Κάθε πρωί με πονάνε οι ώμοι.

Είναι που κωπηλατώ στον ύπνο μου

για να σε φτάσω. Η ιστορία είναι

πάντα η ίδια. Αλλάζει η λίμνη

πηγαίνω στον πάτο, στη λάσπη.

Βγαίνουν αλλεπάλληλα εκμαγεία

της λύπης μου. Με σημαδεύουν

ελεύθεροι σκοπευτές στο κεφάλι.

Περνάνε χρόνια. Επιτέλους σε πιάνω.

Γυρίζεις το πρόσωπο, δεν έχεις μάτια.

Κανονικά έπρεπε να με καταλάβει μέγας φόβος

αλλά γελάω, γιατί βλέπω ένα ζαρκάδι

στην άσφαλτο να μηρυκάζει την ομορφιά του.

—Στα όνειρά σου, υπάρχουν ακόμα

υπολείμματα τροφών —

Γιάννης Κοντός, Νεκρή Ζώνη από το βιβλίο: Στη Διάλεκτο της Ερήμου, Κέδρος 1997

Καινούργια γυαλιά ίδια μυωπία!

Ένα σπίτι από γλυκιά ζύμη!

Είμαι η Μπέλα Μπάξτερ

Κάθομαι μέσα στη σκοτεινή αίθουσα του κινηματογράφου και αναμένω! Άραγε θα ξανασυμβεί όπως τότε; Μόνο που τότε ήμουν εντελώς ανίδεη.Ένα καλοκαίρι ήταν πριν κάμποσα χρόνια που είχα μια προσφορά από τα Seven του Αγίου Κωνσταντίνου και νοίκιαζα αβέρτα DVD(δεν είμαι όμως τόσο αρχαία, είμαι αρχαιότερη εποχής VHS, ακόμα κλαίω που ο αδερφός έσβησε την κασέτα της βάφτισης μου για να γράψει από πάνω στρουμφάκια😄).Μόνη ήμουν έτρωγα παγωτό και έβλεπα " Κυνόδοντα" και πάγωσε για πάντα η στιγμή να όπως και τότε με το old boy. Άραγε θα ξανασυμβεί ή θα πέσω για ύπνο το βράδυ και μέχρι το πρωί θα έχουν όλα ξεχαστεί;

Hasta Luego