My reality

Get out of the kitchen if you can't take the heat...

Έπρεπε να φτάσω στα τριάντα πέντε για να φάω μια γερή σφαλιάρα συνειδητοποίησης. Έπρεπε να εκπληρώσω όλες τις κοινωνικές επιταγές για να απαλλαγώ από το βάρος τους ή μήπως να φορτωθώ περισσότερο; Σαν να μου'ρθε επιφώτιση, σαν τόσα χρόνια να κοιμόμουνα τον ύπνο του δικαίου, σαν να έχασα το φως μου και να το ξαναβρήκα κι όλα αυτά τα κλισέ. Όμως πραγματικά απορώ πως δεν τα έβλεπα όλα αυτά ενώ ήταν ακριβώς μπροστά μου. Τελικά καμιά φορά τα γυαλιά της εμπειρίας ξεδιαλύνουν τα πάντα μόνο που έρχονται κάπως αργά σαν την πρεσβυωπία ένα πράγμα.

Οι πιέσεις των κοινωνικών επιταγών δεν είναι ότι ήταν βαριές στην περίπτωση μου, ίσα ίσα αν το καλοσκεφτώ είχα άπειρες βάσεις και ευκαιρίες για να τις σκαπουλάρω ολοκληρωτικά κι αυτό το κάνει ακόμα πιο μαζοχιστικό. Έτσι ουσιαστικά οι πιέσεις που δέχτηκα ήταν ακριβώς όπως και σε όλους τους άλλους απλά εγώ τις πήρα στα σοβαρά και σαν άτομο του καθήκοντος βάρεσα προσοχή. Βεβαία λες και ήξερα τι έκανα; Όλα με βρήκαν εκεί στο μεταίχμιο των τριάντα να δουλεύω σαν το σκυλί και να ψάχνω σιγουριές σε ένα απάνθρωπο εργασιακό περιβάλλον με το μυαλό μου πατημένο σαν σκατά κι εγώ απλά να εκτελώ εντολές. Τι είπαμε ότι θέλει από εμένα η κοινωνία; Τελικά υπήρξα νέα και αφελής για να αντισταθώ ή μάλλον να αντιληφθώ τις κοινωνικές νόρμες και την ενστάλαξη των αξιών μιας κοινωνίας που στην πραγματικότητα δε με αφορούσαν, αντιθέτως πραγματικά μέσα μου βρισκόμουνα πολύ μακριά από αυτές.

Όπως έχω πει και παλαιότερα, έχω παίξει όλα τα ρολάκια που μου πασάραν οι πολλοί με συγκινητική επιτυχία ομολογουμένως και κάπως έτσι μου έχει φύγει ένα βάρος από εδώ και πέρα ελπίζω να ζήσω ακριβώς όπως θέλω εγώ κι όχι όπως προστάζουν οι πολλοί. Μπορεί και πάλι να είχα κάνει ακριβώς τις ίδιες επιλογές και να μην είχε αλλάξει και κάτι ουσιαστικά αλλά δεν μπορείς να φανταστείς τι τεράστια στέρηση χαράς είναι όταν κάνεις τα πράγματα κάτω από πίεση .

Κατάλαβα πως μια γυναίκα του σήμερα όπως εγώ θα μπορούσε όλα αυτά να τα είχε αποφύγει να είχε απαλλαγεί από όλα αυτά τα στερεότυπα, να πάψει πια να χαντακώνεται οικειοθελώς η γυναίκα, γιατί αυτό που ουσιαστικά ακόμα η κοινωνία ζητάει από τις γυναίκες είναι το χαντάκωμα τους. Ξυπνήστε επιτέλους και ζήστε ακριβώς όπως σας λέει το μέσα σας κάτι παραπάνω ξέρει και όπως έχει πει και ο Marley "Open your eyes, look within. Are you satisfied with the life you're living?"Στην τελική είμαι ευχαριστημένη γιατί ακόμα και έτσι, δεν με έχασα , το πάλεψα και το παλεύω για τα πραγματικά μου θέλω, για τον πραγματικό μου εαυτό να ξαναβγεί στην επιφάνεια και αν για αρκετά χρόνια χαντακώθηκα οικειοθελώς ήρθε  ο καιρός να ξαναλάμψω ...

