Μάνα εγώ διάλεξα να μη γίνω κι έτσι έκρινα πάντα με το μάτι του παιδιού. Ξέρετε πότε κατάλαβα τι τρελή θυσία κάνουν οι μητέρες που μένουν στο σπίτι για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους; Όταν ήμουν φοιτήτρια κι έκανα για ένα εξάμηνο baby sitting σε τρία αξιολάτρευτα παιδάκια στη Νέα Κηφισιά. Πήγαινα σπίτι τους στις 7 το πρωί (δηλαδή ξυπνούσα 5.30!) και έφευγα 7 το βραδάκι. Περνούσα τέλεια μαζί τους. Παίζαμε, ψήναμε κουλουράκια, γελούσαμε.
Όμως όταν έπαιρνα το τρένο να κατεβώ στην Αθήνα να συναντήσω τους συμφοιτητές και τις συμφοιτήτριές μου, αυτοί συζητούσαν για τέχνη, πολιτική και επιστήμη κι εγώ στεκόμουν βουβή ανάμεσά τους. Ένιωθα ότι ήμουν ένα ούφο από άλλον πλανήτη. Στο μυαλό μου κολυμπούσαν πάμπερς και αλεσμένο μοσχάρι με καρότα. Η ανησυχία μου δεν ήταν αν ο «Καθρέφτης» του Ταρκόφσκι ήταν η καλύτερή του ταινία, αλλά αν θα κατάφερνα τον Κωστάκη να φάει φρουτόκρεμα αύριο. Μου έπαιρνε τουλάχιστον μια δυο ώρες να επανέλθω στην κανονική πνευματική μου φάση. Ε λοιπόν, τότε κατάλαβα τι τεράστια θυσία κάνουν αυτές οι γυναίκες.
Και οι περισσότερες δεν κάνουν τη θυσία επειδή τη διάλεξαν, αλλά επειδή η κοινωνία με τον τρόπο της τους είπε ότι αν δεν το κάνουν είναι εγωίστριες και άπονες. Τους μπαμπάδες η κοινωνία δεν τους κρίνει ποτέ- ακόμα κι αν τελικά ασχολούνται με τα παιδιά τους μισή ώρα κάθε βράδυ και καμιά Κυριακή…
Φτάνει όμως καλές μου μαμάδες, δώστε στον μπαμπά τη μισή δουλειά που του αναλογεί, κάντε τη δουλειά σας χωρίς τύψεις και και πιείτε ένα ποτό στην υγειά σας!
(κι επειδή δεν είπα ποτέ ευχαριστώ στη δική μου μαμά παρά μόνο σε μια αφιέρωση βιβλίου -σιγά το ευχαριστώ δηλαδή- το λέω τώρα. Την ακούω βέβαια να μου λέει από το υπερπέραν "λίγο αργά το θυμήθηκες. Τώρα που έγινα φωτογραφία δίπλα στο φυτό;". Don't we all ρε μάνα;)
Λένα Διβανή.
