Με κουμπάρο και νονό!

όλα είναι δρόμος number 987526241713987543

Βρίσκομαι σε μια φάση ζωής που έχω κάνει μεγάλη διαδρομή από τα σταυροδρόμια και τα μεγάλα ναι και τα μεγάλα όχι.

Πήρα τον δρόμο μου, αυτόν που διάλεξα και τον έχω περπατήσει αρκετά για να γυρίσω πίσω. Προφανώς και θα βρεθούν κι άλλα μονοπάτια κι άλλες διαδρομές στο διάβα μου αλλά προς το παρόν δεν αχνοφαίνεται κάτι είναι μακρύς ο δρόμος και το μονοπάτι ανηφορικό και από ότι φαίνεται δεν έχω φτάσει ούτε καν στα μισά της διαδρομής όμως την απολαμβάνω κι ας πήρα πεπατημένο αλλά δύσκολο δρόμο, ο καθένας έτσι κι αλλιώς τον περπατάει διαφορετικά όμως δεν έχω δεύτερες σκέψεις για δρόμους που δεν πήρα ή προσπέρασα. 

Τιμώ τους συνοδοιπόρος μου, τον ίδιο μου τον εαυτό, την διαδρομή μου και μέχρι το επόμενο σταυροδρόμι είμαι εδώ για να φτάσω αυτή τη διαδρομή μέχρι τέλους. 

ούτε καν...

και μοσχαράκι αλέσαμε και από Ταρκόφσκι σκαμπάζουμε και όλα στο μπλέντερ μπήκαν και η ύπαρξη μας εξαϋλώθηκε για να υπάρξει μια άλλη...

Μάνα εγώ διάλεξα να μη γίνω κι έτσι έκρινα πάντα με το μάτι του παιδιού. Ξέρετε πότε κατάλαβα τι τρελή θυσία κάνουν οι μητέρες που μένουν στο σπίτι για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους; Όταν  ήμουν φοιτήτρια κι έκανα για ένα εξάμηνο baby sitting σε τρία αξιολάτρευτα παιδάκια στη Νέα Κηφισιά. Πήγαινα σπίτι τους στις 7 το πρωί (δηλαδή ξυπνούσα 5.30!) και έφευγα 7 το βραδάκι. Περνούσα τέλεια μαζί τους. Παίζαμε, ψήναμε κουλουράκια, γελούσαμε.

Όμως όταν έπαιρνα το τρένο να κατεβώ στην Αθήνα να συναντήσω τους συμφοιτητές και τις συμφοιτήτριές μου, αυτοί συζητούσαν για τέχνη, πολιτική και επιστήμη κι εγώ στεκόμουν βουβή ανάμεσά τους. Ένιωθα ότι ήμουν ένα ούφο από άλλον πλανήτη. Στο μυαλό μου κολυμπούσαν πάμπερς και αλεσμένο μοσχάρι με καρότα. Η ανησυχία μου δεν ήταν αν ο «Καθρέφτης» του Ταρκόφσκι ήταν η καλύτερή του ταινία, αλλά αν θα κατάφερνα τον Κωστάκη να φάει φρουτόκρεμα αύριο. Μου έπαιρνε τουλάχιστον μια δυο ώρες να επανέλθω στην κανονική πνευματική μου φάση. Ε λοιπόν, τότε κατάλαβα τι  τεράστια θυσία κάνουν αυτές οι γυναίκες.

Και οι περισσότερες δεν κάνουν τη θυσία επειδή τη διάλεξαν, αλλά επειδή η κοινωνία με τον τρόπο της τους είπε ότι αν δεν το κάνουν είναι εγωίστριες και άπονες. Τους μπαμπάδες η κοινωνία δεν τους κρίνει ποτέ- ακόμα κι αν τελικά ασχολούνται με τα παιδιά τους μισή ώρα κάθε βράδυ και καμιά Κυριακή…

Φτάνει όμως καλές μου μαμάδες, δώστε στον μπαμπά τη μισή δουλειά που του αναλογεί, κάντε τη δουλειά σας χωρίς τύψεις και  και πιείτε ένα ποτό στην υγειά σας!

(κι επειδή δεν είπα ποτέ ευχαριστώ στη δική μου μαμά παρά μόνο σε μια αφιέρωση βιβλίου -σιγά το ευχαριστώ δηλαδή- το λέω τώρα. Την ακούω βέβαια να μου λέει από το υπερπέραν "λίγο αργά το θυμήθηκες. Τώρα που έγινα φωτογραφία δίπλα στο φυτό;". Don't we all ρε μάνα;)

Λένα Διβανή.

 

Μπορεί να κοιμάμαι όρθια αλλά έχω γεμάτη αγκαλιά  

Γιασεμί...

❤️