Αγαπόδεντρο!

Κάποια στιγμή θα πάψω να είμαι άλογο κούρσας που θα πάει, θα γεράσω για τα καλά κι αν δεν έχω βγάλει αρθριτικά στα δάχτυλα, αποστασιοποιημένη πια από την ουσιαστική ζωή θα κάτσω να γράψω ίσως ακόμα καλύτερα κι από όταν το έκανα και ήμουν είκοσι και φοιτήτρια. Μέχρι τότε αγώνας δρόμου και αηδίες ... 

Ακόμα ένα ποτηράκι - Λουϊζα Ποζέλλι

Στη μνήμη της συνονόματης γιαγιάς μου(αν και είχε δύο ονόματα στην πραγματικότητα Κλεονίκη- Σοφία), που την θυμάμαι να το τραγουδάει πάντα χαρούμενη. Μακάρι να είχα πάρει λίγη από την αισιοδοξία που είχε να βλέπει τα πράγματα και την ίδια τη ζωή. Ακόμα ένα ποτηράκι λοιπόν, έτσι κι αλλιώς την αντιπροσώπευε πλήρως το άσμα με καταγωγή από τον Τύρναβο και σύζυγο Ραψανιώτη! 

 

Αυτοφροντίδα

Θέλεις να μιλήσουμε για ψυχοπιέστικες καταστάσεις; Ζήσε ένα εικοσιτετράωρο μου και θα καταλάβεις. Εναλλαγή ρόλων ανά δευτερόλεπτό, μην σου πω καμιά φορά τους παίζω κι όλους μαζί στα δάχτυλα! Αν με εξουθενώνει; Μα φυσικά, σωματικά, διανοητικά, συναισθηματικά. Βασικά δεν με εξουθενώνει με εξαϋλώνει. Και τι κάνω γι' αυτό;  Μια βουτιά από ψηλά σε σκατουλένια θάλασσα και φτάνω πάτο. Ξέρω ότι κάποτε θα ξαναβγώ στην επιφάνεια και θα πάρω ανάσα, μόνο που αυτό το κάποτε αργεί και δεν ξέρω αν θα την βγάλω καθαρή μέχρι τότε. Γι' αυτό επείγομαι, πρέπει να βρω τα καλά ναρκωτικά μα είναι ακριβά! Όλα αυτά που στριμώχνονται στην καθημερινή μου λίστα, ούτε συμβαδίζουν, ούτε συντονίζονται με τις ανάγκες και τις αντοχές μου, τι να σου λέω τώρα ότι χθες έδινα μάθημα, Jah μου δεν με έφταναν όλα τα άλλα, ευτυχώς φτάνω στο τέλος αλλά τι να το κάνεις θα τελειώσω και μαζί θα τα τινάξω και τα πέταλα! Αν έπρεπε έστω και τώρα να  ιεραρχήσω και πάλι τις προτεραιότητες μου θα έπρεπε να ακυρώσω όλη μου την ζωή και να την πιάσω απ'την αρχή. Πρέπει να με αγαπήσω λίγο να με φροντίσω μόνο που δεν υπάρχει ο χρόνος και μαζί με αυτόν κι εγώ! 

Μου λείπουν οι άνθρωποι...

Πάντα απορούσα με τον Αρίστο, ον κοινωνικό και κουραφέξαλα. Όποιος με ξέρει, αν υπάρχει και κανείς πραγματικά ίσως θυμάται ότι δεν ήμουν και ποτέ η ψυχή της παρέας, τουναντίον γούσταρα φουλ μοναχικά σπορ όπως το διάβασμα, το γράψιμο και γενικά την έβρισκα τρομερά με την πάρτη μου. Προτιμούσα να σας παρατηρώ παρά να σας πιάνω κουβέντα! Δεν είναι τυχαίο ότι περισσότερο κόσμο γνώρισα μέσω του blog παρά σε μπαρ! Απέφευγα κοινωνικές συναναστροφές και λοιπές συναθροίσεις πολύ πριν τον κορονοίο και γενικά πλάσαρα αυτή την μοναχικότητα και με κάποια επίφαση μαγκιάς. 

Είχα ανέκαθεν μια τρομερή αλλεργία στο «ανήκειν», στο μυαλό μου ήσασταν όλοι σας και όλα πουλημένα, τα είχα όλα απόλυτα στο ξερό μου το κεφάλι,  λες και χρειάζεται να ταυτίζεσαι απόλυτα για να ανήκεις, ποιος το κάνει αλήθεια;  Δεν ήθελα να με αντιπροσωπεύει κανείς και τίποτα και λέξεις όπως σύντροφος, αλληλεγγύη και τα τοιαύτα για μένα ήταν κενές περιεχομένου. Ίσως να φταίει η εποχή της αποδόμησης που μεγάλωσα, ίσως δεν γνώρισα τα κατάλληλα άτομα αλλά ακόμα κι όταν τα γνώριζα λες και είχα αλλεργία στην αποδοχή και την αγάπη, ίσως πάλι επειδή  βρήκα στον διάβα μου ένα μάτσο ανώριμα μπάσταρδα,  ένα μάτσο κουτσομπόληδες  αρχιμαλάκες,  ίσως επειδή δεν άντεχα τις μικρότητες σας, ίσως επειδή μου παίξαν δυο- τρεις πουστιές να νόμισα πως έτσι είναι ο κόσμος, όμως και έτσι να είναι πραγματικά ο κόσμος δεν πας πουθενά μόνος…

Ναι και πουστιές θα σου παίξουν και θα παίξεις και ξερόλες θα βρεις και μπάσταρδοι θα είναι οι περισσότεροι αλλά έλα ρε γαμημένα μπάσταρδα που σας έχω πια τρομερή ανάγκη, ελάτε κορονιασμένοι, κουτσομπόληδες, φοβικοί, μαλάκες δεν πειράζει ελάτε να αγκαλιαστούμε, να μαλώσουμε, να βριστούμε, ελάτε όπως είστε αρχιμαλάκες, ωχαδερφιστές οι γνήσιοι εαυτοί σας, σας αποδέχομαι, ελάτε να πιούμε κάνα τσίπουρο, τώρα για όσο κρατήσει αυτή μου η ανάγκη πριν σας σιχαθώ και πάλι.

Έπρεπε να πλησιάσω επικίνδυνα τα σαράντα για να το πάρω πρέφα, τόσο βαθιά νυχτωμένη ήμουνα,  τόσο λάθος τον πήρα τον διάβα μου,  έπρεπε να έρθει η πανδημία για να μου κόψει και τις όποιες ελάχιστές κοινωνικές επαφές για να καταλάβω πως σίγουρα δεν είμαι θεός παρά αγρίμι.