Καραντίνα

Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει. Γνωρίζω μόνο αυτό που συμβαίνει κι ότι πέρασε. Η πραγματικότητα ανελέητα σφυροκοπά. Απορώ που την βρήκα τόση δύναμη, μόνο που σιγά σιγά την ξεφορτώνω. Φοβάμαι μην αδειάσω, πλησιάζω προς τα εκεί. Χαϊδεύω το μυαλό μου στην ιδέα σου, γιατί αυτό είσαι, μια ιδέα ολόφωτη και παρηγορητική. Αγγίζει τις σκέψεις μου, με ανακουφίζει, με καθησυχάζει και έτσι παραμένω ζωντανή. Σε έψαξα και σε βρήκα, καμία φορά φοβάμαι ότι σε επινόησα, ήταν τέτοια η επιθυμία μου που απλά σε έπλασα, σε έπλασα για να με σώσεις.

Αφού όλες οι αισθήσεις μου νέκρωσαν, αφού έγινα μια μηχανή εκπλήρωσης επιθυμιών των απογόνων μου, ολημερίς καλύπτω ανάγκες παραμερίζοντας όλες τις δικές μου ακόμα και τις βασικές. Τα ελάχιστα δευτερόλεπτα σιωπής και ησυχίας όταν κλείνουν τα βλέφαρά από την κούραση και την απελπισία είσαι εκεί, αγγίζεις όλο το πρόσωπο μου, χαϊδεύεις τον αυχένα μου κι όλο μου ψιθυρίζεις κάτι στο αυτί. Νομίζω καμία φορά έτσι όπως κάθομαι και με χαϊδεύεις κυλάει ένα δάκρυ αλλά να ξέρεις πως είναι από ανακούφιση που με φροντίζει η σκέψη σου, που μου δίνει χρόνο να υπάρχω όπως παλιά.

έλα σε περιμένω και πάτα την καρδιά μου! 

❤️

Φύτεψε μια βαλίτσα!

Αφού να φύγεις δε μπορείς....

20-02-20

Κοντά εννιά μήνες ζωής έξω απ'την κοιλιά και η ζωή σου μια διαρκής καραντίνα. Γεννήθηκες μεγάλος, βιαστικός, δευτερότοκος και μερακλής ανήμερα μιας Τσικνοπέμπτης. Εφτά μέρες μετά ήρθε το πρώτο κρούσμα στην Ελλάδα. 

Από τότε και κάθε μέρα η μυρωδιά σου κατακτά τα ρουθούνια μου, γίνεται το απόλυτο αγχωλιτικό μου, η μωρουδίλα σου κολλάει πάνω μου. Η αδερφή σου σ'αγαπά και σε σπρώχνει, αγκαλιές, φιλιά, χάδια και μετά ξύλο, έτσι πάει γι αυτή. 

Δεν ξέρω αλήθεια πως τα καταφέραμε, ήρθες εν μέσω μιας πρωτόγνωρης πανδημίας, ομολογουμένως ζόρικοι αυτοί οι εννιά μήνες, όπως κι οι προηγούμενοι εννιά που ήσουν στην κοιλιά. Οι πρώτοι μας μήνες μαζί ήταν πραγματικά ένας γολγοθάς, όμως πια μεγάλωσες κοιμάσαι σχεδόν όλο το βράδυ και είσαι το πιο ήσυχο και ευγενικό μωρό που θα μπορούσα να φανταστώ. Γεννήθηκες σε μια απίστευτη δυσοίωνη χρόνια και ίσως και τα επόμενα πρώτα χρόνια της ζωής σου να'ναι κάπως έτσι, όμως ελπίζω πως θα' ναι μόνο αυτά κι δεν θα θυμάσαι έτσι κι αλλιώς τίποτα από όλα αυτά και τα χρόνια που θα έρθουν θα είναι για εσένα κι για όλους εμάς σίγουρα καλύτερα από τον τωρινό εφιάλτη. Σ'αγαπώ, ατελείωτα, παντοτινά και τόσο βαθιά κι απόλυτα όμορφο μου αγόρι. 

Η μαμά σου ❤️

Καραντίνα ατελείωτη

Τα τείχη