Κου πέ πέ κι αμάν αμάν

Μάνα με εμπειρία λίγων εικοσιτετραώρων αναλύει...

Είναι κλισέ του κερατά αλλά ισχύει όσο δεν πάει τουλάχιστον για μένα, πως αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς ούτε καν να πάρεις μυρωδιά περί τίνος πρόκειται, αλλάζει συθέμελα όλος σου ο κόσμος. Πριν το ζήσεις τα παιδιά είναι κάτι εκτός έξω από το κάδρο σου, στην καλύτερη είναι κάτι χαριτωμένες φατσούλες σε διαφημίσεις με pampers, στην χειρότερη κάτι κωλόκουτσκα που χαλάνε την ηρεμία σου στην παραλία. Όσο για τα παιδιά των άλλων κακά τα ψέματα πάντα ήταν και θα είναι τα παιδιά των άλλων...

  

Έχουν προφανώς περάσει και κάτι χρονάκια από τότε που ήσουν εσύ παιδί και έχεις ξεχάσει πως είναι αλλά ακόμα κι αν θυμάσαι ή κουβαλάς ακόμα τα παιδικά σου τραύματα, ένα έχω να σου πω η μάνα, είναι εντελώς αλλιώς από τον απέναντι ρόλο, μα εντελώς όμως. Νομιζω πώς αναγκαστικά η ζωή ενός ανθρώπου με παιδιά και χωρίς παιδιά πρέπει να χωρίζεται σε π.Π και μ.Π χρόνων γιατί η διαφορά είναι τεράστια.

Τις προάλλες κάπου πήρε το μάτι μου μια έρευνα, που αν θυμάμαι καλά έλεγε πως αντιδρούσαν οι άνθρωποι αν  έβλεπαν να χτυπούν έναν ενήλικα, ένα μικρό ζωάκι κι ένα βρέφος. Οι περισσότεροι λυπήθηκαν για το ζωάκι, ίσως όχι  άδικα. Ζούμε σε μια κοινωνία που σίγουρα θέλει να λέει πως αγαπάει περισσότερο τα ζώα απ' τους ανθρώπους εξάλλου ένα μικρό μωρό κάποτε θα μεγαλώσει και παίζει να γίνει το ίδιο σκατά με όλους αυτούς τους μπάσταρδους που συναναστρέφεσαι κάθε μέρα, εκείνο δηλαδή που φοβάσαι περισσότερο είναι μήπως μεγαλώσει κάποτε και γίνει το ίδιο κουράδα σαν κι εσένα ενώ τουλάχιστον από το ζωάκι ξέρεις τι να περιμένεις. Εδώ που τα λέμε καλά κάνεις και δεν διαιωνίζεσαι, ξέρεις εσύ, κάτι σε κρατάει από μέσα σου, το θεωρώ πολύ έντιμη στάση, είμαι από εκείνους που πιστεύουν ακράδαντα πως σκοπός των ανθρώπων δεν είναι σώνει και ντε η αναπαραγωγή. Πόσο αλήθεια σε φοβίζει ο αντικατοπτρισμός σου αλλά ποιος σου είπε ρε μαλάκα πως το παιδάκι πρέπει να σου μοιάσει;

Παρόλα αυτά έχεις άποψη για όλους όσους μεγαλώνουν παιδιά και με μεγάλη χαρά και φυσικά άνεση τους κρίνεις αν το κάνουν ή όχι σωστά, με την ίδια άνεση που φτιάχνεις τις θεωρίες σου ενώ στρίβεις το τσιγαράκι σου. Σε φαντάζομαι γονιό γιατί τις περισσότερες φορές είτε από στραβή είτε από βαρεμάρα καταλήγεις κι εσύ γονιός και μετουσιώνεσαι εν μια νυκτί στον υπέρτατο μαλάκα γονιό που έβριζες κάποτε. Γιατί ένα είναι σίγουρο μαλάκας μπορείς να είσαι με και χωρίς παιδιά και στις π.Π εποχές σου και στις π.Μ και στους αιώνες των αιώνων αμήν! Μάζεψε λοιπόν τα υποκριτικά δάκρυα σου για τα παιδάκια που ξεβράζονται νεκρά στις ακτές, μάζεψε τα δάκρυα σου για όλα αυτά τα παιδιά που βιάστηκαν και βιάζονται κάθε μέρα για τα αποστεωμένα  παιδιά από την Αφρική που βλέπεις να μοστράρουν στην οθόνη σου, για όλα εκείνα τα άρρωστα μωρά που παίζουν από πάνω τους τρέιλερ με λογαριασμούς τραπεζών. Πάρε το χρόνο σου με την αγάμητη ζωή σου ανέλυσε το για όσο εσύ θες, για όσο θα σε παίρνει και άσε του άλλους να ζήσουν τη ζωή τους ...

