Μάνος Χατζιδάκις - Είσουν Μια Βρύση Τ' Ουρανού / You Were A Celestial Sp...

ΟΛΑ ΠΑΝΩ ΣΟΥ

Σε νιώθω, σε καταλαβαίνω, σε βλέπω σε εκείνο το τραπεζάκι του παιδότοπου ίσα που στέκεσαι, πονάς , υποφέρεις, είσαι αναμαλλιασμένη με μαύρους κύκλους,  είσαι σαν καθρέφτης μου. Δεν είναι για όλους η γονεικότητα τόσο δύσκολη αλλά για εσένα είναι είτε επειδή δεν έχεις βοήθεια, είτε επειδή έχεις τρία και  τέσσερα παιδιά είτε επειδή το έκανες απλά επειδή στο είπε η κοινωνία, είτε επειδή δεν την ήθελες είτε γιατί τα μεγαλώνεις μόνη σου είτε γιατί ακόμα χειρότερα μαζί με τα παιδιά σου μεγαλώνεις και το παιδί της πεθεράς σου, είτε επειδή δουλεύεις σαν το σκυλί στο σπίτι και στην δουλειά είτε επειδή χιλιάδες επειδή είναι ΟΛΑ ΠΑΝΩ ΣΟΥ.

Θέλω να σηκωθώ, να σε πάρω μια αγκαλιά, να βάλουμε τα κλάματα παρέα, μόνο που βρίσκομαι στην ίδια κατάσταση με εσένα, μπορεί και λίγο χειρότερη γιατί δεν έχω καν το κουράγιο να το κάνω να έρθω να σε αγκαλιάσω οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν, θα φταίει το πεσμένο ηθικό, ο πεσμένος αιματοκρίτης , η ακατάσχετη αιμορραγία αυτής της περιόδου , η αϋπνία, η ατελείωτη κούραση.

Νιώθω κουρέλι, δεν είναι μεταφορικό, ούτε ψυχολογικό, είναι η ζωή μου, το εδώ και τώρα μου μια ακατάπαυστη αφαίμαξη του εαυτού μου και της ενεργείας μου γιατί όλοι και από παντού ζητάνε περισσότερα, όλα Πάνω ΜΟΥ. Καταρρέω, κι όπως εγώ σε βλέπω έτσι στον παιδότοπο έτσι με βλέπεις κι εσύ  και οι συνάδελφοι στη δουλειά και τουλάχιστον δείχνουν συμπόνοια τι άλλο, με βλέμμα απλανές, μαλλιά ανακατωμένα, μαύρους κύκλους μέχρι το πηγούνι, ίσα που στέκομαι και η μέρα είναι τόσο μακριά, στη δουλειά και μετά από αυτήν και στο σπίτι και βοήθεια από κανέναν και πουθενά, όλοι έχουν το δικαίωμα να κουράζονται εκτός από εμένα . Εκεί αγόγγυστα και τα παιδιά μονίμως άρρωστα να μόνο σήμερα αλλάξαμε πόσους γιατρους και επιτέλους μετά από τόσο καιρό το βρήκαμε... 

ΤΟ ΝΕΡΟ ΠΟΥ ΚΥΛΑΕΙ

Δεκαεφτά

Σαν χάδι, σαν παρηγοριά, σαν κουβερτούλα στο κρύο.

Σαν νοιάξιμο, σαν λυγμός, σαν πολύβουος δρόμος. 

Μια ζωή, κάποιες λέξεις, όλα όσα ένιωσα για Ε Σ Ε Ν Α γιατί μόνο για εσένα ένιωσα όλα τα άλλα ιστοριούλες για να περνάει η ώρα. Δεκαεφτά χρόνια σε τούτη τη διαδικτυακή γωνία που διαβάζουμε εγώ κι εσύ(;) πια. Σαν οργασμός, σαν γέννα, σαν νερό που κυλά δεκαεφτά χρόνια.

13/11/2005

Το πουλάκι πέταξε...

Γράφει ο διαδικτυακός μου φίλος και όχι μόνο Alexandros Salames (έχουμε συνυπάρξει και σε σπάνιες στιγμές και στην πραγματική μας ζωή) στο λογαριασμό του στο facebook: "Πέφτουμε από τα σύννεφα για τις μαζικές απολύσεις στο Twitter, στην Ελλάδα, που την τετραετία 2009 - 2013 οι δημοσιογράφοι από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης όλης της χώρας, απολυόμασταν κατά εκατοντάδες σχεδόν σε μηνιαία βάση. Ο καπιταλισμός έδειξε το σκληρό του πρόσωπο στην ενημέρωση χρόνια τώρα. Απλά εδώ άγγιξε πλέον και τους τεχνολογικούς κολοσσούς. Ας ελπίσουμε η ιστορία να μην επαναληφθεί και να ανοίξει κανένα ρουθούνι αυτή τη φορά." και αμέσως μου θύμισε την εποχή που γνωριστήκαμε από κοντά (προ αμνημονεύτων χρόνων) τότε που είχαμε και οι δυο την ιδιότητα του δημοσιογράφου σε έντυπα μέσα (γνωριζόμασταν βέβαια και χρόνια πριν μέσω των blog μας).