Μασκέ γόβες

Διαλέγοντας την κουρτίνα τρία στο μεγάλο παζάρι της ζωής, δε μου βγήκε ο μίστερ Ζόνγκ αλλά η γονεϊκότητα. Το κυρίαρχο συναίσθημα όταν η κουρτίνα άνοιξε, ήταν αυτό του "τα έχω εντελώς χαμένα" και ένας ανεξερεύνητος, ελικοειδής δρόμος είχε ανοιχτεί μπροστά μου.

Ακόμα μαθαίνω πως να'μαι μάνα και πιστέψτε με είναι ότι πιο δύσκολο έχω υπάρξει ποτέ, παρόλα αυτά κάτι μου λέει ότι στην επόμενη στροφή με περιμένει απέραντη γαματοσύνη ή τουλάχιστον έτσι μου τάζω για να την βγάλω καθαρή.

Τα άγρυπνα βράδια δίπλα στον μικρό, διαβάζοντας θεωρίες για δημόσιες πολιτικές, ονειρεύομαι πως ξαναφορώ τις πρασινοκίτρινες τζαμαϊκανικές μου γόβες και μεταμορφώνομαι πάλι σε Minnie Mouse, με το κατακόκκινο φόρεμα κι εκείνο το κοκκινόασπρο πουά φιόγκο πάνω στα ποντικίσια αυτιά μου. 

Όχι, δεν τις φόρεσα μόνο σε εκείνο το μασκέ πάρτυ και ήρθε ο καιρός να τις φορέσω και πάλι και πάλι και πάλι, γιατί που ξέρεις η ζωή έχει πολύ πλούσια φαντασία... 

Οι αγάπες μου...

Mother Blame

 Mother Blame: Η ντροπή της ψυχολογίας που κατηγορεί τη μάνα για όλα.

"Η μητρότητα είναι δύσκολη. Μία από τις δυσκολότερες «δουλειές» στον κόσμο. Δεν είχα, απολύτως, καμία ιδέα για το πόσο δύσκολη είναι μέχρι που έγινα μάνα. Τότε ανακάλυψα ότι δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης. Υπάρχει μόνο αυτό το φρικτό πράγμα που ονομάζεται Mother Blame. Επιπλέον, η κουλτούρα μας δεν μας παρέχει και μεγάλη υποστήριξη. Μας παρέχει, ωστόσο, πολλά κραγιόν και κρέμες κτλ.

Μακάρι να υπήρχε ένα επάγγελμα που να μπορούσε να μας βοηθήσει ... αλλά για μισό λεπτό! Υπάρχει η ψυχολογία!

Όντας η ίδια ψυχολόγος, στράφηκα προς τον κλάδο μου για να βρω υποστήριξη. Το μόνο που διαπίστωσα, όμως, ήταν ότι οι ψυχολόγοι, όχι μόνο δεν είμαστε χρήσιμοι, αλλά, μερικές φορές, είμαστε εντελώς απαράδεκτοι.
Οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας έχουν κατηγορήσει τις μητέρες για τα πάντα. Από τη δημιουργία σχιζοφρένειας κι αυτισμού, μέχρι το ότι δεν προστατεύουν τα παιδιά τους ή τα προστατεύουν πάρα πολύ. Κατηγορούμε, συχνά, τις μητέρες για τα προβλήματα των παιδιών τους ή για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η ίδια η οικογένεια. Η θεραπεία, συνήθως, εστιάζει στην συμπεριφορά της μητέρας, αλλά, σπάνια, στις ανάγκες της ίδιας της μητέρας.
Το πεδίο της ψυχολογίας έχει, επίσης, αγνοήσει την πραγματικότητα της μητέρας στη θεωρία, την έρευνα και την πρακτική.