   

ιβʹ

Ⅻ

Δώδεκα οι θεοί του Ολύμπου, δώδεκα οι άθλοι του Ηρακλή, δώδεκα οι μήνες του έτους, δώδεκα τα ζώδια, δώδεκα τα χρόνια στα θρανία, δώδεκα και ούτε ένα τηλεφώνημα , δώδεκα παρά δίνω αναφορά και δώδεκα και τα χρονάκια σου bloggάκι μου. Χρόνια σου πολλά λοιπόν, σου εύχομαι άπειρες αναρτήσεις αν και ξέρω πως για να συμβεί αυτό πρέπει να βάλω κι εγώ το χεράκι μου! Πέρυσι σαν σήμερα σου έγραφα :

"Έντεκα μικροί Νοέμβριοι εκπαιδεύτηκαν στο οίδημα, με δαύτον τον πιο σκληρό απ' όλους. Πέρυσι είχα γράψει την επετειακή ανάρτηση για τα δέκα χρόνια του Blog. Από τότε προστέθηκε ένας χρόνος κι αμέτρητες καθημερινές απώλειες. Δεν άλλαξε τίποτα από όσα ήθελα να αλλάξω και η ζωή συνέχισε να παίρνει ότι αυτή νομίζει ότι της αρκεί, αφήνοντας με να παλεύω με εκείνη και με όλα αυτά τα θα 'θελα. Αύριο κλείνουν έντεκα χρόνια "Εκπαιδευμένοι στο οίδημα" και δυστυχώς πλάι στη λογική των άλλων..."

Σήμερα κλείνουν δώδεκα χρόνια από τότε που πόσταρα την πρώτη μου ανάρτηση, τότε είκοσι, τώρα αισίως στα τριανταδύο, με μια ντουζίνα παραπάνω Νοέμβριους στην πλάτη μου, με περισσότερη πείρα, δυστυχώς λιγότερο ενθουσιασμό και σαραντατριών ημερών μάνα. 

Σίγουρα άλλαξαν πάρα πολλά τα τελευταία δώδεκα χρόνια της ζωής μου και πριν λίγες μέρες ο κόσμος μου όλος. Όλα αυτά τα χρόνια έχω ξεδιψάσει σχεδόν όλες τις δίψες μου, έχω σβήσει και πόθους, κάπως έτσι με πήγε η διαδρομή, επαρχιακός δρόμος όχι εθνική αλλά επιλογές είναι αυτές. Ναι, ο περσινός Νοέμβριος ίσως και να 'τανε ο πιο σκληρός απ' όλους, είχε τους λόγους του είχα κι εγώ τα δικά μου, δεν μπορούσα να του δώσω και τόση σημασία, αυτό με έσωσε μάλλον και δεν παραιτήθηκα και να που φέτος ζω το μεγαλύτερο θαύμα  μέσα στα χέρια μου, ζω το ανελέητο φως ακόμα ενός Νοέμβρη...

Δεν ξέρω γιατί εξακολουθώ να σε γιορτάζω bloggάκι μου, έτσι επετειακά για όλα αυτά τα χρόνια που μου κράτησες συντροφιά, που μου έδωσες τόσες συγκινήσεις. Σε έχω σχεδόν παρατημένο, φέτος κιόλας έσπασα κάθε αρνητικό ρεκόρ αναρτήσεων κι ας ήταν ένας από τους πιο πρωτόγνωρους σε εμπειρίες και συναισθήματα χρόνος και πάλι δεν σου έγραψα σχεδόν τίποτα αλλά να ξέρεις πως έζησα και μαζί με εμένα και μέσα από μένα έζησε και ήρθε μια νέα ζωή.Τα ξέρεις αυτά στα είπα όλα εξάλλου στο δάγκωμα του πελαργού. Σε αφήνω λοιπόν, πέρασα μονάχα να ευχηθώ, ξέρω, ξέρω θα'θελες να τα λέμε πιο συχνά αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να σου υποσχεθώ κάτι που μάλλον δεν μπορώ να τηρήσω...

