story, 

to my surprise, 

I heard a voice within,

whispering,

“I am your story. 

But you cannot truly tell me yet,

for you have not seen the ending.

You have not yet seen 

all that will be made possible

through all that you have previously seen, learned, become and achieved,

and you have not yet seen 

how your story 

will one day go on to inspire 

many others 

and so too will their stories inspire others 

in a way far bigger than you yourself could ever comprehend or imagine. For your story is not yours alone, but is an inherent part of life's story. 

But this will not be possible

should you remain fixated

on what has happened

rather than what is still unfolding,

and so do not let the chapters of the past

distract you from the chapters that are yet to be written.

And the eighth and final time I told my story, 

it was no longer a story 

but had been alchemized into wisdom, healing and beauty.

For my story was no longer one of words,

but had become a part of me. 

Words by Tahlia Hunter 

Artwork by Christian Schloe Digital Artwork

Emory Hall, Έχω υπάρξει χιλιάδες γυναίκες

Σύναψε ειρήνη

με όλες τις γυναίκες 

που κάποτε υπήρξες.

Πρόσφερε λουλούδια 

στα πόδια τους

πρόσφερέ τους θυμίαμα

και μέλι 

και συγχώρεση. 

Πρόσφερέ τους τιμές.

Χάρισέ τους  

τη σιωπή σου. 

Άκου. 

Ευλόγησέ τες

και χάρισέ τους τη ζωή. 

Γιατί αυτές είναι το μεδούλι

του ιερού 

που μέσα του τώρα κατοικείς.

Γιατί αυτές είναι 

οι ποταμοί της σοφίας

που σε τραβούν κατά τη θάλασσα.

♥️

Μην ερωτεύεσαι ανθρώπους σαν εμένα. Θα σε πάω σε μουσεία, πάρκα και μνημεία και θα σε φιλήσω σε κάθε όμορφο μέρος, έτσι ώστε να μην μπορείς ποτέ να επιστρέψεις σε αυτά χωρίς να με γευτείς σαν αίμα στο στόμα σου. Θα σε καταστρέψω με τον πιο όμορφο τρόπο. Και όταν φύγω, θα καταλάβεις επιτέλους γιατί οι καταιγίδες έχουν ονόματα ανθρώπων.

Caitlyn Siehl, Literary Sexts: A Collection of Short & Sexy Love Poems

19 χρόνια Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Κάτι ετοιμάζεται και έρχεται για τα είκοσι χρόνια!