Υπάρχει πολύ λίγη θεωρία ή έρευνα σχετικά με τη διαδικασία της μητρότητας. Επιπλέον, η θεραπεία σε θέματα που επηρεάζουν τις μητέρες, όπως η επιλόχεια κατάθλιψη, το φαινόμενο της «σούπερ μαμάς» και τα υψηλά ποσοστά κατάθλιψης γενικά, είναι στην καλύτερη περίπτωση ελάχιστη. Κατά συνέπεια, η ψυχολογία έχει να δώσει πολλές απαντήσεις στις μητέρες.
Υπάρχει μια εκκωφαντική σιωπή γύρω από την έρευνα που έχει γίνει για τις μητέρες.

Γνωρίζουμε ότι παντρεμένες γυναίκες με παιδιά είναι πολύ πιθανότερο να υποφέρουν από κατάθλιψη από οποιαδήποτε άλλη ομάδα, ωστόσο, δεν λέμε τίποτε για τους λόγους για τους οποίους συμβαίνει. Αναγνωρίζουμε ότι η επιλόχεια κατάθλιψη προκαλείται, σε μεγάλο βαθμό, από την έλλειψη κοινωνικής και οικογενειακής υποστήριξης, αλλά σιωπούμε για τις αλλαγές που πρέπει να εφαρμοστούν ώστε να υπάρξει μείωση της συχνότητας της ασθένειας.

Αντιλαμβανόμαστε ότι η φτώχεια είναι ένας τεράστιος παράγοντας για την ψυχική ασθένεια κι ότι είναι σίγουρα θέμα της μητέρας, δεν διαδραματίζουμε, όμως, σημαντικό ρόλο στις πολιτικές συζητήσεις σχετικά με την κοινωνική πρόνοια ή άλλα κοινωνικά προγράμματα που επηρεάζουν τις μητέρες. Γνωρίζουμε ότι η εγκυμοσύνη είναι ένας εξαιρετικά επικίνδυνος κι ευάλωτος χρόνος για τις γυναίκες και τις μητέρες που πλήττονται δυσανάλογα απ’την ενδοοικογενειακή βία, αλλά δεν υπάρχει τεράστια κατακραυγή απ’τους ψυχολόγους για να ληφθεί υπόψη η κατάσταση της μητρότητας στις πολιτικές αποφάσεις.

Γιατί ο τομέας της ψυχολογίας ήταν τόσο σιωπηλός για όλα αυτά τα θέματα; Εάν δεν υποστηρίζουμε εμείς τις μητέρες, ποιος θα το κάνει;

Ποιος από εμάς δεν έχει δει οικογένεια ή ακόμα και παιδιά στη θεραπεία και δεν κατηγόρησε την μητέρα; Οι single mothers, ειδικότερα, δέχονται μεγάλο μέρος αυτής της μομφής, γιατί είναι μόνες. Δεν υπάρχει κανένας άλλος για να ρίξουμε το φταίξιμο. Ωστόσο, αυτός ο τύπος σκέψης είναι ριζικά λανθασμένος. Επιπλέον, αποτελεί μόνο ένα παράδειγμα της βαθιάς φύσης αυτής της προκατάληψης ενάντια στις μητέρες.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΤΑΜΕ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΑΦΗΣΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΒΛΕΨΗ. ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΕΡΕΥΝΟΥΜΕ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΠΟΡΩΝ ΠΟΥ ΔΙΑΘΕΤΕΙ.

Πρέπει να σταματήσουμε να κατηγορούμε τις δεξιότητες της μητέρας. Αντιθέτως, πρέπει να αρχίσουμε να εξετάζουμε τι είδους μοντέλα είχε ως πρότυπα για τη μητρότητα. Επίσης, να διευρευνήσουμε πότε είχε τελευταία φορά χρόνο να ξοδέψει για τον εαυτό της.

Δεν μπορείς να είσαι καλή μητέρα αν δεν ξεκουράζεσαι επαρκώς και δεν έχεις αυτοπεποίθηση.