Το δάγκωμα του πελαργού!

Όλα ξεκίνησαν με τεκίλα και τσάι ροδάκινο λίγο μετά τα μεσάνυχτα, έναν Ιούνιο, στο φρούριο. Ποιος να μου το' λεγε πως οχτώ χρόνια μετά θα γινόμασταν γονείς; Η sophie_jamaica μάνα, κι όμως δεν μου έκατσε, δεν έγινε τυχαία, ήταν μια απόλυτα συνειδητή επιλογή, που την θελήσαμε, την προσπαθήσαμε και ήρθε! Ήρθε κι από ότι φαίνεται μας βρήκε έτοιμους, όσο έτοιμος μπορεί να είναι κανείς μπροστά σε αυτή την απόλυτη, καθολική αλλαγή που θέλοντας και μη με κάποιο τρόπο ο εαυτός σου παύει να αποτελεί προτεραιότητα.

Η περίοδος της εγκυμοσύνης όπως και όλα που ακολούθησαν ήταν για εμένα μια πρωτόγνωρη εμπειρία, ένα σχετικά ανώδυνο ταξίδι που με βρήκε ήρεμη σωματικά και πνευματικά, παρέα με τους καλύτερους που μπορούσα να έχω στο πλάι μου, τον μπαμπά σου και την υπέροχη γιατρό μας  Βαρβάρα Τσιμπόλη που τα χεράκια της σε έφεραν στον κόσμο. 

Ήσουν Εγγλέζα, δυο Οκτώβρη ήταν η Π.Η.Τ(Πιθανή Ημερομηνία Τοκετού), δυο  ήρθες με χάρη και ακρίβεια σαν ελβετικό ρολόι, συμπληρώνοντας έτσι και τις σαράντα εβδομάδες κύησης. Όσο ξέγνοιαστη ήμουν σε όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης άλλο τόσο αγχωμένη κατέληξα όσο πλησίαζε η Π.Η.Τ κι εσύ δεν έλεγες να φανείς. Αν και είχα τη διαβεβαίωση της γιατρού μας πως θα σε περιμέναμε όσο χρειαστεί μέσα στα επιτρεπτά όρια πάντα, το μυαλό μου άρχισε να κατακλύζεται από παιδαριώδεις φόβους, πως δε θα ερχόσουν φυσιολογικά, πως θα κάναμε τεχνητούς πόνους και θα σε βιάζαμε να βγεις χωρίς να το θέλεις και όλο αυτό μπορεί να κατέληγε σε μια ανεπιθύμητη καισαρική. Τελικά όλοι αυτοί οι φόβοι δεν κράτησαν για πολύ, δεν τους άφησες εσύ να κρατήσουν, ήρθες. 

Κυριακή, εφτά η ώρα το απόγευμα , πρώτη Οκτώβρη, ένιωσα  τον πρώτο πόνο. Μπορεί να μην είχα γεννήσει ποτέ πριν στη ζωή μου αλλά δεν ήταν καθόλου δύσκολο να αναγνωρίσω τον πόνο. Ήταν πρωτόγνωρος, έφευγε και ερχότανε και όσο περνούσε η ώρα γινότανε ακόμα πιο δυνατός. Κρατήθηκα έτσι μέχρι τις 3:00 το πρωί, μετά πήγαμε στην κλινική. Όταν έφτασα εκεί μου είπανε ότι είχα δρόμο ακόμα μπροστά μου μέχρι να γεννήσω, δεν είχα ακόμα καθόλου διαστολή. Επέλεξα να γυρίσω στο σπίτι μιας και ήμασταν πολύ κοντά. Επέστρεψα ξανά στην κλινική 15:30 αυτή τη φορά με διαστολή κοντά στο τέσσερα, να κλαίω με λυγμούς και να παρακαλάω για μια επισκληρίδιο.