Είναι δύσκολο εξάλλου να ξεχάσω την πρώτη μας συνάντηση καταχείμωνο, σε έναν γωνιακό καναπέ κατάμεστου μπαρ κάπου στη Θεσσαλονίκη, όπου σηκώθηκε και έβγαλε τη μπλούζα του μένοντας γυμνός από την μέση και πάνω αρκετή ώρα επιδεικνύοντας μου το  tatto του με τον Bob Marley αλλά νομίζω ότι όλοι οι θαμώνες εκεί μέσα ήμασταν ακριβώς στην ίδια εύθυμη κατάσταση που δεν έδωσε και κανείς μας μεγάλη σημασία! Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ήμασταν δυο άνθρωποι πραγματικά ευτυχισμένοι κι αυτό δε ξεχνιέται,  κρατάω λοιπόν τον παιδικό ενθουσιασμό που είχε τότε στα μάτια του κι ας ήταν ήδη τριάντα χρονών σαν το πιο ανεκτίμητο δώρο που πήρα από αυτή την ανθρώπινη συνύπαρξη . Πήρα κι άλλα αλλά δεν είναι της παρούσης. 

Ξέρω καλά γιατί μιλάει ο Αλέξανδρος γιατί έζησα εκείνη την περίοδο σε όλο της το μεγαλείο(όχι και μεγαλείο!), το 2008 τελείωσα τη σχολή και το 2008 έπιασα αμέσως δουλειά σε εφημερίδα, ο ενθουσιασμός μου ήταν τόσο μεγάλος αλλά δεν κράτησε και πολύ αφού η πρώτη συνέντευξη που πήρα  αφορούσε την κατάρρευση της lehman brothers, τα ψωμιά μου θα ήταν λίγα στην εφημερίδα κι ας ήμουν σχεδόν η τελευταία που απολύθηκε πριν καλά, καλά ξεκινήσει.

Στην αρχή είχαν αρχίσει να πέφτουν τα μεγάλα κεφάλια και στο τέλος έπεσα κι εγώ η τελευταία τρύπα της φλογέρας, θα μπορούσα να είχα παραμείνει απλήρωτη αλλά ήταν κάτι που η αξιοπρέπεια μου δεν επέτρεπε και ας είχα τότε τη δυνατότητα να ζω με τα λεφτά του μπαμπά, ήμουν από τότε πολύ ανεξάρτητη και ξεροκέφαλη για να επιτρέπω στον εαυτό μου να ζει από τα λεφτά του οποιουδήποτε. Να αυτά πληρώνω τώρα που όχι απλά δεν ζω από τα λεφτά αλλωνών αλλά ίσα ίσα θρέφω κοπάδια  αλλά αλλού παππά Ευαγγέλιο αυτό. 

Σκέφτομαι πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου, αν δεν έπεφτε πάνω μας αυτή η κρίση ακριβώς στην ηλικία που βγαίναμε στην αγορά εργασίας, σίγουρα οι επόμενοι από εμάς και περισσότερο οι προγενέστεροι έζησαν καλύτερες εποχές αν και δεν μου αρέσει να τα παίρνω τα πράγματα μοιρολατρικά , κάποιοι ξαναβρήκαν το δρόμο τους έστω και με καθυστέρηση άλλοι έπαιξαν μπαλίτσα εναλλακτικά, οι περισσότεροι ασχολήθηκαν επαγγελματικά με άλλα πράγματα ο καθένας μας τέλος πάντων έκανε ότι μπορούσε για να επιβιώσει και τελικά ρε φίλε είναι μεγάλη μαλακία να σου γκρεμίζουν το όνειρο, θα μπορούσαμε να είχαμε ζήσει μια άλλη ζωή που θα ήμασταν τόσο ευτυχισμένοι που θα μας πονούσαν τα ζυγωματικά από τα χαμόγελα , να όπως εκείνο το βράδυ στη Θεσσαλονίκη... 

And who by fire, who by water

Who in the sunshine, who in the night time

Who by high ordeal, who by common trial

Who in your merry merry month of may

Who by very slow decay

And who shall I say is calling?

And who in her lonely slip, who by barbiturate

Who in these realms of love, who by something blunt

Who by avalanche, who by powder

Who for his greed, who for his hunger

And who shall I say is calling?

And who by brave assent, who by accident

Who in solitude, who in this mirror

Who by his lady's command, who by his own hand

Who in mortal chains, who in power

And who shall I say is calling?

Τάχα ζω ακόμα ενώ έχω πάει ήδη σχεδόν από όλα...

 

Παραποτάμια