Οποιοσδήποτε εργοδότης απαιτούσε εργασία 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την βδομάδα χωρίς διαλείμματα θα βρισκόταν στα δικαστήρια. Ωστόσο, περιμένουμε απ’τις μητέρες ΠΑΝΤΑ εξαιρετική απόδοση όσον αφορά την μητρότητα κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες κάθε μέρα, συχνά χωρίς διακοπές, αργίες, Σαββατοκύριακα, ρεπό, άδειες ή αναρρωτικές. Όταν οι μητέρες δεν κάνουν το ακατόρθωτο, τότε τις ενοχοποιούμε για την έλλειψη τελειότητας τους.

Πότε θα αρχίζουμε να εξετάζουμε/κριτικάρουμε τον εαυτό μας ως κοινωνία και να συνειδητοποιούμε ότι είμαστε κι εμείς υπόλογοι;

Παρόλο που ο τομέας της ψυχολογίας είναι αμελής, ακόμη κι επιβλαβής για τις μητέρες, πρέπει να αρχίσουμε να βελτιωνόμαστε. Δεδομένης της έμφασης για ανάπτυξη, ενδοψυχικές ανησυχίες, οικογενειακές διαδικασίες και κοινωνικές επιπτώσεις, είμαστε μοναδικά τοποθετημένοι για να παίρνουμε τον ηγετικό ρόλο στην παροχή της υποστήριξης που χρειάζονται οι περισσότερες μητέρες. Έτσι λοιπόν, τίθεται το ερώτημα:

Πώς θ’αλλάξουμε αυτό το έλλειμμα της μητέρας; Πώς θα σταματήσουμε το mother blame που έχει παγιδευτεί τόσο πολύ στην ψυχολογία;

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι με τους οποίους μπορούμε να το κάνουμε αυτό:

1. Πρέπει να στρατολογούμε και να εμπλέκουμε μητέρες στον κλάδο μας. Οι ίδιες οι μητέρες γνωρίζουν, συχνά, τις προκλήσεις που υπάρχουν για τις άλλες μητέρες. Οι μητέρες-ψυχολόγοι μπορούν ν’αυξήσουν την ευαισθητοποίηση. Να ενσωματώσουν θέματα μητρότητας στην εκπαίδευση. Να ανταποκριθούν με συμπόνια στις μητέρες που βλέπουμε στη θεραπεία. Επιπλέον, εάν γίνει σωστά, μπορούμε να αποτελέσουμε πρότυπα για το πώς να αντιμετωπίζουμε τις μητέρες.

2. Ο κλάδος μας πρέπει να ευαισθητοποιήσει σχετικά με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι μητέρες και πώς αυτές οι δυσκολίες επηρεάζουν τις ίδιες τις μητέρες, τις οικογένειες και την ευρύτερη κοινωνία. Μέρος αυτής της ευαισθητοποίησης θα περιλαμβάνει να κάνουμε ένα βήμα πίσω απ’την παραδοσιακή ατομική μας εστίαση και να δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα. Δεν είναι, πλέον, αποδεκτό ν’αντιμετωπίζουμε μόνο το άτομο, την οικογένεια ή την ομάδα μπροστά μας. Η λήψη συστημικής προοπτικής είναι απαραίτητη. Για να παραφράσω έναν απ’τους φοιτητές μου απ’την ψυχολογία της μητρότητας: «Το να αγνοούμε τις μυριάδες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι μητέρες είναι ανήθικο, διότι πραγματικά κάνουμε κακό».

3. Τέλος, οι ψυχολόγοι πρέπει να παίξουμε μεγαλύτερο ρόλο στη δημόσια πολιτική και στις πολιτικές αποφάσεις που επηρεάζουν τις μητέρες. Δεδομένου του τι γνωρίζουμε, δεν θα πρέπει, πλέον, να σιωπούμε. Αντιθέτως, θα πρέπει να ξεκινήσουμε να φωνάζουμε από τις στέγες. Οι μητέρες δεν αξίζουν τίποτα λιγότερο."

Πρωτότυπο κείμενο: http://www.thepsychologicalhook.com/mother-blame/ | Ελεύθερη απόδοση κι επιμέλεια: Έλενα Θάνου για τη σελίδα The Mamagers

Repost από Family Sleep Consulting & Workshops Συμβουλευτικές υπηρεσίες ύπνου

Άκου μάνα!

Μάνα 

Παντρεμένοι με παιδιά 2!