Ναι ξέρω πριν το έπαιζα σκληρή κι έλεγα εγώ δεν θέλω να κάνω επισκληρίδιο, η πραγματικότητα τελικά ήταν πολύ διαφορετική. Βγάζω το καπέλο σε όλες εκείνες τις γυναίκες που γέννησαν και γεννούν όχι απλά φυσιολογικά αλλά φυσικά, εγώ μετά από τόσες ώρες πόνου και με την ένταση του όλο και να αυξάνεται δεν ξέρω πραγματικά αν θα άντεχα άλλο. Μετά τη ντόπα και μέχρι τις 22:25 που τελικά γέννησα όλα κύλησαν πολύ διαφορετικά, βασικά χωρίς σχεδόν καθόλου πόνο, ούτε και κατά την διάρκεια του τοκετού δεν πονούσα και η κραυγή που συνόδευσε τον ερχομό σου στον έξω κόσμο ήταν απλά μια ανάσα λύτρωσης.

Η μεγάλη ώρα είχε έρθει, η μια από τις δύο μαίες μου είπε "Σοφία κοίτα κάτω να δεις την κόρη σου" και σε αντίκρισα για πρώτη φορά αναδυόμενη Αφροδίτη, η ομορφιά σου επιβεβαιώθηκε καλύτερα όταν σε ακούμπησαν πάνω μου, βέβαια δεν ξέρω αν έχει και καμία σημασία και το πιο άσχημο μωρό του πλανήτη να ήσουνα η αγάπη μου για εσένα θα ήταν ακριβώς το ίδιο απερίγραπτη. 

Κάπου εδώ νιώθω την ανάγκη να ανοίξω μια παρένθεση και να σου πω δυο λόγια για τη γυναικολόγο που βοήθησε να σε φέρουμε στον κόσμο. Σε όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης αλλά και κατά την διάρκεια του τοκετού ήταν άψογη,υποστηρικτική, παρούσα. Πραγματικά νιώθω ότι ήταν η πιο επιτυχημένη επιλογή της ζωής μου, καλά εντάξει, η δεύτερη πιο πετυχημένη επιλογή, η πρώτη ήταν ο πατέρας σου!

Νιώθω τόση ευγνωμοσύνη για τη Βαρβάρα, ένα πανέμορφο, ήρεμο, αέρινο πλάσμα, μια υπέροχη γιατρό και πάνω απ'όλα έναν υπέροχο άνθρωπο. Νιώθω ευτυχής που δεν έπεσα στη λούμπα του γιατρού φίρμα, που περιμένεις ατελείωτες ώρες στην αναμονή για μια εξέταση ρουτίνας, που μιλάς πάντα με κάποια γραμματέα του, που σε βάζει να γεννήσεις όποτε ευκαιρεί και δεν έχει συνέδριο, ταξιδάκι αναψυχής ή άλλη γέννα και που στην τελική μπορεί να μην σε ξεγεννήσει καν ο ίδιος.

Νιώθω ευτυχής που επέλεξα έναν νέο άνθρωπο και μια νέα γιατρό που ανήκουμε στην ίδια γενιά και μιλάμε την ίδια γλώσσα. Τώρα όσο για τις μαίες, την αναισθησιολόγο  και τον άπαιχτο παιδίατρο της κλινικής δεν ξέρω τι να πω ήταν πραγματικά κάτι πάνω από επαγγελματίες όλοι τους, τους ευχαριστώ που βρέθηκαν στο δρόμο μου εκείνη την ύστατη στιγμή. Όσο για την κλινική και για όλο το προσωπικό εν γένει  δεν έχω να πω τίποτα το αρνητικό, δεν έχω κανένα απολύτως παράπονο, βέβαια πληρώσαμε αδρά, αυτό βέβαια  δεν καθιστά αυτονόητο ότι θα ήταν όλα άψογα, στη δικιά μας περίπτωση πάντως ήταν.

Οι πρώτες μέρες στην κλινική ήταν χάρμα. Ήρθε απίστευτα πολύς κόσμος να μας δει, τα ράμματα πονούσαν αλλά υποφερτά,εσύ άρπαξες από τη πρώτη στιγμή τη ρόγα σαν πεινασμένος καρχαρίας δε με δυσκόλεψες καθόλου ούτε σε αυτό. Μέχρι τώρα ο θηλασμός για εμάς είναι μια ευχάριστη εμπειρία, βέβαια έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Τα δώρα, τα λουλούδια, τα μπαλόνια, οι ευχές  κατεύθαναν από παντού, ήταν τόσος κόσμος χαρούμενος με τον ερχομό σου μα πιο πολύ εγώ με τον μπαμπά σου.

