Οι αναμνήσεις μας είναι τα μέρη που πρωτοσυναντηθήκαμε, είναι εκεί που γελάσαμε πολύ, που χορέψαμε πολύ, που ήπιαμε, που τραγουδήσαμε παρέα. Είναι τα μέρη που πλαισίωσαν την ξεγνοιασιά μας, που έγιναν το σκηνικό για το μεθύσι μας, τον έρωτα μας, είναι εκεί που ακούγαμε Θανάση, που μαθαίναμε μουσικές, που συζητούσαμε για ώρες με κρασί με τσίπουρο και με λακέρδα, που διαφωνούσαμε και που στην τελική τα ξαναβρίσκαμε και ξανά μανά πάλι από την αρχή.
Όσοι ζούμε σε αυτή την πόλη είναι δύσκολο να μην έχουμε τέτοιες αναμνήσεις από την «Τετάρτη» και τους ανθρώπους της που λειτουργεί αδιάκοπα στο λόφο του φρουρίου εδώ και δεκατέσσερα χρόνια, από τον Λευτέρη, τον Χριστόφορο και από όλους όσους δούλεψαν για την Τετάρτη από οποιοδήποτε πόστο όλα αυτά τα χρόνια.
Να όμως που όλα έχουν ένα τέλος, καθώς την επερχόμενη τετάρτη κλείνει η Τετάρτη στις τέσσερις Ιανουαρίου του είκοσι τρία, βάζοντας τέλος σε μια εποχή, ένα τέλος όμως που δε διάλεξαν ούτε οι άνθρωποι της, ούτε οι θαμώνες της αλλά μια παλιά ιστορία που κρατά από το χίλια εννιακόσια ογδόντα πέντε, με εμπλεκόμενους το κράτος, τους νόμους, τον δήμο, με υπογραφές που μπήκαν ή δεν μπήκαν, με την πολεοδομία, τα δημοτικά συμβούλια, τους δημάρχους πρώην και νυν, με μεταβιβάσεις αδειών, με λάθη, με αδικίες, με παραλείψεις, με δικαστήρια, με παρατάσεις, με ανακλήσεις, με απαλλοτριώσεις και πάνω από όλα με αρκετό γνήσιο ελληνικό παραλογισμό.
Κλείνουν οι μνήμες; Πώς να κλείσουν; Στις 3 Ιανουαρίου θα είμαστε όλοι εκεί στην Τετάρτη της Μητροπολίτου Αρσενίου μια παρέα για το τελευταίο μεγάλο μας γλέντι κι αν κλείνει αυτό το κεφάλαιο εμείς θα είμαστε εδώ για να τα πούμε και στο επόμενο. Εις το επανιδείν αλάνια...
Σ.Χ