Λοιπόν θα γράψω γιατί οι ψευδαισθήσεις είναι βολικές αλλά πρέπει κάποια στιγμή να διαλύονται. Μιλούσα με τον πατέρα μου στο τηλέφωνο μπλα μπλα μπλα, κάτι ανούσιο λέγαμε και μου αναφέρει πάνω στην κουβέντα για μια κόρη κάποιου που είναι ανύπαντρη, την καλύτερη δουλειά του λέω έκανε, εμ τώρα το κατάλαβες μου λέει, μα δε μου άνοιξες τα μάτια του λέω. Έτσι κάνουν οι παντρεμένοι μου λέει, λένε τάχα μου στους ανύπαντρους πως είναι καλά! Μείνετε ανύπαντροι, μείνετε ασφαλείς!Μείνετε άτεκνοι, μείνετε υγιείς! 

Εντάξει δεν έχω κάτι με τον γάμο, εμένα απλά μου βγήκε, πόσο μάλλον αν είναι και με το σωστό άτομο αλλά εδώ που τα λέμε εξακολουθώ να πιστεύω πως για κάποιους η μοναχικότητα είναι καλύτερη επιλογή .Η συνθήκη παντρεμένος με παιδιά, δεν έχει καμία σχέση με το παντρεμένος χωρίς παιδιά, όπως και δεν έχει καμία σχέση με το γκομενάκι μου και με το σκυλάκι μου. 

Όντας παντρεμένη με παιδιά ξέρω πια με σιγουριά ότι διάλεξα τον καταλληλότερο άνθρωπο , εγώ δεν ξέρω αν ήμουν για τη συνθήκη γάμος και μάνα το κατάλληλο άτομο βέβαια. Βασικά μεταξύ μας μια χαρά βγήκα κι εγώ μιας και αποδείχτηκα τέρας υπομονής και αν έχω ένα χέρι βοηθείας μια χαρά τα βγάζω πέρα αλλά κακά τα ψέματα, όταν έχεις πάνω από ένα παιδί αν δεν έχεις βοήθεια η πόρτα στο ψυχιατρείο σε περιμένει ορθάνοιχτη! 

Εντάξει εγώ την πάτησα γιατί το πρώτο μου βγήκε το παιδί θαύμα, από έξι μηνών κοιμάται μόνη της χωρίς να έχει ξυπνήσει ποτέ βράδυ, όλοοοοοο το βράδυ, έκοψε πάνα σχεδόν στο έτος, δεν έχει κλείσει καν τα τρία και να φανταστείς στον παιδικό την αποκαλούν η βοηθός της  δασκάλας. Τρώει μόνη της, μαθαίνει το ίδιο και στα αλλά παιδιά, ντύνεται μόνη της, έχει άποψη για το τι θα βάλει μέχρι και στην τελευταία λεπτομέρεια, πάει τουαλέτα μόνη της, μιλάει στο τηλέφωνο και κάνει συζήτηση επιπέδου όχι αστεία και άλλα απίστευτα αμέτρητα πράγματα, οπότε νόμιζα πως κάπως έτσι θα ήταν και τώρα αλλά έλα που δεν είναι. 

Ο μικρός μας βγήκε κανονικό ανθρώπινο πλάσμα ,ένα πανέμορφο μωρό που κλαίει, που δεν κοιμάται με ΤΙΠΟΤΑ όμως ακόμα και τώρα που είναι εφτά μηνών, που αρρωσταίνει, που γκρινιάζει, που πεινάει. Φυσιολογικά πράγματα για μωρό δηλαδή και ΓΙΑ μεγάλο άντρα να ξες. 

Έτσι είναι κυρία μου να είσαι μάνα και πόσο μάλλον μωρομάνα, ξέχνα για λίγο ότι υπάρχεις, ξέχνα τα θέλω σου, τον εαυτό σου και τα σχετικά, τα ξαναλέμε σε καμία πενταετία κι άμα, έτσι στο λέω για να παρηγοριέσαι ότι δεν χάθηκε η ζωή σου για πάντα!

https://youtu.be/BRDBvKGc1fE