Οι πρώτες μέρες στο σπίτι στην αρχή λίγο αμήχανες αλλά μετά όλα βρήκαν το δρόμο τους, μέσα σε ελάχιστο χρόνο εκπαιδευτήκαμε στον καινούργιο μας ρόλο, γονείς λίγων εικοσιτετραώρων κι όμως λες και το κάναμε χρόνια και το άλλαγμα και το μπανάκι μας και το φαγητό απ'τη μαμά. Εύκολα δεν είναι κυρίως λόγω έλλειψής ύπνου αλλά ούτε και δύσκολα, έχω υπομένει και υποστεί πολύ χειρότερα πράγματα  στη ζωή μου και το να μεγαλώνεις και να φροντίζεις το νεογέννητο σου σίγουρα δεν είναι ένα από αυτά. Υπομονή χρειάζεται, χρόνο χρειάζεται και απίστευτα αποθέματα αγάπης. Έχουμε μεγάλο δρόμο μπροστά μας αγάπη μου για να γνωρίσουμε ξανά όλο τον κόσμο μέσα από τα μάτια σου.

Ο μπαμπάς σου αποδείχτηκε για ακόμα μια φορά ψύχραιμος, όχι περισσότερο από τη μαμά σου βέβαια και τρελά, τρελά ερωτευμένος μαζί μου, μην σου πω και με εμένα λιγάκι παραπάνω από πριν!Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από εκείνον, είμαι σίγουρη ότι θα δημιουργήσετε μια υπέροχη σχέση μεταξύ σας, τον βλέπω πως σε κοιτάζει μέσα στα μάτια και λιώνει. Νομίζω πως όλα ήρθαν και έρχονται τόσο φυσιολογικά με εμάς γιατί διασφαλίσαμε την εσωτερική μας γαλήνη και κυρίως γιατί με τον ερχομό σου δεν προσπαθούμε να καλύψουμε κανένα κενό και πριν πλήρεις ήμασταν και ωραίοι, όπως θέλουμε να είσαι κι εσύ στη ζωή σου.  Όσο για εμένα, ναι ναι για τη μαμά σου λέω είμαι ακόμα μια λεχώνα, με ένα σώμα που επανέρχεται τρομακτικά γρήγορα στην προ τοκετού κατάσταση του και που συνεχίζει αγόγγυστα να παράγει την τροφή σου, έχοντας χάσει ήδη όλα τα κιλά της εγκυμοσύνης δεν ήταν και πολλά βέβαια, οκτώ στο σύνολο τους και για όσους μπορούν να πουν ότι λιμοκτονούσα στην εγκυμοσύνη έρχομαι να τους διαψεύσω λέγοντας απλώς πως  έτρωγα ακριβώς όπως και πριν, μόνο τώρα στο θηλασμό νιώθω μια τρομερή δίψα και ναι ίσως και μια πείνα παραπάνω να την έχω, με έχεις ρουφήξει για τα καλά φαίνεται. Όσο για τη σχέση κόρης, μάνας έχουν γραφτεί τόσα και τόσα,σχέση στοργής και οργής λένε, εύχομαι εμείς να σπάσουμε αυτά τα στερεότυπα . Δίπλα σου για όσο θα με θέλεις, με αγάπη η μαμά σου...

to be continued...

