Σε νιώθω, σε καταλαβαίνω, σε βλέπω σε εκείνο το τραπεζάκι του παιδότοπου ίσα που στέκεσαι, πονάς , υποφέρεις, είσαι αναμαλλιασμένη με μαύρους κύκλους, είσαι σαν καθρέφτης μου. Δεν είναι για όλους η γονεικότητα τόσο δύσκολη αλλά για εσένα είναι είτε επειδή δεν έχεις βοήθεια, είτε επειδή έχεις τρία και τέσσερα παιδιά είτε επειδή το έκανες απλά επειδή στο είπε η κοινωνία, είτε επειδή δεν την ήθελες είτε γιατί τα μεγαλώνεις μόνη σου είτε γιατί ακόμα χειρότερα μαζί με τα παιδιά σου μεγαλώνεις και το παιδί της πεθεράς σου, είτε επειδή δουλεύεις σαν το σκυλί στο σπίτι και στην δουλειά είτε επειδή χιλιάδες επειδή είναι ΟΛΑ ΠΑΝΩ ΣΟΥ.
Θέλω να σηκωθώ, να σε πάρω μια αγκαλιά, να βάλουμε τα κλάματα παρέα, μόνο που βρίσκομαι στην ίδια κατάσταση με εσένα, μπορεί και λίγο χειρότερη γιατί δεν έχω καν το κουράγιο να το κάνω να έρθω να σε αγκαλιάσω οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν, θα φταίει το πεσμένο ηθικό, ο πεσμένος αιματοκρίτης , η ακατάσχετη αιμορραγία αυτής της περιόδου , η αϋπνία, η ατελείωτη κούραση.
Νιώθω κουρέλι, δεν είναι μεταφορικό, ούτε ψυχολογικό, είναι η ζωή μου, το εδώ και τώρα μου μια ακατάπαυστη αφαίμαξη του εαυτού μου και της ενεργείας μου γιατί όλοι και από παντού ζητάνε περισσότερα, όλα Πάνω ΜΟΥ. Καταρρέω, κι όπως εγώ σε βλέπω έτσι στον παιδότοπο έτσι με βλέπεις κι εσύ και οι συνάδελφοι στη δουλειά και τουλάχιστον δείχνουν συμπόνοια τι άλλο, με βλέμμα απλανές, μαλλιά ανακατωμένα, μαύρους κύκλους μέχρι το πηγούνι, ίσα που στέκομαι και η μέρα είναι τόσο μακριά, στη δουλειά και μετά από αυτήν και στο σπίτι και βοήθεια από κανέναν και πουθενά, όλοι έχουν το δικαίωμα να κουράζονται εκτός από εμένα . Εκεί αγόγγυστα και τα παιδιά μονίμως άρρωστα να μόνο σήμερα αλλάξαμε πόσους γιατρους και επιτέλους μετά από τόσο καιρό το βρήκαμε...