Θα πάει μακριά αυτή η βαλίτσα

Υπάρχουν βαλίτσες και βαλίτσες, που μεταφέρουν, ταξιδεύουν, χάνονται. Υπάρχουν βαλίτσες για το μαιευτήριο, την κατασκήνωση, τις πρώτες διακοπές, της πενθήμερης, φοιτητικές ,φανταρίστικες, ομορφιάς, της ξενιτιάς, της προσφυγιάς, του πολέμου, αναψυχής, του honeymoon, των παιδιών, μπαγκάζια για τα άπλυτα στη μάνα, βαλίτσες απιστίας, χωρισμού, ληστείας, μετακόμισης ή απλά με βρακιά άλλου, αποσκευές με λεφτά, βιβλία, ναρκωτικά, όπλα, βαλίτσες με sex toys, μουτζουρωμένες με κιμωλία, κολλημένες προορισμούς, βρώμικες, με ροδάκια που τρεμοπαίζουν στους διαδρόμους αεροδρομίων,σε κυλιόμενες, στο μετρό, σε λιμάνια, σε νοσοκομεία. Βαλίτσες γεμάτες προσδοκίες, αναμονές, καθυστερήσεις, αφίξεις ,μικρούς και μεγάλους θρήνους. Βαλίτσες που χωράνε στις καμπίνες φθηνών αεροπορικών εταιρειών, βαλίτσες φουσκωμένες για υπερατλαντικά ταξίδια,γεμάτες όνειρα για μια νέα ζωή, μια νέα αρχή, βαλίτσες με εκρηκτικά, βαλίτσες που δεν βρέθηκαν ποτέ.

Όλοι έχουμε κρατήσει κάποια από αυτές, κάποιοι ίσως και όλες. Με χαρά ή μη τις γεμίζουμε, τις σέρνουμε , τις παρατάμε, τις ξαναβρίσκουμε με κανένα ξεχασμένο άπλυτο συναίσθημα μέσα, τις ξαναγεμίζουμε, τις χαλάμε, καταλήγουν σε κάδους, παίρνουμε καινούργιες και πάλι απ'την αρχή. Όλο αυτό έχει νόημα, έχει ροή, έχει ζωή, σε πάει παρακάτω, παραδίπλα μπορεί και ξανά πίσω, πάντως συνεχώς όλο κάπου σε πάει. Για φαντάσου μια ζωή, χωρίς καμιά βαλίτσα, χωρίς καμιά φυγή, δεμένη, καθηλωμένη πάντα στο ίδιο σημείο, με μόνα ροδάκια αυτά κάποιου φορείου,  που από το κώμα σε παν στο χώμα και μετά σιωπή. Να χαίρεστε που σας δόθηκε η ευκαιρία σε τούτη τη ζωή να σέρνετε βαλίτσες  με ευθύνες ή χωρίς, να πάτε παρακάτω, να αλλάζετε παραστάσεις, φίλους, συντρόφους ακόμα και ζωή. 

Τώρα που πολλοί θα γυρνάτε από διακοπές και θα τακτοποιείτε πάλι τα πράγματα στις ντουλάπες ή θα αφήνετε για μέρες τις βαλίτσες σας να χάσκουν ανοικτές, δίνοντας έτσι μια μικρή ψευδαίσθηση παράτασης στις διακοπές σας ή έτσι απλά από τεμπελιά , μην γκρινιάζετε, το άγνωστο παραμονεύει στη γωνιά και μια ακόμα βαλίτσα όπου να'ναι θα σας περιμένει να την γεμίσετε ξανά.

Να όπως κι εμένα που φέτος για το δεκαεφτά έσκασε μύτη για πρώτη φορά μια άγνωστη βαλίτσα, που άρχισα να ετοιμάζω σιγά, σιγά. Μιας και με πάει στο άγνωστο, αγόρασα καινούργια, να'ναι κενή από αναμνήσεις να γεμίσει με τα χρόνια. Μια βαλίτσα που όντως θα φέρει μια καινούργια ζωή, κυριολεκτικά και μεταφορικά, μια βαλίτσα με παντελώς άγνωστα πράγματα μέχρι χθες για μένα. Με πάνες, μωρομάντηλα και μωρουδιακά, μια βαλίτσα που θα με κάνει μάνα...

Ιδού η περιβόητη βαλίτσα... 

30 weeks

Loading.... 75% complete!

Είναι η ζωή που καταλήγει, ήσυχη, αθόρυβη, ευτυχισμένη

Dead Inside...

Μου πήρε δυο εβδομάδες να προσαρμοστώ στη νέα μου καθημερινότητα. Αν προσαρμόστηκα δηλαδή,  γιατί ακόμα δεν ξέρω που πατάω και που βρίσκομαι αλλά έχω όμως σίγουρα δυο εβδομάδες που άλλαξα ζωή και έχω ευτυχώς πολύ χρόνο μπροστά μου για να σκεφτώ τι θα κάνω μαζί της. 

Μουδιασμένη και αμήχανη, κοιμάμαι πολύ, κάνω περιπάτους όταν ο καιρός και η διάθεση το επιτρέπει όχι τίποτα σπουδαίο, ίσα- ίσα για το ξεμούδιασμα αλλά αν φανταστείς πως τρία χρόνια τώρα καθόμουν οχτώ ώρες σε μια καρέκλα αλυσοδεμένη στην κυριολεξία άλλες οκτώ ώρες ήμουνα ένα οριζοντιωμένο πτώμα στο κρεββάτι και τις υπόλοιπες οκτώ τις περνούσα στην καλύτερη σέρνοντας το τομάρι μου από καναπέ σε πολυθρόνα και από πολυθρόνα μέχρι την εξώπορτα για να ανοίξω στον ντελιβερά, ε τότε μπορείς να πεις πως είναι θεαματική η αλλαγή αυτοί οι μικροί περίπατοι και δεν είναι οι μόνοι.

Δυο εβδομάδες τώρα, τρώω καλύτερα, κοιμάμαι καλύτερα, ξυπνάω καλύτερα, πάω βόλτες, σχεδιάζω ταξίδια, ακούω μουσική, απολαμβάνω τη σιωπή,  βλέπω φίλους που είχα να δω χρόνια από μακριά, δειλά- δειλά προσεγγίζω ξανά αγαπημένους ανθρώπους και ενδιαφέροντα,  δεν νιώθω όμως καλύτερα, νιώθω απλά το ίδιο με πριν.

Γιατί πιστεύω πως όταν σταματήσει αυτή η βαβούρα της αδυσώπητης πραγματικότητας, ξύπνα, ντύσου, σύρσου μέχρι την άθλια εργασία σου, ανέξου τόσους μαλάκες, κάνε ένα βάρβαρο οκτάωρο, σε παίρνει η μπάλα  και σε όλα τα υπόλοιπα και καταντάς να κάνεις μια βάρβαρη ζωή αλλά δεν έχεις και πολύ χρόνο να το πολύ σκεφτείς και να το συνειδητοποιήσεις, απλά τρως, κοιμάσαι, δουλεύεις και πάλι από την αρχή , ακόμα και τις λίγες αναλαμπές σου στις καταπίνουν οι ρυθμοί. 

Νομίζω πως χρειάζομαι και πρέπει να μου δώσω λίγο χρόνο ακόμα για να προσαρμοστώ στις νέες πιο ανθρώπινες συνθήκες κι από εκεί και πέρα χωρίς πια δικαιολογίες και άλλοθι να δω αν το μόνο που θέλω πραγματικά είναι να ρεμπελιάσω ή όντως να αλλάξω ζωή, πάντως προς το παρόν και τα δυο ενδεχόμενα μου φαντάζουν ιδανικά, το δεύτερο απλά θέλει λίγη περισσότερη δουλειά αλλά αν αναλογιστώ ότι δούλεψα και κατανάλωσα τόση ψυχική και σωματική ενέργεια για μαλακίες γιατί να μην μπορώ να το κάνω για κάτι που αγαπώ πραγματικά μάλλον μου λείπει το κίνητρο και ένα χέρι βοηθείας γιατί δεν μπορώ να τα κάνω όλα μόνη μου. Δεν έχω παράπονο υπήρξαν χέρια μόνο που αν δεν θες από μόνος σου να σωθείς δεν μπορούν να κάνουν κι αυτά πολλά πράγματα ας ελπίσω πως θα τα βρω ξανά στον δρόμο μου. 

Όχι δεν βαρέθηκα, η εργασία όντως είναι χαρά αλλά κάτω από κάποιες βασικές προϋποθέσεις, αμείβεσαι καλά γι αυτό που κάνεις, σε ευχαριστεί αυτό που κάνεις, είναι δημιουργικό ή έστω εργάζεσαι κάτω από ανθρώπινες συνθήκες, αν δεν υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις τότε η εργασία δεν είναι χαρά είναι μια μαλακία.  

Δυο εβδομάδες τώρα κι ακόμα μερικές φορές με πιάνω να είμαι στην τσίτα, άραγε πόση ζημιά έχω πάθει και πόσο θα μου πάρει για να αναρρώσω;